ในยามเช้า ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่ชายที่นั่งข้างเตียง “เสี่ยวหวู่ ทำไมคุณถึงตื่นเช้าจัง”

ชายคนนั้นเหลือบมองหญิงสาวด้วยแววตาที่คลุมเครือ “ภรรยา ผมยังไม่ได้นอนทั้งคืน”

ซูหย่านึกอะไรบางอย่างได้ ไอออกมาเบาๆ และลุกขึ้น

เนื่องจากมู่เฉียวจะไปหาโม่หาน พวกเขาจึงต้องไปที่เมืองที่โม่หานอยู่ เมือง A

พวกเขาได้รับการต้อนรับจากผู้ดูแลบ้านตระกูลมู่ หรือผู้ช่วยของโม่หาน, ฉินเส้า

ซูหย่า ประทับใจเขาเล็กน้อย เธอเพิ่งพบเขาเมื่อไม่นานนี้ และเธอไม่มีความประทับใจที่ดีกับใครบางคนที่มีดวงตาที่หงายขึ้นแบบกับโม่หาน

“ผู้บัญชาการเซียว ประธานโม่บอกว่าให้ทานอาหารเที่ยงด้วยกัน ไม่ทราบว่าคุณมีเวลาไหม?” ซูหย่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำว่า “คุณ” ที่เขาพูดกับเซียวอู๋

เซียวอู๋หันไปมองซูหย่า “ภรรยา คุณคิดว่าไง”

ฉินเส้าจำซูหย่าได้ และมองดู “ผู้บัญชาการเซียว นี่ใคร?”

“ภรรยาของผม ซูหย่า”

“โอ้ คุณหนูตระกูลซู ขอโทษด้วย คุณนายเซียว เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม?”

ซูหย่าขี้เกียจเกินกว่าที่จะคุยกับคนที่ชอบใช้ทางลัดในทางที่ไม่ถูกแบบพวกเขาแล้วเธอก็ยิ้มหันมองมู่เฉียว

“เสี่ยวเฉียว เที่ยงนี้คุณอยากกินอะไร”

มู่เฉียวคิดไม่ถึงว่าซูหย่าจะถามเธอ และส่ายหัว “คุณตัดสินใจเลย ฉันไม่มีความอยากอาหาร”

พูดเสร็จก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเขา และสภาพจิตใจของเขาก็ดูแย่มาก

สายตาของฉินเส้า อยู่ที่ มู่เฉียวชั่วขณะหนึ่งก่อนจะมองกลับ

ระหว่างการสนทนา ประตูห้องประชุมก็เปิดออก ตามมาด้วยโม่หานที่ถูกล้อมด้วยคนไม่กี่คนและเดินเข้ามาด้วยท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกง เขาสูง 1.87 เมตร หุ่นเพรียว ชุดสูทสีเทา กางเกงยีน ใส่หมวกไหมพรม ถึงจะไม่ได้แต่งตัวมา พอมันอยู่บนตัวเขาแล้วก็ดูดีมีรสนิยมที่ไม่ธรรมดา

แตกต่างจากความเย็นชาของการประชุมครั้งล่าสุด เมื่อเขาเห็นเซียวอู๋ มุมปากของเขาก็ยกขึ้น “พี่เซียว”

เซียวอู๋มองเขาขึ้นลง ตบไหล่เขา “ดูเหมือนว่าเขายังอยู่ในสภาพดี”

โม่ฮานหันมองไปทางขวาและก้มลงมองซูหย่า “นี่คือพี่สะใภ้ของฉันเหรอ?”

“พี่สะใภ้ของคุณมีความรู้สึกไม่ดีต่อคุณ โดยบอกว่าคุณหยิ่งเกินไป”

ซูหย่าไม่ได้คาดหวังให้เซียวพูดอย่างตรงไปตรงมา และดึงขอบเสื้อของเขา

โม่หานขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้ คุณว่าอะไรนะ?”

“ประธานโม่ มันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้วอย่าพูดถึงมันอีกเลย วันนี้เราพามู่เฉียวมา และเธอมีบางอย่างจะคุยกับคุณ” ทันทีที่โม่หานเข้าประตู เขาก็ไม่คิดที่จะใช้สายตามองไปนั่งอยู่ข้างๆของมู่เฉียวมันทำให้ซูหย่ารู้สึกไม่สบายใจ

ไม่ว่าในกรณีใด มู่เฉียวผู้นี้ก็เป็นคนที่จะช่วยชีวิตเขาการทำแบบนี้ไม่เป็นที่พอใจจริงๆ

ขณะที่เขาพูด เขาหันกลับมามองมู่เฉียว”เสี่ยวเฉียว, เสี่ยวหวู่และฉันรอคุณอยู่ข้างนอก คุณกับประธานโม่คุยกันก่อน”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ดึงเซียวอู่ออกจากห้องประชุม เมื่อเห็นว่าฉินเส้าไม่ได้ตั้งใจจะออกไป เขาจึงไอเล็กน้อย “คุณผู้ดูแลฉิน คุณไม่พาเราไปเยี่ยมชมโม่กรุ๊ป หน่อยหรือ?”

โม่กรุ๊ป ตั้งอยู่ริมทะเล สร้างขึ้นในรูปทรงของเรือ และระดับความหรูหราของมันทำให้ผู้คนทึ่ง

มู่เฉียวนั่งบนเก้าอี้ เธอสัมผัสได้ถึงชายที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ออร่าที่แข็งแกร่ง และเธอก็สามารถสัมผัสได้ถึงชายคนนั้นที่มองดูตัวเอง

เธอไม่ได้พูด เธอกำลังคิดว่า จะคุยกับผู้ชายคนนี้อย่างไรดี

และโม่หานมองไปยังผู้หญิงที่นั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม หรี่ตาลง ล้วงมือข้างหนึ่งใส่กระเป๋าของเขา “คุณมีเงื่อนไขอะไร ขอแค่คุณพูดมา ไม่มีอะไรที่คนแบบโมหานทำให้ไม่ได้”

ความเย่อหยิ่งของชายผู้นี้ทำให้มู่เฉียวรังเกียจในทันที

เธอเงยหน้าขึ้น มองดูโม่หาน เยาะเย้ยที่มุมปากของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย: “จริงเหรอ คุณโม่เป็นคนเก่งกาจมาก ทำไมไม่สามารถรักษาโรคของตัวเองได้”

ใบหน้าของชายตรงหน้ากลายเป็นเย็นชาทันที ดวงตาของเขาจ้องไปที่มู่เฉียวอย่างเย็นชา เธอไม่สนใจ และจ้องมาที่เขา

“คุณกำลังเถียงกับผมเหรอ” สีหน้าของชายคนนั้นเย็นชาและไร้ร่องรอยอุณหภูมิ

มู่เฉียวยืนขึ้น หันหลังกลับ และมองไปยังทะเลกว้างใหญ่นอกหน้าต่าง เธอสูดลมหายใจ “ประธานโม่ขอให้ฉันบริจาคไขกระดูก ฉันไม่มีข้อโต้แย้ง แต่ฉันมีเงื่อนไข”

“พูดตรงๆ”

“แต่งงานกับฉัน.”

นิ้วเรียวของชายผู้นั้นเคาะเป็นจังหวะบนโต๊ะ เมื่อเขาได้ยินคำเหล่านี้ นิ้วของเขาก็งอเล็กน้อย แล้วรวบรวม จากนั้นก็ยิ้มล้นจากอกของเขา เขามองขึ้นไปที่มู่เฉียว “คุณพูดอีกครั้งซิ”

มู่เฉียวหันกลับมามองตรงมาที่ โม่หาน”แต่งงานกับฉัน”

ชายคนนั้นดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก เลิกคิ้ว มองเธอขึ้นลง มู่หยิงบอกว่าผู้หญิงคนนี้หน้าเหมือนกับเธอเล็กน้อย มองใกล้ๆ ก็ดูเหมือนอยู่นิด แต่เขาเห็นว่ามู่หยิงเป็นคนสวย ,แต่ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่าขยะแขยง ยังอยากแต่งงานกับเขา มันช่างพูดบ้าบอจริงๆ

“คุณต้องการข่มขู่ผมด้วยการบริจาคไขกระดูกหรือ คุณเชื่อไหม มีวิธีมากมายที่ผมสามารถทำให้คุณบริจาคอย่างเชื่อฟังได้” เมื่อเขากล่าวเช่นนี้ เขามองดูมู่เฉียวอย่างดูถูก

“ฉันเชื่อโดยธรรมชาติว่าพลังอำนาจของประธานโม่นั้นกว้างใหญ่จริง แต่ถ้าฉันไม่บริจาคไขกระดูกล่ะ?”

สีหน้าของชายคนนั้นกระชับขึ้น “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรจะมาขู่ฉันได้”

ความมั่นใจในตัวเองของเขาทำให้ผู้หญิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้ชายแบบนั้น ผู้หญิงเหล่านั้นที่แห่กันต้องการเขา ตาบอดหรือ?นอกจากถุงหนังที่ดีและมีกลิ่นทองแดงทั่วร่างกายเธอไม่เข้าใจจริงๆ เขามีดีอะไร?

“แล้วเด็กคนนั้นล่ะ?” เธอยกมุมปากขึ้น และดวงตาของเธอดูมีชัยชนะเมื่อมองดูใบหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดของชายคนนั้น

ในเวลานี้เธอรู้สึกสดชื่นในหัวใจของเธอ

ดวงตาของชายผู้นั้นจ้องไปที่ท้องส่วนล่างของเธอ และเขาพูดทีละคำ: “คุณพูดให้ชัดเจนนะ เด็กอะไร”

มู่เฉียวสูดลมหายใจและยกมุมปากของเธอขึ้น “เขาเป็นลูกของประธานโม่” หลังจากพูดจบ เธอหันหลังและมองออกไปนอกหน้าต่าง รู้สึกดีขึ้น

ชายผู้นั้นนั่งบนเก้าอี้ ใช้มือใหญ่ถูแขนเก้าอี้ มองดูมู่เฉียวอย่างเฉยเมย “ลูกของผม คุณคิดว่าผมจะให้โอกาสคุณตั้งท้องลูกของผมไหม ผู้หญิงอย่างคุณถอดออกหมด ผมยังไม่ดูเลย”

การดูถูกของเขาทำให้ มู่เฉียวมีสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย เธอมองไปที่โม่หานและบังคับความสงบของเธอ “ดูไม่ดู ฉันไม่รู้ แต่นี่เป็นลูกของคุณจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ” , ฉันไม่รังเกียจที่จะปล่อยเขาไป” เมื่อเธอพูดประโยคสุดท้าย มู่เฉียวก็ลูบท้องของเขาโดยไม่รู้ตัว ฝึกเงียบๆ ในใจ มันเป็นเพียงเศษเนื้อ และยังไม่ได้ยิน ยังไม่ได้ยิน

“ปัง” เสียงเก้าอี้ที่ร่วงลงสู่พื้น ตั้งแต่โม่หานโตมาเขาไม่เคยถูกขู่แบบนี้มาก่อน เขาหายใจเขาทรวงอกอย่างแรงยกมือใหญ่ขึ้น เขาต้องการตีมู่เฉียว และ วางลงอีกครั้ง

“เธอบอกมา มีเด็กคนนี้ได้ยังไงกันแน่”

เมื่อมองดูเขาเหมือนพายุฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างรุนแรงนั้น มู่เฉียวก็สงบลง เธอรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนเดียวที่เปลี่ยนชะตากรรมอีกต่อไป

เธอเปิดปาก กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูถูกผลักเปิดออก และใบหน้าของมู่หยิงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา

มู่เฉียว ตัวแข็งและมองไปที่โม่หาน

จากนั้น เธอรู้สึกว่ามีร่างหนึ่งกำลังเคลื่อนเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัว เธอก็ ” เพียะ!” และเธอก็ถูกตบหน้าอย่างแรง