“ขอเพียงแค่คุณเห็นด้วย ฉันรับปากคุณว่า……ฉันจะจัดการเรื่องราวทางด้านนั้นให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด เราจะได้คืนดีกันเร็วๆ” เขามองอย่างลึกซึ้งไปที่ดวงตาคู่นั้นที่หลบหนีเล็กน้อยของเธอ แล้วจู่ๆก็พูดประโยคนี้ออกมา

“อะไรนะ?” มู่เฉียวตกตะลึงทันที เหมือนได้ยินเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้ จึงเหลือบไปมองเขาอย่างเหยียดหยาม เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เพียงเพื่อไม่ให้เธอไปแอฟริกาใต้ ถึงกับรับปากที่จะคืนดีกับเธอเลยเหรอ? ช่วงสองสามปีที่ผ่านมาก็ไม่ได้สนใจอะไร ฉับพลันก็เหมือนลมบ้าหมู สีหน้าท่าทางของเขาดูเอาใจใส่อย่างมาก มู่เฉียวจะไม่เชื่อได้อย่างไร

“ฉันไม่ต้องการแบ่งปันผู้หญิงของฉันกับคนอื่น คุณก็รู้……ฉันมักจะคัดเลือกผู้หญิงเสมอ!” เขามองเธอ พูดอย่างสบายๆเหมือนเป็นการอธิบาย

มู่เฉียวทำเสียงไม่พอใจ กลอกตากลับ พูดถากถางโดยจิตใต้สำนึก : “คุณเลือกที่จะปฏิบัติต่อผู้หญิงด้วยเหรอ? หึหึ……！”

“เลือกแน่นอน ทำไมล่ะ? คุณคิดว่าฉันหิวก็จะกินไม่เลือกเลยเหรอ?” เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย มองมู่เฉียวแล้วยิ้มเบาๆ

“ถึงอย่างไรฉันก็จะไป!” มู่เฉียวไม่มีวิธีรับมือกับความอันธพาลเช่นนี้ของโม่หาน จึงรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา

ศอกของโม่หานค้ำอยู่ข้างๆศีรษะของมู่เฉียว มือของเขาจับแก้มอยู่ เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยแล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาแหลมคม

จู่ๆเขาก็เงียบไป  หลังจากที่เงียบไปสักพัก โม่หานก็ถอนหายใจแรงๆ จ้องมองเธอด้วยความขมขื่นอย่างมาก แล้วพูดว่า : “ฉันทำเพื่อคุณขนาดนี้ คุณก็จะไม่ยอมถอยใช่ไหม?” ในน้ำเสียงของโม่หานมีความน้อยใจและเสียใจ ฟังแล้วรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ

มู่เฉียวเม้มปาก กลืนน้ำลายแล้วเงยหน้าขึ้น

“ฉันแค่ไปทำงาน โอกาสแบบนี้ไม่ใช่ภายหลังจะสามารถมีได้!” น้ำเสียงของมู่เฉียวเบาลงเล็กน้อย จากนั้นก็กล่าวเสริมว่า: “จะว่าไป คุณก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าคุณก็ไม่ชอบ….อื้อ….”

สมองของเธอเริ่มว่างเปล่า เธอมองโม่หานอย่างขอร้องเล็กน้อย “โม่หาน คุณมันเลว คุณไปให้พ้นเลยนะ” พูดพลาง เธอออกแรงผลักเขา

ประสบการณ์แบบนั้นครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว หากมีครั้งที่สองอีก? เธอจะต้องเป็นบ้าแน่!

เพียงแต่ โม่หานยอมหยุดที่ไหนกัน มือหนึ่งเลื่อนลงมาอย่างรวดเร็ว เพิ่มความเร็วมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้!

“ก๊อกๆ….” เมื่อมู่เฉียวรู้สึกว่าตนเองกำลังจะคลุ้มคลั่ง ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูเป็นจังหวะเข้ามา

จากนั้นก็มีเสียงของตู้เสี่ยวซินดังมาจากด้านนอก “มู่เฉียว คุณอยู่บ้านไหม?”

มู่เฉียวถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที คนก็ผ่อนคลายลงมา หอบเหนื่อยเล็กน้อย แต่โม่หาน มองเธอด้วยใบหน้าแดงก่ำ กล่าวด้วยเสียงที่โหดร้ายถึงขีดสุดว่า: “อีกเดี๋ยว ค่อยมาจัดการคุณ!”

มู่เฉียวจัดการตนเองเล็กน้อย แล้วไปเปิดประตู เห็นตู้เสี่ยวซินพิงวงกบประตูอยู่อย่างสบายๆ

“คุณ….” มู่เฉียวกลืนน้ำลายเล็กน้อย จากนั้น ก็เห็นรอยยิ้มที่ปรากฏในสายตาของเธอได้อย่างว่องไว ทันทีก็เข้าใจ กล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า: “คุณ….รู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่?”

ตู้เสี่ยวซินยืดตัวขึ้น เธอเข้าไปหาเธอสองก้าว กระซิบข้างหูของเธอว่า “ตอนที่ฉันลงไปชั้นล่าง เห็นเข้าเข้ามา ฉันจึงไม่ได้ไปซื้อของ เดิมที ก็อยากฟังละครดีๆ คิดๆแล้ว ก็ใจไม่แข็งพอ” พูดจบ ก็เชยคางของเธอขึ้น “ถ้าคุณยังไม่หนีไปอีก อีกสักครู่ ก็คงสายเกินไปจริงๆ!”

มู่เฉียวนิ่งอึ้งไป เดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว หยิบกระเป๋าเดินทางบนพื้น ลากไปยังตู้เสี่ยวซิน: “ไปกันเถอะ เร็ว!”

เมื่อคนทั้งสองออกไป เงาดำเงาหนึ่งก็ปรากฏออกมาจากในห้องน้ำ