เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 414 ไม่สบายใจ
เธอรู้ว่าถ้าถามคนอื่น พวกเขาก็จะกีดขวางความรู้สึกของเธอ ก็เลยไม่พูด แต่ว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เมตตาอย่างแน่นอน
หานฉุนหยิบบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งมวน คีบไว้ระหว่างนิ้วมือ คิดๆแล้วก็วางลง แล้วมองมู่เฉียว “คุณไม่รู้จริงๆเหรอ?”
“มีอะไรก็พูด……” มู่เฉียวยังไม่ทันพูดคำพูดสุดท้าย ในใจก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย
หานฉุนหยิบมือถือออกมากดเปิดเว็บเพจหนึ่งแล้วส่งให้มู่เฉียว
“ประกาศวันแต่งงานของประธานโม่กรุ๊ปกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีเหอ วันที่ 18 เดือน 11”
ตอนนี้ปลายเดือน 9 อย่างนั้นยังมีเวลาเดือนกว่าก่อนถึงงานแต่ง!
“การหมั้นของฉันกับเหอเจี๋ยมีผลประโยชน์ในทางธุรกิจ ตอนนี้ยังยกเลิกไม่ได้” คำพูดก่อนหน้านี้ของโม่หานก้องอยู่ในหูของเธอ ในใจจึงสงบลงเล็กน้อย บางทีอาจเป็นเพียงความจำเป็นในการทำงาน
เธอยิ้มขึ้นมา “ไม่เป็นไร จริงๆก็จบกันไปแล้ว ฉันให้เขามีเมียน้อยได้” หยิบแก้วขึ้นมาแล้วดื่มน้ำหนึ่งที ในแสงไฟที่สลัว ปกปิดขนตาที่สั่นเล็กน้อยของเธอไว้ โม่หานคุณบอกแล้วนะ ว่าให้ฉันรอคุณ
เธอได้ยินคนบางคนถอนหายใจ แต่เธอไม่ได้สนใจ
เมื่อกลับไปที่โรงแรม เพิ่งจะเปิดประตู เท้าข้างหนึ่งก็ก้าวผ่านเธอแทรกเข้าช่องประตู ไม่รอให้มู่เฉียวมีปฏิกิริยาตอบกลับ ชายคนนั้นก็นำหน้าเข้าไปในห้องก่อนเลย
ประตูปิดลง
“คุณมาทำอะไร?”
ชายคนนั้นเดินไปข้างๆหน้าต่าง มองลงไป จากนั้นก็ดึงม่านขึ้น
หันกลับไปก็เห็นมู่เฉียวจัดเก็บเสื้อผ้าอยู่
เดินไปข้างๆเธอ แล้วมองเธออย่างดูถูก หยิบมือถือบนเตียงขึ้นมา ส่งไปตรงหน้าเธอ “โทรไปถามความจริงสิ? ทางด้านนั้นของเขา ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาเลิกงานแล้ว”
มู่เฉียวไม่ต้องให้เขาเตือนหรอก เธอจดจำความต่างของเวลาทั้งสองสถานที่ได้ขึ้นใจแล้ว
เพียงแต่เธอไม่ได้อยากจะถาม โม่หานบอกว่าจะรับผิดชอบ บอกว่าให้เธอรอ เรื่องอื่นๆเธอก็ไม่ได้สนใจ
ก็เหมือนที่เขาพูดไว้ในตอนนั้น ถ้าเขาได้กลับมาอีก เขาก็เต็มใจที่จะทำความรู้จักเธอในอีกด้านหนึ่งเหมือนกัน
เธอเต็มใจที่จะเชื่อ เต็มใจที่จะรอเขา!
ชายคนนั้นนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ หยิบมือถือออกมาดู จากนั้นก็พูดว่า : “เขาไม่ได้ล้อเล่นนะ เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ”
น้ำเสียงเขาไม่ได้ดัง แต่ห้องก็ไม่ได้ใหญ่ ฉะนั้นมู่เฉียวจึงได้ยินอย่างชัดเจน
มือเธอที่พับเสื้อผ้าสั่นเทาเล็กน้อย เธอสังเกตว่าเสื้อผ้ายังพับไม่เรียบร้อย
เธอจึงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาพับใหม่ แล้วยัดเข้าตู้เสื้อผ้าไป
“คุณน่าจะยังไม่รู้ว่าในปีนั้นเขามีชีวิตรอดกลับมาได้อย่างไร? ต้องให้ฉันบอกคุณไหม?”
มู่เฉียวลุกขึ้นเดินตรงไปเปิดประตู แล้วชี้นิ้ว “รบกวนคุณหานดาราดังออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน”
นิ้วที่จับประตูขาวซีดเล็กน้อย เขาเดินตรงไปข้างๆประตู เดินผ่านมู่เฉียวไป แล้วพูดอย่างสบายๆว่า : “คุณเขาไม่ได้บอกคุณ ว่าเขาเป็นพี่ชายของฉันใช่ไหม? พี่สะใภ้”
ร่างกายของมู่เฉียวสั่นเทาอย่างรุนแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองโม่หานทันที ทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
ชายคนนั้นเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเธอ ก็หัวเราะอย่างเย็นชา “จริงๆที่ฉันยังไม่ได้บอกคุณ ฉันยังคิดว่าพี่สะใภ้จะเปลี่ยนคนไปแล้ว ที่แท้ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น!”
มู่เฉียวไม่ได้พูดอะไร แต่มือที่จับขอบประตูจับแน่นยิ่งขึ้น
สมองเธอขาวโพลน “คุณไปเถอะ ฉันจะนอนแล้ว”
“เขาคือโม่หาน โม่หานที่เห็นแก่ผลประโยชน์ คุณคิดว่าเขาจะสามารถทิ้งผู้หญิงที่มีประโยชน์อย่างที่สุดกับเขา แล้วมาแต่งงานกับคุณเหรอ? ถ้าเขาอยากแต่งงานกับคุณจริงๆ แม้กระทั่งฉันเป็นน้องชายของเขาทำไมเขาถึงไม่บอกคุณล่ะ? เหอะๆ…..ผู้หญิงอะ ไร้เดียงสาจริงๆ ให้คำสัญญาสองสามคำ ก็ตายใจแล้ว”
มู่เฉียวกลืนน้ำลายลงคอไม่หยุด ปิดประตู เธอพิงข้างประตู แล้วเลื่อนตัวลงนั่งเบาๆ
เธอโอบศีรษะ บอกกับตนเองว่า ต้องใจเย็น อย่าฟังคนยุยง ถ้าโม่หานไม่ได้จริงใจกับคุณ ทำไมถึงสามารถทำแบบนั้นกับมู่หยิงได้ อีกอย่าง ลับหลังยังทำเรื่องราวอีกมากมาย เธอไม่เชื่อ
เข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำ เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงเตือนข้อความ เธอแทบไม่ทันได้สวมรองเท้า ก็มุ่งตรงมายังข้างเตียง เปิดมือถือดู คาดไม่ถึงว่าจะเป็นข้อความโฆษณา
เธอเม้มริมฝีปาก หยิบหมอนขึ้นมาแล้วซุกหัวของตนเองเข้าไปอย่างหงุดหงิด เปลี่ยนผ้าปูที่นอนครั้งแล้วครั้งเล่า กลิ่นกายของเขาที่หลงเหลืออยู่ ก็เกือบจะหายไปหมดแล้ว เธอหงอยเหงาขึ้นมาทันที
เพียงแต่ สุดท้าย เธอก็ยังไม่ได้ส่งข้อความไปหาโม่หาน เธอยังคงยืนหยัดในความคิดว่า โม่หานจะไม่โกหกเธอ โม่หานจะต้องอธิบายกับเธอ
แต่ว่า เธอไม่ได้รับข้อความใดๆของโม่หานอีกเลย
จิตใจสับสนอย่างมาก แต่ก็บอกตัวเองมาโดยตลอดว่า กลับประเทศแล้วค่อยว่ากัน
จนกระทั่ง ตู้เสี่ยวซินโทรเข้ามา
“เฉียวเอ๋อ คุณสบายดีไหม?” คำกล่าวนำของตู้เสี่ยวซิน ทำให้มู่เฉียวเป็นทุกอย่างบอกไม่ถูก
“สบายดีมาก ทำไมเหรอ?”
ตู้เสี่ยวซินไม่พูดจา ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากว่า: “ไม่มีอะไร คุณคาดว่าจะกลับมาเมื่อไรล่ะ?”
มู่เฉียวไม่คิดมาก กล่าวตอบกลับว่า: “คาดว่าอีกสามวันงานก็น่าจะเสร็จแล้ว”
อย่างนั้นคุณก็กลับมาเร็วหน่อยนะ ก่อนกลับมา ก็บอกสักหน่อย ฉันจะไปรับคุณ”
มู่เฉียวพยักหน้า “โอเค” เพียงแต่ ภายในใจไม่สบายใจเล็กน้อย
วางสายตู้เสี่ยวซินแล้ว เธอก็โทรไปหาแม่ “แม่ ทางบ้านสบายดีไหม!”
ได้ยินเสียงปิดประตู จากนั้น ก็ได้ยินเสียงของแม่แหบแห้งเล็กน้อย “ดีมาก ไม่ต้องเป็นห่วง ตั้งใจทำงานเถอะ”
“แม่ เสียงคุณเป็นอะไร?” มู่เฉียวเดินไปด้านนอกสองก้าว มือจับที่เสาไม้ นิ้วมือโค้งงอเล็กน้อย
แม่ไอเบาๆ “ไม่เป็นไร สองสามวันมานี้เป็นไข้ เจ็บคอ”
“พ่อล่ะ? ฉันขอคุยกับเขาหน่อยสิ”
“ค่าโทรศัพท์มันแพง คุณบอกว่าอีกสองวันจะกลับมาไม่ใช่เหรอ? รอกลับมาแล้วค่อยคุยเถอะ” แม่พูดจบ ก็ไออย่างรุนแรงสองที
มู่เฉียวขมวดคิ้ว “แม่ คุณไอรุนแรงขนาดนี้ ไปตรวจที่โรงพยาบาลเถอะ ฉันจะโทรไปหามู่หลิง ให้เขาพาคุณไป”
“ไม่ต้อง ไปตรวจมาแล้ว ได้ยามาแล้ว อาการดีขึ้นแล้ว ต้องเป็นไปตามขึ้นตอน เอาล่ะ คุณทำงานเถอะ ทางนี้ดึกมากแล้ว ต้องนอนแล้ว”
“โอเค แม่ แล้วเจอกัน”
มู่เฉียววางสายแล้ว ก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เป็นปัญหาตรงไหน เธอก็บอกไม่ถูก ขายืนนาน ก็เมื่อยเล็กน้อย เธอจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ นวดๆสองสามที จึงทุเลาลง
จู่ๆก็มีเงาหนึ่งปกคลุมร่างของเธอ น้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ดังเข้ามา: “คุณกลับประเทศไปก่อนเถอะ ละครตอนต่อไป โดยภาพรวมแล้วไม่ต้องใช้คุณ”
มู่เฉียวดันแว่นตากรอบดำที่ดั้งจมูก เธอสายตาสั้นเล็กน้อย เวลาทำงาน บางครั้งต้องสวมแว่นตา
“ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรก็อีกแค่สองวัน”
“ไม่มีธุระแล้ว ก็ไปซะ เห็นแล้วหงุดหงิด พวกเราจะต้องคิดเงินให้คุณอย่างตรงเวลา แล้วก็ค่าห้อง ค่าอาหาร บริษัทของพวกคุณทำไมถึงไม่ได้มาตรฐานแบบนี้นะ?” พูดถึงสุดท้าย น้ำเสียงของหานฉุนก็ยิ่งเบาลง
มู่เฉียวมองค้อน ลุกขึ้น หยิบกระเป๋า มองพี่เหมย “อย่างนั้น พรุ่งนี้ตอนบ่ายฉันจะขึ้นเครื่อง กลับก่อนนะ”
พี่เหมยเห็นความคลุมเครือเล็กน้อยในสายตาของเธอ “โอเค พรุ่งนี้จะให้คนขับรถไปส่งคุณ”
คอมเม้นต์