เพราะตอนนี้ความคิดของเธออยู่ที่ผู้หญิงสองคนที่อยู่โต๊ะถัดไป

จากการแต่งตัว พวกเขาน่าจะเป็นคนที่ทำงานให้ประธาน

“เมื่อวานผู้หญิงคนนั้นมา คุณเห็นไหม? ครั้งที่แล้วก็กับดาราคนนั้น ทั้งสองคนเข้าไปในเวลาเดียวกัน ไอ๋หยา ตอนที่ฉันไปส่งน้ำนะ ประหม่าไปหมดเลย ต่อมาก็ได้ยินว่า พวกเขาอยู่ด้านใน……อะแฮ่ม……คุณก็เข้าใจได้”

ผู้หญิงผมสั้นอีกคนก้มหน้าลง “เป็นไปไม่ได้? ทำไมคุณถึงคิดว่าประธานของเราแข็งแกร่งมากขนาดนั้น ครั้งละสองคน ก็ไม่กลัวจะรับไม่ไหวเหรอ”

มู่เฉียวกำลังใส่มะเขือเทศลูกเล็กๆหนึ่งลูกเข้าปาก ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็แทบสำลักตาย

“พี่เสี่ยวเฉียว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

มู่เฉียวดื่มน้ำเล็กน้อย แล้วลุกขึ้น “ไปกันเถอะ” คำพูดนินทาไม่น่าฟังเลยจริงๆ

เพิ่งจะหันกลับก็เห็นโม่หานกับกลุ่มคนอีกหกเจ็ดคนเข้ามาจากด้านนอก ทานอาหารที่นี่มาหลายมื้อ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอเขา

เป็นธรรมดาที่เขาจะเห็นเธอ แต่สายตาของเขาไม่ได้หยุดอยู่ที่เธอ ดูเหมือนกำลังปรึกษาอะไรบางอย่างกับคนในอาชีพเดียวกัน แล้วก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปที่ที่นั่งด้านในโรงอาหาร

“ทำไมวันนี้ประธานมาทานข้าวที่นี่

“คาดว่าคงอยากมาสัมผัสประสบการณ์ความยากลำบากของคนทั่วไปมั้ง”

“พี่เสี่ยวเฉียว ไม่ไปเหรอ?” เห็นเธอยืนอยู่กับที่ ไม่มีการตอบสนอง ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆจึงเตือนเธอ

มู่เฉียวเก้อเขินเล็กน้อย เทียบกับหน้าตาที่นิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านของโม่หานแล้ว เธอดูไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ

วันเวลาที่เงียบสงบ ชั่วพริบตาก็มาถึงปลายปี

ระหว่างเธอและโม่หาน นอกจากพบหน้ากันเป็นครั้งคราวแล้ว จากนั้นก็แสร้งทำเป็นเดินเฉียดกันไปมาอย่างไม่รู้จักกัน ไม่มีการติดต่อกันแต่อย่างใด

ถ้าหากไม่ใช่หนึ่งปีนั้น ประคับประคองจิตใจตัวเองไว้ มู่เฉียวก็ยังสงสัยว่า ตนเองคงจะถูกโม่หานหลอกแล้วล่ะ

คริสต์มาส

“พี่เสี่ยวเฉียว ฉันเหมือนจะไม่สบายนิดหน่อยน่ะ สามารถ……”

มู่เฉียวมองเวลา สามทุ่มครึ่งแล้ว ถึงปลายปีแล้ว ทุกคนต่างเร่งรีบจัดการงานในมือให้เสร็จสิ้น ดังนั้น จึงยุ่งมาก เลยบอกว่าจะทำโอทีถึงห้าทุ่ม เธอเงยหน้า “ไปเถอะ”

ผู้ช่วยเข้ามากอดเธอเล็กน้อย “พี่เสี่ยวเฉียว คุณดีจริงๆเลย”

ตอนเป็นวัยรุ่นไม่มีใครไม่รู้ เธอเข้าใจอย่างมาก ที่เรียกว่าไม่สบายเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง คาดว่าช่วงนี้สาวน้อยจะมีแฟนแล้ว ตอนทำงาน เห็นเธอแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

หลังจากผู้ช่วยไปแล้ว มู่เฉียวก็มุ่งความสนใจไปที่งาน เธอพยายามทำให้ตนเองยุ่งขึ้นมา จึงจะได้ไม่ต้องไปคิดถึงโม่หาน คิดถึงว่าวันนี้เขา ในวันเทศกาลแบบนี้ กำลังทำอะไรอยู่ แล้วไปอยู่กับหญิงสาวคนไหน

ไฟด้านนอกห้องทำงานค่อยๆมืดลงมา มู่เฉียววางแผนว่าทำงานในมือเสร็จแล้วจึงจะกลับไป

เธองานยุ่งอย่างมาก จนกระทั่ง ประตูเปิดปิด ชายหนุ่มเข้ามาในห้อง เธอก็ไม่รู้ จนกระทั่งมีมือโอบที่บริเวณเอว เธอจึงมีปฏิกิริยาตอบสนอง กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

เธอวางปากกาในมือ นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็หันตัวกลับ นำมือไปคล้องคอของชายหนุ่ม เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดจา

ชายหนุ่มจับเอวเธอเบาๆ “คิดถึงคุณจัง” จากนั้น ก็คลำไปรอบเอวของเธอ แล้วขมวดคิ้ว “ผอมไปแล้ว”

“เห็นอยู่ทุกวัน ยังคิดถึงอีกเหรอ?”

“เห็นแต่ไม่ได้กิน ยิ่งคิดถึง”