เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ – ตอนที่ 433 เจอกันซึ่งๆหน้า
มู่เสี่ยวโยวถามมู่เฉียว “แม่ เมื่อไหร่คุณทวดจะฟื้นขึ้นมา?”
มู่เฉียวสะอื้นไห้ แล้วพูดว่า : “คุณทวด ไปสวรรค์แล้ว”
วันที่เผาศพนายท่านโม่ ตอนดึกก็ได้รับโทรศัพท์จากโม่หาน นับตั้งแต่เขาอยู่คนละที่กัน มู่เฉียวจึงเปลี่ยนนิสัยปิดเสียงโทรศัพท์ขณะนอนหลับ
จึงกดรับสาย ในนั้นมีเสียงลม ได้ยินเหมือนอยู่ข้างถนน
“คุณภรรยา ฉันคิดถึงคุณ”
เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอแบบนี้ มู่เฉียวรู้สึกว่าหัวใจเต้นระรัว เธอลุกขึ้นนั่ง “คุณอยู่ที่ไหน?”
เสียงด้านในเงียบไปสักพัก
“คุณภรรยา ฉันไม่สบายใจเลย”
มู่หานฟังอย่างถี่ถ้วนแล้ว ก็รู้สึกว่าโม่หานเมานิดหน่อย เธอสูดลมหายใจเข้า “โม่หาน คุณบอกฉันมา ว่าคุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหาคุณ”
ด้านในได้ยินเสียงซ่าๆดังออกมา “สวัสดีคุณมู่ ฉันเป็นผู้ช่วยของโม่หาน ตอนนี้ประธานโม่อยู่ที่ตึกจิ่วหยาง เขาไม่ให้เราเข้าใกล้เลย รบกวนคุณมาที่นี่หน่อยนะ”
มู่เฉียวขมวดคิ้ว ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า เดือนแรกของฤดูใบไม้ผลิของเมืองA อุณหภูมิในตอนกลางคืนยังคงต่ำมาก เธอสวมเสื้อกันหนาวยาวสีดำ พันผ้าพันคอแบบลวกๆแล้วออกจากบ้านไป
เมื่อเขามาถึงสถานที่ที่กำหนด โม่หานนั่งพิงเสาไฟอยู่ ห้องเสื้อโค้ตไว้บนไหล่ขวา สวมเสื้อเชิ้ตตัวเดียว คอตก ท่าทางซึมเซา มีชายชุดดำสี่ห้าคนยืนล้อมรอบเขาอยู่ โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาตีสาม จึงไม่มีคนเดินบนถนน มิเช่นนั้นสถานการณ์แบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะถูกเขียนถึงว่าอย่างไรอีก
นี่คือโม่หานที่มู่เฉียวไม่คุ้นเคย
เธอเดินเข้าไปใกล้ๆเขา ผลักเขาเบาๆแล้วเอ่ยเรียก : “โม่หาน”
โม่หานได้ยินก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เห็นหน้าของมู่เฉียว ก็ยื่นมือออกไป ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด “คุณภรรยา”
น้ำเสียงมีความเศร้าแล้วก็น้อยใจ
เห็นได้ชัดว่าดื่มจนเมา แต่ว่ากลิ่นก็ไม่ได้รุนแรงเกินไป มู่เฉียวขยับๆอยู่ในอ้อมกอดเขา “โม่หาน เรากลับบ้านกันก่อนเถอะ ดีไหม?”
พูดจบก็ผละออกจากเขา นำเสื้อบนไหล่ของเขามาสวมให้เขา “สวมเสื้อก่อนนะ อย่างนี้จะหนาวเอาได้”
ชายคนนั้นเชื่อฟังอย่างเกินคาด นำเสื้อมาสวม
ผู้ช่วยและบอดี้การ์ดหลายคนที่อยู่ข้างๆมองอย่างตกตะลึง แน่นอนว่าความอ่อนโยนสามารถเอาชนะความแข็งแกร่งได้จริงๆ
หลังจากผู้ช่วยนำโม่หานส่งกลับบ้านแล้ว มู่เฉียวก็ไปต้มซุปของให้เขา ด้านนอกหนาวขนาดนั้น เธอกลัวว่าเขาจะหนาวตาย
โชคดีที่โม่หาน”เชื่อฟัง”อย่างมากหลังจากที่เมาเหล้า ดื่มไปทีแรกเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย คาดว่าน่าจะเผ็ด มู่เฉียวเห็นเขาหลับตา จากนั้นก็ดื่มรวดเดียวจนหมดถ้วย
นำผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้เขา หลังจากทำเสร็จ เวลาก็เกือบจะตีห้าแล้ว
มู่เฉียวห่มผ้าให้เขาแล้วกลับไปที่ห้องของตนเอง
เพิ่งจะจัดการตนเองเสร็จก็ได้ยินเสียงไอของพ่อ พ่อตื่น 6 โมงทุกวัน เธอก็รู้ดี “เฉียวเอ๋อ คุณตื่นแล้วเหรอ?”
มู่เฉียวมองดูตัวเอง ก็พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จึงเปิดประตู “พ่อ”
“ทำไมคุณตื่นเช้าขนาดนี่ล่ะ?”
“ฉันนอนไม่หลับ ก็เลยตื่นขึ้นมา” มู่เฉียวใจฝ่อเล็กน้อย
“ยังเช้าอยู่เลย ไปนอนอีกสักพักเถอะ ฉันจะออกไปเดินหน่อย แล้วจะถือโอกาสนำอาหารเช้ามาให้คุณด้วย”
“โอเค พ่อ”
ได้ยินเสียงปิดประตู มู่เฉียวก็ถอนหายใจโล่งอก
เธอเป็นห่วงโม่หานที่เมาเหล้า ดังนั้น หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว คิดว่าพ่อน่าจะลงชั้นล่างไปแล้ว เธอจึงรีบย่องไปเปิดประตู เตรียมจะไปดูโม่หาน
ห้องของโม่หาน ต้องใช้รหัสผ่าน พอเธอป้อนรหัสผ่านเข้าไป เท้าเหยียบเข้าไปข้างหนึ่ง
เสียงของพ่อก็ดังเข้ามาจากด้านหลัง “เฉียวเอ๋อ”
มู่เฉียวอ้าปากค้าง หลับตา เธอสูดลมหายใจเข้า ปิดประตูกลับมาอีกครั้ง หันไปมองพ่อที่ยืนอยู่หน้าประตูบันไดฉุกเฉิน แล้วกล่าวถามอย่างใจเย็นว่า “พ่อ คุณ คุณยังไม่ออกไปเหรอ?”
พ่อมู่เดินเข้ามาสองสามก้าว จ้องมองเธอ แล้วเอ่ยปากว่า “เปิดประตู”
“พ่อ”
มู่เฉียวส่ายหน้า ด้วยอาการทางร่างกายของพ่อ เธอไม่กล้าที่กระตุ้นเขาจริงๆ
“เปิดประตู”
“พ่อ พวกเรากลับห้องกันก่อน ฉันเคยเล่าเรื่องราวให้คุณฟัง คุณค่อยตัดสินใจว่า ได้หรือไม่? หัวใจของคุณ……”
“คุณยังจำได้เหรอว่าหัวใจของฉันมีปัญหา?” เสียงของพ่อดังขึ้นมาในทันใด
มู่เฉียวรีบเดินเข้ามา ดึงมือของพ่อ “พ่อ คุณอย่าโมโหเลยนะ พวกเรากลับห้อง กลับห้องกัน ฉันจะบอกกับคุณทุกอย่าง คุณอย่าตื่นเต้นไปเลยนะ ได้ไหม?”
เวลานี้ ประตูเปิดออก แม่ขยี้ๆตา “ฉันอยู่ด้านในได้ยินเสียงของคุณ นี่เป็นอะไรไปอีก?” หันหน้ากลับมา เห็นมู่เฉียวสวมชุดนอนอยู่ “เฉียวเอ๋อ ทำไมวันนี้คุณตื่นเร็วขนาดนี้ล่ะ?”
มู่เฉียวกัดริมฝีปาก ทันทีก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เดิมที เธอคิดว่าจะรอให้เรื่องราวของโม่หานได้รับการแก้ไขก่อน แล้วค่อยๆทำงานตามอุดมคติของพ่อแม่ ความบังเอิญนี้ ทำให้เธอจับได้โดยตรง เธอมองพ่อของเธอ รู้สึกว่า เมื่อกี้เหมือนกับว่าเขาจงใจล่อให้เธอออกมา “แม่ พาเขาเข้าไปก่อนเถอะ คุณอย่าให้เขาตื่นเต้นเกินไป แล้วฉันจะเล่าให้พวกคุณฟังทุกอย่าง”
ในที่สุด แม่ก็สามารถทำได้ดีกว่า และในที่สุดพ่อก็ถูกเกลี้ยกล่อมโดยใช้ทั้งมิตรภาพและอำนาจ
ตอนเช้า6โมงครึ่ง ท้องฟ้าเพิ่งจะเริ่มสว่าง
“ที่อยู่ด้านใน คือโม่หานใช่ไหม?” เสียงของพ่อเบาอย่างมาก แต่มู่เฉียวฟังออกว่า เขาโกรธอย่างมาก
ทางด้านของแม่ก็ขมวดคิ้ว นั่งลงข้างๆมู่เฉียว “เฉียวเอ๋อ คุณบอกแม่มาซิว่า สองสามวันก่อนที่คุณไม่กลับบ้าน ไปอยู่ด้วยกันใช่ไหม?”
มู่เฉียวพยักหน้า ทันทีก็มองไปยังพ่อ “พ่อ คุณ…..คุณอย่าตื่นเต้นไปนะ คุณค่อยๆฟังฉันพูดก่อน”
จากนั้น มู่เฉียวก็เล่าเรื่องของโม่หานตั้งแต่เมืองB จนกระทั่งกลับมาเมืองAอีกครั้ง เรื่องราวของคนทั้งสองที่ผ่านมา และการกระทำทั้งหมดของโม่หาน เล่าให้ผู้อาวุโสทั้งสองฟัง รวมทั้งเมื่อปีนั้น ที่เขาตายแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
เมื่อเล่าจบ ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว แสงแดดสาดส่องเข้ามาในชั้นล่างของบ้าน มู่เฉียวพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง
แม่เคาะที่หน้าผากของเธอเล็กน้อย “คุณ….เฉียวเอ๋อ ทำไมคุณทำอะไร แล้วไม่ปรึกษาหารือกับพวกเราเลยล่ะ? หรือว่าคุณยังไม่เข้าใจ? คุณแต่งงาน คุณก็ไม่ใช่แค่แต่งงานกับโม่หาน ถึงแม้จะเป็นอย่างที่คุณบอก ว่าเขาชอบคุณ แต่แม่ของเขาล่ะ? แม่ของเขานั้น ถ้าไม่ยอมรับคุณ เรื่องราวในตอนแรกนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดขึ้นอีกครั้ง”
พ่อมองๆแม่ ในสายตาแสดงความเห็นด้วย
มู่เฉียวก้มหน้า เธอจะไม่เคยคิดถึงปัญหานี้เลย ปีนั้นไร้เดียงสาเกินไป ขณะนี้ เธอเข้าใจแล้ว การแต่งงานไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัว เธอเข้าใจแล้ว ถึงสาเหตุที่พ่อแม่อยากให้เธอแต่งงานกับคนที่คู่ควรกันมาโดยตลอด
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แม่ของโม่หานยังเป็นคนแบบนั้น เรื่องเหล่านี้ที่แม่บอก ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
“อย่างนั้นก็รอให้แม่ของเขารับได้ก่อน แล้วค่อยแต่งงาน”
พ่อลุกขึ้นยืน ชี้หน้ามู่เฉียว “คุณนี่มันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ!”
มู่เฉียวไม่กล้าเผชิญหน้ากับพ่อ “พ่อ คุณวางใจได้ ครั้งนี้ฉันจะไม่ตัดสินใจโดยพลการอีก ถ้าแม่ของเขาไม่ยอมรับฉัน ฉันก็จะไม่แต่งโดยเด็ดขาด”
พ่อถอนหายใจเบาๆ คำพูดที่อยู่ในปาก ต้องกลืนกลับไปอีกครั้ง ทำท่าทีลังเลใจ จากนั้นก็ชี้ไปที่แม่ “คุณพูดซิ”
คอมเม้นต์