“ดังนั้นมู่เฉียว ฉันถึงเกลียดเธอ ถ้าเธอไม่ปรากฏตัว เขาก็จะไม่สิ้นหวัง เขาจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมาก ตอนนั้นเธออยู่ในเมือง B เขาทำงานบริษัทในตอนกลางวัน แต่ตอนกลางคืนเขาจะไปที่เมือง B ที่ห่างออกไปหลายพันไมล์ เพียงเพื่อต้องการเจอเธอ เขาไม่หลับทั้งคืนทั้งวัน กระเพาะอาหารของเขาถูกเอาออกโดยหนึ่งในสามทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอ” “เธอคำรามเสียงต่ำ มู่เฉียวลืมตากว้าง

เธอไม่คิดว่า ความจริงของเรื่องจะเป็นแบบนี้

เธอตกตะลึงและไม่สามารถสงบสติอารมณ์เป็นเวลานาน จริงๆแล้ว ในบ้านไม่มีใครในตอนกลางวันและเปิดไฟตอนกลางคืนคือบ้านของโม่หาน แล้วใช่หรือไม่ โม่หานได้มอบบ้านราคาประหยัดให้ด้วย ในปีนั้นเธออาศัยอยู่อย่างสงบมากแต่เขาไม่เคยคิดว่าชายคนนี้ต้องทนทุกข์กับบาปและความทุกข์ทรมานมากมายเพราะเธอ และเขาไม่เคยพูดสักคำต่อหน้าเธอ

เจ็บปวดใจ เจ็บจนหายใจไม่ออก “โม่หาน คุณมันโง่”

คุณนายโม่กอดขาและเอาหัวไว้ระหว่างขา ร้องไห้อย่างปวดใจ มู่เฉียวอยากปลอบเธอ ยื่นมือขึ้นไปในอากาศ แต่ก็ค้างไว้อย่างนั้น

เธอควรพูดอะไร? ถ้าลูกสาวของเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับลูกเขยของเธอมากในอนาคต ในหัวใจของเธอคงไม่ชอบผู้ชายคนนั้น

อย่างไรก็ตาม เธอต้องการจะบอกว่าเธอไม่รู้จริงๆ ลับหลังโม่หานได้ทำอะไรเพื่อเธอมากมายเพียงนี้ “ขอโทษ，เรื่องพวกนี้ ฉันไม่รู้จริงๆ”

คุณนายโม่ไม่ตอบเธอ มู่เฉียวเม้มริมฝีปาก

หลังจากนั้นไม่นาน เธอพูดว่า “คุณออกไปเถอะ ทิ้งฉันไว้คนเดียวสักพัก”

เดินไปที่ประตู หันกลับมามองคุณนายโม่ “บางทีพ่อบุญธรรมของโม่หานอาจยังไม่ตาย ดังนั้นหากทำได้ รักษาให้มีชีวิตอยู่” สัญชาตญาณบอกเธอว่าเธอควรบอกคุณนายโม่เกี่ยวกับเรื่องนี้

ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบโต้ เธอก็ดึงแขนออกทันที คุณนายโม่ลุกขึ้นยืนทันที มู่เฉียวเกือบถูกลากลงมา และเขาเดินเซไปหลายก้าวก่อนที่เธอจะยืนมันไว้ ก่อนที่ผู้คนจะกลับมา คุณนายโม่คว้าตัวเธอไว้ จับแขนเธอไว้ “เธอพูดว่าอะไรนะ เธอบอกว่าเขายังไม่ตาย?”

มู่เฉียวพยักหน้า ในวันนั้นที่แอฟริกาใต้ ตอนแรกเธอไม่แน่ใจ แต่ต่อมาเมื่อดูปฏิกิริยาของโม่หาน เธอรู้ว่าการเดาของเธอไม่ผิด

“แต่คุณก็ถามโม่หานเองแล้วกัน”

สามวันต่อมาคุณนายโม่ยอมจำนน โดยบอกว่าเธอได้เปลี่ยนยาของชายคนนั้นซึ่งมีสารก่อมะเร็งอะฟลาทอกซินและนำออกมาเองและมอบส่วนที่เหลือให้

ตอนที่ทราบข่าว คุณนายโม่ไม่คาดคิดเลยว่า โม่หานจะทำอย่างนั้น เธอร้องไห้และขอร้องให้บอกทนายความและตำรวจว่า โม่หานยอมรับผิดแทนเธอ

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากหลักฐาน หลักฐานที่เป็นวัตถุ และแรงจูงใจ การร้องไห้ของเธอจึงกลายเป็นเครื่องป้องกันของแม่สำหรับลูกชายของเธอ และไม่มีใครเชื่อเธอ

“โม่หาน เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ เธอยังอายุน้อย เธอจะทำลายชีวิตตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะลูก” เธอโอดครวญถึงโม่หานและร้องไห้

แต่โม่หานยกริมฝีปากขึ้นและปาดน้ำตาจากหางตาของเขา “หลังจากผ่านภาวะซึมเศร้ามาหลายปี คุณสามารถอยู่เพื่อตัวเองได้ เขาอยู่ที่นี่เพื่อรอคุณและไปหาเขา” ในมือของโม่หานมีกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีที่อยู่แถวหนึ่งเขียนไว้

“ไม่… ฉันไม่ต้องการมัน ลูก แม่ขอร้อง อย่าทำแบบนี้”

แต่โม่หานได้ตัดสินใจแล้ว