น้ำตาของมู่เฉียวไหลตามลงมา เดิมทีเธอคิดว่าคุณนายโม่รู้เหตุผลข้อนี้ ตอนนี้เห็นแล้ว ว่าเธอไม่รู้ นี่เป็นวิธีปฏิบัติต่อคนอื่นที่ดีของโม่หาน ไม่เคยโอ้อวดทำตัวสูงส่ง แต่เป็นการสละให้ทีละน้อย

ต่อมา มู่เฉียวก็ไม่รู้ว่าคุณนายโม่ใช้วิธีอะไร โม่หานได้ออกมาหลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์

นอกจากนี้ เขายังระบุหลักฐานการก่ออาชญากรรมของชายคนนั้นด้วย

ไม่มีใครอยากล่วงเกินคนที่‘มีชีวิต’อยู่ เพียงเพื่อคนที่ตายไปแล้วเพียงคนเดียว อีกอย่างเป็นคนที่เก่งมากถึงขนาดที่สามารถทำให้พวกเขาตกงานได้ตลอดเวลา ดังนั้น เรื่องทั้งหมดก็คลี่คลายลงอย่างเงียบๆ

ทำให้มู่เฉียวได้เห็นถึงสำนวนที่ว่ามีเงินก็สามารถสั่งผีให้โม่แป้งได้

เมื่อมองไปยังเขาที่พิงอยู่ตรงประตู มู่เฉียวคิดว่าตัวเองตาฝาดไป

จนกระทั่งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น เธอถึงได้รู้ว่า โม่หานกลับมาแล้วจริงๆ

เธอร้องไห้ขึ้นมาก่อน ต่อมาถึงได้โกรธ

กัดเข้าที่ไหล่ของเขาอย่างแรง

เธอได้ยินเสียงครางของชายหนุ่ม แต่เขากลับไม่ได้หยุดเธอ คิดๆแล้ว เธอก็รู้สึกทำไม่ลง

ชายหนุ่มก้มหน้าลง นิ้วเรียวเชยคางเธอขึ้นอย่างนุ่มนวล  จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก

พ่อมู่รีบหันหลัง

มู่เฉียวหลับตาและผลักโม่หานออกไปอย่างอายๆ “พ่อ ทำไมถึงได้กลับดึกขนาดนี้?”

ตั้งสามทุ่มแล้ว ปกติเวลาสามทุ่มกว่า พ่อมู่ต้องนอนอยู่บนเตียงแล้ว

สีหน้าของโม่หานไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง สายตาไปตกอยู่ตรงมือของพ่อมู่ที่ถือถุงยาไว้ “พ่อครับ คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

มู่เฉียวถึงได้เห็นว่าพ่อถือยาไว้หลายกระปุก เดินเข้าไป หยิบยาจากมือเขามา พ่อมู่อยากแย่ง แต่ก็ไม่ทัน ไม่มีอะไร”

“แม่ ปวดกระเพาะ? ทำไมหนูไม่รู้?”

เข้าห้องไปแล้ว มู่เฉียวไม่ได้ต่อว่าทุบตีโม่หาน แต่ทำเหมือนเช่นเคย เธอเข้าไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เข้านอน

แต่ยิ่งเงียบแบบนี้ โม่หานก็ยิ่งร้อนรนใจ

เขาออกมาหลังอาบน้ำเสร็จ มู่เฉียวได้หลับตาลงแล้ว

เขากอดเธอจากข้างหลัง

มู่เฉียวไม่ได้พูดอะไร กับโม่หาน เธอทั้งปวดใจ ทั้งโกรธ

“ขอโทษ ที่ทำให้คุณเป็นห่วง”

มู่เฉียวไม่พูด

“ชีวิตครึ่งแรกของแม่ผม ลำบากมาก ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ เธอจะต้องยอมไปติดคุกและใช้ชีวิตครึ่งหลังอยู่ในนั้นอย่างไม่ลังเล ผม……”

เขาพูดเล่าเหตุการณ์ในอดีตของคุณนายโม่อย่างเป็นระยะๆ

มู่เฉียวไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรเลย

ตอนแรกเธอฟังเขาพูด ต่อมา เธอหลับไปจริงๆ หลายวันมานี้ เธอเครียดมาก แทบจะไม่ได้นอนหลับสนิทเลยสักคืน

มองมู่เฉียวที่มีลมหายใจอย่างสม่ำเสมอ ก็คิดถึงคำพูดของทนายเลวๆคนนั้น

“ภรรยาคนนั้นของนาย ไม่เหมือนกับคนอื่นจริงๆ ฉันบอกว่าจะใช้นายไปแลกอิสรภาพของนายกับเหอเจี๋ย เธอบอกว่านายจะไม่ชอบใจที่เธอทำแบบนี้ ฉันก็พูดไปอีกว่า นอนกับฉันหนึ่งคืน แล้วฉันจะช่วยนายเอง เธอก็บอกว่าฉันเป็นประสาท ยังหยิบบัตรออกมาใบหนึ่ง ทุบลงกับโต๊ะ ถามฉันว่าจะช่วยนายออกมาได้ยังไง นายว่าคนรักแบบนี้ นายหามาจากไหน? เพื่อนรัก เรามาแบ่งกันไหม?”

หลังจากทนายความคนนั้นถูกซ้อมไปสองสามที ก็พูดสาบานขึ้นว่า “ฉันจะต้องหาคนที่ดีกว่าของนายให้ได้”

เขายิ้ม มู่เฉียวของเขา บนโลกนี้มีเพียงคนเดียว

วันต่อมามู่เฉียวตื่นขึ้น ข้างเตียงไม่มีเงาของโม่หานอยู่ เธอแทบจะกระโดดออกจากเตียง พุ่งออกไปนอกห้อง ในห้องอาหารมีผู้ใหญ่กับเด็กคนหนึ่ง ได้ยินเสียงจึงมองมาทางเธอ

“เขาไปทำงานแล้ว” พ่อเอ่ยปากพูดขึ้น

เห็นมู่เฉียวโล่งใจ ก็หันไปสบตากับแม่ “ลูกสาวที่แต่งออกไป ก็เหมือนกับน้ำที่สาดออกไป คุณเห็นไหม?”

มู่เฉียวปิดประตูอย่างเขินๆ เปลี่ยนชุด ล้างหน้า แต่งหน้าอ่อนๆให้ตัวเอง

คนเจอกับเรื่องดีๆอารมณ์ก็จะรู้สึกสดชื่น มองดูแล้ว คนดูสวยขึ้นเป็นกอง

พอถึงบริษัท เพิ่งจะเข้าประตูล็อบบี้ ก็เจอเข้ากับโม่หานที่เตรียมตัวออกไปข้างนอก

ผู้บริหารระดับสูงหลายคนกำลังรายงานบางสิ่งให้เขาฟัง เขาก้มหน้าลง ไม่เห็นมู่เฉียวตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อทั้งสองเดินสวนทางกัน มู่เฉียวก็ขมวดคิ้ว ไหนบอกว่าคู่รักจะมีกระแสจิตต่อกันไง? ขี้โม้สิ เธอมองเขานานขนาดนี้ เขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ