แต่งก่อนค่อยอ้อนรัก – ตอนที่ 147 นังหมาน้อย !
แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก ตอนที่ 147 นังหมาน้อย !
นอกจากนี้ยังมีเสียงกระเส่าในภวังค์ของความใคร่ออกมาจากริมฝีปากแดงกํา
ใบหน้าของเซี่ยชิงฉวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ..
ผู้หญิงที่อยู่ในสายตาเธอคือคุณแม่ที่แสนสง่างามและฉลาดเฉลียวของเธอจริง ๆ งั้นหรือ ?
เสียงของเฮ่าหยุนหมิงที่ปรากฏในวิดีโอ
“ฉันเป็นอะไรกับเธอ ?”
เจ้านาย คุณเป็นเจ้านายของฉัน เฉินเสี่ยวหยูพร่ำเพ้อด้วยแววตาสั่นไหวและเคลิบเคลิ้ม
“เรียกแบบนั้นอีกสองครั้งสิ”
“เจ้านาย เจ้านาย…”
เฮ่าหยุนหมิงยกมือขึ้นโบก
พลันวิดีโอก็ถูกกดปิด ชายสองคนในชุดดําก็ออกไปจากห้องอย่างรู้สถานการณ์
ประตูบานใหญ่ปิดลงอย่างแรง และไฟที่เปิดอยู่ในห้องก็ดับลงเช่นกัน
เขาไม่ชอบแสงสว่าง มีเพียงการอยู่ในความมืดเท่านั้นที่ทําให้เขารู้สึกปลอดภัย
“ทีนี้ เธอรู้รึยังว่าควรเรียกฉันว่าอะไร ?”
ในขณะนี้เซี่ยชิงฉวนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอทั้งดิ้นรน ทั้งกรีดร้องเธอตะโกนว่า
“แกเป็นใครกันแน่ ? ปล่อยฉันไปนะ แกมันชั่วช้า ความสัมพันธ์ระหว่างแกกับแม่ของฉันเป็นอย่างไรกันแน่ !! แกต้องวางยาคุณแม่ !!! แกบังคับท่าน !!! ”
“บังคับ ?”
ดวงตาของเฮ่าหยุนหมิงหรี่ลงเพราะกําลังยิ้ม เขามองหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าที่ถูกพันธนาการไว้กับพื้น
แม้ว่าเธอจะตั้งครรภ์ ทว่าหน้าท้องส่วนล่างของเธอก็ยังคงแบนราบอยู่ เพราะสาวไฮโซระดับเธอ ย่อมให้ความสําคัญกับการดูแลร่างกายและผิวพรรณของตนเองเป็นอย่างดี ดังนั้นเพียงมองแวบแรก เฮ่าหยุนหมิงก็ค่อนข้างพอใจพอสมควร
“ฉันขอบอกไว้เลยว่า ! ถ้าแกยังพอจะฉลาดอยู่บ้าง ก็รีบปล่อยฉันไปเร็ว ๆ ไม่งั้น ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตํารวจ !”
ชายคนนั้นลุกขึ้นจากโซฟาหนังสีดําตัวใหญ่ เขาหยิบโซลามสุนัขบนโต๊ะติดมือมาด้วย เขาก้าวช้า ๆ ไปหาเซี่ยชิงฉวน ดวงตาที่หรี่แคบของเขาเป็นสีแดงและเย็นยะเยือก
ทันใดนั้นมือขาวซีดราวกับคนปวยก็รั้งคางของเซี่ยชิงฉวนขึ้น
เซี่ยชิงฉวนถูกเขาบีบคางด้วยความเจ็บปวด
“สัตว์เลี้ยงที่ไม่เชื่อฟัง เริ่มแรกเจ้าของจะฝึกมันก่อน แต่หากมันยังไม่เชื่อฟังอีก ก็ไม่จําเป็นที่จะต้องเก็บสัตว์เลี้ยงตัวนี้ไว้อีก เธอชื่อเซี่ยชิงฉวนใช่ไหม ? เธอจะไม่ถูกเรียกด้วยชื่อนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะชื่อของเธอติดอยู่บนป้ายประตู เมื่อครู่ที่เธอเข้ามา เธอเห็นคําว่าอะไรบ้างล่ะ ?”
เสียงของเฮ่าหยุนหมิงนุ่มนวลเบาสบายเฉกเช่นเคย… น้ำเสียงยังคงไพเราะ…
เซี่ยชิงฉวนตัวสั่นไปชั่วขณะ เมื่อครู่นี้เฮ่าหยุนหมิงได้บอกกับเธอทางโทรศัพท์ว่า ป้ายที่หน้าประตูห้องมีชื่อของเธอติดอยู่ ตอนนั้นเธอเห็นคําว่า “เสี่ยวมู่เก๊า” สามคําที่เขียนอยู่บนป้ายซึ่งเซี่ยชิงฉวนก็รู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งนี้ว่ามันเกี่ยวข้องกับชื่อของเธออย่างไร ? เขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? ( = นังหมาน้อย)
เขาพูดต่อว่า…
“เอาล่ะ ! ฉันจะให้เธอเลือกสองทาง ฉันจะส่งเธอไปหามู่เฉินฮ่าว ตอนงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อเธอ เรื่องยาในแก้วของพี่สาวเธอ เธอเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง เธอคิดว่าหากมู่เฉินฮ่าวรู้เรื่องนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง ?
เฮ่าหยุนหมิงพลิกดูภาพถ่ายที่อยู่ข้าง ๆ เซี่ยชิงฉวนที่ละภาพ ๆ ภาพถ่ายเหล่านั้นบันทึกกระบวนการในการวางยาทั้งหมดที่เซี่ยชิงฉวนลงมือจัดการด้วยตนเอง
ไม่…เธอกลับไปไม่ได้ ! หากตกอยู่ในมือของเซี่ยฉิงกง เธอจะช่วยแม่ได้อย่างไร ?
“แล้ว…ทางเลือกที่สองคืออะไร ?”
เซี่ยชิงฉวนเอ่ยถามน้ำเสียงสั่น ๆ พร้อมกับกลั้นความกลัวไว้ในใจ
อย่างที่สองก็คือ..อยู่ที่นี่ เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน ฉันสามารถล้างแค้นให้เธอได้ เธอต้องการฆ่าเซี่ยเซี่ยฉิงกงไม่ใช่หรือ?”
แสงเย็นยะเยือกวาบผ่านดวงตาของเซี่ยชิงฉวน เมื่อนึกถึงมู่เฉินฮ่าว นัยน์ตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“สัตว์เลี้ยง …”
เซี่ยชิงฉวนพึมพํา พลางขมวดคิ้วยังเล็กน้อย เธอไม่ต้องการถูกส่งตัวกลับ ทั้งเธอก็ไม่ต้องการเป็นสัตว์เลี้ยงของใครที่นี่ด้วย เธอเคยเป็นคุณหนูรองของตระกูลเซี่ยนะ !!
ครั้นเห็นเสี่ยชิงฉวนไม่พูดอะไร เฮ่าหยุนหมิงก็ยิ้มเยาะ เขาเปิดกล่องที่อยู่ข้างกายหยิบหลอดฉีดยา และเข็มกับของเหลวขวดหนึ่งออกมา
“นี่มันอะไรกัน อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ …”
” นี่คือสิ่งที่จะทําให้เธอรู้สึกสบายขึ้น มั่นใจได้เลยว่านี้ไม่ใช่ยาปลุกอารมณ์ … เธอก็คงเคยรู้จักมันมาบ้างแหละ”
***จบตอน นังหมาน้อย !****
คอมเม้นต์