นิยาย แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรักตอนที่ 159 บ้านคุณชอบกินเกี่ยวมั้ย ?

เซี่ยฉิงกงนอนนิ่งในอ้อมกอดของมู่เฉินฮ่าวอย่างเงียบ ๆ อยู่เป็นเวลานาน

“ฉิงกง พรุ่งนี้เราก็จะเข้าพิธีหมั้นกันแล้วคุณรู้สึกอย่างไรบ้าง ?”

นัยน์ตาที่ชุ่มฉ่ําทั้งคู่ของเธอยังคงปิดสนิทมือเล็ก ๆ ของเซี่ยฉิงกงจับมู่เฉินฮ่าวเอาไว้เธอซบอกเขานิ่งไม่ต่างจากลูกแมวขี้เกียจเธอพยักหน้าพร้อมกับสูดจมูกเบา ๆ

“อืม… ฉันรู้สึกมีความสุขมาก … บ่ายวันนี้กลับไปเยี่ยมบ้านฉันกันนะ ฉันอยากพบคุณพ่อ”

ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด จู่ๆ เซี่ยฉิงกงก็นึกถึงเซี่ยเจิ้งหัวขึ้นมา

ตอนนี้เหลือเพียงเซี่ยเจิ้งหัวที่ยังคงอยู่ในบ้านสกุลเซี่ยเพราะเซี่ยฉิงกงก็ไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้านสกุลเซียเซี่ยชิงฉวนก็ไม่รู้ว่าไปทําอะไรอยู่ที่ไหน ? ส่วนเงินเมี่ยวหยูก็ยังคงอยู่ในคุก

ชีวิตยามชราของเซี่ยเจิ้งหัวน่าเศร้ามากในฐานะลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาเซียฉิงกงต้องการดูแลเขามากกว่าที่ผ่านมา

“อืม… คุณไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของท่านหรอก ต่อไปผมจะให้หมอซูคอยตรวจร่างกายของท่านเป็น ประจําทุกเดือน

ท้ายสุดแล้ว อาการอาหารเป็นพิษก่อนหน้านี้นั้นรุนแรงมากเพราะยาพิษที่ถูกเงินเมียวหยูวางไม่ธรรมดาเลยหากไม่ใช่เป็นเพราะมู่เฉินฮ่าวบางทีเซี่ยเจิ้งหัวอาจเสียชีวิตไปแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเขาอาจถูกวินิจฉัยสาเหตุการเสียชีวิตว่าเนื่องมาจากอาหารเป็นพิษหากเป็นเช่นนั้นเจินเสี่ยวหยูก็จะสามารถฮุบสมบัติทั้งหมดของตระกูลเซียเชิดหนีไปได้

ที่น่าเศร้าก็คือเซี่ยชิงฉวนลูกสาวที่เขารักและเอ็นดูมาโดยตลอดกลับไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเขานี่เป็นการทําร้ายจิตใจของคนระดับเขาอย่างรุนแรง

เซียฉิงกงเองก็เรียนจิตวิทยามาพอสมควรเธอจึงกลัวว่าเซี่ยเจิ้งหัวจะคิดไม่ตกในเมื่อที่สุดแล้วเธอก็มีพ่อเหมือนคนอื่น ๆ เซียฉิงกงก็ไม่อยากสูญเสียพ่อไปอีก

ไม่ว่าเขาจะเคยทําผิดพลาดมาแล้วกครั้งก็ตามทีหากแต่เขาก็ไม่เคยทําร้ายเธอเลยสักครั้ง
ทั้งคู่ลุกขึ้นจากเตียง และคิดได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวกลางวันพวกเขาจึงโทรหาคนในบ้านสกุลเซีย

หลังจากที่เงินเยี่ยวหยูถูกจับ โจวหยุน เซินก็ฉวยโอกาสหลบหนีไปได้

เช่นเดียวกับเซี่ยชิงฉวน เซี่ยฉิงกงตั้งใจปล่อยเขาไป เธอไม่ได้ขอให้มู่เฉินฮ่าวติดตามตัวเขากลับมาเพื่อจับเขาขังคุก
เธอเพียงขอให้มู่เฉินฮ่าวหาพ่อบ้านที่ไว้ใจมาดูแลเซี่ยเจิ้งหัว อย่างน้อยเธอก็จะได้วางใจ

หลังจากโทรกลับบ้านลุงเต่อพ่อบ้านคนใหม่ของตระกูลเซียก็รายงานเซียงกงว่าเซี่ยเจิ้งหัวไปพบหมอซูที่โรงพยาบาลเอกชนของสกุลมู่เพื่อตรวจร่างกายตั้งแต่ตอนเช้าและตอนนี้เขาก็ยังไม่กลับมา

เมื่อยังไม่กลับบ้าน ก็ย่อมยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน

เซี่ยจิงกงยกแขนเล็ก ๆ ของเธอขึ้นคล้องคอปูเฉินฮ่าวเธอโน้มตัวเขาลงมาแล้วกอดเขาไว้ราวกับหมีโคอาล่า

“บ้านคุณชอบกินเกี่ยวมั้ย ?”

มู่เฉินฮ่าวส่ายหน้า พลางดึงมือนุ่ม ๆ ของเธอขึ้นมาเวลาอยู่กับเซียฉิงกงเขารู้สึกสบายใจเป็นอย่างมากเขาอยากอยู่ข้าง ๆ เธอตลอดเวลา

“ไม่นะ เท่าที่จําได้ ผมเคยกินเกี่ยว ตอนยังเป็นเด็กและตั้งแต่โตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่เคยได้กินอีกเลย”

ตระกูลมู่เป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงคนตระกูลมู่ทุกคนล้วนกินอาหารจากฝีมือเชฟระดับห้าดาวและแน่นอนว่าอาหารที่ปรุงเองได้ง่าย ๆ ในบ้านเช่นเกี่ยวย่อมจะไม่เคยปรากฎ

“กลับบ้านไปเที่ยงนี้ ฉันจะทําเกี่ยวน้ําให้คุณพ่อกับคุณกินดีมั้ย ?”
มู่เฉินฮ่าวแตะศีรษะเล็ก ๆ ของเซียงกงแววตาอ่อนโยนของเขาบ่งบอกถึงการตามใจและพร้อมจะปรนเปรอเธอ

“เอาสิ”

ตอนเที่ยง พวกเขาตั้งใจจะไปกินอาหารกับเซี่ยเจิ้งหัวจากนั้นเซี่ยฉิงกงก็มีแผนจะไปเยี่ยมเซี่ยฉิวเฉินแม่บุญธรรมของเธอที่โรงพยาบาลในตอนบ่าย

***จบตอนบ้านคุณชอบกินเกี่ยวมั้ย