นิยาย แต่งก่อน…ค่อยอ้อนรัก

ตอนที่ 162 ไม่พอใจงั้นรี ?

เซียฉิงกง และมู่เฉินฮาว จูงมือกันเดินไปตามถนนในตลาดสด ขณะที่หมั่นโถว และอาเจิ้ง เดินตามหลังเพื่ออารักขาทั้งสองอย่างเงียบๆ

“คุณรู้ไหมว่าแผ่นเกี้ยวอยู่ที่ไหน ?” เซียฉิงกงถามพลางหันหน้าไปมองมู่เฉินฮ่าว

ม่เฉินฮ่าวหันมองเซียฉิงกงก่อนจะกวาดตามองโดยรอบ

“ผมไม่รู้”

“ถ้าอย่างนั้น เลิกจูงมือฉันเดินได้รึยัง ?”

เซี่ยฉิงกงเลิกคิ้ว พร้อมกับส่งสายตามองมู่เฉินฮ่าวด้วยความไม่พอใจ

บรรยากาศเงียบขึ้นอย่างกะทันหัน ทว่ามู่เฉินฮ่าวก็ยังคงไม่ปล่อยมือของเซี่ยฉิงกง หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็พูดออกมาสองสามคํา ซึ่งทําให้เซี่ยฉิงกงไม่พอใจ

“ไม่พอใจงั้นรึ ?”

“ใช่สิ” ริมฝีปากของเซี่ยฉิงกงสั่นเล็กน้อย ..

ชั่วขณะนั้น ทิฐิของเซี่ยฉิงกงพลันบังเกิด เธอปล่อยให้มู่เฉินฮาวลากตัวเธอเดินไปรอบ ๆ ตลาดสด ทว่าเขาก็ไม่พบสถานที่ขายแผ่นเกี่ยว

หลังจากเดินวนไปวนมาสองสามรอบ แล้วก็ยังหาไม่เจอ มู่เฉินฮ่าวก็เริ่มกังวล แม้ว่าใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาจะไม่แสดงออกใด ๆ ทว่าเซี่ยฉิงกงก็สามารถสังเกตเห็นได้ จากการที่เขาขมวดคิ้วลงเล็กน้อย

เมื่อเขาขมวดคิ้วนั่นย่อมหมายความว่าเขากําลังเครียดแค่นั้น

ในตลาดสดแห่งนี้ ร้านค้าที่ขายแผ่นเกี๊ยวไม่ได้อยู่ในร้าน หากแต่อยู่กลางแจ้ง …

ดังนั้นมู่เฉินฮ่าวย่อมไม่สามารถหาร้านขายแผ่นเกี่ยวให้เซี่ยฉิงกงได้

หลังจากเดินวนหาซื้อแผ่นเกี่ยวมาหลายรอบแล้ว เซียฉิงกงก็รู้สึกขาล้าจนต้องจับแขนของมู่เฉินฮ่าว เธอมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยัน

“คุณนี้ซื้อจริง ๆ ดูสิขาฉันจะหักอยู่แล้ว และฉันก็เหนียวตัวไปหมดแล้วด้วย”

ชั่วขณะนั้นหัวใจของมู่เฉินฮ่าวพลันอ่อนยวบ

“ผมขอโทษ”

“เอาล่ะ รีบไปซื้อของแล้วกลับบ้านคุณพ่อกันเถอะ เที่ยงกว่าแล้ว ไม่รู้จะได้กิน เกี่ยวกี่โมง ! แล้วนี่ยังต้องไปเยี่ยมแม่ บุญธรรมตอนบ่ายอีก !”

ครั้นเห็นสีหน้าท่าทางสํานึกผิดของ เขา เซี่ยฉิงกงก็ใจอ่อน เธอยิ้มหวาน หอมแก้มเขา จากนั้นก็กอดแขน พาเขาเดินไปซื้อของด้วยกันจนเสร็จ

อาเพิ่งรีบขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านสกุล เซียด้วยความเร็วสูง

ทันทีที่เซี่ยเจิ้งหัวกลับมาจากโรงพยาบาล ลุงเต่อก็บอกเขาว่า วันนี้เซียฉิงกงกับมู่เฉินฮ่าวจะมาที่บ้าน

“นายน้อยกับคุณหนูใหญ่เพิ่งโทรมาบอกว่า จะมารับประทานอาหารกลางวัน กับนายท่าน”

เซี่ยเจิ้งหัวมีความสุขมาก เขารีบสั่งให้พ่อครัวทําอาหาร ช่วงนี้เขาไม่สนใจเรื่อง อาหารการกินมากนัก แต่วันนี้เขารู้สึกมีความสุขที่สุดที่จะได้กินอาหารกลางวัน กับลูกสาวและว่าที่ลูกเขย

“ไม่ต้องขอรับ นายท่านไม่จําเป็นต้องให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหาร คุณหนูใหญ่ บอกว่าเธอจะมาทําเกี่ยวให้นายท่านรับประทาน”

แม้ว่าเซี่ยเจิ้งหัวจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่หัวใจของเขากลับเต็มไปด้วยความหวั่นไหวรุนแรงราวคลื่นพายุ ในตอนนั้น เซวี่ยเอ๋อก็ชอบทําเกี่ยวให้เขากิน …

แรกเริ่ม เขาไปตามตัวเซี่ยฉิงกงกลับมา และเพียงไม่นานเขาก็ผลักไสลูกสาวให้ไปแต่งงาน

ทว่าตอนนี้เซียฉิงกงดีกับเขามาก เซี่ยเจิ้งหัวรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ในขณะที่เขายังคงครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงเซี่ยฉิงกงก็ดังขึ้นที่ประตูบ้านสกุลเซี่ย

“คุณพ่อ หนูกลับมาแล้ว คุณพ่อยืนทําอะไรอยู่ที่ประตูคะ ? คุณพ่อยังไม่หายดีเลย รีบเข้าไปข้างในเถอะค่ะ อย่าโดนลมมาก วันนี้ลมแรงเสียด้วย”

“โอเค โอเค”

นัยน์ตาของเซี่ยเจิ้งหัวพลันแสบเคือง พลันหยาดน้ําตาก็ไหลลงอาบแก้มของชายชรา

“เป็นอะไรไปคะ ? คุณพ่อรู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ? ร้องไห้ทําไมกันคะ ?”

เซียฉิงกงตื่นตระหนก เธอหันไปมองมู่เฉินฮ่าวเพื่อขอความช่วยเหลือ

เซี่ยเจิ้งหัวเช็ดน้ําตา “พ่อไม่เป็นไร มา ๆ ไหนว่าหนูจะทําเกี่ยวให้พ่อกินไง ? พ่อจะช่วยห่อเกี่ยวให้นะ”

“คุณพ่อห่อเกี่ยวเป็นด้วยหรือคะ ?”

เซียฉิงกงประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเซี่ยเจิ้งหัวกล่าวเช่นนั้น ก็พ่อของเธอเป็นถึงคุณชายรองตระกูลเซียผู้คาบช้อนเงินช้อนทองมาตั้งแต่เกิดไม่ใช่รึ ?

“ห่อเป็นสิ ก็ตอนที่แม่ของหนูยังอยู่ เธอชอบทําเกี่ยวให้พ่อกิน แต่เธอไม่ชอบห่อเกี่ยวเอง เธอจึงบังคับให้พ่อเรียนรู้วิธีการห่อเกี๊ยว ต่อมาเมื่อเธอท้องหนู พ่อเลยไม่ยอมให้เธอทําอาหารอีก …”

ร่างของเซี่ยเจิ้งหัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“เธอบอกว่า จะรอจนกว่าหนูคลอด จากนั้นก็จะทําเกี่ยวให้พ่ออีก … ใครจะรู้ว่าหนูหายตัวไปตั้งแต่เกิด นี่ก็กว่า 20 ปี แล้ว ที่พ่อไม่ได้กินเกี้ยวฝีมือแม่ของหนู”

***จบตอน ไม่พอใจงั้นรึ ?***