บทที่ 246 องค์รัชทายาทแห่งต้าฉิน

หลังรั้งรออยู่ชั่วครู่…เยี่ยฉวนและหลงเอ๋อร์น้อย จึงก้าวเข้าสู่ประตูที่สามของครรลองมังกรปีศาจ

ลมเย็นพัดโชยปะทะใบหน้าของเขาโดยแรง

เยี่ยฉวนตระหนกเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลโดยรอบ เมื่อกวาดสายตามองปราดเดียวจึงพบว่าครรลองมังกรปีศาจมีลักษณะเหมือนเดิมทุกประการ ทางเดินไม่กว้างและไม่แคบจนเกินไปปรากฎหมอกพิษแผ่ปกคลุมอยู่ทั้งสองข้างทางและมีรูปปั้นมังกรสูงตระหง่านตั้งอยู่ตรงกลาง ทว่าสถานที่แห่งนี้กลับให้ความรู้สึกอันตรายร้ายแรงกว่าที่ผ่านมาจนฝีเท้าถึงขั้นหยุดชะงัก

“พะ..พี่ใหญ่ นะ..นั่นอะไรนะ?!” หลงเอ๋อร์น้อยที่หลบอยู่หลังเยี่ยฉวนชี้มือน้อยๆ ไปทางซ้ายมือเบื้องหน้า ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

ชายหนุ่มหันไปมองตาม จากนั้นสีหน้าจึงแปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมาทันใด

ห่างออกไปประมาณยี่สิบเมตรบริเวณซ้ายมือป รากฏรูปปั้นวางเด่นอยู่ตรงหน้า รูปร่างไม่ใช่มังกร ยักษ์ดุร้ายแต่เป็นมนุษย์ที่มีลักษณะท่าทางราวมี ชีวิตไม่ผิดเพี้ยน! ตลอดร่างแข็งที่อเป็นก้อนหิน เย็นเยียบทว่าเส้นผมและขนคิ้วยังเรียงตัวชัดเจน เมื่อก้าวเข้าไปพิจารณาใกล้ๆ จึงพบว่ารูปปั้นนี้สวมเสื้อคลุมสงครามซึ่งเป็นเครื่องแบบของสํานัก เครื่องนิลทําให้เยี่ยฉวนตกตะลึงยิ่งขึ้น!

ปรมาจารย์แห่งอาณาจักรสวรรค์แห่งนี้สร้างรูปปั้นศิษย์สํานักเครื่องนิลไว้เป็นอนุสรณ์ตั้งแต่โบราณกาลกระนั้นหรือ?!

เยี่ยฉวนเลิกคิ้วด้วยความพิศวง หากการคาดเดาของเขาไม่ผิดพลาดอาณาจักรสวรรค์แห่งมังกรปีศาจแห่งนี้น่าจะมีอายุอย่างต่ําประมาณหลายล้านปีเศษ ซึ่งในขณะนั้นสํานักเครื่องนิลยังไม่ก่อตั้งขึ้นด้วยซ้ํา!

ดังนั้นจึงเป็นไม่ได้โดยสิ้นเชิงที่รูปปั้นมนุษย์ดังกล่าวจะถูกสร้างขึ้นโดยปรมาจารย์แห่งอาณาจักรสวรรค์ แต่เหตุใดมันจึงปรากฏขึ้นที่นี่กันแน่?

ความคิดอันน่าสะพรึงก่อตัวขึ้นในจิตใจขณะที่เขารวบรวมความกล้าเดินต่อไปข้างหน้าอีกหลายก้าว จากนั้นรูปปั้นมนุษย์ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกันจึงปรากฏขึ้นอีกหลายรูป

ก่อนหน้านี้หมอกพิษที่แผ่ปกคลุมสองฟากฝั่ง ทางเดินมีฤทธิ์ในการกัดกร่อนทุกสรรพชีวิตจนเหลือเพียงโครงกระดูก แต่เมื่อก้าวเข้าสู่ประตูที่สามหมอกพิษนี้ยิ่งน่าสะพรึงกว่าเป็นเท่าทวี มันไม่กัดกร่อนเลือดเนื้อมนุษย์อีกต่อไป…แต่กลับแปรสภาพผู้ที่สัมผัสเข้าจนแปรสภาพเป็นหินราวถูกสาป!

ภาพที่ปรากฏต่อสายตาทําให้เส้นผมของเขาสูงชัน ส่วนหลงเอ๋อร์น้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวจนฟันกระทบกันดังนึก

ชายหนุ่มกวาดสายตามองโดยรอบก่อนหยิบมีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นส่งให้หลงเอ๋อร์พร้อมกล่าวคําเบา “หลงเอ๋อร์ ข้าใคร่ยื่นนิ้วเข้าไปในหมอกพิษ เพื่อทดสอบอานุภาพทําลายล้างของมันและต้องการให้เจ้าช่วยบางอย่าง หากข้าถูกแช่แข็งจนไม่ สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ จงตัดแขนทั้งหมดของข้าออกทันที!”

เยี่ยฉวนสูดลมหายใจลึกพลางโคจรยันต์รูปมังกรปีศาจในจุดตันเถียน ทันใดนั้นร่างกายพลันเปล่งประกายเป็นแสงสีขาวสว่างจ้า เขายืดนิ้วกลางข้างขวาและค่อยๆ ยื่นเข้าไปในหมอกพิษตรงหน้า

ผลพลอยได้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเยี่ยฉวนนับตั้งแต่เข้าสู่ครรลองมังกรปีศาจคือการเคลื่อนไหวในหมอกพิษได้อย่างอิสระโดยไม่ถูกกัดกร่อน ทั้งยังเป็นไพ่ตายสําคัญเมื่อเผชิญหน้ากับโท่วป่าเซียงและคนอื่นๆ แต่เมื่อสถานการณ์แปรเปลี่ยน หนทางเบื้องหน้าจึงอันตรายเกินหยั่งรู้ ดังนั้นเขาต้องหาทางทําความเข้าใจผลกระทบของหมอกพิษนี้โดยเร็วที่สุด

ความเจ็บปวดจางๆ แผ่ซ่านขึ้นจากบริเวณปลายนิ้ว ทันทีที่หมอกพิษครอบคลุมปลายนิ้วสีของมันจึงเปลี่ยนเป็นซีดเผือดไร้เลือดฝาดและกลายเป็นสีเทา ทั้งยังแข็งที่อปราศจากความรู้สึกไม่ต่างอะไรไปจากก้อนหิน!

เยี่ยฉวนเผยสีหน้าเคร่งขรึมโดยพลัน การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับปลายนิ้วของเขาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าสิ่งที่คาดเดาก่อนหน้าถูกต้อง โชคดีที่หมอกพิษอันน่าสะพรึงนี้ไม่แผ่ลามไปทั่วนิ้วกลางขวา แม้มันแข็งที่อและชาวาบไปชั่วขณะ ทว่าเขายังขยับได้เล็กน้อย ช่วงเวลาสั้นๆ ทําให้อวัยวะไม่กลายเป็นหินโดยสมบูรณ์

“พี่ใหญ่…ให้ข้าลองบ้าง!”

หลงเอ๋อร์น้อยก้าวเข้าไปในหมอกพิษจนทั่วร่างเล็กๆ ปกคลุมไปด้วยหมอกสีเทาหนาทึบ แต่แล้วเยี่ยฉวนก็ต้องอัศจรรย์ใจยิ่งเมื่อเด็กชายสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ตามปกติโดยไม่ถูกหมอกพิษแช่แข็งแต่อย่างใด หนําซ้ําความแปรปรวนของพลังปราณในร่างยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ประหนึ่งหมอกพิษทรงพลังนี้ช่วยกระตุ้นศักยภาพของเขาให้ทะยานสูงขึ้น อีกทั้งยังเพิ่มความแข็งแกร่งให้อย่างมหาศาล!

เคล็ดกายามังกร!

เด็กชายผู้นี้มีคุณสมบัติกายามังกรที่แท้จริงอย่างนั้นหรือ?!

ความคิดหนึ่งแวบขึ้นในห้วงคํานึงของเยี่ยฉวน ขณะตกตะลึงกับสิ่งที่ได้พบเห็น

หลังจากได้รับเลือดมังกรปีศาจมาหนึ่งหยดเขาได้รับยันต์รูปมังกรปีศาจควบแน่นอยู่ในจุดตันเถียน ครั้นขัดเกลาผลึกศิลามังกรหลายต่อหลายชิ้นทําให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้นเป็นทวีคูณ ถึงกระนั้นก็ยังมีข้อจํากัดในการเคลื่อนไหวร่างกาย ภายในหมอกพิษชนิดนี้ แต่หลงเอ๋อร์กลับมีทักษะพิเศษทําให้ไม่หวั่นเกรงต่อหมอกพิษใดๆ แสดงให้เห็นชัดเจนว่ากําเนิดของเขาต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน…มีเพียงมังกรปีศาจที่สร้างอาณาจักรสวรรค์แห่งนี้เท่านั้นที่มีความสามารถเช่นนี้!

เยี่ยฉวนยึดอกขึ้นอย่างกล้าหาญก่อนก้าวเข้าไปในหมอกพิษเช่นเดียวกับสหายร่วมทางตัวน้อยเพื่อทดสอบว่าตนจะอยู่ท่ามกลางหมอกพิษนี้ได้นานเพียงใด จากนั้นจึงเร่งเดินทางต่อ
ครรลองมังกรปีศาจหลังประตูบานที่สามเต็มไป ด้วยอันตรายร้ายแรงยิ่งกว่าสองประตูแรก เยี่ยฉวนมองเห็นร่างไร้วิญญาณของผู้ฝึกตนมากมาย นอนเกลื่อนกลาดตลอดทาง ในหมู่พวกเขาไม่มีใบหน้าที่คุ้นเคย…คงเป็นศิษย์ต่างสํานักและผู้ฝึกตนไร้สังกัดซึ่งไปไม่ถึงปลายทาง หลังเดินไปด้านหน้าเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามจึงได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงอาวุธปะทะกันดังขึ้นจากระยะไกล ครั้นเห็นผู้ฝึกตนกลุ่มใหญ่รวมตัวอยู่ด้านหน้า จึงเร่งฝีเท้าเข้าใกล้โดยไม่รอช้า และพบโท่วป่าเซียงและคนอื่นๆ กําลังทําการต่อสู้

เบื้องหน้าเป็นหุบเขาครรลองมังกรปีศาจซึ่งมีภูมิประเทศกว้างขวาง ท้องฟ้าเหนือหุบเขาปกคลุมไปด้วยหมอกสีเทาหนาทึบ เมื่อเปรียบเทียบกับหมอกพิษสองข้างทางแล้วหมอกนี้ปราศจากพิษสงแต่เพียงบดบังทัศนียภาพเท่านั้น กลุ่มคนตรงหน้าประมาณสิบสองคนไร้เงาของศิษย์สํานักเครื่องนิล เจ้าสํานักโท่วป่าเซียงถูกสาวกทิ้งให้อยู่ลําพัง ส่วนบรรดายอดฝีมือของตระกูลหลงแห่งเมืองหลวงเหลือเพียงหลงซานเท่านั้น มังกรยักษ์ดุร้ายหลายตัวปราดเข้าปิดล้อมมนุษย์ผู้บุกรุก ห่างออกไปปรากฏเงาเลือนรางของฝูงชนอีกกลุ่มหนึ่ง รับรู้เพียงว่าคนเหล่านั้นล้วนเป็นยอดฝีมือแต่หมอกหนาทึบทําให้ไม่อาจระบุตัวตนได้ว่าพวกเขาคือใครบ้าง

ทันใดนั้นมังกรพสุธาพุ่งตัวไปด้านหน้าพร้อมอ้าขากรรไกรกว้างกัดกลืนผู้ฝึกตนรายหนึ่งเข้าไปอีกฝั่งของครรลองมังกรปีศาจ…บุรุษหนึ่งคนและมังกรหนึ่งตัวที่กําลังต่อสู้กันถูกหมอกพิษแผ่ปกคลุมอย่างรวดเร็วจนร่างของทั้งสองกลายเป็นรูปปั้นหินเย็นเยียบ!

โท่วป่าเซียง หลงซานและคนอื่นๆ เคลื่อนที่มารวมตัวเป็นกระจุกโดยเร็ว ใบหน้าของแต่ละคนซีดเซียวด้วยสูญเสียพละกําลัง เยี่ยฉวนผู้ซ่อนตัวอยู่ในระยะไกลพอสมควรสังเกตการณ์ด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

มังกรทุกตัวในที่นี้เป็นรูปปั้นเช่นเดียวกับที่เขาเคยพบก่อนหน้า ทว่ามังกรในสถานที่แห่งนี้มีความแตกต่างอย่างชัดเจน พวกมันล้วนฉลาดเท่าทันมนุษย์ทั้งยังรู้จักการปิดล้อมเพื่อโจมตี ดังนั้นมังกรเหล่านี้จึงไม่ใช่รูปปั้น…ทว่าเป็นมังกรมีชีวิตที่ถูกแช่แข็งจนกลายเป็นหิน เมื่อขอบเขตป้องกันถูกกระตุ้นจนเปิดออกไม่แน่ว่าพวกมันอาจหาหนทางหลบหนีออกไปจนกลายเป็นสัตว์อสูรโบราณที่ฝ่าฝืนข้อจํากัดของกาลเวลา!

เสียงแผดคํารามกึกก้องของมังกรที่อาจทําลายประสาทการได้ยินดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เหล่ายอดฝีมือจํานวนยี่สิบถึงสามสิบคนที่ยืนอยู่ไกล ในคราวแรกพรวดพราดเข้ามาทันที แบ่งเป็นผู้ฝึกตนไร้สังกัด ยอดฝีมือต่างสํานักที่สวมเครื่องแบบเดียวกัน รวมถึงกลุ่มคนที่สวมชุดเกราะสีครามทับ ชุดเครื่องแบบซึ่งยืนรายล้อมชายหนุ่มผู้สวมเสื้อคลุมแพรสีม่วง รูปร่างของเขาสูงโปร่งและสง่างาม ความแปรปรวนของพลังปราณที่แผ่ออกยิ่งทําให้เขาดูโดดเด่น ฝ่ามือที่ฟาดลงไปเพียงหนึ่งครั้งส่งให้มังกรกระเด็นไปไกล วรยุทธ์สูงส่งเช่นนี้น่าจะบรรลุขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ระดับที่เจ็ด…ความแข็งแกร่งของร่างกายช่างน่าอัศจรรย์นัก!

โท่วป่าเซียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดวงตาเปล่งประกายเมื่อเห็นบรรดายอดฝีมือเข้ามาช่วยผนึกกําลัง แต่เพียงพริบตาเดียวความสบายใจ ทั้งมวลพลันมลายหายไปสิ้น!

ฝูงมังกรทองดุร้ายกว่าสิบสองตัววิ่งตามเหล่ายอดฝีมือกลุ่มนี้ด้วยจิตสังหารอันโหดเหี้ยมโดยไม่มีทีท่าจะหยุดยั้งจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตายตกกันไปข้าง คาดเดาว่าพวกเขาต้องการยึดสมบัติล้ําค่าบางชิ้นไว้ในครอบครอง ฝูงมังกรทองซึ่งเป็นผู้พิทักษ์จึงไล่กวดหมายฉีกร่างพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ!

“ระวัง! ราชามังกรทองกําลังตรงมาทางนี้!”

“คุ้มกันองค์รัชทายาท! ทหารแห่งจักรวรรดิต้าฉินทุกนายรับคําสั่ง…คุ้มกันองค์รัชทายาท!”

เหล่ายอดฝีมือเผยสีหน้าเคร่งเครียดขณะถอยหลังจัดแนวป้องกันชายหนุ่มผู้สวมเสื้อคลุมสีม่วงอย่างแน่นหนา บริเวณบั้นเอวของแต่ละคนมีแผ่นจารึกทองคําห้อยอยู่ เหนือแผ่นตราสีทองปรากฏแผ่นตราพิเศษรูปมังกรสีกรมท่าซึ่งมีสัญลักษณ์ของราชวงศ์ต้าฉินแกะสลักไว้อย่างประณีต
องค์รัชทายาทแห่งต้าฉันงั้นหรือ?!

ราชวงศ์ต้าฉินผู้ทรงอิทธิพลยิ่งใหญ่ไพศาลที่สุดในจักรวรรดิส่งตัวแทนมาทําการยึดครองมรดกเก่าแก่ของอาณาจักรสวรรค์แห่งมังกรปีศาจอย่างนั้นหรือ?!

เยี่ยฉวนขมวดคิ้วมุ่นและระมัดระวังตนมากขึ้นกว่าเก่า เขาและหลงเอ๋อร์ยังคงเฝ้าสังเกตสถานการณ์ต่อสู้ที่เกิดขึ้นในระยะไกลอย่างเงียบเชียบ…