บทที่ 255 แตรมังกรปีศาจ

เมื่อหาหอคอยจูอี้หลงไม่พบ องค์รัชทายาทต้าฉันและข้าราชบริพารจึงต้องจําใจมุ่งหน้าไปยังจุดสิ้นสุดครรลองมังกรปีศาจต่อไป

พระราชวังเบื้องหน้าท่ามกลางม่านหมอกหนาทึบใกล้เข้ามาทุกขณะ พวกเขากําลังจะไปถึงห้องโถงมังกรปีศาจใจกลางอาณาจักรสวรรค์ในอีกไม่ช้า

เยี่ยฉวนเฝ้ามองเหล่านักเดินทางเคลื่อนที่ไกลออกไปเรื่อยๆ และรอเวลาอยู่ท้ายขบวน เมื่อมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว จึงส่งสัญญาณให้หลงเอ๋อร์น้อยออกมาจากกลุ่มหมอกพิษพร้อมหอคอยจูอี้หลงในมือ

เยี่ยฉวนรับหอคอยมาพินิจดูอย่างถี่ถ้วน

หอคอยจูอี้หลงเป็นหอคอยขนาดเล็กสูงเจ็ดชั้น พื้นแต่ละชั้นถูกวางซ้อนกันขึ้นไปและค่อยๆแคบลงจากฐานถึงปลายยอดเป็นทรงสามเหลี่ยมบนหอคอยมีลวดลายมังกรสลักไว้ แม้จะมีขนาดไม่ใหญ่มากนักแต่ในทุกๆชั้นมีหน้าต่าง บันได และกระดิ่งเล็กๆ ใต้ชายคา แลดูประณีตและมีรายละเอียดครบถ้วน

เยี่ยฉวนขมวดคิ้ว หอคอยนี้ถูกสร้างขึ้นอย่างวิจิตรบรรจงแต่กลับไม่อาจสัมผัสถึงความลึกซึ้งใด

หอคอยที่บรรดานักเดินทางต่างพากันแย่งชิง รวมถึงองค์รัชทายาทหลีก่วงซ่านและสตรีพรหมจรรย์หงจือเซียจะเป็นของธรรมดาไปได้อย่างไร?

เยี่ยฉวนสับสนยิ่ง เขาหลับตาและใช้ปลายนิ้วลูบไล้หอคอยอย่างเชื่องช้าพลางใช้กระแสจิตตรวจดู

เขาสัมผัสได้ถึงร่องรอยของพลังงานคลุมเครือในที่สุด ทว่ายังน้อยกว่าที่คาดการณ์ไว้มากจนไม่อาจจัดว่าเป็นสมบัติขั้นซวนทั่วไปเสียด้วยซ้ํา สมบัติในดินแดนรกร้างแบ่งออกเป็นขั้นเทวาลัย ขั้นปฐพี ขั้นอําพัน และขั้นซวน โดยปกติเยี่ยฉวนแทบไม่สนใจแม้แต่สมบัติขั้นเทวาลัยธรรมดาๆ แล้วนับประสาอะไรกับขั้นซวน!

ผู้คนมากมายดิ้นรนเพื่อครอบครองของชิ้นนี้ โดยไม่คํานึงถึงความปลอดภัยของตน เขาจึงพยายามอย่างมากเพื่อแย่งชิงมันมา ทว่าสุดท้ายแล้วกลับเป็นเพียงขยะไร้ประโยชน์อย่างนั้นหรือ?

เยี่ยฉวนสั่นศีรษะและฉุกคิดบางสิ่งขึ้นมาได้ เขานําเตาหลอมระดับสวรรค์ออกมาก่อนโยนหอคอยจูอี้หลงลงไป

อุณหภูมิภายในเตาหลอมระดับสวรรค์พุ่งสูงอย่างรวดเร็วพร้อมเปลวไฟลุกโชติช่วง

น่าเสียดายที่แม้แต่เปลวเพลิงจากเตาหลอมระดับสวรรค์ก็ยังไม่ทําให้เกิดการเปลี่ยนแปลง หอคอยจูอี้หลงไม่มีชั้นใดมาปกคลุมเพิ่มเติมมิ หนําซ้ํายังไม่หลอมละลาย เขายังไม่พบความลับที่ซุกซ่อนอยู่แม้จะกลั่นมาเป็นเวลานาน แต่วัสดุที่ใช้สร้างมันขึ้นมานับว่าทนความร้อนอันแผดเผาได้อย่างดีเยี่ยม

“พิลึกจริง… เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ปีศาจเพลิงประหลาดใจมากเช่นกัน เขาจ้องมองหอคอยจูอี้หลงด้วยความงุนงง “เป็นไปไม่ได้ มีรูปปั้นมังกรมากมายล้อมรอบหอคอยนไว้ เราฝ่าฟันเพื่อให้ได้มันมาอย่างยากลําบากมิหนําซ้ํายังทําให้ราชามังกรทองเกรี้ยวกราด จะเป็นของธรรมดาไปได้อย่างไร?”

“ในตอนนั้นสถานการณ์เป็นอย่างไรแน่? พวกเจ้าได้มันมาด้วยวิธีใด?” เยี่ยฉวนเอ่ยถาม

“ในตอนนั้นทุกคนต่างพุ่งไปข้างหน้าหมายจะไปถึงจุดสิ้นสุดครรลองมังกรโดยเร็วที่สุด กระทั่งพบวัดที่ปกคลุมไปด้วยหมอกพิษตั้งอยู่ข้างทางห่างออกไปสามสิบลี้ หอคอยนี้ประดิษฐานอยู่ภายในวัดที่ล้อมรอบด้วยรูปปั้นมังกรอย่างแน่นหนา ทันทีที่เราเข้าไปใกล้มังกรเหล่านั้นก็มีชีวิตขึ้นมารวมถึงราชามังกรทองที่ดุร้ายเป็นพิเศษ สตรีพรหมจรรย์ องค์รัชทายาท และเหล่ายอดฝีมือชั้นเลิศจึงร่วมมือกันปราบราชามังกรทองและมังกรตัวอื่นๆ พลางคิดหาวิธีชิงหอคอยจูอี้หลง”

ปีศาจเพลิงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวต่อ “คนแรกที่ได้มาคือจอมโจรคันศรผู้เชี่ยวชาญด้านการฉกฉวยสิ่งของจากระยะไกล จากนั้นจึงตกมาอยู่ในมือของพวกเรา นักเดินทางคนอื่นๆ ไม่อาจหยุดพวกเราได้จนกระทั่งองค์
ความหวาดหวั่นยังคงหลงเหลืออยู่ในจิตใจของปีศาจเพลิง เขาทั้งเกลียดทั้งกลัวองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินเหลือเกิน แม้จะเล่าเรื่องราวอย่างเรียบง่ายแต่ความจริงนับว่าเป็นอันตรายใหญ่หลวง ปีศาจเพลิงและปีศาจเขาโค้งหนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ทั้งสองอาจถูกฆ่าไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะเยี่ยฉวนปรากฏตัวขึ้นทันเวลาพอดี

ปีศาจเพลิงผิดหวังเสียยิ่งกว่าเยี่ยฉวนที่ต้องเสี่ยงชีวิตครั้งใหญ่เพื่อแลกกับสิ่งของธรรมดา เขาไม่อยากเชื่อและไม่อาจทําใจยอมรับความจริงไปครู่หนึ่ง

“วัดงั้นหรือ?”

เยี่ยฉวนไม่สามารถหลอมหอคอยจูอี้หลงได้ จึงทดลองหยดโลหิตสามหยดลงไป หอคอยสูงสามฟุตขยับเล็กน้อยพร้อมเปล่งแสงสีขาวเลือนราง ทว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นอีก… เขาไม่สามารถขัดเกลามันได้เช่นกัน

ปีศาจเพลิงผิดหวังยิ่งกว่าเดิมเช่นเดียวกับปีศาจเขาโค้งที่ยืนอยู่อีกด้าน แม้ขั้นการฝึกตนของเยี่ยฉวนจะไม่สูงนักแต่กลับมีเคล็ดลับมากมายไม่รู้จบเสมอ การที่เขาไม่สามารถขัดเกลาสิ่งนี้ได้ หมายความว่าไม่มีผู้ใดในใต้หล้าทําได้เช่นกัน หากหอคอยจูอี้หลงไม่ใช่สมบัติจากดินแดนอันสูงส่งกว่าสวรรค์ที่ล้ําค่าจนไม่มีผู้ใดขัดเกลาได้ก็คงเป็นเพียงสิ่งของธรรมดาที่ไม่มีความลับใดซุกซ่อนอยู่เลย องค์รัชทายาทและสตรีพรหมจรรย์ถูกสถานการณ์แปลกประหลาดที่วัดแห่งนั้นหลอกเข้าเสียแล้ว

“หลงเอ่อร์น้อย มานี่ซิ!”

เยี่ยฉวนร้องเรียกหลงเอ๋อร์ “มานี่ ข้าจะสอนเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆให้เจ้า หยดโลหิตบริสุทธิ์ของเจ้าลงไปเสีย”

เยี่ยฉวนออกคําสั่ง หลงเอ๋อร์พยักหน้าเข้าใจในทันที เด็กน้อยใช้เคล็ดวิชาหยดโลหิตบริสุทธิ์ลงไปบนหอคอยจวหลงตามการชี้แนะของเยี่ยฉวน
ฉับพลันหอคอยจูอี้หลงที่ไม่อาจขัดเกลาได้กลับแปรเปลี่ยนไป!

การเปลี่ยนแปลงแรกเกิดขึ้นที่ชั้นหนึ่ง แสงสีขาววูบไหวเป็นจังหวะก่อนอักขระรูปมังกรมากมายจะปรากฏขึ้นและกระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง ราวกับมังกรย่อส่วนหลายพันตัวกําลังเคลื่อนไหวรอบหอคอย ไม่นานนักแสงสีขาวก็สาดส่องไปยังชั้นสองและเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกันขึ้น
แสงสีขาวแพร่กระจายออกไปชั้นแล้วชั้นเล่าจนทั้งเจ็ดชั้นปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวพร่างพราย ทั้งหอคอยจูอี้หลงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต ภายในมีมังกรหลากชนิดนับหมื่นตัวราวกับอาณาจักรมังกรย่อส่วนพร้อมเสียงคํารามแว่วดังเป็นระยะ บางครั้งฟังดูทรงพลังจนน่าตกใจ ขณะที่บางครั้งฟังดูล่องลอยราวกับดังขึ้นจากความว่างเปล่า

นี่คือสมบัติล้ําค่าที่มังกรปีศาจทิ้งไว้… มีเพียงผู้สืบสายเลือดเผ่ามังกรปีศาจเท่านั้นที่สามารถขัดเกลาได้!

เยี่ยฉวนเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

โลหิตในกายของเยี่ยฉวนเข้าสู่ขั้นแปรสภาพโลหิตหลังขัดเกลาหยาดโลหิตมังกรปีศาจ ทว่าความเข้มข้นยังน้อยนิดเมื่อเทียบกับหลงเอ่อร์น้อยที่เป็นผู้สืบสายเลือดมังกรปีศาจแต่กําเนิด

แสงสีขาวสว่างวาบก่อนหอคอยจูอี้หลงจะหายไป และแปรเปลี่ยนเป็นดวงแสงขาวลอยเข้าไปในร่างของหลงเอ่อร์

“หลงเอ๋อร์น้อย ใช้ดวงจิตของเจ้านําหอคอยจูอี้หลงออกมาให้พวกเราได้เห็นความลับที่ซ่อนอยู่ที!” เยี่ยฉวนสั่งพลางถ่ายทอดเคล็ดวิชาพื้นฐานให้แก่อีกฝ่าย

“ขอรับ”

เด็กน้อยรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและออกกระบวนท่าบางอย่างก่อนหอคอยจูอี้หลงจะปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ เขาขวางมันลงบนพื้นและเป่าลมใส่ ทันใดนั้นหอคอยพลันตั้งตระหง่านขึ้น เสียงคํารามแว่วของมังกรและเสียงแหลมสูงดังมาจากทุกทิศทาง
เสียงอะไรกัน?!

เยี่ยฉวน ปีศาจเพลิง และปีศาจเขาโค้งกวาดสายตามองโดยรอบ จึงพบว่ารูปปั้นมังกรสองข้างครรลองมังกรปีศาจค่อยๆลืมตาขึ้นและกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เหล่านักเดินทางที่อยู่ข้างหน้าส่งเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูเมื่อมังกรนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่

วินาทีนั้น ครรลองมังกรปีศาจที่ปกคลุมไปด้วยหมอกพิษเย็นยะเยือก กลายเป็นอาณาจักรมังกรที่แท้จริง…

นี่ไม่ใช่หอคอยจูอี้หลงแต่เป็นแตรมังกรปีศาจเสียงแตรได้ปลุกเหล่ารูปปั้นมังกรให้ฟื้นคืนชีพโดยพร้อมเพรียงกัน!