บทที่ 273 สภาวะกิ่งมังกร

หลังจัดการกับซากปรักหักพังของอาณาจักรมัง กรปีศาจสวรรค์เรียบร้อยแล้วเยี่ยฉวนและหลงเอ๋อร์น้อยจึงมุ่งหน้าสู่สํานักหมอกเมฆา

หลังเดินทางออกมาได้หนึ่งกิโลเมตร อาณาจักรสวรรค์โบราณก็ค่อยๆ จมหายลงไปใต้ผืนดินทิ้งไว้เพียงปากปล่องขนาดมหึมาที่จะแปรเปลี่ยนเป็นทะเลสาบหลังฝนตกหนัก

หลงเอ๋อร์น้อยหันกลับไปมองอาณาจักรสวรรค์จากบนเทือกเขาสูงอากู้ซื้อ ไก่ลี่ผู้เป็นมารดาหลับใหลชั่วนิรันดร์ลึกลงไป ณ ที่แห่งนั้นและรอคอยการกลับมาของอาณาจักรสวรรค์เพื่อฟื้นคืนชีพเพียงแต่โอกาสนั้นจะมาถึงจริงหรือ? ต้องรอ ไปอีกนานเท่าใดกว่าเขาจะบรรลุขั้นมหาปราชญ์? ต่อให้เป็นมหาปราชญ์จะสามารถชุบชีวิตของท่าน แม่ได้จริงหรือ?

หลงเอ๋อร์ลังเลที่จะจากไป ใบหน้าอ่อนเยาว์ เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“หลงเอ๋อร์น้อย มากับข้าเถิดกลับสํานักหมอกเมฆากับพี่ใหญ่เสียข้าสัญญาว่าสักวันจะชุบชีวิตมารดาของเจ้าให้จงได้เส้นทางสู่ขั้นมหาปราชญ์ยังอีกยาวไกลแต่ตราบใดที่เรายังไม่ยอมแพ้ก็มีหวังถึงตอนนั้นเจ้าอาจพบว่าการบรรลุขั้นมหาปราชญ์ช่างไร้ความหมายและยังมีผู้ที่แข็งแกร่งกว่ามหาปราชญ์อีกมากเหนือฟ้าย่อมมีฟ้าเสมอ”

เยี่ยฉวนรู้ดีว่าหลงเอ๋อร์คิดอะไรเขาลูบหัวเด็กน้อยก่อนออกเดินต่อชายหนุ่มแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะกลับไปความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นฉับพลัน ราวกับติดปีก

“โฮก!”

หลงเอ๋อร์เชิดคอขึ้นก่อนแปลงกายเป็นมังกรปีศาจน้อยและตามเยี่ยฉวนไป ทิ้งเสียงมังกรคํารามเขย่าขวัญไว้เบื้องหลังหนึ่งบุรุษและหนึ่งมังกรออกวิ่งไปตามสันเขาสูงชันและเทือกเขาตระหง่านน่าเหลือเชื่อที่แม้หลงเอ๋อร์จะกลายเป็นมังกรปีศาจแล้วก็ยังไม่อาจตามเยี่ยฉวนได้ทันความแข็งแกร่งของเยี่ยฉวนไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนักหลังบรรลุขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋ ทว่าความเร็วของเขากลับเพิ่มขึ้นมหาศาลเขาว่องไวเสียจนทิ้งภาพติดตาไว้เบื้องหลังตลอดทางร่างของเขาแปรเปลี่ยนเป็นมังกรที่มีศีรษะเป็นมนุษย์อย่างเลือนรางและแผ่ออร่ามังกรออกมาเช่นเดียวกับหลงเอ่อร์อีกทั้งยันต์มังกรปีศาจในกายยังเดือดพล่านรุนแรงพร้อมเกล็ดมังกรสีฟ้าที่ปรากฏขึ้นบนร่าง

สภาวะกิ่งมังกร!

ความเร็วพุ่งขึ้นถึงขีดสุดทําให้เยี่ยฉวนเข้าสู่สภาวะกิ่งมังกรและกลายร่างเป็นครึ่งคนครึ่งตั้งกร!

ผลลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดจากการเผชิญหน้ากับภัยพิบัติมังกรสังหารไม่ใช่การบรรลุสู่ขั้นมหาปราชญ์หากแต่เป็นการเข้าสู่สภาวะกิ่งมังกรและได้ขัดเกลาร่างครึ่งมังกรนี้บัดนี้เพียงแค่ความแข็งแกร่งของร่างกายก็ทําให้ชายหนุ่มไร้คู่ต่อกรโดยไม่ต้องพึ่งเคล็ดวิชาหรือสมบัติใดเขาสามารถสังหารผู้อื่นได้ในหมัดเดียว!

หากองค์รัชทายาทหลีก่วงฮานมายืนอยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้คงแทบไม่ต้องวัดว่ากําปั้นของผู้ใดแกร่งกว่ากัน!

จิตวิญญาณนักสู้ของเยี่ยฉวนพลุ่งพล่านขึ้นเมื่อหวนนึกถึงองค์รัชทายาทและหมัดจักรพรรดิอันดเดือดของเขาเยี่ยฉวนใคร่จะท้าประลองดูอีกสัก ครั้งว่าสิ่งใดจะแข็งแกร่งกว่ากันระหว่างหมดจักรพรรดิและร่างกิ่งมังกร! น่าเสียดายที่คงไม่มีโอกาสนั้นเมื่อองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินได้ตายตกไปในอาณาจักรมังกรปีศาจสวรรค์เสียแล้ว

มนุษย์และมังกรวิ่งไปในดินแดนรกร้างด้วยความเร็วเต็มที่ในที่สุดพวกเขาก็มองเห็นภูเขาอันเป็นปากทางเข้าสํานักหมอกเมฆาอยู่ไกลออกไปเบื้องหน้าก่อนอาทิตย์ลับขอบฟ้า

ประตูรั้วอันยิ่งใหญ่ในอดีตถูกเผาจนไหม้เกรียมกลุ่มควันทะมึนพวยพุ่งจากทุกหนแห่ง

อะไรกัน… ฝีมือจักรวรรดิต้าฉินหรือสํานักอสูรเมฆา?

ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวของเยี่ยฉวนขณะเร่งฝีเท้าขึ้น

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่าน…นี่ท่านเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่?!”

กลุ่มศิษย์สํานักหมอกเมฆาที่อารักขาประตูตัวสั่นเทาราวกับเห็นผีพลางถอยหนีทันใด

“หน้าตาของศิษย์พี่ใหญ่ผู้นี้มันน่ากลัวถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?”

เยี่ยฉวนพินิจดูร่างกายของตนพลางจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่

เยี่ยฉวนออกจากสภาวะกิ่งมังกรก่อนมาถึงประตูรั้วแล้วมิหนําซ้ํายังจงใจปกปิดออร่ามังกรปีศาจไว้อย่างดีเมื่อมองจากภายนอกจึงไม่พบสิ่งใดผิด ปกติแม้ชุดคลุมของเขาจะขาดรุ่งริ่งแต่คงไม่น่ากลัวถึงขั้นผีสางนางไม้หรอกกระมัง?

“ศิษย์พี่ใหญ่ นี่ท่านจริงหรือ?ศิษย์พี่ใหญ่…”

ร่างอวบอ้วนพุ่งออกมาจากประตูรั้วก่อนจะขยี้ตาและร้องไห้โฮออกมา เขาปาดน้ําตาพลางกอดขาเยี่ยฉวนสะอึกสะอื่น

เยี่ยฉวนสังเกตเห็นว่าร่างของจ้าวต้าจ่ออ้วนท้วนกว่าเก่าเสียอีก ทว่าเสียงของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงเจ้าอ้วนยังคงร้องไห้เหมือนหมูถูกเชือด เช่นเคย “เจ้าอ้วนเกิดเหตุอันใดขึ้น?”

“สํานักปลอดภัยขอรับ เพียงแต่บรรยากาศสามวันมานี้เต็มไปด้วยเค้าลางร้ายมิหนําซ้ําศิษย์น้องหญิงเจียเจีย… นาง..”เจ้าอ้วนลุกขึ้นยืนเขาสะอื้นตัวโยนจนพูดจาไม่เป็นคํา

หัวใจของเยี่ยฉวนสั่นไหวเขาคว้าไหล่ของเจ้าอ้วนก่อนกล่าวออกอย่างเคร่งเครียด “เจ้าอ้วนเกิดอะไรขึ้นกับเจียเจีย?นางไม่ได้กลับมาจาก อาณาจักรสวรรค์หรือ?”

สภาพแวดล้อมภายในอาณาจักรนั้นซับซ้อนและเต็มไปด้วยอาณาเขตน้อยใหญ่มากมายจึงเป็นเรื่องธรรมดาหากมีผู้ที่ไม่อาจเอาชีวิตรอดกลับมาแต่เยี่ยฉวนไม่เคยคาดคิดว่าจซื้อเจียจะเคราะห์ร้ายเช่นนั้นภาพของหญิงสาวที่งดงามหลักแหลมหัวแข็งและมีชีวิตชีวาปรากฏขึ้นในหัวของเขาพร้อมเสียงหัวเราะสดใสดังกังวานข้างหู…

“ไม่ใช่อย่างนั้นขอรับ ศิษย์น้องหญิงเจียเจียหนีออกมาจากอาณาจักรสวรรค์และกลับมายังสํานักหมอกเมฆาได้สําเร็จแต่นางใจสลายที่ท่านไม่ก ลับมานานแสนนานไม่กี่วันก่อนนางประกาศตนว่าจะตัดผมและบวชชีพร้อมครองตัวเป็นโสดตลอดชีวิตจากนั้นจึงลงหลักปักฐานข้างหุบเขามังกรปีศาจเพื่อฝึกตนอย่างสันโดษห่างไกลจากเรื่องทางโลกตอนนี้นางยืนมองอนุสาวรีย์ของท่า นทั้งวันโดยไม่เอ่ยคําใดเมินเฉยต่อทุกคนร่างกายผ่ายผอม…” เจ้าอ้วนสูดหายใจเข้าลึกพร้อมบอกเล่าเรื่องราวด้วยนัยน์ตาแดงกํา

แม้ในสํานักหมอกเมฆาจะมีศิษย์จํานวนมาก แต่มีเพียงเยี่ยฉวนและจซื้อเจียเท่านั้นที่เป็นมิตรแท้ของเขาเมื่อจู่ๆเยี่ยฉวนไม่กลับมาและจซื้อเจียตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นเจ้าอ้วนจะต้องทุกข์ทรมานมากเพียงใด

“ไม่กลับมานานแสนนาน? ข้าหายไปเพียงไม่กี่วันไม่ใช่หรือ?”เยี่ยฉวนสับสนและงุนงงว่าเขาได้ยินถูกหรือไม่

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านหายไปเป็นเวลาสามเดือนโดยไม่มีข้อความใดส่งกลับมาเลย ทุกคนจึงคาดเดาว่าท่านอาจจะ…” เจ้าอ้วนตอบพลางพินิจดูอีกฝ่ายด้วยความกังวลว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่

เป็นเวลาสามเดือนมาแล้วนับตั้งแต่เยี่ยฉวนเข้าไปในอาณาจักรสวรรค์ ยิ่งไปกว่านั้นผู้คนในเทือกเขาหมอกเมฆายังตายตกไปมากจากภัยพิบัติมังกรสังหารอันน่าสะพรึงกลัวแม้แต่ประตูทางเข้าสํานักยังถูกฟ้าผ่าจนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและยังไม่ได้รับการซ่อมแซมทุกคนจึงคิดว่าเยี่ยฉวนสิ้นชีพไปในอุบัติภัยครั้งนั้นต่อให้เขาจะมีชีวิตอยู่ก็หายสาบสูญและต่อให้จะตาย ตกไปก็หาร่างไม่พบจึงทําให้จซื้อเจียหัวใจสลาย

“ศิษย์พี่ใหญ่เยี่ยฉวนข้าลืมบอกท่านว่าหนึ่งวันในห้องโถงมังกรปีศาจเทียบเท่าหนึ่งเดือนในโลกภายนอก”หลงเอ๋อร์น้อยก้าวขึ้นมากระซิบข้างหู อาณาเขตที่มารดาของเขาทิ้งไว้ลึกซึ้งมากจนแม้แต่ตัวเขาเองยังมีความรู้เพียงผิวเผินเท่านั้นเขารู้เพียงว่าเวลาในห้องโถงมังกรปีศาจแตกต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง

หนึ่งวันในห้องโถงมังกรปีศาจเทียบเท่าหนึ่งเดือนในโลกภายนอกอย่างนั้นหรือ?

เยี่ยฉวนเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันทีเขารีบตรงไปยังหุบเขามังกรปีศาจ… แทบรอไม่ไหวที่จะได้พบหน้าจซื้อเจีย!

เขาหายตัวไปโดยไม่มีผู้ใดทราบข่าวเป็นเวลาสามเดือนเต็มไม่แปลกใจที่ศิษย์สํานักหมอกเมฆาผู้อารักขาประตูทางเข้าต่างตกตะลึงและคิดว่าเจอผีเข้าเจ้าอ้วนว่าโศกเศร้ามากแล้ว… แล้วซื้อเจียเล่า? เยี่ยฉวนไม่รู้เลยว่านางใช้ชีวิตตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมาได้อย่างไร?!