อวิ๋นหว่านชิ่นยิ้มเอ่ย “ไม่เป็นไร อย่างไรนางก็ไม่กินข้าลงท้องหรอก” พูดไปยิ้มไป เอ่ยถาม “เจิ้งกูกูช่วยข้าส่งข่าวหาคนที่นอกวังได้หรือไม่”  

 

 

เจิ้งหวาชิงรีบเอ่ย “ฝากไปให้ฉินอ๋องหรือเจ้าคะ”  

 

 

อวิ๋นหว่านชิ่นทำหน้าไม่ถูก “ไม่ใช่”  

 

 

“เยี่ยงนั้นส่งสารถึงผู้ใดหรือเจ้าคะ” เจิ้งหวาชิงสงสัย  

 

 

อวิ๋นหว่านชิ่นเอียงตัวกระซิบ “บ้านสวนโย่วเสี่ยนที่ภูเขาหลงติ่ง ชานเมืองหลวง เป็นหมู่บ้านบ่าวรับใช้บ้านข้า มีพ่อครัวท่านหนึ่งชื่ออู้เต๋อน่าจะอยู่ที่นั่น เจิ้งกูกูช่วยข้าฝากข้อความนี้ไปบอกเขาที”  

 

 

หากว่าอยากกำจัดไม่ให้ฮ่องเต้ปกป้องเว่ยอ๋องนั้น บางทีคงต้องใช้วิธีทางอ้อมช่วยเหลือบ้านเมืองแล้วล่ะ  

 

 

จวนเว่ยอ๋อง เพราะเรื่องของเหวยกั๋วจิ้วและพระมเหสีรอง ทำให้ทุกคนตื่นตระหนกแต่เห็นว่าองค์ชายไม่ได้รับผลกระทบไปด้วยทั้งยังเข้าวังไปปรนนิบัติฮ่องแต่อยู่บ่อยๆ ทุกคนจึงวางใจ  

 

 

สวนดอกไม้หลังจวนอ๋อง วันนี้แดดดีอบอุ่นกว่าหลายๆ วันที่ผ่านมา อวิ๋นหว่านถงอุดอู้อยู่ในห้องไม่ได้ออกมาหลายวันนี้ ยวนยางกำลังประคองนางและมีบ่าวอยู่รอบๆ นางออกจากห้องมายืดเส้นยืดสาย  

 

 

หน้าท้องนูนออกมาเล็กน้อย อวิ๋นหว่านถงเดินอย่างระมัดระวัง ทั้งยังจับยวนยางแน่นและก้มมองทาง เกรงว่าจะหกล้มได้  

 

 

ยวนยางทราบดีหลังจากที่ชายารองตั้งครรภ์ก็ระมัดระวังตัวมากขึ้น อดไม่ได้ที่จะยิ้มปลอบ “ชายารองวางใจนะเจ้าคะ บ่าวให้ป้าแม่บ้านมาทำความสะอาดทางเดินให้สะอาดแล้ว คราบน้ำ ลูกเห็บ ใบไม้แห้งไม่มีแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างบ่าวเองก็ประคองอยู่ ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”  

 

 

อวิ๋นหว่านถงพยักหน้า วางใจเดินต่อไป  

 

 

หมอจวนอ๋องบอกไว้ว่า สตรีมีครรภ์ต้องระวังอากาศหนาว แต่ก็ต้องออกกำลังให้เหมาะสมด้วยเพื่อที่จะคลอดได้ง่าย  

 

 

อวิ๋นหว่านถงตั้งใจฟังทุกคำที่หมอสั่ง ไม่กล้าขัดคำสั่งเลยสักนิด นอกจากเด็กคนนี้จะเป็นอนาคตและความหวังของตนแล้ว ยังมีอีกประเด็นหนึ่งคือเมื่อคืนก่อนเว่ยอ๋องมาเรือนของนางด้วย  

 

 

นับว่าเป็นครั้งแรกที่เว่ยอ๋องมาหาที่เรือนเอง นางไม่ต้องบังคับ ออดอ้อนหรือร้องไห้  

 

 

เว่ยอ๋องมองที่ท้องของนาง เอ่ยว่า “ท้องค่อยๆ ใหญ่ขึ้นแล้วอากาศก็เย็นลง หลังจากนี้จะเข้าจะออกต้องระวังให้มาก อย่าให้พลาดเป็นอันขาด” พูดจบก็เดินออกไป  

 

 

แม้ว่าจะเป็นเพียงประโยคเดียว แต่ก็ทำให้อวิ๋นหว่านถงมีความสุขไปครึ่งคืน อย่างไรเสียนางรู้ดีว่าเว่ยอ๋องไม่ได้ใส่ใจจริงๆ แต่เป็นเพราะเลือดเนื้อเชื้อไขที่อยู่ในท้องนี้ต่างหาก  

 

 

เหวยเซ่าฮุยและพระมเหสีรองเหวยก็จบสิ้นแล้ว สิ่งเดียวที่เขาจะพึ่งพาได้ก็เหลือแต่ฮ่องเต้ หากว่าเพิ่มรัชทายาทคนนี้เข้าไปก็จะเป็นหลักประกันอำนาจของฮ่องเต้ได้อีก  

 

 

อวิ๋นหว่านถงไม่ได้ตั้งใจจะใช้เด็กคนนี้เป็นเครื่องมือเลยสักนิด ในทางตรงกันข้ามกลับคิดต่างๆ นาๆ และตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก  

 

 

ในสวนดอกไม้ มือของนางวางบนหน้าท้อง อาจจะมีสักวันที่เด็กคนนี้จะทำให้เว่ยอ๋องจริงใจกับนางบ้าง หรือไม่ก็ค่อยๆ เปลี่ยนใจเป็นบุรุษ  

 

 

เด็กคนนี้คงจะเป็นดาวนำโชคของนางจริงๆ ช่วยให้นางได้ผูกมัดตำแหน่งชายารองขององค์ชายและในอนาคตต่อจากนี้ ไม่แน่อาจจะทำให้นางสามารถดึงหัวใจของเว่ยอ๋องกลับมาได้  

 

 

นางไม่เชื่อหรอก บุรุษและสตรีดึงดูดกันเสมอ บุรุษย่อมชื่นชอบความสวยงามของสตรี ชอบบุรุษด้วยกันเองคืออะไรกัน  

 

 

เย่หนานเฟิงถูกหอนายโลมสั่งสอนให้ยั่วยวนมาสักเท่าไร ก็เป็นได้แค่บุรุษ เรื่องที่สตรีทำได้ ชาตินี้เขาคงทำไม่ได้ อย่างไรเสียต้องมีสักวันที่เว่ยอ๋องเบื่อและกลับมาอยู่ข้างกายตนแน่  

 

 

มือขาวผ่องของอวิ๋นหว่านถงลูบบนผ้างดงามประณีตเบาๆ เผยรอยยิ้มพราย  

 

 

ยวนยางเห็นใบหน้าของชายารองผ่อนคลายลง ราวกับอารมณ์ดี ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พูดประจบเสนาะหูหน้าฟัง “เสื้อคลุมขนอ่อนจิ้งจอกดำที่ชายารองสวมใส่วันนี้ เว่ยอ๋องนำมาให้ด้วยตนเองเมื่อคืนนี้เจ้าค่ะ ทั้งยังกลัวว่าชายาท้องใหญ่ขึ้นจะใส่ไม่เหมาะ ทว่าวันนี้ดูแล้วเหมาะมากเจ้าค่ะ”  

 

 

อวิ๋นหว่านถงยิ้มละไม เสียงเท้าและเสียงคนที่เดินมา ทำให้นางหุบยิ้มด้วยความสงสัย  

 

 

ยวนยางเงียบลง ค่อยๆ มองชายารอง  

 

 

ฝ่ายนั้นไม่ได้สังเกตว่ากำลังปะทะหน้ากับใคร ทั้งยังค่อยๆ เดินมาทีละก้าว จนอวิ๋นหว่านถงปรากฎตัว ฝีเท้าก็ชะงักทันที อยากจะหันหลังกลับก็ไม่ทันเสียแล้ว ทำได้เพียงแค่โค้งตัวทำความเคารพ “ทำความเคารพชายารอง”  

 

 

ครั้งนั้นที่อวิ๋นหว่านถงมาที่ตึกรุ่ยเสวี่ยก็ถูกตีจนฟกช้ำดำเขียว แต่สตรีมีครรภ์ผู้นี้กลับไม่ได้รับโทษ แม้แต่เว่ยอ๋องเองก็ไม่กล้าเอ่ยปาก เย่หนานเฟิงรับรู้ถึงความลำบาก หลังจากนี้ทุกครั้งที่เจอนางต้องหลบหลีก ยังไงเสียตนก็ไม่อยากเจออยู่แล้ว  

 

 

วันนี้จู่ๆ ก็เจอเข้าจำต้องทักทายเสียหน่อย เพื่อไม่ให้โดนนางจัดการตั้งแต่แรกอีก  

 

 

ไม่ใช่ว่าอาศัยเด็กในท้องนั่นหรอกหรือ จะเก่งกาจอะไรกัน รอวันที่คลอดออกมาต่อให้เขาไม่ลงแรง  

 

 

เว่ยอ๋องต้องแก้แค้นแทนตนแน่  

 

 

แม้ว่าจะทำความเคารพอย่างมีมารยาทก็ตาม แต่ว่านัยย์ตาอวิ๋นหว่านถงกลับดูถูกเหยียดหยามเย่หนานเฟิง  

 

 

โลกช่างกลมเสียจริง หลายวันมานี้ที่ไม่ได้ออกจากห้อง ออกมาครั้งแรกก็อยากจะสูดอากาศบริสุทธิ์เสียหน่อย กลับต้องมาเจอเสี้ยนตำตาหนามตำใจอีก  

 

 

อวิ๋นหว่านถงสงบลง มองเย่หนานเฟิงที่อยู่ตรงหน้า สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ากับขนจิ้งจอกรอบคอ  

 

 

ทั้งเนื้อทั้งตัวล้วนเป็นของชั้นดี ไม่ได้ด้อยไปกว่าของตนเองเลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหากฤดูหนาวมาเยือน ท่านอ๋องจะปล่อยให้หนาวได้เยี่ยงไรกัน อะไรที่ว่าดีก็ส่งมาให้เขาหมด  

 

 

“เจ้ามิใช่ว่าควรอยู่ที่ตึกรุ่ยเสวี่ยหรือ เหตุใดถึงมาที่สวนดอกไม้ได้” เสียงเย็นชาเอ่ย อดทนให้ผ่านไปเสียก่อน  

 

 

เรื่องรสนิยมรักชายของเว่ยอ๋องนั้น แม้ว่าคนในจวนและคนสนิทจะรู้ดีแต่สำหรับคนข้างนอกแล้ว ปิดบังอย่างระมัดระวังมาโดยตลอด ยิ่งในวังแล้วไม่ต้องพูดถึงว่าจะแพร่งพรายเข้าไปได้  

 

 

เมื่อก่อนมีพระมเหสีรองช่วยปิดไว้ แม้ว่าจะมีข่าวลืออยู่บ้าง แต่ไม่ทันถึงหูฮ่องเต้ข่าวก็ซาลงเสียก่อน  

 

 

คำพูดของคนในจวนเคร่งครัดมาก ต่อให้คนนอกจวนจะได้ยินข่าวลืออะไร ก็ไม่สามารถทำให้เว่ยอ๋องไม่พอใจได้ แม้จะบอกว่าเว่ยอ๋องรูปโฉมงดงาม หากไม่มีหลักฐานก็พูดเหลวไหลไม่ได้  

 

 

นายโลมที่เว่ยอ๋องซ่อนไว้ แต่ไหนแต่ไรมาเว่ยอ๋องไม่เคยอนุญาตให้ออกมา แม้ว่าจะเดินเล่นในจวนอ๋องก็ไม่ได้ เพราะเกรงว่าหากเจอแขกเข้าอาจเกิดความสงสัย ทำได้แค่ขังอยู่ในเรือนรุ่ยเสวี่ยอย่างเงียบๆ หากมีคนนอกถาม เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัยบ่าวในจวนอ๋องจะบอกเพียงว่าตึกรุ่ยเสวี่ยเป็นที่ที่จวนอ๋องไว้ดูแลนักแสดงงิ้วเท่านั้น   

 

 

ดังนั้น ข่าวลือเรื่องที่เว่ยอ๋องมีรสนิยมรักชายเมื่อหลายปีก่อนนั้นถือว่าเป็นข่าวลือไม่มีมูล ทั้งยังไม่สามารถทำให้พระมเหสีรองตกใจอีกด้วย  

 

 

เว่ยอ๋องกลัวว่าเย่หนานเฟิงจะทุกข์ใจ หลายครั้งที่มาเดินเล่นในสวนดอกไม้และทะเลสาบหลังจวนด้วยกัน ทว่าตอนนั้นออกมากับเว่ยอ๋องแต่วันนี้ออกมาคนเดียว ผิดกฎบ้านแล้ว  

 

 

เย่หนานเฟิงเห็นว่าอวิ๋นหว่านถงถาม ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด ราวกับถือเหรียญทองเลี่ยงความตายอยู่ ยิ้มมุมปากเอ่ย “ชายารองอวิ๋น เว่ยอ๋องอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ”  

 

 

อวิ๋นหว่านถงไม่เอ่ยคำใดออกมา แต่กลับเลือดขึ้นหน้านิดๆ  

 

 

ยวนยางเกรงว่าชายารองจะโกรธจนคลื่นไส้ ก้าวไปตำหนิ “เหลวไหล ท่านอ๋องไม่เคยอนุญาตให้คนที่ตึกรุ่ยเสวี่ยออกมาคนเดียว คนชั้นต่ำอย่างเจ้าเห็นว่าเป็นคนโปรดปรานเข้าหน่อย ก็กล้าใช้ชื่อท่านอ๋องมาแอบอ้างหรือ หรือว่าคนในจวนนี้ไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้”  

 

 

เย่หนานเฟิงปรายตามองไปที่อวิ๋นหว่านถง สายตาน่าสงสารเห็นได้ไม่บ่อยนัก แสยะยิ้ม แม้น้ำเสียงดูเคารพ ใครก็จับผิดไม่ได้ กลับแอบคุยโวโอ้อวดอีก “วันก่อนบ่าวรู้สึกแน่นหน้าอกย่อยได้ไม่ดี ทานอาหารไม่ลง ท่านอ๋องให้หมอมาดูอาการบ่าวแล้ว หมอสั่งว่าต้องเดินบ่อยๆ ขับสิ่งสกปรกออก แต่ว่าช่วงนี้ท่านอ๋องเข้ายุ่งกับการปรนนิบัติในวัง ไม่สามารถมาเดินกับบ่าวบ่อยๆ ได้ เพราะเป็นห่วงบ่าว จึงสั่งให้บ่าวออกมาเดินเล่นทุกวัน บอกว่าดีต่อสุขภาพน่ะพ่ะย่ะค่ะ”