ตอนที่ 1391: เถี่ยต้าออกเดินทาง

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นเริ่มสงสัยแล้วว่าเจี้ยนเฉินและเถี่ยต้ากำลังจะเปิดฉากการต่อสู้กันหรือไม่ เถี่ยต้าเดินมาถึงข้าง ๆ เจี้ยนเฉินและขวานทองคำในมือของเขาก็หายไปช้า ๆ ในขณะนั้นดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นคนธรรมดาจากสภาวะเทพเจ้าสงครามก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่แตกต่างจากคนอื่นนอกจากผิวสีทองของเขา

หลังจากตัดผ่าน เถี่ยต้าก็สามารถระเบิดพลังทำลายโลกได้ แต่เขาก็สามารถกลับไปที่จุดเดิมได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ

“เจี้ยนเฉิน ข้าอยากไปที่ทวีปแห่งความสูญเปล่าของเผ่าร้อยเผ่าพันธุ์” เถี่ยต้ากล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลแต่มีความจริงจัง ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยความสนใจ เมื่อเขาได้รับส่วนหนึ่งของความทรงจำของเอ่อหยินจากหยดเลือดสีทองบนเกาะมังกร เขาก็เต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะเยี่ยมชมทวีปแห่งความสูญเปล่าในวันหนึ่ง เพราะเขารู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจว่าสถานที่นั้นเป็นของเขา

ก่อนหน้านี้เขาอ่อนแอเกินไป หากเขาเปิดเผยตัว ร้อยเผ่าพันธุ์คงไม่สามารถช่วยเขาได้แม้ว่าพวกเขาจะระดมกองกำลังทั้งหมดก็เพราะไม่เพียงพอ สัตว์อสูรจะแห่กันมาฆ่าเขา รวมถึงจอมยุทธ์จากทวีปเทียนหยวนเช่นกัน

สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างกัน พลังของเขามาถึงระดับที่เขาสามารถมองลงไปทั่วโลกได้แล้ว ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้ ตราบใดที่จอมยุทธ์ขอบเขตดั้งเดิมไม่มาปรากฏตัว

ไปสิ วันหนึ่งข้าจะตามเจ้าไปหลังจากที่ข้าจัดการกับเรื่องที่เกี่ยวกับทวีปเทียนหยวนเสร็จ” เจี้ยนเฉินตอบอย่างใจเย็น แต่เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ เขาสามารถบอกได้ว่าสัตว์อสูรส่วนใหญ่และร้อยเผ่าพันธุ์ยังคงยึดติดกับความบาดหมางในอดีต ตอนนี้เถี่ยต้าเป็นตัวแทนของร้อยเผ่าพันธุ์และเสือขาวก็จะอยู่ในฐานะตัวแทนของสัตว์อสูรในอนาคต สิ่งที่เขาไม่อยากเห็นมากที่สุดคือการที่เสือขาวต่อสู้กับเถี่ยต้าในวันหนึ่งข้างหน้า

เถี่ยต้าออกไปหลังจากเรียกตัวจอมยุทธ์ของร้อยเผ่าพันธุ์ไปพร้อมกับเขา เขากลับไปยังทวีปแห่งความสูญเปล่า แม้ว่าในตอนแรกจะมีผู้คนน้อยกว่าหนึ่งในสาม แต่พวกเขาทั้งหมดก็มีความสุขมาก

เกราะสวรรค์ที่ส่งต่อกันมาตั้งแต่สมัยโบราณในหมู่คนแคระได้แตกหัก จอมยุทธ์คนแคระนำเศษซากกลับไปยังทวีปพร้อมกับพวกเขาด้วย ต้นไม้เทพเจ้าเอลฟ์ก็หายไปเช่นกันโดยพวกเอลฟ์พามันไป

อย่างไรก็ตามต้นไม้เทพเจ้าเอลฟ์ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากมายหลังจากดูดซับพลังชีวิตของเซียนจักรพรรดิต่างแดนนับโหล เมื่อต้นไม้หายไป กิ่งก้านของต้นไม้เทพเจ้าเอลฟ์ก็กลับมาเหมือนเดิมก่อนหน้านี้ พลังชีวิตจากเหล่าเซียนจักรพรรดิได้หายสาบสูญไปโดยสิ้นเชิง

ดาบทำลายคลื่นและกระบี่หยางธรรมะพุ่งออกไปไกลเมื่อการรบสิ้นสุดลง ตลอดการสู้รบไม่มีใครเห็นคนที่ควบคุมมัน แต่หลายคนจำได้ว่ามันเป็นอาวุธพิเศษสองชิ้นของสำนักดาบทรราชและตระกูลเจียงหยาง พลังที่อาวุธทั้งสองแสดงให้เห็นนั้นทำให้หลายคนตกใจ

อาวุธทั้งสองแสดงพลังที่เหนือกว่าสิ่งใด ๆ ที่ถูกกล่าวถึงในบันทึกประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง แม้ในสมัยโบราณที่รุ่งโรจน์ เซียนจักรพรรดิก็ไม่สามารถแสดงพลังดังกล่าวได้เมื่อควบคุมพวกมัน

หลังจากนั้นประชาชที่รวมตัวกันที่นั่นก็แยกย้ายกันไป ซ่างเฉียงกลับสู่ทวีปสัตว์เทวะพร้อมกับสัตว์อสูรเช่นกันโดยไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง พวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องกลับไปรักษาตัวให้เร็วที่สุด

เทพเจ้าแห่งท้องทะเลก็กลับไปด้วยเช่นกัน นางจากไปอย่างเงียบ ๆ นางทิ้งเซียนราชาที่ไม่ได้รับบาดเจ็บไว้ประมาณหนึ่งโหลเพื่อช่วยเฝ้าระวังอุโมงค์

ภายในพริบตา มีเพียงมนุษย์ไม่กี่ร้อยเท่านั้นที่เหลืออยู่ และมีเพียงเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 ที่อ่อนล้าไม่กี่คน พวกเขาเป็นมนุษย์ที่สามารถอยู่รอดได้จนจบ พวกเขาอาจกลายเป็นเซียนราชากลุ่มเดียวที่เหลืออยู่ในทวีปเทียนหยวน นอกเหนือจากคนไม่กี่คนที่ยังคงทำสมาธิบ่มเพาะและไม่ได้เข้าร่วมในการต่อสู้

แม้แต่สมาคมเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงก็ได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง เซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงบางคนเสียชีวิตเช่นกัน คนที่รอดชีวิตเหลือเพียง 7 คนเท่านั้น ซึ่งรวมถึงประธานและผู้อาวุโสสูงสุด

ตระกูลเจียงหยางยังคงครองตำแหน่งตระกูลทรงอำนาจมากที่สุดในกลุ่มตระกูลผู้พิทักษ์ทั้งสิบ นอกเหนือจากคนที่มาจากสาขาชิงและสาขาหยวนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้ เจียงหยางซูเซียว, เจียงหยางซูหยวนเซียวและเจียงหยาง ซู อวี้หยวนก็ปลอดภัยดี สิ่งที่พวกเขาต้องรักษามีเพียงรอยขีดข่วนเล็กน้อยเท่านั้น

หากไม่ได้เสี่ยวจินมาคุ้มกัน พวกเขาก็อาจต้องตายเช่นกัน

บรรดาเซียนราชาของนิกายเฉินเซียว, นิกายหยางจิ, นิกายยิหยวน, และตระกูลโม่หยวนได้เสียชีวิตในขณะที่ยุทธภัณฑ์จักรพรรดิของผู้พิทักษ์ทั้งสี่ตระกูลตกลงไปในหินร้อนใต้ดินข้างล่าง ตระกูลผู้พิทักษ์กลุ่มอื่นสูญเสียเซียนราชาไปมากกว่าครึ่งหนึ่ง มีเซียนราชาเหลือเพียงคนเดียวสำหรับสำนักธูปสวรรค์ ซึ่งเขาก็เกือบเอาตัวเองไม่รอดเช่นกัน

บรรพชนจักรพรรดิของจักรวรรดิเฟยลี่ได้เสียชีวิตไปและเช่นเดียวกับจักรวรรดิคาร์ล พวกเขาเหลือเซียนราชาเพียงคนเดียว ซาร์ วีมอสแห่งตระกูลซาร์จากจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ถูกสังหารในการต่อสู้เช่นกัน พวกเขาเหลือเซียนราชา 2 คน สิ่งนี้จะส่งผลให้ตระกูลซาร์ที่เคยอยู่เหนือกว่าและปกครองอีกสองตระกูลต้องสั่นคลอน

เมืองทหารรับจ้างเหลือเซียนราชาเพียง 3 คน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอิทธิพลมากกว่าตระกูลผู้พิทักษ์มาก่อน โชคดีที่มีเซียนผู้คุมกฎไม่มากที่ได้เข้าร่วมในการต่อสู้ ดังนั้นอนาคตของทวีปจึงยังคงจะมีเซียนราชาปรากฏขึ้นอีกครั้งในไม่ช้า

“เจี้ยนเฉิน ข้าอยากจะขอบคุณเจ้า สหายของข้า เจ้าช่วยเราไว้หลายครั้ง ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้” บรรพชนของตระกูลคาราขอบคุณเจี้ยนเฉินอย่างสุดซึ้ง เขาเหลียวมองเสี่ยวจินที่ยืนเคียงข้างเจี้ยนเฉินเป็นครั้งคราวเมื่อเห็นแสงแปลก ๆ ในดวงตาของเขา

เจี้ยนเฉินป้องมือตอบเขาและพูดคุยกับเขาเล็กน้อย คาราลอทไม่ได้เป็นเพียงทวดของคาราลี่เว่ยเท่านั้น อาณาจักรฉินหวงยังเป็นสาขาย่อยของตระกูลของเขาด้วย เป็นผลให้เจี้ยนเฉินจำเป็นต้องดูแลคาราลอท

หลังจากการสนทนา เจี้ยนเฉินก็หันไปมองหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ ทันทีที่เขาพยายามเข้าหานาง นางก็หายไปพร้อมกับแสงพร่ามัวด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เจี้ยนเฉินจ้องมองไปที่ร่างที่หายไปของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์อย่างเงียบ ๆ และถอนหายใจเบา ๆ หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เขาไม่ได้ไล่ตามนางไป

“เฮ้อ เมืองรับจ้างของเราก่อตั้งขึ้นในสมัยโบราณและมีมานานกว่าล้านปี มันกลายเป็นสัญลักษณ์ของทวีปเทียนหยวนมานานแล้ว ข้าไม่เคยคิดเลยว่ามันจะถูกทำลายอย่างง่ายดายเช่นนี้ ไม่มีเพียงซากปรักหักพังอะไรหลงเหลืออยู่เลย” ผู้อาวุโสสูงสุดของเมืองทหารรับจ้างโศกเศร้าอย่างมากขณะที่เขาจ้องมองที่หลุมลึกเบื้องล่าง

” แม้ว่าเมืองทหารรับจ้างในอดีตจะถูกทำลาย แต่นั่นเป็นเพียงภายนอก จิตวิญญาณของมันยังมีชีวิตอยู่ เราต้องสร้างเมืองทหารรับจ้างขึ้นมาใหม่”

ใช่ เราสามารถสร้างเมืองที่ถูกทำลายใหม่ได้ เราไม่สามารถลืมจิตวิญญาณม่านพลัง, ผู้อาวุโสสูงสุดที่น่านับถือ และประวัติศาสตร์ที่มีมาอย่างยาวนานหลายปี

เซียนราชาอีกสองคนเห็นพ้องกัน พวกเขาเปล่งประกายความมุ่งมั่น เมืองทหารรับจ้างถูกทำลาย แต่โลกจิ๋วก็ยังคงเปิดอยู่ สงครามไม่ได้ทำให้องค์กรสั่นคลอน แต่มันทำลายเมืองของพวกเขาและได้พรากชีวิตของเซียนราชา