ตอนที่ 105 การต่อสู้ที่สิ้นหวังในตรอกมืด

ภายในตรอก

ชายติดอาวุธสี่คนเดินออกมาจากอีกฟากหนึ่งของตรอก มีสองคนจับตัวเสี่ยวฉู่แล้วลากเข้าไปข้างหลังส่วนอีกสองคนยกปืนขึ้นเฝ้าระวังความปลอดภัยให้

“ปัง ปัง ปัง!”

เสียงปืนดังสนั่นขึ้นในอากาศ

ที่พวกหม่าเหลาเอ๋ออยู่นั้นเป็นตรอกแคบ หลังจากได้ยินเสียงนั้นพวกเขาก็รีบพุ่งเข้าไปหลบหลังถังขยะและยิงสวนอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นมีเสียงรถดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และโผล่ถอยเข้ามาในตรอกชนเข้ากับผนังคอนกรีต

เสี่ยวหลิวเปิดประตูก่อนทิ้งตัวลงมาจากรถด้วยร่างที่โชกไปด้วยเลือด เขาตะโกนด้วยสติที่เลือนราง “หน่ะ…หนีไป พี่เหลาเอ๋อ…เราถูกล้อมแล้ว…”

หลังจากสิ้นเสียงนั้นหม่าเหลาเอ๋อก็หันหน้าไปมองทันที ภาพตรงหน้าเขาเป็นเสี่ยวหลิวทรุดลงตรงข้างรถที่ชนกับทางเข้าตรอก ส่วนอีกด้านของรถก็ถูกสาดกระสุนใส่อย่างบ้าคลั่ง

หลิวจื้อชูที่นั่งหลบหลังถังขยะ เขาดึงแขนของหม่าเหลาเอ๋ออย่างแรงเพื่อให้เขาหลุดจากภวังค์ก่อนพูดเสียงเบา “มันจบแล้วเหลาเอ๋อเราต้องไปแล้ว ไม่งั้นเราจะตายกันหมดที่นี่!”

“ถอยก่อนและเอาตัวเสี่ยวหลิวมาด้วย!” หม่าเหลาเอ๋อสั่งขณะที่เขาสลัดแขนของหลิวจื้อชูออก และถอยกลับไปขึ้นรถที่ทางเข้าซอย

หลิวจื้อชูและคนอื่นที่มาเฟิงเป่ยกับหม่าเหลาเอ๋อ เขาทำงานกับตระกูลหม่าและก่อตั้งทีมด้วยกันมาหลายปี ถึงสถานการณ์จะย่ำแย่แค่ไหน พวกเขาไม่เคยคิดหนีหรือละทิ้งหม่าเหลาเอ๋อ กลับทำตามคำสั่งอย่างไม่ลังเลและถอยกลับไปพร้อมกัน

ถนนใหญ่หน้าปากซอย

สิงจื่อห่าวเบี่ยงตัวออกมาจากหลังกำแพงของตรอก แล้วยกปืนไรเฟิลขึ้นเล็งก่อนยิงไปที่ล้อรถอย่างแม่นยำ

ทันทีที่ถูกกระสุนเจาะเข้าล้อ ลมก็รั่วออกมาทำให้ยางแบนจนขอบล้อเหล็กขูดไปกับถนนคอนกรีต

“ไอ้หม่าเหลาเอ๋อ แกคิดว่าจะหนีไปได้เหรอ?!” สิงจื่อห่าวตะโกนด้วยความเคียดแค้น “ฉันโดนพวกทหารรุมกระทืบก็เพราะแก แถมยังต้องแบกหน้าไปขอร้องไอ้ฝรั่งปากหมานั่น! คิดว่าฉันจะปล่อยแกกลับไปซ่งเจียงง่ายๆ รึไง?!”

เขาพูดพลางส่งสัญญาณให้ลูกน้องบุกเข้าไป

“ปัง ปัง ปัง!”

หลิวจื้อชูและเหมาจื่อซึ่งเป็นลูกน้องอีกคนของหม่าเหลาเอ๋อ โผล่ออกมาจากรถที่ใช้กำบังอยู่พร้อมกระหน่ำยิงทันที

ขณะเดียวกันหม่าเหลาเอ๋อวิ่งไปลากเสี่ยวหลิวที่บาดเจ็บแล้วพยุงขึ้นพร้อมตะโกน “ลุกขึ้น เราจะไปจากที่นี่!”

“ไปจากที่นี่งั้นเหรอ? คิดว่าจะไปไหนได้?” สิงจื่อห่าว ตะโกนเยาะเย้ยก่อนจะหันไปบอกพวกลูกน้องที่มารวมกันว่า “ใครถอยแสดงว่าไม่ต้องการเงินของตระกูลหยวนอีกต่อไป ส่วนพวกที่กล้าสู้ในแนวหน้าฉันจะให้คนละหมื่นดอลลาร์!”

“เฮ้!”

บรรดาลูกน้องวิ่งกรูไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมยิงปืนเข้าใส่พวกหม่าเหลาเอ๋ออย่างไม่ลดละราวกับคนบ้า

ท่ามกลางการปะทะที่รุนแรงแม้พวกหม่าเหลาเอ๋อจะมีรถคอยกำบัง แต่ทางด้านจำนวนแล้วพวกเขาเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด ทันใดนั้นหลิวจื้อชูก็ถูกยิงเข้าที่แขนซ้าย ทำให้เขาเสียหลักถอยหลังไปสามก้าว

“อดทนไว้!” หม่าเหลาเอ๋อบอกกับหลิวจื้อชูก่อนจะเดินไปข้างหน้า

หลิวจื้อชูถอยและลากเสี่ยวหลิวด้วยแขนข้างที่บาดเจ็บเข้าไปในตรอกอย่างรวดเร็ว เพื่อซ่อนหลังขยะพร้อมยิงชายสี่คนที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

“ถอยเหมาจื่อ! นายไปช่วยหลิวจื้อชูก่อน เร็ว!” หม่าเหลาเอ๋อตะโกนสั่งท่ามกลางเสียงยิงปะทะกัน

ลูกน้องคนอื่นที่สู้กับพวกนั้นก็เริ่มล่าถอยกลับเข้าไปช่วยป้องกันหลิวจื้อชู

หม่าเหลาเอ๋อเข้าไปใกล้กับรถและตะโกนออกไปว่า “ไอ้พวกเวร หากพวกแกเข้ามาใกล้กว่านี้ ฉันจะยิงถังน้ำมัน!”

หลังจากสิ้นเสียงนั้น ฝูงชนที่วิ่งเข้ามาก็ถอยร่นออกไปโดยไม่รู้ตัว

อีกด้านหนึ่งเหวินเทาและเพื่อนของเขาได้ยินประโยคนั้นเช่นกันก็รีบออกจากเบาะหลังรถมาคุกเข่าขอร้องอย่างสิ้นหวัง “เราไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย!…อย่ายิงเลยนะพี่”

ด้วยวิธีนี้หม่าเหลาเอ๋อจึงถอยกลับไปหลบที่ถังขยะขนาดใหญ่พร้อมตะโกนสั่ง “เหมาจื่อคุ้มกันให้หน่อย! ส่วนพี่จื้อชูเอาเสี่ยวหลิวข้ามกำแพงไปก่อน”

เหมาจื่อเปลี่ยนซองกระสุนอย่างช่ำชองก่อนจะหันไปยิงชายทั้งสี่คนที่ปลายอีกด้านของตรอก ทันใดนั้นหม่าเหลาเอ๋อก็ยกปืนขึ้นเล็งรถและยิงหลายนัดติดไปที่ถังน้ำมัน

“ปัง ปัง ปัง!”

เสียงปืนดังติดกันหลายนัดเจาะเข้าไปบริเวณถังน้ำมันจนมีน้ำมันไหลออกมา กระสุนนัดหนึ่งพุ่งเข้ากระแทกข้างรถทำให้เกิดประกายไฟใส่น้ำมันจนไฟลุกโชน

“ตูม!”

ในคืนนั้นเสียงระเบิดดังกึกก้องทั่วบริเวณ เศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนของรถที่ถูกไฟคลอกพุ่งกระจัดกระจายไปทุกทิศ

ที่ปากทางเข้าตรอก สารกระตุ้นประสาทที่สิงจื่อห่าวฉีดเข้าไปยังไม่หมดฤทธิ์เขาพุ่งไปซ่อนเพื่อหลบเศษเหล็กอย่างรวดเร็ว เขาตะโกนใส่ฝูงชนขณะเหงื่อไหลอาบหน้าผากและตาแดงก่ำ “ไอ้พวกสวะ! ฉันไม่ได้จ้างพวกแกมาให้ใช้ปืนของฉันเป็นประทัดนะ บุกเข้าไป!”

“พี่ห่าว รถมันระเบิด!”

“มีไฟลุกด้วย!”

พวกที่หลบจากการระเบิดของรถตะโกนพร้อมทั้งหาที่หลบกันจ้าละหวั่น

ในขณะนั้นเองสิงจื่อห่าว ยิงปืนขึ้นฟ้าให้เป็นจุดสนใจและวิ่งเข้าไปในตรอกก่อนตะโกนว่า “ไอ้พวกไร้ประโยชน์! ใครที่ตามหลังฉันถ้ากลับไปได้เจอดีแน่”

กลุ่มคนเหล่านั้นหลังจากได้ยินที่สิงจื่อห่าวบอกแล้ว ทำได้เพียงรวบรวมความกล้าและพากันวิ่งชิดกำแพงเข้าไปในตรอกเผื่อเกิดการระเบิดอีกจะได้มีโอกาสรอด

ภายในซอย

หลิวจื้อชูใช้บ่าของเขาดันเสี่ยวหลิวขึ้นไปบนกำแพงของตรอกก่อนที่ปีนตามขึ้นไป

หม่าเหลาเอ๋อหันไปตะโกนด้วยร่างโชกเหงื่อว่า “เหมาจื่อนายก็ตามมาได้แล้ว เร็วเข้า!”

หม่าเหลาเอ๋อรีบยืนขึ้นเปลี่ยนที่เพื่อหลบกระสุน

เหมาจื่อก้มลงแล้วเปลี่ยนซองกระสุนสำรองอันสุดท้ายของเขาพร้อมตะโกนกลับว่า “นายไปก่อนเลย เร็วเข้า! เหยียบบ่าฉันขึ้นกำแพง!”

“ไอ้บ้านี่ฟังฉันสิ!” หม่าเหลาเอ๋อเถียง

“มัวทำบ้าอะไรเนี่ย! ไม่มีเวลาแล้ว!” เหมาจื่อตะโกนสวนกลับขณะที่เขายิงใส่ชายติดอาวุธสี่คนที่ฝั่งตรงข้าม “ขึ้นมาเร็วเข้า!”

หม่าเหลาเอ๋อไม่มีทางเลือกแล้วถ้าหากยื้อต่อไปพวกเขาต้องใช้เวลาหลบหนีนานกว่านี้แน่ เขาจึงตัดสินใจใช้เท้าขวาเหยียบปากถังขยะก่อนจะวางเท้าบนบ่าของเหมาจื่อด้วยอีกข้างและกระโดดขึ้นไปบนกำแพง

ในเวลาเดียวกัน เมื่อเท้าซ้ายของหม่าเหลาเอ๋ออยู่บนบ่าแล้ว เหมาจื่อจึงยกตัวขึ้นทันทีเพื่อให้มีแรงกระตุ้นเพิ่ม

หม่าเหลาเอ๋อคว้ากำแพงแล้วปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็นอนราบกับกำแพง เขายื่นมือลงไปพร้อมตะโกนว่า “จับแขนฉันไว้!”

เหมาจื่อจับแขนของหม่าเหลาเอ๋อด้วยมือซ้ายและเหยียบกำแพงด้วยเท้าของเขาทันที

“ดึงให้แรงกว่านี้!”

หม่าเหลาเอ๋อตะโกนขณะที่เขาพยายามดึงเหมาจื่อขึ้นไป

“ปัง!”

เสียงปืนดังก้องสะท้อนในอากาศ ร่างของเหมาจื่อแน่นิ่งไปทันที

สิงจื่อห่าวยิงเพียงหนึ่งนัด กระสุนปืนไรเฟิลอันรุนแรงเจาะเข้าซี่โครงด้านขวาทะลุหน้าอกของเหมาจื่อ กระสุนร้อนระอุพุ่งมาอย่างรวดเร็วทำให้เครื่องในของเขาถูกทำลายหมด

หม่าเหลาเอ๋อที่นอนราบบนขอบกำแพงมองเหมาจื่อด้วยแววตาอันสลด

ตั้งแต่ได้เริ่มใช้ชีวิตในเส้นทางนี้ เขาได้รับการดูแลจากเฒ่าหม่าตลอด เขาไม่เคยเจอความโหดร้ายแบบนี้มาก่อน

“หนี…ไป…” เหมาจื่อเปล่งเสียงอย่างแผ่วเบาขณะที่ยังห้อยไปมา

“เหมาจื่อ!” หม่าเหลาเอ๋อตะโกนอย่างสุดเสียงด้วยความสิ้นหวัง

“เราต้องไปแล้ว!” หลิวจื้อชูพูดขณะดึงขาขวาของหม่าเหลาเอ๋อจากอีกฟาก

“ปัง!”      อ่านนิยาย novelza.com

กระสุนพุ่งชนกำแพงทำให้เศษคอนกรีตกระจายไปทั่ว พอสิ้นเสียงปืนที่ดังขึ้นอีกครั้ง หม่าเหลาเอ๋อก็ถูกดึงไปอีกฟากหนึ่งแล้ว

…

บนถนน

หยงตงที่นั่งอยู่ในรถของเขาก็พูดอย่างกระวนกระวายใจ “เร็ว รีบขับออกไป!”

ในตรอก สิงจื่อห่าวหันกลับมาตะโกนด่ากับกลุ่มคนข้างหลังเขา “พวกสวะพวกแกมันก็แค่นักเลงกาก แค่ทำงานให้สำเร็จยังไม่ได้เลย มีประโยชน์อะไรที่จ้างพวกแกวะ!”

ในเวลาเดียวกัน มีชายสี่คนคุมตัวเสี่ยวฉู่อยู่ในตรอกอย่างแน่นหนา

………………..………………..