หลังจากนอนหลับไป12ชั่วโมง ซูเซียวก็ตื่นขึ้นมา

ถ้าหากไม่เป็นเพราะความหิวเขาก็คงจะนอนต่อไปแล้ว

ก่อนที่เขาจะออกจากห้องส่วนตัว เขาก็มองไปรอบๆห้องตัวเองแล้วรู้สึกว่ามันโล่งมาก เตียงก็ไม่มี เขาจึงอยากที่จะใช้เหรียญพาราไดซ์ในการตกแต่งห้อง

RP มีหน้าที่เพียงสร้างห้องขึ้นมาเท่านั้นส่วนที่เหลือคือซูเซียวต้องจัดการเอาเอง

“เรื่องนี้มันเป็นปัญหาใหญ่มาก ข้าต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด!”

หลังจากนั้นซูเซียวก็ออกจากห้องส่วนตัวและพยายามมองหาร้านอาหารที่เปิดโดยเหล่าคนงาน

เมื่อเขาเจอเขาก็สั่งและกินทันที อาหารรสชาติค่อนข้างดี และเจ้าของร้านก็ดูกระตือรือร้น แถมราคายังแค่ 3เหรียญพาราไดซ์เองด้วย

หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จซูเซียวก็เดินช้อปปิ้งต่อ

เขามองหาพวกข้าวของตกแต่งที่ต้องใช้ประจำวัน ซึ่งของพวกนี้มันจำเป็นอย่างมากจึงมีคนงานมากมายเปิดขายของตกแต่งพวกนี้

หลังจากจ่ายไป 200เหรียญพาราไดซ์ซูเซียวก็ซื้อของตกแต่งที่ต้องใช้ประจำวันจนเสร็จ

และหลังจากที่กินอิ่ม แก้ปัญหาห้องว่างได้แล้วเขาก็เดินมายังอาคารฝึกซ้อมทันที

เขาสามารถอยู่ใน RP ได้อีกสองวันเท่านั้นดังนั้นเขาต้องรีบทำให้ชินกับความแข็งแกร่งใหม่นี้

[ยินดีต้อนรับฮันเตอร์ กรุณาเลือกโหมดในสนามฝึกซ้อม]

[โหมดช่วยเหลือ / โหมดควบคุมเอง]

ซูเซียวคิดอยู่พักนึงแล้วก็เลือกโหมดควบคุมเอง

มีสามตัวเลือกข้าวหน้าซูเซียว โดยแต่ละตัวเลือกก็จะมีราคากำหนดไว้อยู่ ระดับล่างคือ 100เหรียญพาราไดซ์ต่อชั่วโมง ระดับกลางคือ 1000 เหรียญต่อชั่วโมง และระดับสูง 10000 เหรียญต่อชั่วโมง

หลังจากลังเลอยู่พักนึงซูเซียวก็เลือกระดับกลาง

ก่อนหน้านี้ที่เขาได้สำรวจราคาข้าวของในตลาด เขาก็พบว่าอาวุธอ่อนๆสีขาวนั้นมีราคาอยู่ที่ 1000-2000 เหรียญพาราไดซ์ ส่วนปืนสีเขียวระดับล่างๆนั้นก็มีราคาถูกสุดอยู่ที่ 4000 เหรียญพาราไดซ์ซึ่งฮันเตอร์หลายคนมาต้องการมัน แต่ว่าซูเซียวมีความคิดที่ว่าความแข็งแกร่งของร่างกายเท่านั้นที่สำคัญที่สุด เขาจึงเลือกจ่ายเงินที่นี่เพื่อพัฒนาร่างกายตนเอง

และอีกอย่างดาบที่เอวของเขานั้นก็ดีกว่าของที่ขายตามตลาดส้ะอีก

หลังจากที่ซูเซียวจ่ายไป 1000 เหรียญพาราไดซ์ แสงสีขาวขุ่นก็ปรากฎขึ้นมาด้านหน้าของเขา แล้วหลังจากนั้นชายวัยกลางคนสวมใส่ชุดสีขาวก็โผล่มา

ฉากรอบๆเปลี่ยนไปกลายเป็นยิม

[เรียกภาพมาจากโคจิโร่ ในโลกวันพีช]

หลังจากเห็นคำแนะนำของ RP ซูเซียวก็รู้สึกอารมณ์ดี

เพราะว่าฝีมือของโคจิโร่ถือว่ายอดเยี่ยม เขาเป็นอาจารย์ของโรโรโนอา โซโร

แม้ว่าโคจิโร่จะไม่ได้สอนโซโลทุกอย่าง แต่เขาก็ปูพื้นฐานให้โซโลได้ดีมากจนเก่งแบบที่เห็นในทุกวันนี้

“สวัสดี ผมโคจิโร่ มีเวลาไม่มากแล้ว เริ่มกันเลยดีกว่า!”

หลังจากโคจิโร่ปรากฏตัว ซูเซียวก็รู้แหละว่านี่ไม่ใช่ของจริงเป็นเพียงภาพเสมือน

โคจิโร่จ้องมองที่ดาบดราก้อนแฟลชตรงเองของซูเซียวและพยักหน้า

“อาวุธนั่นคล้ายๆกับของผมเลย หึหึ ฟันผมให้เต็มแรงหล่ะ!”

ซูเซียวไม่พูดอะไรมากเพราะไม่อยากเสียเงินฟรี เขาฟันใส่โคจิโร่ทันที

ด้วยค่าสเตตัสปัจจุบันของซูเซียว ทำให้การฟันดาบของเขาเร็วและแรงมากขึ้น

แต่บางอย่างก็ทำให้ซูเซียวงง เพราะโคจิโร่ไม่แม้แต่ชักดาบตัวเองขึ้นมา ใช้เพียงปลอกดาบขึ้นมาบล็อกเท่านั้น

ซูเซียวรู้ได้ทันทีว่าโคจิโร่ข้างหน้าเขานั้นมีฝีมือมาก เพราะการป้องกันเมื่อกี้ทำให้ซูเซียวถึงกันสั่นคลอนตัวเซไปหมด

“โอเค ดูเหมือนว่าพื้นฐานการใช้ดาบของคุณจะต่ำกว่าที่ผมคิดเอาไว้”

การใช้ดาบของซูเซียวนั้นยังต่ำมากในสายตาโคจิโร่

ซูเซียวรู้สึกคับแค้นใจมาก แต่มันก็จริง

“แล้วผมจะต้องฝึกอะไรหล่ะ?”

“พื้นฐานของคุณนั้นดีแล้วจากหลายๆคนที่ผ่านมาก งั้นขอถามหน่อย.. คุณมองดาบในมือตัวเองว่าเป็นอะไร?”

โคจิโร่นั่งลงพื้นและยิ้มให้แก่ซูเซียว

“มองดาบยังไงงั้นหรอ?….. ก็เครื่องมือใช้ฆ่าคนยังไงล่ะ”

คำตอบของซูเซียวทำให้โคจิโร่ส่ายหัว

“ถ้าหากคุณมีความคิดแบบนี้ในหัว ฝึกเป็นร้อยปีก็ไม่เก่งหรอก ทำได้แค่แกว่งดาบ ไม่ใช่นักดาบของแท้!”

ซูเซียวจ้องมองดาบดราก้อนแฟลชในมือโดยไม่ได้พูดอะไร

“ทำความเข้าใจดาบในมือของคุณว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ไม่อย่างงั้นผมก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก”

คำพูดของโคจิโร่ทำให้สีหน้าของซูเซียวเปลี่ยนไปทันที

เขาใช้เงิน 1000 เหรียญพาราไดซ์ไปเพื่อเรียกโคจิโร่ขึ้นมา แล้วก็ต้องประหลาดใจที่โคจิโร่ปล่อยให้เขาฝึกด้วยตัวเอง

ซูเซียวรีบสื่อสารกับ RP ทันทีว่าอยากฝึกคนเดียว

แต่ก็น่าเสียดายที่ RP ตอบกลับมาว่าเมื่อเริ่มแล้วก็ไม่สามารถหยุดได้ เขาสามารถออกจากการฝึกฝนได้แต่จะไม่ได้เงินคืน

ซูเซียวจึงจำใจต้องทำตามที่โคจิโร่บอก เขานั่งลงและพยายามจะรู้สึก

“อย่านึกถึงภาพดาบของคุณ แค่นึกถึงความคมก็พอ”

โคจิโร่ค่อยๆแนะนำอย่างละเอียด

เวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมง ซูเซียวก็เริ่มรู้สึกถึงดร้าก้อนแฟลขที่อยู่บนขาของเขา

ทันใดนั้นเขาก็จับดราก้อนแฟลชขึ้นมา และอากาศรอบตัวก็สั่นไหวทันที

โคจิโร่ที่นั่งดูอยู่ก็พยักหน้าและเริ่มแนะนำซูเซียวต่อไป

หลังจากครบหนึ่งชั่วโมง โคจิโร่ก็หายไปในอากาศแต่ซูเซียวก็ยังนั่งอยู่ที่พื้น ลองฟันดาบไปเรื่อยๆ

เขาเริ่มรู้สึกถึงการใช้ดาบแล้ว ว่ามันมีอะไรมากกว่าการที่แกว่งแขนฟันไปมา

ซูเซียวนั่งรู้สึกอยู่คนเดียวจนไม่รู้ว่าโคจิโร่นั้นได้หายไปแล้ว

เขาที่เคยฝึกฟันดาบมาตลอดในโลกจริงนั้น เขาเองไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองพัฒนาขึ้น แต่ในตอนนี้ที่ได้รับการแนะนำจากโคจิโร่ ก็ทำให้เขารู้สึกได้ทันทีเลยว่าตัวเองก้าวข้ามไปอีกขั้นนึง