บทที่ 11 ศัตรูที่แข็งแกร่ง

หลังจากติดตามหมาไม้สายฟ้าทั้งสองตัวไปอีกประมาณสองไมล์ เฉินเฉียงได้มายืนอยู่หน้ากำแพงหินที่สูงเกือบสามสิบเมตร

เขามองเข้าทางเข้าของถ้ำที่หมาไม้สายฟ้าพึ่งจะเข้าไป ทางเข้าถ้านี้อยู่สูงกว่าพื้นประมาณสองเมตร แต่มีขนาดทางเข้าถ้ำเพียงเกือบๆครึ่งตัวของเขา อย่างไรก็ตาม เฉินเฉียงได้กระโดดพุ่งหลาวเข้าไปโดยไม่ต้องคิด

“ควิซซซซซ ควิซซซซซซ”

เสียงของหมาไม้สายฟ้าดังออกมาจนถึงในถ้ำนี้

“พ่อ น้องเจ็ดถูกฆ่าไปแล้ว น้องตายอย่างน่าสยดสยอง ขาทั้งสี่ข้างถูกตัดออก และหัวแหลกเลอะไม่มีชิ้นดี”

“ว่าไงนะ ลูกข้าตาย แล้วทำไมพวกแกถึงกลับมา ทำไมพวกแกถึงไม่แก้แค้นให้”

“พ่อ พวกเราก็อยากจะแก้แค้น แต่เราไม่รู้จริงๆว่าน้องเจ็ดตกตายไปเพราะตัวอะไรกันแน่ แต่น้องเจ็ดที่ตัวใหญ่ยักษ์เกือบๆสามเมตร แค่เดินพื้นก็ยังสะเทือนยังต้องตายด้วยแบบนั้น แล้วน้องห้ากับข้าจะทำอะไรได้ ข้าพูดถูกรึเปล่าเจ้าห้า”

“ใช่แล้วท่านพ่อ ที่พี่สองพูดออกมาถูกต้องแล้ว เจ้าตัวนั่นวิ่งเร็วปานลมกรด ข้าคิดว่าอย่างน้อยๆมันต้องเป็นสัตว์ประหลาดระดับนายพลแน่ๆ ถ้าข้ากับพี่สองไม่ได้วิ่งเร็วล่ะก็ พวกเราอาจไม่ได้กลับมาแจ้งข่าวด้วยซ้ำ”

“โอ้…มันแข็งแกร่งขนาดนั้น….แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดี”

เฉินเฉียงในตอนนี้ได้ลอบฟังคำโกหกของหมาไม้ทั้งสองตัวอยู่ในถ้ำ พลางคิดไปว่าไอ้สองตัวนี้มันไม่ได้เห็นเขานี่หว่า

แล้วมันทำไมถึงคิดว่าเขาน่ากลัวกันล่ะ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินเฉียงได้ประเมินจากคำพูดและกลิ่นที่อยู่ภายในถ้ำ ถ้ำนี้สมควรจะมีหมาไม้อยู่ประมาณห้าไม่ก็หกตัวอยู่ในถ้ำตอนนี้ หากเขาผลีผลามเข้าไปเกรงว่าไม่สามารถไล่ฆ่าพวกมันทั้งหมดได้ทัน

หลังจากออกจากถ้ำ เฉินเฉียงได้ซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใกล้ๆปากถ้ำเพื่อจับตามอง เขากัดเคี้ยวก้านของหญ้าก้านหนึ่งไว้ในปากพลางขบคิดตัดสินใจ หลังจากคิดอยู่อีกพักหนึ่ง เขานั้นก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดีว่าจะทำยังไงกับหมาไม้ฝูงนี้

หมาไม้สายฟ้าฝูงนี้สมควรจะมีหนึ่งในนั้นที่ฆ่าผู้อาวุโสซุน

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งอยากจะเข้าไปพุ่งฆ่าพวกมันให้หมดในคราวเดียว แต่เขานั้นก็ยังไม่อยากจะผลีผลาม

ด้วยการที่หมาไม้สายฟ้าพวกนี้มันเร็วมาก แถมพวกมันยังคุ้นชินกับสถานที่ หากเขาพลาดท่าไปเพียงหนเดียว ตัวเขาคงต้องตกตายในรังของพวกมัน

เขาเคยได้ยินจากผู้อาวุโสซุนว่าสัตว์ประหลาดนั้นมักเป็นสิ่งมีชีวิตที่แค้นฝังลึก หากว่าปล่อยตัวหนึ่งไป สักวัน อาณานิคมเขาหมางของเขาคงต้องสูญสิ้นเพราะหมาไม้สายฟ้าพวกนี้

แต่จะให้เขาจับตาดูอยู่เฉยๆแบบนี้เนี่ยนะ

ถ้าปากทางเข้าถ้ำนี้สูงกว่านี้อีกสักหน่อย เขาคงจะมีความมั่นใจอยู่บ้าง แต่นี่แม้แต่ยืนให้ตรงเขาก็ยังทำไม่ได้ แล้วเขาจะสู้กับพวกมันยังไง

“กรั๊บ”

เฉินเฉียงกัดก้านหญ้าในปากจนแตกออกและถ่มมันออกมา ดวงตาของเขาเบิกกว้างในทันที

รมควันเลยแล้วกัน

เฉินเฉียงได้ไปรวบรวมไม้กึ่งแห้งกึ่งเปียกแถวๆนั้นพร้อมทั้งหญ้าแห้งใกล้ๆ ก่อนที่จะเอามากองไว้ที่ปากถ้ำ

เฉินเฉียงได้หยิบหญ้าแห้งขึ้นมากระจุกหนึ่ง ก่อนที่จะใช้เลือดตัวเองทำให้มันร้อนขึ้นจนเกิดเป็นกองไฟน้อยๆ

หลังจากนั้นควันที่เกิดจากกองไม้ที่ยังไม่แห้งสนิทดีได้ลอยเข้าในถ้ำอย่างช้าๆ

เหมือนเห็นว่าควันได้ลอยเข้าถ้ำตามที่คิดไว้ เฉินเฉียงได้รีบใช้การรับรู้ด้วยเสียง ก่อนที่จะง้างดาบดั้นเมฆไว้เพื่อรอลงมือ

“ควิซ ควิซ”

หมาไม้สายฟ้าภายในถ้ำร้องกันระงมเพราะว่ามีควันลอยเข้าไป เสียงฝีเท้าของพวกมันนั้นค่อยๆใกล้ๆปากถ้ำเข้ามาเลื่อยๆ

มาแล้ว

เฉินเฉียงได้หรี่ตาลงมองก่อนที่จะเห็นเงาของหมาไม้สองตัวที่พุ่งออกมาจากถ้ำอยากรวดเร็ว เขาฟาดดาบดั้นเมฆในมือออกไปอย่างรวดเร็วและหนักแน่น

“ควีซซซซซซซซซซซซซซ”

หมาไม้สายฟ้าสองตัวกรีดร้องออกมาอย่างลากยาวก่อนที่จะเงียบเสียงลง เฉินเฉียงนั้นไม่ได้สนใจที่มองร่างของพวกมันที่ตอนนี้ถูกผ่าแยกร่างตกตายอยู่ที่ข้างตัวเขา และเขายังทำซ้ำอีกครั้งอย่างรวดเร็ว นี่คือกระบวนท่าที่ห้าแห่งเพลงดาบสายฟ้าทำลายวิญญาณ มังกรสะบัดหาง ถึงแม้ว่าตามระดับทักษะของเขานั้นจะยังไม่ถึงขั้นที่จะใช้ได้ก็ตาม

ตัวที่สามมาแล้ว

เฉินเฉียงในตอนนี้มีความสุขอย่างมาก เขายังคงหมุนวนร่างกายต่อไปแถมเขานั้นยังทำได้คล่องแคล่วกว่าเดิม และนี่คือการฟันครั้งที่สาม

ดาบของเขารวดเร็วจนได้ยินเสียงใบดาบกรีดผ่านอากาศ

ในตอนนี้ความรู้สึกด้านชาบังเกิดขึ้นที่เอวของเขาหลังจากที่ได้เหวี่ยงดาบออกไป ดาบดั้นเมฆในมือของเขานั้นเกือบที่จะหลุดมือ มีร่องรอยของเลือดไหลออกมาจากข้อมืของเขาที่ใช้จับดาบดั้นเมฆเอาไว้

เฉินเฉียงรู้สึกตกใจอย่างมาก เขามองตามเงาที่พุ่งออกมาก็ต้องตกตะลึง เพราะหมาไม้สายฟ้าตัวนี้ใหญ่กว่าตัวที่เขาฆ่าก่อนหน้านี้มากนัก มันพุ่งออกไปห่างจากเฉินเฉียงไปเกือบสิบเมตรและหันมามองเฉินเฉียงพร้อมชูกรงเล็บขึ้นมาอย่างโกรธแค้น

ถึงแม้ว่าเจ้าตัวนี้จะไม่ใช่สัตว์ประหลาดระดับนายพล แต่ความแข็งแกร่งของมันนั้นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากระต่ายสายฟ้าที่เขาเคยเจอ นี่บ่งบอกว่าอย่างน้อยๆหมาไม้สายฟ้าตัวนี้อย่างน้อยๆก็สมควรอยู่ในระดับทหารขั้นสูง

“ควิซ ควิซซซซซซซซ”

“พ่อ…. ตอนนี้พี่สอง พี่สาม พี่สี่ตายหมดแล้ว”

“พ่อ…ต้องแก้แค้นให้พวกข้านะ พ่อต้องไม่ปล่อยให้มันหนีรอดไปได้”

หมาไม้สายฟ้าสองตัวตะโกนคุยกันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เฉินเฉียงได้รีบสงบใจลงก่อนที่จะตอบโต้ไปด้วยภาษาของพวกมัน “เป็นพวกแกที่ฆ่าปู่ซุนของข้าก่อน พวกแกสมควรโดนแล้ว”

หมาไม้สายฟ้าตัวใหญ่นิ่งอิ้งไปในทันที ก่อนที่มันรีบร้องออกมาอย่างลนลาน “แก แกเข้าใจภาษาพวกเรา”

“นี่แกพูดถึงไอ้แก่ที่หลุมศพนั่นน่ะรึ เฮอะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้ามันเชื่องช้าล่ะก็ ไอ้แก่นั้นคงไม่เหลือซากที่กินเหลือหรอก”

“งั้น…..เป็นแกสินะ”

สายตาเดือดดาลบังเกิดขึ้นในดวงตาของเฉินเฉียงในทันที เขาชี้นิ้วไปที่หมาไม้สายฟ้าตัวใหญ่แล้วตะโกนออกมาดังลั่นว่า “เมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะฆ่าล้างบางพวกแกให้หมดทุกตัวเพื่อแก้แค้นให้ปู่ซุน”

หลังจากพูดจบ เฉินเฉียงได้ใช้ค่าพลังงานทั้งหมดที่มีไปลงกับค่าความเร็ว หลังจากนั้นก็ได้จับดาบดั้นเมฆในมืออย่างกระชับและฟันออกไปอย่างรุนแรง

บังเกิดเสียงใบดาบแหวกอากาศขึ้นมา

แต่สิ่งที่เฉินเฉียงไม่ได้คาดคิดก็คือ หมาไม้สายฟ้าตัวใหญ่นี้ไม่เพียงจะไม่หลบ มันยังยกเล็บขึ้นมาปะทะกับดาบดั้นเมฆเอาไว้

ผลจากการปะทะทำให้เฉินเฉียงนั้นต้องเซถอยหลังไปประมาณหกก้าว ส่วนหมาไม้สายฟ้านั้นเพียงแค่เอนกายไปข้างหลังเล็กน้อย กลงเล็บของมันนั้นสะท้อนที่กลมกลืนไปกับความมืดเพียงเท่านั้น มันไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย

“แก้แค้น… เหอะ อย่างแกเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ”

“แกฆ่าเสี่ยวฉีสินะ”

“แกฆ่าลูกของข้าไปสี่ ในวันนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้แกหนีไปได้”

“ในเมื่อข้ากินไอ้แก่นั่นไม่ได้ งั้นข้าขอกินแกแทนก็แล้วกัน”

“แกนี่ดูเด็กกว่าไอ้แก่นั่นตั้งเยอะ ข้าว่าแกคงต้องอร่อยแน่ๆ”

“พ่อ ฆ่ามัน ข้าอยากกินมัน”

“พ่อ ข้าอยากกัดกินก้นของไอ้เด็กนี่ มันต้องอร่อยมากแน่ๆ”

หมาไม้สายฟ้าอีกสองตัวในตอนนี้พวกมันกู่ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะพวกมันคิดว่ายังวันนี้เฉินเฉียงก็ต้องกลายเป็นอาหารของพวกมัน

ในสายตาของพวกมันนั้น เฉินเฉียงคือเนื้อที่สุดแสนจะน่าลิ้มลอง

เฉินเฉียงในตอนนี้ทำเพียงแค่ใช้มือปัดอกของตัวเองไปสองสามทีก่อนที่จะปรับพลังภายในร่างกายของตนให้เหมาะสม เขาจ้องไปยังหมาไม้สายฟ้าตัวใหญ่ด้วยใบหน้ายิ้มเยาะและไม่แยแสในสิ่งที่ได้ยิน

เขานั้นยังไม่ได้เอาจริง

ด้วยพื้นฐานการบ่มเพาะของเขาในตอนนี้นั้น ถึงแม้ว่าการที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดระดับทหารขั้นสูงแบบนี้อาจจะชนะยากไปหน่อย แม้ว่าหากตั้งจะหนีให้รอดพ้นได้ก็ยังถือว่าโชคดีมากแล้วก็ตาม

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้สถานการณ์ในตอนนี้ เจ้าหมาไม้สายฟ้าตัวใหญ่นี่จะเป็นต่อ และหากเขาต้องการจะหนีก็ไม่มีทางเลยที่จะหนีรอดออกไปโดยง่าย

แต่เฉินเฉียงนั้นก็ไม่ได้มีความคิดว่าตัวเองนั้นจะเปลี่ยนจากผู้ล่าเป็นผู้ถูกล่าแต่อย่างใด

เขาได้ดูดซับความสามารถจากศพของหมาไม้สายฟ้าที่เขาพึ่งฆ่าไปมาแล้วและนี่ทำให้ความเร็วของเขานั้นเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับหมาไม้เหล่านี้แล้ว เจ้าตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขายังเร็วกว่า

แม้ว่าเฉินเฉียงในตอนนี้จะอยู่ตรงหน้าศัตรูก็ตาม แต่เขานั้นก็ยังลอบเปิดหน้าต่างสถานะของตนขึ้นเปิดดูเพื่อหาหนทาง หลังจากใช้ความคิดอยู่นั้นเขาก็หาทางออกได้

ก้าวย่างสวรรค์

ดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาหวังพึ่งได้เพียงทักษะนี้เท่านั้น