บทที่ 12 ขึ้นให้สุด ลงให้มิด

“หึหึหึ แกอยากจะหนี?”

ราวกับว่าเฉินเฉียงถูกอ่านความคิดได้ หมาไม้สายฟ้าเชิดหน้าขึ้นมาอย่างหยิ่งทะนงราวกับแกล้งทำประหนึ่งดั่งการท้าทาย

เมื่อเห็นโอกาสแบบนี้ เฉินเฉียงก็ได้พุ่งตัวออกไปประดุจดังเสือดาวด้วยย่างก้าวแรกแห่งก้าวย่างสวรรค์

เขาอยู่ห่างไปร้อยเมตรเรียบร้อยแล้ว

“ฉิบ มันเร็วไปแล้ว”

หมาไม้ร่างยักษ์สายตาเบิกกว้างในทันทีที่เห็นและรีบไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว

เพียงสองวินาที ก่อนที่เฉินเฉียงจะทันได้ใช้ย่างก้าวที่สอง เจ้าร่างยักษ์ก็ได้กีดขวางทางของเขาและเหวี่ยงกรงเล็บเข้ามาใส่

ราวกับปะทะกับลมที่กรีดเฉือนได้ เฉินเฉียงได้โยกใบหน้าหลบการโจมตีถึงตายไปได้อย่างฉิวเฉียด พลางพลิกตัวกลับราวกับจะเปลี่ยนทิศทางและเตรียมที่จะพุ่งออกไป

“ฮ่าฮ่า แกหนีไม่รอดหรอก”

เจ้าร่างยักษ์พูดจบก่อนจะงุ้มกรงเล็บของมันลงเล็งไปที่หลังของเฉินเฉียง

เมื่อรับรู้ได้ถึงอันตราย เฉินเฉียงได้เบี่ยงตัวโดยใช้ดาบที่สะพายหลังรับกรงเล็บนี้ไว้ เสียงกระทบดังลั่นระหว่างเหล็กกับกระดูกจนทำให้เขานั้นต้องหูอื้อ และนี่ทำให้เขาต้องหมุนตัวแล้วหยิบดาบดั้นเมฆมาไว้ในมือ

แต่ก่อนที่เฉินเฉียงจะได้ทำอะไรต่อไป หมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ก็ได้ปรากฏตัวอยู่หน้าเฉินเฉียงห่างไปเพียงหนึ่งเมตรเท่านั้น พร้อมกับเหวี่ยงกรงเล็บมาที่เขา

เฉินเฉียงรู้ดีว่าไม่สามารถหลบการโจมตีนี้ได้พ้น เขาบังคับตัวเองไม่ให้ก้าวเข้าไปหากรงเล็บนี้ตามแรงถลาที่โดนกระแทกหลัง กรงเล็บของมันประดุจดั่งตะขอเหล็ก เกี่ยวเข้าไปที่อกของเฉินเฉียง

รอยแผลสามรอยปรากฏขึ้นบนอกของเฉินเฉียงมันตรงยาวประดุจดั่งลูกธนูสีเลือด ความเจ็บปวดเหลือคณะบังเกิดขึ้นจนทำให้เฉินเฉียงรู้สึกหัวหมุนในทันที

-ฉิบ…

-ถ้าข้าวิ่งต่อไปด้วยสภาพนี้ต้องโดนไอ้เวรนี่หยอกเล่นจนตายแน่ๆไม่ช้าก็เร็ว

เฉินเฉียงได้ก้มตัวลงไปดูบาดแผลที่อกของตัวเองด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความบ้าคลั่ง

“ฮ่าฮ่า…โกรธแล้วเหรอ”

หมาไม้สายฟ้าตัวใหญ่แสดงบรรยากาศที่หยอกเย้าขึ้นมาเมื่อมันเห็นเฉินเฉียงมีความคิดที่จะวิ่งหนีไป

ยังไงซะสำหรับมันแล้ว ไม่ว่าช้าหรือเร็วยังไงเฉินเฉียงก็ต้องตกมาอยู่ในปากของมัน มันนั้นจะกินเฉินเฉียงเมื่อไหร่ก็ได้ อย่างน้อยๆก็ขอแกล้งเล่นให้หายแค้นสักหน่อยก็ดีไม่น้อย

“ฮ่าฮ่า พ่อแกร่งที่สุด”

“พ่อ ไอ้ตัวเล็กนี่โคตรอ่อนแอเลย ข้าว่าข้าน่าจะฆ่ามันได้อยู่นะ ให้ข้าฆ่ามันแล้วกัน”

“ฮืม เจ้าห้า ไม่ใช่ว่าแกบอกว่าไอ้ตัวที่ฆ่าเสี่ยวฉีเป็นสัตว์ประหลาดระดับนายพลหรอกเหรอ แล้วมาตอนนี้แกคิดจะลงมือเองเนี่ยนะ”

“เอ่อฮี่ฮี่ นั่นมันเป็นพี่สองพูดต่างหาก ข้าเองก็เห็นไม่ชัดเหมือนกัน”

“พ่อ เจ้าตัวน้อยนี่ต้องอร่อยมากแน่ๆ ใช่รึเปล่า”

เมื่อได้ยินดังนั้น หมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ก็ได้ยกเล็บที่มีเศษเนื้อของเฉินเฉียงติดอยู่มาจ่อที่หน้า มันดมกลิ่นก่อนที่จะเลียเข้าไป “ฮ่าฮ่า เจ้าหกนี่ช่างจมูกดีเหมือนเคยแหะ”

“ถูกต้อง เจ้าตัวน้อยนี่ช่างหอมและนุ่มละมุนลิ้นนัก มันคืออาหารชั้นยอดที่ส่งมาที่หน้าบ้านเราให้กินได้ฟรีๆ”

เจ้าตัวใหญ่ในตอนนี้แลบลิ้นเลียไปทั่วปาก สายตาของมันจ้องมองไปยังเฉินเฉียงอย่างแน่วแน่ว่าต้องกินเฉินเฉียงให้หมดทั้งตัวได้

“ไอ้หนู แกต้องโทษตัวเองแล้วที่ไม่รู้ว่าตัวแกเองมีดีแค่ไหน ไม่อย่างนั้นแกคงไม่เสนอตัวเองมาให้ข้ากินถึงหน้าบ้านแบบนี้ ในเมื่อมีเนื้อดีๆมาอยู่ตรงหน้า ข้าย่อมไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน”

“พ่อ ไม่ต้องพูดแล้ว รีบฆ่ามันซะ ข้าน้ำลายย้อยออกมาแล้วเนี่ย ถ้าไม่ลงมือ เจ้าหกกับข้าจะลงมือเองนะ”

“เจ้าห้า เจ้าหก ไม่ต้องรีบร้อนไป หลังจากจับให้พวกแกได้ลิ้มรสแบบเป็นๆแล้ว พวกเราจะตรงไปที่พักของพวกมันแล้วเมื่อถึงเวลานั้น อาหารอันโอชะจะรอพวกเราอยู่”

หลังจากพูดจบ หมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาเฉินเฉียงช้าๆอย่างยิ้มเยาะ

เมื่อเฉินเฉียงได้ยินว่าพวกมันจะมุ่งไปโจมตีอาณานิคมเขาหมางหลังจากนี้ เฉินเฉียงถึงกับหวั่นไหว ความเกลียดของเขาพุ่งขึ้นมาเต็มหัวใจจนแน่นไปหมด

และที่เกลียดที่สุดในตอนนี้ก็คือเกลียดตัวเองที่สู้และล้างแค้นให้ผู้อาวุโสซุนไม่ได้ เขาสู้ไม่ได้แม้แต่หมาไม้สายฟ้าระดับทหารขั้นสูงตัวนี้ไม่พอ แถมเขายังชักนำภัยอันตรายไปยังอาณานิคมเขาหมางเสียอีก

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็นึกถึงกำลังรบของอาณานิคมเขาหมางที่ในตอนนี้มีเพียงผู้การหลิงเว่ยเท่านั้นที่แกร่งที่สุด แต่เขาเองก็เป็นเพียงนักรบสายเลือดทหารระดับกลางเท่านั้น

หากต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดระดับขั้นเดียวกันยังยาก นับประสาอะไรไอ้ยักษ์ตรงหน้าเขา แค่เผชิญกับความเร็วของมันก็เต็มกลืนแล้ว แล้วเขาจะปกป้องอาณานิคมได้ยังไง

แต่เหนือสิ่งอื่นใดแล้ว เป็นเขาที่ผลีผลามจนไปกระตุ้นให้ภยันตรายรีบเข้าไปหาอาณานิคมเขาหมางนี้

เฉินเฉียงจ้องมองไปยังหมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ที่อยู่ตรงหน้า เขากระชับดาบดั้นเมฆในมืออย่างแน่นหนา

เขาไม่คิดจะหนีอีกแล้ว

หากถอยก็ตาย สู้ก็ตาย งั้นเขาเลือกที่จะสู้จนตัวตายยังจะดีซะกว่า

หมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ที่มั่นใจว่าตัวเองชนะแล้ว มันค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาเฉินเฉียงอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง และไม่มีความคิดรีบร้อนที่จะฆ่าแต่อย่างใด

มันต้องการให้เฉินเฉียงรับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุดก่อนที่จะตกไปอยู่ในท้องมัน

สิบเมตร

เจ็ดเมตร

ห้าเมตร

เฉินเฉียงในตอนนี้มีริมฝีปากที่แห้งผาก เขากระชับดาบดั้นเมฆที่อยู่ในมืออีกครั้ง ขาของเขาสั่นและไม่มั่นคง ถึงจะอย่างนั้น เขาก็ยังไม่ละสายตาออกจากหมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ที่อยู่ตรงหน้า

สามเมตร

ที่ระยะสามเมตร หมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ก็ได้ค่อยๆยกกรงเล็บของมันขึ้นอีกครั้ง ในขณะเดียวกัน เฉินเฉียงได้รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีของร่างกายใส่เข้าไปในดาบดั้นเมฆ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดเกิดขึ้น

ในสายตาของเฉินเฉียงนั้น ร่างกายของหมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ได้สั่นไปมาอย่างโหดร้ายและน่าหวาดหวั่น ใบหน้าของมันที่ปกคลุมไปด้วยขนสีหน้าตาลในตอนนี้ค่อยๆม่วงเขียวคล้ำจนดำสนิท มันได้ร้อง ควิซ ควิซไปมาอย่างน่ารำคาญหู

“ไอ้…พิษ…เลือดไอ้หนูนี่มีพิษ”

ร่างของหมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ได้ร่วงหล่นลงสู่พื้นและดิ้นทุรนทุรายเตะสิ่งของรอบๆไปทั่ว จนในที่สุดก็แน่นิ่งไป

สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ แม้แต่หมาไม้สองตัวที่เหลือและรอคอยที่จะได้กินเนื้อของเฉินเฉียงอยู่นั้นนิ่งเงียบไม่ไหวติง

เฉินเฉียงนึกออกในทันทีว่าก่อนหน้านี้ ไอ้ร่างยักษ์นี่ได้กินเนื้อและเลือดของเขาที่ติดอยู่ที่ปลายเล็บของมัน

ตัวเขาในตอนนี้นั้นดูดซับพิษจากค้างคาวโลหิตพิษ และถ้าเขาเข้าใจไม่ผิด เขาเองก็สมควรจะมีพลังสายเลือดของงูสองหัวนั่นที่ก่อนหน้านี้เขาหาไม่เจอในค่าสถานะส่วนตัวของเขา

ด้วยพิษสองชนิดที่ผนวกรวมกันนี้ย่อมแข็งแกร่งกว่าพิษจากงูสองหัวและค้างคาวโลหิตพิษเดี่ยวๆอย่างแน่นอน

“ฮี่ฮี่ฮี่ ไม่ใช่ว่าแกสองตัวอยากจะกินเนื้อของข้าหรอกเหรอ”

หมาไม้สายฟ้าสองตัวที่เหลือราวกับได้สติ มันเงยหน้าละสายตาจากร่างพ่อของตนมองไปยังเฉินเฉียงที่ตอนนี้แสดงสีหน้าออกมาอย่างน่าสยดสยองเมื่อพบเห็น พวกมันมองหน้ากันก่อนที่จะกรีดร้องออกมาพร้อมกัน “ไอ้หนูนี่มีพิษร้าย?”

อยากจะหนี

ก่อนหน้านี้พวกมันทั้งสามตัวบอกว่าจะกวาดล้างอาณานิคมเขาหมาง มีหรือที่เขานั้นจะปล่อยพวกมันไปโดยง่าย

เขารีบจับร่างหมาไม้สายฟ้าร่างยักษ์ที่ตายไปก่อนที่จะวิ่งไล่สองตัวที่เหลือ

ในขณะเดียวกัน ระบบย่อยสลายก็ได้ปรากฏหน้าจอแสดงสถานะขึ้น

ติ้ง

ระบบตรวจพบเป้าหมายที่ใช้ประโยชน์ได้

หมาไม้สายฟ้าระดับทหารขั้นสูง ย่อยสลายเสร็จสมบูรณ์

ชื่อ เฉินเฉียง
ระดับ: นักรบสายเลือดทหารระดับกลาง
ค่าพลังงาน:10
ค่าการใช้ประโยชน์:1
ค่าความอดทน:22
ค่าความแข็งแกร่ง:44
ค่าความเร็ว:35
ค่าพลังจิต:24
วิธีการบ่มเพาะ: หลอมเลือดทำลายล้างระดับกลาง
ทักษะ: ไร้ตัวตน
ทักษะ: การตรวจสอบด้วยเสียง
ทักษะ: เพลิงดาบสายฟ้าทำลายวิญญาณระดับต้น
ทักษะ: ก้าวย่างสวรรค์ระดับเริ่มเรียนรู้
ทักษะ: ภาษาสัตว์
ทักษะ: แกะรอยด้วยกลิ่น
สายเลือด พิษเพลิงระดับต่ำ
สายฟ้าระดับกลาง
เจ้าแห่งสายลมระดับเริ่มต้น
สายฟ้าระดับสูง
หมายเหตุ:ปรับปรุงรายละเอียดให้เข้ากับความรู้บนโลกแล้ว

สิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้ก็คือนอกจากรายละเอียดบนแผงสถานะข้อมูลของเขาจะมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว ระดับของสายเลือดสายฟ้าของเขายังเพิ่มขึ้นมาอีกระดับ แถมเขานั้นยังได้รับค่าความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 2 หน่วยและความเร็วเพิ่มขึ้นอีก 6 หน่วย

ที่เขาคิดว่าเกินไปหน่อยก็คงจะเป็นค่าพลังงานที่ใช้ไปกว่า 30 หน่วยเท่านั้น

และนี่เองทำให้ความเร็วของเขานั้นสามารถไล่ตามหมาไม้อีกสองตัวได้อย่างไม่ยากเย็น

หมาไม้สายฟ้าทั้งสองตัวนั้นเมื่อเห็นสิ่งที่เกิด มันได้หันหัวไปอีกทางและรีบเร่งถอยหนี เมื่อพวกมันหันเหลียวหลังกลับมามองอีกครั้งก็พบว่าเฉินเฉียงพุ่งเข้ามาหาพวกมันด้วยความเร็วที่มากกว่าก่อนหน้านี้ นี่ทำให้พวกมันนั้นตกใจจนต้องร้องออกมาติดกันถึงสองที

พวกมันบอกว่าต้องแยกกันหนี

เฉินเฉียงที่ได้ยินก็นึกหัวเราะอยู่ในใจ

ด้วยความสามารถในการดมกลิ่นแกะรอยของเขานั้น มีหรือที่พวกมันสองตัวจะหนีไปไหนได้