บทที่ 102 ระดับรวมกายาขั้นเจ็ด สถานการณ์เข้าตาจน
“ระดับฝ่าด่านเคราะห์…จอมปีศาจระดับนี้เป็นหายนะสำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างพวกเราจริงๆ ไม่รู้ว่าหยางเทียนตงจะสามารถหลบหนีเอาชีวิตรอดได้หรือไม่ เฮ้อ”

โม่ฟู่โฉวทอดถอนหายใจเอ่ย เมื่อหวนนึกถึงความน่ากลัวของพญาอสรพิษหยก เขาก็กลัวจนตัวสั่น

เขาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับพญาอสรพิษหยกอีก

“ดูสิ ด้านนอกอันตรายมาก ศิษย์พี่โม่ หลังจากนี้ก็พำนักอยู่ที่สำนักหยกพิสุทธิ์เถอะ” หานเจวี๋ยกล่าวอย่างมีนัย

โม่ฟู่โฉวไม่ได้ปฏิเสธทันที กลับถอนหายใจออกมา

มรรคจิตของเขาหวั่นไหวจริงๆ

แม้ว่าศัตรูส่วนใหญ่ของตระกูลโม่จะถูกกำจัดไปแล้วกว่าครึ่ง อำนาจที่เหลือไม่กล้าสร้างปัญหาให้กับพวกเขา แต่เขาและโจวฝานล้วนเป็นผู้บำเพ็ญสายมาร พักอยู่สำนักหนกพิสุทธิ์คงไม่เหมาะ

เซวียนซือซือจ้องมองหานเจวี๋ยนิ่ง ก่อนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “สหายเต๋าหานมีคู่บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งใช่หรือไม่”

หานเจวี๋ยพยักหน้า ถามว่า “เหตุใดสหายเต๋าถึงถามเช่นนี้”

เขายังไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ระหว่างเซวียนซือซือกับเซวียนฉิงจวิน

เขายังมีความระมัดระวังในตัวเซวียนฉิงจวินอยู่บ้าง

หากเซวียนฉิงจวินซ่อนแผนร้ายอะไรเอาไว้เล่า

“ไม่มีอะไร” เซวียนซือซือส่ายหน้าพลางหัวเราะกล่าว ไม่คิดจะเผยตัวตนของตนและเซวียนฉิงจวินออกไป

เซวียนฉิงจวินเคยกล่าวว่า หานเจวี๋ยไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของนาง

ทั้งสองไม่รบกวนกันนานนัก พูดคุยกันครู่หนึ่งแล้วจากไป

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ เซวียนซือซือไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อหานเจวี๋ยเลย

เมื่อพวกเขาออกจากเขาเพียรบำเพ็ญเซียน หานเจวี๋ยรีบทำแบบจำลองการทดสอบ ต่อสู้กับเซวียนซือซือทันที

หานเจวี๋ยที่อยู่ระดับรวมกายาขั้นหกต่อสู้กับเซวียนซือซือที่อยู่ระดับรวมกายาขั้นเก้า

ปลิดชีพในทันที!

หานเจวี๋ยถอนหายใจออกมาน้อยๆ

พ่ายแพ้ให้กับเซวียนซือซือที่อ่อนแอเช่นนี้ พญาอสรพิษหยกอาจจะไม่แข็งแกร่งจนเกิดเหตุ

หากเปลี่ยนเป็นเขา เซวียนซือซือคงไม่สามารถช่วยโม่ฟู่โฉวและโจวฝานหลุดรอดจากน้ำมือเขาไปได้

หานเจวี๋ยหยิบหนังสือแห่งความโชคร้ายออกมา เริ่มสาปแช่งพญาอสรพิษหยก

เขาไม่เคยเจอพญาอสรพิษหยกมาก่อน จึงทำได้เพียงสาปแช่งชื่อนี้เท่านั้น ไม่รู้จะได้ผลหรือไม่

……

เขตแก่นประจิม สำนักเก้ามังกร

หวงจุนเทียนกลับไปภายในตำหนักของตน เมื่อประตูปิดลง เขาก็ทอดถอนหายใจออกมายาว

“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว…หลังจากนี้จะไม่สามารถออกไปได้อีก และมิอาจช่วยผู้คนได้ตามใจ…”

หวงจุนเทียนฝืนยิ้ม เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

หลายปีก่อน สำนักใหญ่สำนักหนึ่งเชิญเจ้าสำนักสำนักใหญ่ทั่วใต้หล้าร่วมถกมรรค ถือโอกาสสร้างความสัมพันธ์อันดีต่อกัน หวงจุนเทียนและซั่งกวนฉิวเจี้ยนผู้อาวุโสคุมกระบี่ของลัทธิสัจจะยุทธ์ก็ไปร่วมเช่นกัน

ขณะที่เจ้าสำนักกลุ่มหนึ่งกำลังถกมรรคในหุบเขาลึก ได้บังเอิญพบกับพญาอสรพิษหยกที่กำลังไล่สังหารหยางเทียนตงเข้าพอดี

หวงจุนเทียนรู้จักหยางเทียนตง อย่างไรเสียก่อนหน้านี้เขาก็เป็นเจ้าลัทธิศักดิ์สิทธิ์อาภรณ์ป้องพิรุณ เพราะอย่างนั้นจึงลงมือช่วยเหลือ ผลปรากฏว่าทำให้พญาอสรพิษหยกบันดาลโทสะ เจ้าสำนักทั้งหลายร่วมมือกัน คาดไม่ถึงว่าจะไม่สามารถเอาชนะพญาอสรพิษหยกได้

พญาอสรพิษหยกแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

หากไม่มีผู้ทรงพลังที่ซ่อนกายอยู่ใกล้ๆ บางทีพญาอสรพิษหยกอาจจะสังหารพวกเขาทั้งหมดไปแล้ว

หวงจุนเทียนอดนึกถึงหานเจวี๋ยขึ้นมาไม่ได้ ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสท่านนั้นจะสามารถต่อสู้กับพญาอสรพิษหยกได้หรือไม่

ไม่นาน หวงจุนเทียนจึงเริ่มรักษาอาการบาดเจ็บ

น่าเสียดาย เรื่องราวต่างๆ มักไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง

หลังจากพญาอสรพิษหยกปราบราชาปีศาจราวสิบตน อำนาจบารมีพุ่งทะยานขึ้น ปีศาจที่เข้าร่วมกองกำลังในบังคับบัญชาของเขามากขึ้นเรื่อยๆ เขาเริ่มแก้แค้นราชาปีศาจที่โจมตีเขาด้วยความโกรธแค้น ราชาปีศาจถูกเขาสังหารในทันที กลุ่มปีศาจที่เหลือต้องยอมจำนนแก่เขา ไม่เช่นนั้นก็ต้องตกตาย!

เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่ปี พลังอำนาจของพญาอสรพิษหยกพุ่งสูงขึ้น เริ่มมุ่งหน้าสู่เผ่ามนุษย์

เขาบุกรุกอาณาเขตเผ่ามนุษย์อย่างอุกอาจ ด้วยข้ออ้างในการไล่สังหารหยางเทียนตง

หยางเทียนตงเคยเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งปีศาจ พญาอสรพิษหยกจึงอ้างว่าหยางเทียนตงอาจกลายร่างเป็นมนุษย์ไปแล้ว แค้นนี้หากไม่ชำระ เขาก็ไม่เหมาะที่จะเป็นพญาของเผ่าปีศาจ

ชั่วขณะนั้น เผ่ามนุษย์จากเขตแดนต่างๆ ล้วนตื่นตระหนก

……

ท่ามกลางขุนเขา พญาอสรพิษหยกที่สูงใหญ่แข็งแกร่งราวภูเขาลูกเล็กๆ กำลังนั่งอยู่บนไหล่เขา ด้านล่างเขามีหม้อขนาดใหญ่ใบหนึ่ง ในน้ำร้อนที่กำลังเดือดพล่านเผยโครงกระดูกให้เห็นอย่างเลือนราง ไม่ไกลออกไปนั้นยังมีมนุษย์จำนวนหลายร้อยคนนั่งเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น เนื้อตัวสั่นระริก รอบด้านเต็มไปด้วยปีศาจ

ปีศาจจำนวนไม่น้อยกำลังถือซากของผู้คนแทะกิน ภาพนั้นเต็มไปด้วยความโหดร้ายป่าเถื่อน ทารุณเป็นยิ่งนัก ดูราวกับนรกบนดิน

พญาอสรพิษหยกขมวดคิ้วแน่น ปากพ่นภาษางู เอ่ยพึมพำว่า “แปลก…”

ช่วงนี้เขามักรู้สึกว่ามีพลังแห่งคำสาปแช่งกำลังรบกวนเขาอยู่ ถึงแม้เขาจะเอาสมบัติวิญญาณมาสวมใส่ไว้บนกาย แต่ก็ยังไม่สามารถกำจัดออกไปได้อย่างสมบูรณ์

หากไม่ใช่เพราะรากฐานของเขาแตกต่างจากธรรมดา ประกอบกับสมบัติวิญญาณบนกาย บางทีอาจจะบาดเจ็บสาหัสจากพลังการสาปแช่งลึกลับนี้ไปแล้ว

ดูเหมือนว่าคงถึงเวลาที่จะทะลวงระดับฝ่าด่านเคราะห์แล้ว!

เวลานั้นเอง ปีศาจอินทรีตัวหนึ่งบินเข้ามา เอ่ยว่า “ท่านราชาผู้ยิ่งใหญ่ หยางเทียนตงหลบหนีเข้าไปในเขตต้นกำเนิดบรรพกาลแล้ว ยังต้องไล่สังหารเขาต่อไปหรือไม่”

พญาอสรพิษหยกมีสีหน้ามืดครึ้ม แค่นเอ่ยเสียงว่า “แน่นอนว่าต้องไล่สังหาร! แม้เขาจะหลบหนีไปจนสุดหล้าฟ้าเขียว ข้าก็จะตามสังหารเขาจนถึงที่สุด! หากมีสำนักหรือเมืองใดกล้าให้ที่พำนักพักพิงแก่เขาก็ฆ่าล้างบางได้ทันที หากไม่สังหารเขา ก็ยากที่จะจะขจัดความเกลียดแค้นในใจข้าได้!”

“รับบัญชา!”

ปีศาจอินทรีรีบร้อนพลิกกายจากไป

เมื่อนึกถึงหยางเทียนตง พญาอสรพิษหยกก็โกรธแค้นจนยากจะทานทน เขาปรานีต่อหยางเทียนตงเป็นอย่างมาก แต่เจ้าหมอนี่กล้าสมรู้ร่วมคิดกับราชาปีศาจตนอื่นเพื่อโจมตีเขา!

ช่างน่าขัน!

ช่างน่ารังเกียจ!

พญาอสรพิษหยกตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะตามไล่ล่าหยางเทียนตงจนถึงที่สุด ระหว่างทางฆ่าล้างสังหารตามอำเภอใจ กินเผ่ามนุษย์เป็นอาหาร หากมีสำนักใหญ่ของแดนบำเพ็ญพรตใดทักท้วง เขาจะหยิบยกเรื่องของหยางเทียนตงมากล่าวอ้าง

แม้พญาอสรพิษหยกจะโกรธเกรี้ยวมากก็จริง แต่กลับไม่ได้ขาดสติ จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาคือการขยายอำนาจของตน!

“หาสถานที่ฝ่าด่านเคราะห์ก่อน รอจนข้าก้าวย่างสู่ระดับฝ่าด่านเคราะห์เมื่อใด สัตว์ร้ายพวกนั้นก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอดไปได้!”

พญาอสรพิษลอบเอ่ยอย่างเด็ดขาด

……

ภายในถ้ำเทวาฟ้าประทาน

หานเจวี๋ยที่มีเลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดวางหนังสือแห่งความโชคร้ายลง เขาคิดกับตนเองว่า ‘ไม่รู้ว่าตอนนี้ พญาอสรพิษหยกจะเป็นอย่างไรบ้าง’

ไม่รู้เพราะเหตุใด เขามักรู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่เสมอ

เพระหยางเทียนตงยังคงถูกโจมตี ถูกไล่สังหารอยู่ตลอดเวลา

หากพญาอสรพิษหยกหาหยางเทียนตงพบ หยางเทียนตงจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เพียงแค่การโจมตีจากสัตว์ปีศาจ นี่มันหมายความว่าอย่างไร

หมายความว่าเป็นไปได้อย่างมากที่พญาอสรพิษหยกจะปิดด่าน บุกทะลวงระดับฝ่าด่านเคราะห์!

หานเจวี๋ยพลันรู้สึกถึงความอันตรายอย่างหนักหน่วง

อย่างไรเสียเขาก็ยังไม่เคยต่อกรกับระดับฝ่าด่านเคราะห์มาก่อน รอจนหยางเทียนตงไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ เขาคงจะกลับมาที่สำนักหยกพิสุทธิ์แน่ หากพญาอสรพิษหยกตามมาสังหาร เขาคงต้องเผชิญหน้ากับพญาอสรพิษหยกอย่างไม่ต้องสงสัย

หานเจวี๋ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้สาปแช่งจูเชวี่ยและโม่โยวหลิงต่อ แต่เริ่มนั่งสมาธิฝึกฝน

หนึ่งปีต่อมา

โม่ฟู่โฉว โจวฝานและเซวียนซือซือออกจากสำนักหยกพิสุทธิ์

พวกเขาจากไปอย่างกะทันหัน หลี่ชิงจื่อคิดจะรั้งไว้แต่ไร้โอกาส

เวลาผ่านไปอีกประมาณหกปี

ในที่สุดหานเจวี๋ยก็ทะลวงถึงระดับรวมกายาขั้นเจ็ด

หญ้าโลกาสวรรค์ก็เจริญเติบโตงอกงาม ด้วยความช่วยเหลือของมัน ต้นฝูซังและเถาน้ำเต้าพิภพเซียน พลังวิญญาณของเขาเพียรบำเพ็ญเซียนเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตบะของไก่คุกรัตติกาล สวินฉางอันและเซียนซีเสวียนเองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน เพียงแต่ไม่ได้รวดเร็วเท่าหานเจวี๋ย

หานเจวี๋ยเปิดดูค่าความสัมพันธ์และตรวจสอบจดหมาย

[สุนัขสวรรค์ฮุ่นตุ้นสัตว์เลี้ยงเทพของท่านเผชิญกับการโจมตีจากสัตว์ปีศาจ] x14021

[หยางเทียนตงศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากสัตว์ปีศาจ] x12842

[นักพรตเต๋าจิ่วติ่งสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายหลัก] x199

[ฉางเยวี่ยเอ๋อร์สหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายหลัก] x12

[หวงจี๋เฮ่าสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากสัตว์ปีศาจ] x1073

[ซูฉีศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากเพื่อนร่วมสำนัก] x2174

[ซูฉีศิษย์ของท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย เคราะห์ดีที่ประมุขมารช่วยชีวิตไว้]

[ซูฉีศิษย์ของท่านแพร่กระจายความโชคร้าย สำนักมารปีศาจเผชิญกับการสังหารจากประมุขมาร ตายทั้งสำนัก]

[โจวฝานสหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญสายมาร] x2681

…..

น่าอนาถจริงๆ!

หานเจวี๋ยมองดูแล้ว ก็มองเห็นอักษรสองตัว เวทนา!

………………………………………………………………………………