เป็นเพราะเฉินเถียนเถียนเปลือยกายอยู่จึงไม่กล้าเดินออกจากห้องนี้

นางหยิบเชือกเมื่อครู่ขึ้นมาก่อนจะเข้าไปหลบหลังม่านเพื่อรอซิวเอ๋อนำเสื้อผ้ามาให้!

ซิวเอ๋อเป็นหญิงที่มีไหวพริบดีมาก อาจเป็นเพราะนางทำงานในบ้านของตระกูลหลี่มานานจึงมีความตื่นตัวสูงกว่าใคร!

ไหวพริบของซิวเอ๋อนับว่าดีกว่าสาวใช้อีกคนมาก! หากอยากหนีให้พ้นเงื้อมมือนางจะต้องห้ามส่งเสียงเด็ดขาด! ซึ่งมันไม่ง่ายเลย

ซิวเอ๋อใช้มือทั้งสองประคองชุดอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดรอยยับ!

ขณะที่เดินผ่านม่านนางกลับรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยอย่างฉับพลัน… จากนั้นจึงล้มลงบนพื้นและหมดสติไปอย่างรวดเร็ว

เฉินเถียนเถียนคว้าร่างกายของซิวเอ๋อไว้ก่อนจะใช้เชือกมัดอย่างระมัดระวัง ถ้าไม่ทำอย่างนี้แล้วนางเกิดตื่นขึ้นมากระทันหัน แผนการอาจพังไม่เป็นท่า

เฉินเถียนเถียนมองชุดผ้าไหมในมือของซิวเอ๋อด้วยความตกตะลึง แม้จะไม่ได้เกิดในยุคนี้แต่ก็รู้ว่าหากสวมใส่มันออกไปเดินเพ่นพ่านด้านนอก… คงมีใครหลายคนต้องน้ำลายไหลจนหมดตัวเพราะเธอแน่!

แต่ด้วยสภาพอากาศที่โหดร้าย หากไม่ใส่อะไรเลยคงจะไม่พ้นต้องหนาวตาย ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยัดร่างกายลงไปในชุดนี้ซะ!

เฉินเถียนเถียนใช้ผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มหน้าอกและช่วงล่างไว้ ก่อนจะสวมชุดนอนบางเบาจนแทบจะมองเห็นทุกส่วน!

เอาล่ะ! แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย จากนั้นเฉินเถียนเถียนจึงเดินไปส่องดูเงาของตนเองในอ่างน้ำ!

‘จะว่าไป หญิงผู้นี้งดงามมากทีเดียว! ไม่แปลกใจเลยที่พ่อจะใช้เป็นของขวัญเพื่อแลกเปลี่ยน ก็เพราะรูปร่างหน้าตาของนางน่ะมันช่าง…’

‘นี่มันหญิงงามล่มเมืองชัด ๆ!’

เฉินเถียนเถียนรู้สึกหลงไหลในความงดงามของตน แม้ร่างกายจะซูบผอมจากการขาดสารอาหาร ก็ยังถือว่างดงามยิ่ง ผมยาวสีน้ำตาลเข้มนั้นช่างเข้ากับใบหน้านัก แต่ไม่ว่าอย่างไรหากแก่ตัวและตายไป… ทุกคนก็ย่อมมีหน้าตาเหมือนกันหมด!

ยังไงซะความงามปลอมเปลือกในยุคปัจจุบัน ยังไม่สามารถเทียบความน่าพิศมัยของเธอคนนี้ได้เลย!

ยิ่งไปกว่านั้น ใบหน้าของนางยังงดงามราวกับนางในวรรณคดี

เพียงแค่คิดว่าใบหน้านี้จะกลายเป็นของตนนับจากนี้ไป เฉินเถียนเถียนก็ชอบใจอย่างบอกไม่ถูก!

แม้เมื่อก่อนใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าเธอสวยที่สุดในสถานีตำรวจ แต่คำพูดพวกนั้นเป็นเพียงเรื่องจอมปลอม! แต่ดูหน้าตาของเธอตอนนี้สิ …สวยเสียยิ่งกว่าดาวจรัสฟ้า!

เพราะเฉินเถียนเถียนมัวเสียเวลากับการชื่นชมความงดงามของตนอยู่ ทำให้หลี่ซื่อฮวาที่รออยู่นานเริ่มหงุดหงิด เขาสั่งให้คนมาตะโกนเรียกซิวเอ๋อที่หน้าประตู และทันใดนั้นเองซิวเอ๋อก็เริ่มรู้สึกตัวและกำลังจะตื่น!

‘แย่แล้ว! จะซวยเพราะหน้าของตัวเองจนได้!’

‘ขายหน้าชะมัด!’

จากนั้นเฉินเถียนเถียนรีบหนีออกไปทางหน้าต่างทันที

แต่ในขณะที่กำลังเร่งรีบ เธอกลับเหยียบน้ำจนลื่นไปกับพื้น หญิงสาวรีบใช้มือคว้าเอาผนังกั้นลมเอาไว้เพื่อไม่ให้ล้มลง

 

แต่เธอไม่รู้ว่าผนังกั้นลมน่ะไม่สามารถช่วยได้… มันล้มลงและทับร่างกายของเธออย่างแรง!

ด้วยความเจ็บปวดนี้ เธอจะต้องได้ย้อนกลับไปในยุคปัจจุบันที่จากมาแน่นอน!

ในยุคนี้ เฉินเถียนเถียนไม่ได้รู้สึกดีหรือมีความสุขสักนิด ถ้าได้กลับไปก็ดี!

ขณะที่เฉินเถียนเถียนกำลังโลดแล่นอยู่กับความคิดไร้สาระ ทันใดนั้นทุกอย่างก็จมลงสู่ความมืดทันที!

เสียงโครมครามที่เฉินเถียนเถียนสร้างขึ้นเมื่อครู่ทำให้สาวใช้ทั้งสองคนตื่นขึ้นมาทันที

ซิวเอ๋อพยายามลุกขึ้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะถูกมัดไว้ ส่วนชวนเอ๋อที่นอนอยู่ข้าง ๆ ลูบคล้ำท้ายทอยของตัวเองอย่างเจ็บปวด

ชวนเอ๋อรีบนำเรื่องนี้ไปรายงานนายน้อยหลี่ทันที!

เด็กสาวคนนี้น่าสนใจไม่น้อย นางสามารถหนีออกจากบ้านของเขาได้ด้วยงั้นหรือ? นานแล้วที่เขาไม่ได้พบเจอกับอะไรที่น่าตื่นเต้นอย่างนี้… เมื่อคิดอย่างนั้นแววตาสนุกสนานพลันฉายขึ้นบนใบหน้าของนายน้อยหลี่ที่กำลังมองดูห้องน้ำตรงหน้า!

หลี่ชุนฮว๋าเห็นผนังกั้นลมล้มแตก รอยเท้าและร่องรอยการล้ม เขาจึงรู้ทันทีว่าเด็กสาวคนนั้นต้องล้มกระแทกพื้นก่อนจะหายตัวไป

‘แต่ด้วยเวลาเท่านี้ นางจะหนีไปไหนได้?’

หลี่ซื่อฮวาโบกมือไล่ เขาไม่ถือสาหรือลงโทษสาวใช้ทั้งสองที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเลย!

‘’หึ! เด็กสาวบ้านนอกที่มีแต่คนบอกว่าอ่อนแอและบอบบาง แต่กลับหนีออกไปจากที่นี่ได้งั้นเหรอ!’

ความจริงแล้วเฉินเถียนเถียนยังไม่ได้หนีไปไหน แต่ผนังกั้นลมที่ทับตัวอยู่ทำให้อีกฝ่ายมองไม่เห็นเธอ

ตอนนี้เธอหมดสติไปเพราะการล้มหัวฟาดพื้นเมื่อครู่นี้

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เธอหมดสติ ตอนนี้เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและรู้สึกปวดหัวอย่างมาก แต่ก็ยังพยายามพยุงตัวที่จะลุกขึ้นให้ได้

ที่นี่ที่ไหนกัน? ทำไมใต้ฝ่าเท้าไม่ใช่พื้น มีแต่ควันเต็มไปหมด รอบ ๆ นี้ไม่มีอะไรเลยราวกับยืนอยู่บนก้อนเมฆ!

‘ครั้งก่อนฉันได้เห็นว่าโลกนี้มีพ่อแม่ใจร้ายที่เอาลูกสาวตัวเองไปขาย… แล้วครั้งนี้จะให้ฉันเห็นอะไรอีก?’

เฉินเถียนเถียนนึกในใจพลางก้มหน้าลง ‘แต่ตอนนี้เรายังใส่ชุดนอนตอนที่กำลังจะหนีออกมานี่?!”

‘ยังไม่ได้ข้ามกลับไปภพเดิม! ฉันยังอยู่ในยุคที่มีพ่อใจร้าย!’

เฉินเถียนเถียนทุบศีรษะตัวเองเบา ๆ ก่อนจะบ่นพึมพำ ‘แล้วที่นี่มันคือที่ไหน? หรือจะเป็นฝีมือของนายน้อยหลี่?’

“ยินดีต้อนรับลูกค้าใหม่เข้าสู่มิติข้ามเวลาเถาเป่า!”

‘หืม? นี่มันอะไรกัน?’

เฉินเถียนเถียนตื่นตระหนกกับเสียงที่ดังขึ้นโดยไม่ทราบที่มาที่ไป!

ทันใดนั้นก็มีหน้าจอที่กำลังฉายภาพความทรงจำมากมายในวัยเด็กของเฉินเถียนเถียนคนก่อนโผล่ขี้นมาด้านหลัง

เฉินเถียนเถียนถูกภาพความทรงจำเหล่านั้นดึงดูดไว้ทันที  นางทั้งดีใจเสียใจไปกับเฉินเถียนเถียนตัวน้อยในจอนั้น!

ในความทรงจำของเถียนเถียนตัวน้อย ภาพของผู้เป็นแม่เบลอจนแทบมองไม่เห็น แต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและรักการดื่มชาเป็นชีวิตจิตใจ แต่ความรู้สึกของแม่ที่มีต่อพ่อของนางนั้นค่อนข้างประหลาด!

ในบางครั้งก็เหมือนว่าแม่รักและเป็นห่วงพ่อมาก! แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโกรธแค้นและสับสน!

ภาพของแม่ค่อยๆ จางหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงธนบัตรมากมายโปรยอยู่เต็มท้องฟ้า ไม่นานนักหญิงงามคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น ใบหน้านั้นค่อนข้างเย็นชา ผู้หญิงคนนั้นมาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมีใบหน้าที่เย็นชายิ่งกว่าซึ่งยืนหลบยกยิ้มอยู่ด้านหลัง หากผู้อื่นมองเห็นรอยยิ้มนี้อาจจะรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังจนไม่อาจขยับตัวได้!

ก่อนหน้านี้พ่อก็แทบจะไม่คุยกับเฉินเถียนเถียนอยู่แล้ว แต่หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านก็ยิ่งทำให้พ่อเย็นชามากกว่าเดิม จนสุดท้ายเขาก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองมีลูกสาวอยู่หนึ่งคน

หลังจากนั้น พ่อและแม่เลี้ยงก็มีลูกชายอีกหนึ่งคน ซึ่งเติบโตภายใต้การดูแลของแม่เลี้ยง และเด็กคนนี้มักจะคอยกลั่นแกล้งพี่สาวต่างมารดาอยู่เสมอ!