“มันไม่แปลกหากเจ้าจะเพิกเฉยหรือเกลียดชังเฉินเถียนเถียน ยังไงซะนางก็มิใช่สายเลือดของเจ้า แต่เด็กชายคนนั้นเป็นลูกแท้ ๆ ของนาง… กล้าดีอย่างไรถึงทำตัวเช่นนี้?”

“ดูเสื้อผ้าที่เด็กชายสวมใส่สิ… ทั้งใหญ่และขาดรุ่งริ่ง ทำเช่นนี้ได้อย่างไร?”

หลินชวนฮวาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ชาวบ้านที่เคยชื่นชมและเทิดทูนนาง เหตุใดตอนนี้จึงเปลี่ยนฝั่งมาต่อว่านางแล้ว?

“ยอมให้ลูกใส่เสื้อผ้าเก่าและขาดจนไม่นามองได้อย่างไร? ทั้งยังเป็นเสื้อผ้าผู้ใหญ่อีกด้วย! ไม่คิดจะตัดเย็บเสื้อผ้าให้ลูกชายบ้างเลยหรือ?”

ทุกคนเริ่มก่นด่าแม่ผู้นี้อย่างออกรส!

ทั้งหมดคือกำไรที่เฉินเถียนเถียนไม่ได้คาดหวังไว้!

“ข้า… ข้าจะเอาเวลาที่ไหนมาตัดเย็บเล่า?” หลินชวนฮวาตอบเสียงค่อย

‘อยู่บ้านทั้งวัน แต่กลับไม่มีเวลาเพียงเล็กน้อยที่จะตัดเย็บเสื้อผ้าให้ลูกอย่างนั้นหรือ? แล้วคนอื่นๆ ในบ้านใช้ชีวิตอย่างไรกัน?’

‘หญิงทุกคนในหมู่บ้านต่างออกมาทำไร่ไถนา ขณะที่นางอยู่บ้าน แต่งตัวสวยและออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก แต่ไม่มีเวลาดูแลลูกอย่างนั้นหรือ?’

“เจ้ามีเวลาแต่งหน้าพรมน้ำหอมจนสละสลวย เหตุใดจึงไม่มีเวลาตัดเย็นเสื้อผ้าให้ลูกเล่า? หลินชวนฮวา! หือ… เจ้าเพียงหลอกให้เฉินผิงอันตายใจใช่หรือไม่?”

เมื่อหลินชวนฮวาถูกชาวบ้านมากมายรุมต่อว่า นางจึงหันมองเฉินผิงอันผู้เป็นสามีด้วยแววตาน่าสงสาร ทว่าเขากลับไม่ตอบสนองอะไรนอกจากหันมองเฉินเถียนเถียนอย่างเกรี้ยวกราด

“ผิงอัน เจ้าก็รู้… ข้าไม่ได้ทำผิดอะไรเลย!”

การแสดงออกอันเสแสร้งของหลินชวนฮวาทำให้เฉินเถียนเถียนรู้สึกไม่พอใจยิ่ง

แต่คนโง่เขลาเช่นเฉินผิงอันกลับเชื่อนางจนสนิทใจ!

“นังเด็กขี้ครอก! ครอบครัวเราอยู่กันอย่างสงบสุขดีอยู่แล้ว เหตุใดเจ้าจึงสร้างแต่ปัญหา? เหตุใดจึงไม่อยู่เงียบ ๆ จะทำให้ข้าอับอายไปถึงไหน?”

ทันใดนั้นป้าจี๋ก็พุ่งเข้ามาทันที!

“น้องสองนี่เจ้ามีหัวใจอยู่หรือไม่? เถียนเถียนไม่ใช่ลูกสาวเจ้าหรืออย่างไร? เจ้าเลี้ยงดูและอยู่กับนางมานานหลายปี ไม่มีความผูกพันบ้างเลยหรือ? หากเจ้าไม่รักหรือไม่ต้องการนางแล้วก็มอบให้ข้าเสีย ข้าจะเลี้ยงดูนางเอง!”

เฉินผิงอันรู้สึกไม่พอใจและอยากเอาชนะ

“พี่สะใภ้ไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของข้า!”

ป้าจี๋ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “หากไม่ใช่เพราะน้องสะใภ้หยุนเคยขอให้ข้าดูแลลูกสาวของนางมาก่อน ข้าคงไม่ยุ่งกับพวกเจ้า!”

“ชายหม้ายที่ละเลยลูกสาวของตนและแต่งงานใหม่กับหญิงหม้ายลูกติดจนทำให้แม่ต้องล้มป่วยก็เป็นเจ้ามิใช่หรือ?”

“หลินชวนฮวา… แต่งตัวสวยออกจากบ้านเพื่อไปหาชายใดหรือ? ข้าได้ยินมาว่าที่ต้องเลิกรากับสามีเก่าเพราะเจ้าไม่สัตย์ซื่อ แต่น้องสองไม่ต้องคิดมากนะ จงพูดคุยกับนางดี ๆ แล้วกัน!”

เฉินผิงอันได้ยินอย่างนั้นก็โกรธจัด

เฉินเถียนเถียนก็เริ่มไตร่ตรองถึงบางสิ่ง

‘หลินชวนฮวาแต่งตัวสวยและออกจากบ้านไปขณะที่เฉินผิงอันไม่อยู่… นี่มันเรียกว่านอกใจไม่ใช่หรือ?’

ใบหน้าของหลินชวนฮวาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด นั่นยิ่งทำให้เฉินเถียนเถียนมั่นใจทันทีว่านางต้องนอกใจเฉินผิงอันเป็นแน่

“สามี… ข้าแต่งงานกับเจ้ามาหลายปีและยังให้กำเนิดเฉินเฉิน เจ้าย่อมรู้จักข้าดี… จงอย่ายอมให้ใครมาใส่ร้ายข้า!”

เมื่อเฉินผิงอันเห็นความน่าสงสารของหลินชวนฮวาจึงเชื่อนางหมดใจ

ในความคิดของเฉินผิงอัน หากหลินชวนฮวาไม่รัก นางจะยอมแต่งงานกับเขาเพื่ออะไร?

เฉินผิงอันไม่ได้คิดว่าหลินชวนฮวาจะหลอกใช้หรือแผนการร้ายอะไรต่อชายบ้านนอกเช่นเขา!

“พี่สะใภ้ ท่านคิดว่าการเป็นอาวุโสนั้นจะสามารถดูถูกหรือใส่ร้ายใครก็ได้หรือ? ท่านอยากจะฆ่าหลินชวนฮวาหรืออย่างไร?”

จี๋ชื่อถอนหายใจออกด้วยความเบื่อหน่าย!

“นางเป็นเพียงแม่หม้ายลูกติดที่ไม่สัตย์ซื่อจะเทียบสาวบริสุทธิ์เช่นเฉินเถียนเถียนได้อย่างไร? เห็นถึงเพียงนี้ยังคิดว่าข้าใส่ร้ายนางอีกหรือ?”

คำพูดนี้เฉียบคมนี้คือเรื่องจริงและหลินชวนฮวาก็ไม่สามารถหักล้างได้!

เพราะหากยังบริสุทธิ์และไร้มลทิน นางจะไม่มีทางแต่งงานใหม่อีกครั้งแน่…

หลินชวนฮวาพูดโต้ตอบอย่างไม่พอใจ “เหตุใดพี่สะใภ้จึงชอบใส่ร้ายข้านัก? หากคิดว่าข้าไม่สัตย์ซื่อก็แสดงหลักฐานออกมา!”

จี๋ชื่อหัวเราะ “ใช่! ข้าไม่มีหลักฐาน แต่หากท่านผู้เฒ่ามาถึง… หวังว่าเจ้าจะกล้ายืนกรานเช่นนี้!”

หลินชวนฮวาถามด้วยความตื่นตระหนกทันที “หมายความว่าอย่างไร?”

“ข้าหมายความว่าอย่างไรนั้นจำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยหรือ? พี่สะใภ้ที่หวังดีช่วยเปิดโปงหญิงแพศยาต่อหน้าน้องเขย! แต่เขากลับเลือกที่จะไม่ฟังและคิดว่าข้าน่ารำคาญ ข้าคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้!”

“โธ่… หลินชวนฮวา ข้าไม่เชื่อหรอกว่าผิงอันจะจำสิ่งที่แม่ของเฉินเถียนเถียนพูดไว้ก่อนตายไม่ได้!”

“บ้านที่เจ้าอาศัยอยู่ตอนนี้คือบ้านของน้องสะใภ้หยุนและข้าวทุกเม็ดที่เจ้ากินก็มาจากไร่นาของนาง แม้แต่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าก็ใช้เงินของนางเพื่อเรียนหนังสือ ทรัพย์สินทั้งหมดก็อยู่ภายใต้ชื่อของเฉินเถียนเถียน ในเมื่อเจ้ารังแกนาง ท่านผู้เฒ่าก็สามารถเป็นผู้กอบกู้ความยุติธรรมคืนให้เถียนเถียนได้!”

หัวใจของหลินชวนฮวาเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก!

‘ทรัพย์สินทั้งหมดอยู่ภายใต้ชื่อของเฉินเถียนเถียนอย่างนั้นหรือ? พวกเขารู้ได้อย่างไรกัน?’

‘แต่เหตุใดเฉินเถียนเถียนจึงไม่ตอบโต้ในยามที่โดนรังแก? เป็นไปได้ไหมว่านางเองก็ไม่รู้เรื่องนี้?’

‘เป็นเช่นนั้นแน่! เพราะในตอนที่เสียแม่ไปนางยังเด็กและเสียใจมาก… อาจลืมเรื่องเหล่านั้นไปหมดแล้ว!’

ผู้เฒ่าประจำหมู่บ้านก็รู้สึกสงสารเฉินฉียนเถียน แม้จะไม่รู้มาก่อนว่านางลำบากเพียงใด!

เดิมทีเฉินเถียนเถียนไม่ทราบมาก่อนว่ามีผู้ผดุงความยุติธรรมในการตัดสินปัญหาภายในหมู่บ้าน แต่เมื่อทราบดังนั้น จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการกับสองสามีภรรยานี้!

ยังไงซะเฉินเถียนเถียนกลับรู้สึกว่าทุกอย่างนั้นง่ายดายเกินไปจนอดไม่ได้ที่จะกังวล…

หลินชวนฮวาตื่นตระหนกพร้อมกับสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว เมื่อเห็นดังนั้นเฉินผิงอันจึงลุกขึ้นปกป้องภรรยาทันที

“เหตุใดพี่สะใภ้ต้องเข้ามายุ่ง?! ข้าเป็นพ่อของนาง แล้วท่านเป็นใคร?”

จี๋ชื่อเยาะเย้ย “ใช่ เจ้าเป็นพ่อของนางและเฉินเถียนเถียนก็ไม่ใช่ลูกสาวที่เกิดมานอกรีต! แต่เหตุใดเจ้าจึงเอาสมบัติทั้งหมดของแม่นางไปเลี้ยงดูหญิงอื่น? ยิ่งไปกว่านั้นกลับเลี้ยงดูลูกของชายอื่นอีกด้วย!”

เสียงของจี๋ชื่อดังจนทำให้เฉินเฉิงเยี่ยที่กำลังที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ได้ยินชัดเต็มสองหู

แต่แม้อยากตอบโต้เพียงใดก็ไม่อาจทำได้ เพราะเขาต้องการหลบเลี่ยงการประณามของชาวบ้านเพื่อรักษาชื่อเสียงเอาไว้ให้มั่น

เฉินเถียนเถียนหัวเราะเยาะพวกเขาในใจ! นางรับรู้ได้ทันทีว่าเฉินเฉิงเยี่ยไม่มีทางออกมาตอบโต้เพราะเขาไม่อยากโดนรุมประณามเหมือนแม่ของตน จึงซ่อนตัวอยู่ในห้องต่อไปอย่างเงียบๆ!

ในที่สุดผู้เฒ่าประจำหมู่บ้านก็เดินทางมาถึง

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเถียนเถียนได้พบกับผู้เฒ่าประจำหมู่บ้าน เขาเป็นชายชราหนวดเคราสีขาว ใบหน้าอ่อนโยนแสดงออกถึงศีลธรรมอันสูงส่ง!