มันคงดีกว่าหากได้อธิบายเรื่องทั้งหมดต่อหน้าทุกคน แม้ว่าชื่อเสียงของหญิงสาวจะไม่ค่อยดีนักทว่ากลับมีคนอีกมากมายที่ไม่สนใจและรับรู้ว่านางนั้นยังบริสุทธิ์!

แต่หลินชวนฮวากลับไม่คิดเช่นนั้น เพราะนางต้องการควบคุมทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเถียนเถียน เมื่อเด็กสาวแต่งงานกับหลานชายของนางแล้วก็จะยิ่งควบคุมทุกอย่างได้ง่ายดายขึ้น

“เหตุใดพี่สะใภ้ต้องเข้ามาก้าวก่ายเรื่องครอบครัวของผู้อื่น? เถียนเถียนเป็นเช่นนี้จริง มันสายเกินไปที่จะปกปิด! พี่สะใภ้ลองบอกข้าทีพี่ต้องการช่วยหรือทำร้ายนางกันแน่?”

เฉินเถียนเถียนรับฟังคำพูดเหล่านั้นด้วยความโกรธ ขณะที่หลินชวนฮวาแสร้งทำหน้าใสซื่อ

แต่สุดท้ายเถียนเถียนก็หัวเราะเบาพร้อมกล่าวโต้ตอบ “สายเกินไปที่จะปกปิดงั้นหรือ? ในเมื่อข้าพูดไปแล้วและทุกคนยังคงสงสัยในความบริสุทธิ์ของข้าอยู่ ดังนั้นข้าจึงต้องพิสูจน์ให้ได้ หากพิสูจน์ได้ว่าข้าไม่ได้โกหกมลทินที่ท่านแปดเปื้อนจะถูกชำระล้างออกไปได้หรือไม่?”

“แม่คงไม่ต้องการให้ข้าทำเช่นนี้นักเพราะเกรงว่าหากข้าพ้นมลทิน ข้าจะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของท่านใช่หรือไม่?”

หลินชวนฮวาไม่ได้กล่าวอะไรต่อและคิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านคงจะไม่เชื่อนาง แต่เถียนเถียนก็ยังคงยืนกรานยืนยันความบริสุทธิ์ของตนอย่างหนักเช่นกัน!

ยังไงซะนายน้อยหลี่เป็นคนตัณหากลับ โลภ และโหดร้าย ไม่เคยมีหญิงสาวหนีหลบหนีออกมาจากเงื้อมมือเขาได้ ดังนั้นเขาย่อมไม่ยอมช่วยยืนยันความบริสุทธิ์ให้นางเป็นแน่ เพราะฉะนั้นนอกจากคนใช้ของตระกูลหลี่แล้วคงไม่มีใครสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของนางได้อีก

เมื่อคิดได้อย่างนี้หลินชวนฮวาจึงกล่าวกับเฉินผิงอันพร้อมกับแสร้งบีบน้ำตาเช่นเคย “ข้าเป็นคนใจดีและจริงใจ แต่กลับไม่มีใครมองเห็น หากสามีเลือกที่จะเชื่อและไว้ใจสิ่งที่คนนอกพูดก็ไม่เป็นไร… ข้าพยายามแล้ว!”

เฉินผิงอันมองดูหยดน้ำตาของผู้เป็นภรรยาด้วยความรู้สึกผิด ทันใดนั้นโทสะภายในใจพลันปะทุขึ้นอย่างต้องการปกป้องผู้เป็นภรรยา

“นังเด็กสารเลว! ดูซิ… แม่ทำร้ายเจ้าอย่างไร? ปล่อยให้คนนอกมาจัดการกับแม่ของตนเช่นนี้เรียกว่ากตัญญูได้งั้นหรือ?”

“หากอยากให้ข้ากตัญญู… ก็จงไปที่หลุมศพของแม่ข้า จุดธูป จุดเครื่องหอมและขอขมาท่านเสีย หากสงสัยว่าเหตุใดลูกอย่างข้าจึงต้องการให้ท่านทำเช่นนี้ก็เพราะการจะแต่งงานจะต้องผ่านการทำพิธีและต้องได้รับการยืนยันจากพราหมณ์เท่านั้นจึงจะถือว่าเป็นครอบครัวที่ถูกต้องได้ หากพ่อหม้ายแต่งงานใหม่ก็ต้องได้รับการยินยอมเช่นกัน แล้วพ่อเล่า… ขอความยินยอมจากย่าแล้วหรือ?”

‘ดังนั้นตามกฎแล้ว แม่ผู้นี้ไม่ถือว่าเป็นสตรีอย่างชอบธรรมของพ่อเลย อย่างดีที่สุด ก็เป็นได้เพียงเมียรองไร้ยางอาย! ข้าไม่จำเป็นต้องกตัญญูต่อท่านเลย ดูหน้าพ่อสิข้าเพียงพูดไม่กี่คำก็หน้าเจื่อนแล้ว!’

แต่เถียนเถียนไม่ได้กล่าวประโยคหลังออกไป แม้ต้องการจะกล่าวเพียงใดแต่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ ด้วยวัยของเฉินเถียนเถียนที่โตมากแล้วจึงทำให้เข้ากับแม่เลี้ยงได้ยากและมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

หลินชวนฮวายังคงแสร้งเสียใจปล่อยหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม ขณะที่เฉิงผิงอันหน้าซีดด้วยความโกรธจัด เป็นจริงดั่งคำกล่าวของเด็กสาว… ครั้งเมื่อตอนที่เฉินผิงอันต้องการแต่งงานกับหลินชวนฮวา คุณนายเฉินผู้ซึ่งเป็นแม่กลับไม่ยินยอมแต่เพราะเขาดื้อดึงจนทำให้แม่โกรธและล้มป่วยนับตั้งแต่นั้นมา

ทุกคนในหมู่บ้านต่างรับรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ เช่นนี้ จะมีครอบครัวใดบ้างที่สามารถมีเมียรองได้? นับตั้งแต่เฉินผิงอันตัดสินใจให้นางมาเป็นภรรยาของตระกูลเฉินก็ไม่มีผู้ใดคิดเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องราวของบ้านหลังใหญ่นี้เลย…

แต่เมื่อเฉินเถียนเพียนพูดเตือนสติ ทุกคนก็จดจำเรื่องทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว

โดยเฉพาะเฉินผิงเหอที่จู่ ๆ ปรากฎตัวพร้อมกล่าวเสียงดัง “หากเจ้าจะบอกว่าหลานของข้าไม่กตัญญู ก็คงเป็นการดีที่เจ้าต่อว่าตนเองด้วย เจ้าทำให้แม่โกรธเคืองเพราะผู้หญิงคนนี้ เช่นนี้แล้วยังเรียกว่าลูกกตัญญูอยู่หรือ? เจ้าเรียกร้องในสิ่งที่เจ้าก็ไม่แม้แต่จะทำได้ เจ้าเคยคิดเรื่องนี้บ้างหรือไม่?”

แววตาของเฉินผิงอันแดงก่ำพร้อมอารมณ์พลุ่งพล่านอยู่ภายในแต่กลับไม่สามารถแสดงความรู้สึกต่อหน้าพี่ใหญ่ได้ เขาทำได้เพียงยืนนิ่งทั้งที่ในใจโกรธจัดจนแทบจะระเบิดออกมา!

เพราะนังเด็กสารเลวคนนี้ผู้เดียว หากไม่ใช่เพราะนางปากมาก เขาก็คงไม่ต้องมาเสียหน้าเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่อาจเลี้ยงดูเด็กสาวคนนี้ได้อีกต่อไป มิเช่นนั้นอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นก็มิอาจทราบได้!

เฉินผิงอันคิดไตร่ตรองอยู่ในหัวอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะเป็นคนชนบทที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์ แต่มิใช่คนโง่ เช่นนี้จึงรีบคิดหาวิธีจัดการกับลูกสาวที่ตนเกลียดชังในทันที

“เจ้าต้องการให้ผู้เฒ่าในตระกูลออกมาตัดสินงั้นหรือ? ข้าว่าไม่จำเป็นหรอก! คงไม่มีหลักฐานใดที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเจ้าได้ ดังนั้นเพื่อชื่อเสียงของตระกูลเฉิน เอาอย่างนี้แล้วกัน… ข้าจะถือว่าลูกสาวผู้นี้ได้ตายจากไปแล้วและถือว่าเจ้าไม่มีค่าในสายตาของข้าอีกต่อไป!”

คำพูดที่ร้ายกาจออกมาจากปากผู้เป็นพ่อแท้ ๆ!

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าปริปาก

เถียนเถียนพลันรู้สึกบีบรัดที่หน้าอกอย่างช่วยไม่ได้ นางเจ็บปวดในหัวใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เมื่อเสี่ยวเถาเห็นว่านางเสียใจจนเริ่มจะรับไม่ไหวแล้วจึงรีบกล่าวปลอบทันที “เฉินเถียนเถียน เขาก็เพียงแค่สัตว์เดรัจฉาน ไม่มีค่าคู่ควรกับความโกรธของเจ้าได้เลย หากเจ้าไม่ควบคุมอารมณ์ ร่างกายของเจ้าอาจรับมันไม่ได้!”

เฉินเถียนเถียนตื่นจากภวังค์โดยคำพูดของเสี่ยวเถา!

นางได้เสียคืนมาราวกับเมื่อครู่นั้นฝันไป ในที่สุดนางก็ตระหนักว่าตอนนี้ตนมิใช่เฉินเถียนเถียนผู้น่าสงสารคนเดิม แต่เป็นวิญญาณที่มาจากอีกโลกหนึ่ง… ดังนั้นในการรับมือกับเฉินผิงอัน นางจึงไม่จำเป็นต้องให้ค่าหรือรู้สึกว่าเขาคือพ่อแท้ ๆ!

นางไม่ได้รู้สึกโกรธหรือสิ้นหวังแบบนี้มานานเท่าไหร่กันนะ?

เฉินเถียนเถียนสงบอารมณ์ลงอย่างรวดเร็วและขอบคุณเสี่ยวเถาจากก้นบึ้งของหัวใจ!

นางกลอกตาไปมาก่อนจะกล่าวคำเด็ดขาด “แน่นอน… เขาเป็นพ่อที่ดี ซื่อสัตย์และทำลายล้างญาติพี่น้อง เฉินผิงอัน…  เนื่องจากท่านเป็นคนแปลกหน้าสำหรับข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเคารพนับถือท่าน! ลุงใหญ่… โปรดเชิญผู้เฒ่ามาเดี๋ยวนี้!”

แม้เฉินผิงเหอจะทราบเรื่องแต่การกระทำเช่นนี้ไม่ส่งผลดีต่อเฉินเถียนเถียนแน่ อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้มากนักจึงกล่าวเสียงแผ่ว “อย่างนั้นไปพักที่บ้านข้าก่อนเถิด เดี๋ยวเจ้ายังต้องไปที่บ้านของตระกูลหลี่เพื่อเรียกหาพยาน ดังนั้น อย่างเพิ่งด่วนตัดสินเลย!”

เฉินเถียนเถียนเงียบและยอมรับข้อตกลง แต่เมื่อนางหันหลังกลับอย่างต้องการจะจากไป นางพลันนึกบางอย่างขึ้นได้เด็กหญิงหันกลับมาแล้วโยนกุญแจในมือไปที่เท้าของเฉินผิงอันก่อนจะกล่าวคำออก “ข้าก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ในเมื่อท่านกล่าวหาว่าข้านั้นอกตัญญู นี่คือกุญแจของกล่องไม้ใหญ่ในห้อง… มีอาหารอยู่ในนั้น”

จากนั้นเฉินเถียนเถียนก็เดินหันหลังจากไปโดยไม่สนใจที่จะรอฟังคำตอบ

ดูเหมือนเฉินผิงอันจะตระหนักว่าตนกำลังจะสูญเสียบางสิ่งไปตลอดกาล แต่เมื่อเขามองไปที่หลินชวนฮวา หญิงสาวผู้งดงามแม้ยามร้องไห้ก็ทำให้เขาลืมทุกอย่างทันที

แม้พ่อจะประณามว่านางเป็นลูกอกตัญญูและถูกพาตัวไปให้เสิ่นถัง แต่เฉินเถียนเถียนยังคงคิดเป็นห่วงและไม่อยากให้พ่อของนางอดตาย!

ฉากนี้อาจสร้างความสะเทือนใจให้ผู้คนโดยรอบอย่างทั่วถึง

แต่เฉินเถียนเถียนก็มิได้คำนึงถึงเรื่องเล็กน่อยเหล่านี้ แม้เขาจะเป็นผู้กระทำผิดแต่นางก็ยังมีความเป็นมนุษยชน แม้เฉินผิงอันจะไม่สามารถช่วยเถียนเถียนได้แต่สุดท้ายทุกสิ่งที่เกิดก็ย่อมเป็นหนทางที่เขาเลือก!