ผู้ดูแลยิ้มเยาะขณะเฝ้าดูความผิดหวังบนใบหน้าของหลินหยุน
“ทำไม? ทำไมข้าจึงถูกยกเว้น”
“ ทำไมเจ้าไม่บอกเราว่าการฝึกตนของเจ้ามาจากไหน” ผู้ดูแลหยางถามอย่างเย้ยหยัน “ ข้าจะช่วยให้เจ้าพูด ทุกคนรู้ดีว่าซูจื่อเหยาได้ให้โอสถจำนวนมาก หากไม่มีพวกมัน เจ้าจะไม่มีวันนี้เลย การฝึกตนฝึกตนของเจ้าเป็นเพียงผิวเผิน เด็กน้อย เจ้าจะมีดีอย่างไรต่อนิกาย?”
ชายชราอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขณะที่เขาพูดต่อ“ ข้าจะทำให้เรื่องมันง่าย ๆ เจ้าเห็นศิษย์นอกทั้งหมดนี้ไหม? เลือกหนึ่งคนมา. ถ้าเจ้าสามารถอยู่รอดได้สิบกระบวนท่าข้าจะขออนุมัติให้เจ้าเป็นศิษย์นอก ไม่อย่างนั้น…” หยางหยุดชั่วขณะมองหลินหยุนอย่างผิดหวังก่อนที่เขาจะเห่า“ ไม่เช่นนั้นเจ้าจงกลับไปที่เจ้ากระโดดขึ้นมาและเป็นทาสกระบี่ตัวน้อยต่อไป เจ้าไม่มีอะไรมากไปกว่าการเสียทรัพยากรของนิกายไปฟรีๆ!”
การพูดคุยครั้งนี้ได้นำบรรยากาศที่เคร่งขรึมมาสู่ห้องโถง น่าสงสารเขามากไม่มีใครอยากเห็นสองปีของการทำงานหนักไปเสียเปล่า แต่คนอื่น ๆ เห็นด้วยกับผู้ดูแล ถ้ามันใช้เวลานานขนาดนี้เมื่อใช้โอสถเขาก็มีความหวังน้อยมาก
อย่างไรก็ตามการขอให้เขารอดสิบกระบวนท่าจากศิษย์นอกนั้นโหดร้ายเกินำป คนที่อยู่ในขั้นที่สามของเส้นทางการต่อสู้จะสามารถต้านทานสิบกระบวนท่าของผู้ที่ฝึกฝนมานานหลายปีได้อย่างไร?
หลินหยุนจ้องมองชายชราอย่างว่างเปล่า เขาคิดไม่ออกว่าทำไมผู้ดูแลจึงยากโจมตีเขา
“ เอาง่ายๆเด็กเหลือขอ พี่ชายโจวจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ถ้าเจ้าจัต้านทานห้ากระบวนท่าจากข้าได้อีก 5 ท่าที่เหลือก็ไม่ต้องต้านทาน” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากฝูงชน หลินหยุนหันไปมองไม่เห็นใครอื่นนอกจากโจวปิงที่กำลังเดินผ่านกลุ่มศิษย์นอกร อยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าที่ของเขา
ข้าควรจะรู้นานแล้ว…
“ เฮ้ย ผ้าพันหัวนั้นคืออะไร? เจ้าคิดว่าการซ่อนเครื่องหมายทาสได้เหรอ?” โจวปิงยิ้มเยาะขณะที่เขาผลักอีกศิษย์นอกคนออกไปให้พ้นทาง
ทุกคนเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันทีที่เทื่อโจวปิงแสดงตัวออกมา เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นและต้องใช้สถานะของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้ดูแล
หลินหยุนอยู่ด้วยตัวเขาเอง ไม่มีใครอยากที่จะมีปัญหากับทาสกระบี่ที่ไม่สำคัญ โดยไม่สนใจคำเยาะเย้ยของโจวปิงเขาหันกลับไปมองชายชราและถามว่า“ นั่นเป็นสัญญาของผู้ดูแลหยางหรือ? เมื่อข้ารอดสิบกระบวนท่าจากพี่ชายโจวเจ้าจะยอมให้ข้าเป็นศิษย์นอก?”
ชายชราถูกจับได้โดยความมั่นใจของ หลินหยุน“ แน่นอน หากเจ้าสามารถพิสูจน์ได้ว่าการฝึกตนของเจ้าไม่ใช่สิ่งผิวเผิน ข้าจะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องหยุดเจ้าอีก”
แม้ว่าเขาจะฟังดูจริงใจ แต่ชายชราก็หัวเราะอยู่ในใจ เมื่อเผชิญหน้ากับโจวปิงที่อยู่ในขั้นที่สี่ของเส้นทางการต่อสู้หลินหยุน นั้นมันไม่มีทางสู้ได้อยู่แล้ว
เสียงพึมพำเบา ๆ ดังไปทั่วห้องโถง ทุกคนคิดว่าหลินหยุนจะโมโหเมื่อที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นกับดัก ไม่มีใครที่มีจิตใจที่ถูกต้องจะยอมรับและเสี่ยงต่อการถูกทำให้อับอาย โจวปิงเป็นคนที่มีวคามได้เปรียบอย่างง่ายดาย เขาอยู่ในขั้นที่สี่ของเส้นทางการต่อสู้ซึ่งเป็น 1 ขั้นเหนือคู่ต่อสู้ที่พึ่งพาแต่เม็ดยาของเขา
“ พี่ชายโจว มา” หลินหยุนยื่นมือออกมาหลังจากที่เดินไปยังพื้นที่ว่างในห้องโถงบริหาร
“ เฮ้ ในฐานะเจ้านาย ข้าจะทำให้มันเป็นเรื่องง่าย อย่างที่ข้าบอกเจ้าต้องเอาตัวรอดจากข้าแค่ห้ากระบวนท่าเท่านั้น!” โจวปิงกำลังเคลื่อนไหว ฝ่ามือแยกออกจากกันก่อนที่เขาจะพูดจบ พายุพัดพาเขาไปข้างหน้าในขณะที่เขาพุ่งไปรอบ ๆ สนามประลองทันควัน
“ ลำตัวลดลงกางแขน … นี่คือศิลปะฝ่ามืออินทรี!”
“ การล่านกอินทรี … โมเมนตัมคือกุญแจสำคัญ เมื่อพิจารณาจากรูปร่างของเขาโจวปิงค่อนข้างคุ้นเคยกับเทคนิคนี้ ช่วงเวลาที่เขากระโดดขึ้นจากพื้นมันจะยิ่งเหลือเชื่อมากขึ้นไปอีก”
“ ข้าคิดว่าเขาเป็นคนใจกว้างที่บอกหลินหยุนว่าเขาต้องการเพียงแค่เอาชีวิตรอดห้ากระบวนท่า เขาอยู่ไม่ไกลจากความเชี่ยวชาญในศิลปะฝ่ามืออินทรีขั้นสูง”
ทุกคนที่นี่เป็นผู้ฝึกตนและสามารถมองเห็นจุดสำคัญของการโจมตีของโจวปิงได้ พวกเขาไม่เหมือนกับคนงาน จากห้องทำความสะอาดกระบี่ ศิษย์นอกสามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าการโจมตีของ โจวปิงนั้นทรงพลังเพียงใด
ขณะที่สายลมพัดผ่านเส้นผมของเขาหลินหยุนก็สบตากับโจวปิง โจวปิงดูเหมือนเป็นคนละคนกับชายที่หลินหยุนต่อสู้เมื่อ 3 วันก่อน เขาให้ความสำคัญกับการต่อสู้อย่างจริงจัง หากไม่ใช่เพราะการฝึกฝนของเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลินหยุนก็จะแพ้ได้
อย่างไรก็ตามหลินหยุนยังคงสงบนิ่ง เขาเผชิญหน้ากับพยัคฆ์จากภาพวาด ในขณะที่โจวปิงสร้างรวบรวมโมเมนตัม หลินหยุนก็เพิ่มพลังขึ้น
“ดูสิ! ทาสกระบี่ต้องหวาดกลัวมากแน่ๆ เขายืนเฉยอยู่ตรงนั้น! เขาอยากตายเหรอ?”
“ ศิลปะฝ่ามืออินทรีนั้นแข็งแกร่งอย่างแน่นอน หากเจ้าไม่มีฝีเท้าที่ไม่ธรรมดาก็จะไม่สามารถได้เปรียบได้เลย”
“ ทาสกระบี่จะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เมื่อโจวปิงบินไปในอากาศการต่อสู้ครั้งนี้ก็จบลง”
“ นั่นไง! เขากระโดดแล้ว!”
เมื่อเขาได้รับโมเมนตัมเพียงพอในที่สุดโจวผิงก็พุ่งตัวขึ้นสู่อากาศด้วยการกระทืบอย่างรุนแรง เขาเป็นเหมือนลูกศรที่หลุดออกจากคันธนูที่บินสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า เมื่อเขามาถึงจุดสูงสุดรอยยิ้มที่น่ากลัวก็กระจายไปทั่วใบหน้าของเขา
ข้าจะล้างความอัปยศตั้งแต่สามวันก่อน หลินหยุนเป็นธนาคารของโจวปิง ไม่มีทางที่เขาจะยอมให้หลินหยุนกลายเป็นศิษย์นอก เขาต้องการเม็ดเหล่านั้น
“ ข้ามาแล้ว!”
โจวปิงกรีดร้องขณะที่เขาพุ่งลงมาไปที่หลินหยุนโดยตรง นิ้วของเขากลายเป็นกรงเล็บที่ดุร้ายขณะที่เขาต้องการจับหัวของหลินหยุน
“ โหดเหี้ยม!”
ห้องธุรการเงียบลงขณะที่พวกเขาคาดการณ์ว่าจะมีการหยุด หลินหยุนถูกตรึงไว้อยู่ ส่วนโจวปิงบดบังทางหนีทั้งหมดไว้แล้ว ศิษย์นอกไม่มีใครสามารถหาทางให้เขาหลบหนีได้ เขากำลังตรงไปที่ศีรษะของเขา พวกเขาหวังว่ามันจะไม่ฆ่าเขา
ห้าท่า? โจวปิงต้องการเพียงท่าเท่านั้นที่จะจบจากหลินหยุน เขาไม่มีเจตนาที่จะปล่อยเขาผ่านไป
โอ้โห!
เมื่อกระบวนท่าใกล้เข้ามาหลินหยุนแทบจะไม่สามารถละสายตาจากพายุที่รุนแรงได้ผมของเขาก็ลอยไปตามสายลม หลินหยุนขยับเท้าขวาไปข้างหลัง ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้ เขาจะหลบการโจมตีหรือไม่? ไม่มีทางที่เขาจะหลบทันใช่มั้ย?
รอ!
ตาขวาของผู้ดูแลเริ่มกระตุกเมื่อเขาตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นแต่หลินหยุนถูกปิดทางหนีไว้แล้ว
กอดพยัคฆ์ หอมกลิ่นกุหลาบ!
หมัดพยัคฆ์ดุร้าย – พยัคฆ์คำรน!
การถอยกลับไม่ใช่ความพยายามที่จะหลบหนีอย่างที่ทุกคนคิด ในทางตรงกันข้ามเขาใช้การล่าถอยของเขาเป็นเวทีในการโจมตีของเขาเอง!
เสี้ยววินาทีที่ดูเหมือนว่ามีภาพปรากฏอยู่ข้างหลังเขา กระดูกแตก! เสียงคำรามของพยัคฆ์ดังออกมาขณะที่หลินหยุนเหวี่ยงหมัดของเขาทำให้เกิดการระเบิดขึ้นในอากาศต่อหน้าเขาตามด้วยลมแรง
หมัดนี้เพื่อตัวเอง เจ้าไม่ควรมาขัดขวางเส้นทางของข้า!
“ ความเชี่ยวชาญหมัดพยัคฆ์ดุร้ายขั้นสูง!”
มีเพียงศิษย์นอกเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีสายตากระตือรือร้นพอที่จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หมัดพยัคฆ์ดุร้ายของหลินหยุนได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว!
ตู้มมมมมม!
เมื่อหมัดและฝ่ามือกระทบกันศิลปะฝ่ามืออินทรีของโจวปิงก็พังยัยเยินภายใต้หมัดของเขา ฝ่ามือของโจวปิงขาดออกจากกัน มันรู้สึกราวกับว่ากระดูกทุกชิ้นในแขนของเขาถูกบดเป็นฝุ่นขณะที่เขาถูกส่งบินข้ามห้องโถง ในขณะที่เขาบินโจวปิงก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับความกลัว
เป็นไปได้อย่างไร? หลินหยุนบรรลุความเชี่ยวชายขั้นสูงภายใน 3 วันได้ยังไง
หมัดพยัคฆ์ดุร้ายอาจเป็นเทคนิคพื้นฐาน แต่ก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าถึงความเชี่ยวชาญที่ขั้นสูง เขาเขาตั้งใจจะจัดการหลินหยุนให้เสร็จสิ้นในการโจมตีเพียงครั้งเดียว แต่แผนของเขากลับพังทันที! การโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ทำให้เขาอ่อนแอ แต่เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าหลินหยุนจะสามารถใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นได้!
การจ้องมองที่เย็นชาของหลินหยุนยังคงจับจ้องไปที่คู่ต่อสู้ของเขาในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและกระโดขึ้นไปในอากาศ แมว่าเขาจะกระโดไม่สูงเท่ากับโจวปิง แต่ความดุร้ายของเขาก็คล้ายพยัคฆ์ตัวหนึ่งอย่างสมบูรณ์แบบ
พยัคฆ์ลงเขา!
โจวปิงยังคงบินผ่านอากาศอย่างไร้ทางเลือกแขนขวาของเขาพัง เขาทำได้เพียงแค่มองดูขณะที่กำปั้นของหลินหยุนซัดใส่หน้าอกของเขาจนทำให้เขาดิ่งพสุธา
แกร้กกกกก!
ซี่โครงของ โจวปิงหลายชิ้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ ขณะที่ลมหายใจของเขาทำให้ร่างกายของเขาไหลเวียน
หมัดที่สองนี้เป็นของเจ้าของร่างเก่า! เจ้าไม่ควรใช้กำลังของเจ้ารังแกเขาในช่วงสองปีที่ผ่านมา!
ด้วยเหตุนี้หลินหยุนจึงถอนกำปั้นของเขากลับและยืนตัวตรง ขยับนิ้วของเขาเพื่อทำให้พลังงานภายในร่างกายของเขาสงบลง
ทุกคนคิดว่าโจวปิงจะจบการต่อสู้ในครั้งเดียว ไม่มีใครคาดคิดว่าโจวปิงจะพ่ายแพ้เพียงแค่สองกระบวนท่า
ห้องโถงเงียบกริบ
ผู้ดูแลกระพริบตามีลมพัดผ่านหลินหยุนขณะที่เขาปรากฏตัวข้างโจวปิงตรวจดูอาการบาดเจ็บขาของเขา หลังจากเห็นอาการบาดเจ็บแล้วเขาก็หันไปมองหลินหยุนด้วยความรังเกียจ“ ทาสกระบี่อย่างเจ้าช่างโหดเหี้ยมนัก! หลินหยุน สำหรับการทำร้ายคนรอบข้างของเจ้า ข้าขอขับไล่เจ้าออกจากนิกายนี้!”
หลินหยุนรู้สึกตกใจกับความโมโหของเขา แต่เขาได้เห็นการมาครั้งนี้“ หมัดพยัคฆ์ดุร้ายอ่อนแอกวาศิลปะฝ่ามืออินทรี ถ้าข้าไม่ได้ออกแรงเต็มที่ข้าคงเป็นคนที่อยู่บนพื้น”
“ ดูหมิ่น! เจ้ากล้ามาคุยกับข้าได้ยังไง!” ผู้ดูแลกรีดร้องอย่างโกรธเกรี้ยว เขาจะอธิบายเรื่องนี้กับพ่อของโจวปิงอย่างไร? ทาสกระบี่คนนี้กำลังแส่หาความตายอย่างแท้จริง
ทันใดนั้นบรรยากาศภายในห้องโถงก็เปลี่ยนไปความตึงเครียดเพิ่มขึ้นในขณะที่ผู้ดูแลหันมาโกรธใส่หลินหยุน
ขณะที่ผู้ดูแลกำลังจะเคลื่อนไหวเสียงแหบแห้งดังมาจากชั้นบน“หยุด!”