ตอนที่ 13 ยอมแพ้แล้ว…

พวกเขาทั้งสามคนรีบตรงไปที่ห้องพักของเยว่ฉินและพบกับเหวยหมิงที่กำลังคุยอยู่กับหมอประจำตัวของเธอ

“หมอหวัง! ตอนแรกคุณพูดว่าเธอจะดีขึ้นแน่นอน และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ผมทุ่มเงินมหาศาลรักษาเธอ! แต่ตอนนี้ภรรยาของผมจะจากไปอยู่แล้ว…คุณและทางโรงพยาบาลควรให้คำอธิบายที่ดีกับผม!”

“คุณเฉียวทางเราบอกเพียงว่าอาจมีโอกาส…และไม่คิดว่าอาการของเธอจะแย่ลงเร็วเช่นนี้ ร่างกายของเธอไม่เหมือนผู้ป่วยคนอื่น” คุณหมอพยายามอธิบาย

“ผมไม่สน! ผมมีใบสั่งยาที่ออกโดยคุณ! เรายังไม่ได้รับยานั่น เราจะเอาเงินคืน!” เฉียวเหวยหมิงรู้ดีว่าโรงพยาบาลจะไม่ให้เงินชดเชย สิ่งที่เขาต้องการคือคืนยาทั้งหมดและรับเงินค่ายาคืน

ยาเหล่านั้่นมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งพันดอลล่าซึ่งมันถูกวางเกลื่อนอยู่เต็มบ้าน! เฉียวเหวยหมิงต้องการรักเงินคืนและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ที่จะได้จากโรงพยาบาลให้ได้มากที่สุด

“อย่างนั้นก็โอเค…เอายามาคืน ชุดยาที่ยังไม่ได้ใช้ เดี๋ยวผมจัดการเอง” หมอหวังกล่าว

หมอกังสายหัวหลังจากได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นแและเดินเข้าไป

“คุณเฉียวใช่ไหมครับ ลูกสาวของคุณได้ยื่นใบสั่งยานี้ให้ผมดู ผมมั่นใจว่าถ้าคุณนายเฉียวกินตามใบสั่งยานี้เธอจะดีขึ้นอย่างแน่นอน ทำไมคุณถึงไม่รับใบสั่งยานี้กัน?” เขาขัดจังหวะการสนทนาอันน่าเบื่อ

–

“หมายความว่ายังไง?” เฉี่ยวเหวยหมิงไม่เข้าใจ

จิ๋งหยุนเฉาไม่ใช่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงและไม่ดิ้นรนอะไรเลย สามารถใช้ใบสั่งยาของเธอได้จริงๆ เหรอ? นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?

“ความหมายมันง่ายมาก…คนป่วยจะดีขึ้น เธอจะรอดถ้าคุณให้เธอกินยาตามใบสั่งนี้” หมอกังอธิบาย

เฉี่ยวเหวยหมิงขมวดคิ้วขณะที่ฟัง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็เริ่มพูด “นี่คือใบสั่งยาของจิ๋งหยุนเฉาใช่หรือไม่?”

“ใช่” หมอกังพูดตามตรง

“ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขอปฎิเสธ!” เฉี่ยวเหวยหมิงปฎิเสธอย่างเลือดเย็น “คุณหมอท่านนั้นบอกว่าอาการของภรรยาของผมไมาสามารถรักษาได้แล้ว พวกเราทุกคนเตรียมการทุกอย่างแล้วสำหรับส่งเธอสู่สวรรค์…แต่ตอนนี้คุณกลับบอกว่ามีใบสั่งยาบ้าบอนี่สามารถช่วยเธอได้และยังมาจากเด็กคนนั้นอีก! ถ้าหากว่าเธอเก่งขนาดนั้นเราคงให้เธอรักษาเยว่ฉินไปแล้ว! เธอเป็นแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เท่านั้น…อายุยังไม่ถึงยี่สิบเสียด้วยซ้ำจะมีปัญญาอะไรไปเขียนใบสั่งยา ถ้าหากใบสั่งยานี้ทำให้ภรรยาของผมต้องตายเร็วขึ้นใครจะรับผิดชอบ!”

“ในจุดนี้คนไข้คงจะไม่แย่ลงไปมากกว่านี้แล้ว เรามาลองดูกัน…” หมอกังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเฉี่ยวเหวยหมิงจะพูดจาเช่นนี้

โดยปกติแล้วครอบครัวของคนป่วยจะต้องดีใจอย่างมากถ้าหากหมอพูดว่าผู้ป่วยจะอาการดีขึ้น นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาต้องขอร้องญาติผู้ป่วยเพื่อรักษา

“ลอง? เพื่อ? ภรรยาของผมมีความสุขพอแล้วเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอจะตายอย่างสงบคุณไม่อยากให้เธอจากไปอย่างสงบอย่างนั้นหรือ!? และอีกอย่างหมอหวังคือหมอประจำตัวของเธอ ไม่ใช่คุณ!” เฉี่ยวเหวยหมิงพูดต่อ

หมอหวังยังเป็นหมอที่ด้วยประสบการณ์และอายุน้อย เขาเพิ่งเรียนจบจากต่างประเทศ อนาคตของเขายังอีกยาวไกล เขารู้สึกไม่พอใจมาก…

เขาพิจารณาแล้วว่าผู้ป่วยนั้นอาการแย่และไม่สามารถรักษาได้แล้ว นั่นหมายความว่าถ้าหากมีคนมีรักษาเธอได้คำวินิจฉันของเขาก็จะผิดทันที!

“หมอกัง! ผมเคารพคุณนะ คุณอาวุโสกว่าผมเยอะ แต่…คุณก็เป็นคนมีเหตุผลไม่ใช่เหรอ? ครอบครัวของผู้ป่วยบอกแล้วว่าไม่ต้องการ คงดีหากคุณจะเลิกดื้อรั้น!” หมอหวังพูดพลางยิ้ม

หมอกังโกรธจนถึงขีดสุด เขาไม่เคยเห็นญาติผู้ป่วยคนใดโง่และไร้สาระถึงเพียงนี้!

เขา กังซองเบ หนึ่งในหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในโรงพยาบาลนี้ เขาได้ทำการอนุมัติใบสั่งยาแผ่นนี้แล้วแต่มันกลับถูกทิ้งขว้างเหมือนหมาข้างถนน!

ที่มากไปกว่านั้นเขามีชีวิตมาหกสิบกว่าปี เขารู้ดีว่าจะตัดสินคนพวกนี้อย่างไร!

เฉี่ยวเหวยหมิงปฎิเสธเพราะไม่เชื่อใจใบสั่งยาเหรอ? หึ! ไม่ใช่! เหตุผลที่แท้จริงคือเขาไม่ต้องการช่วยภรรยาที่นอนรอความตายคนนั้น!

กังซองเบเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อจรรยาบรรณในอาชีพของตนเอง ถ้าญาติผู้ป่วยเลือกจะไม่รับการรักษาจากเขา เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่สามารถรักษาได้!

เขากำลังเดินออกจากห้องผู้ป่วย… เขามองไปที่จิ๋งหยุนเฉาและพูดว่า “เจ้าเด็กน้อย…ฉันทำได้เพียงเท่านี้…ถ้าหากพ่อของเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือก็ปล่อยวางทุกอย่างเถิด…”

จิ๋งหยุนเฉาพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “เข้าใจค่ะ ขอบคุณคุณหมอกังมากนะคะ“

เธอได้เสนอทางรอดให้แกตระกูลเฉียว ทว่าพวกเขาไม่ต้องการมัน…ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอที่จำเป็นจะต้องเดือดร้อน… จากนี้ไป…เธอไม่ได้เป็นหนี้ตระกูลเฉียวอีกแล้ว ต่อจากนี้คือช่วงเวลาแห่งการแก้แค้น!!