ตอนที่ 21 เราไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือด!

ถึงแม้ว่าหงเย่จะกังวลแต่เธอก็ยังเชื่อในความโชคดีของตนเอง

เธอรู้จักหัวหน้าแก๊งของพวกอันธพาลเหล่านั้นมาสองสามปีแล้ว ความสัมพันธ์ของเธอและอันธพาลเหล่านั้นดีมาโดยตลอด เขาช่วยเหลือเธอในอดีตบ่อยครั้ง พวกเขาจะไม่พูดถึงเธออย่างแน่นอน…

เมื่อคิดเช่นนั้นเฉียวหงเย่ก็ถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอก

เมื่อจิ๋งหยุนเฉาเดินเข้าไปยังห้องพักครูและเผชิญหน้ากับทุกคน “คุณครูคะ เพราะหนูคุณครูเลยถูกเข้าใจผิดหนูต้องขอโทษจริงๆ ทว่าหนูต้องการความช่วยเหลือจากครูและโรงเรียน อีกครั้งค่ะ! การถูกข่มเหงเช่นนี้หนูไม่ต้องการเจอมันอีกแล้ว!”

“จิ๋งหยุนเฉาเธอถูกข่มเหงยังไง! ถ้าฉันไม่ทําเช่นนี้ แกจะเป็นผู้เป็นคนหรือไง!”

เฉียวหยุนเฉามักจะใช้ความรุนแรงหลังจากตะโกนและระเบิดอารมณ์เช่นนี้ ซึ่งมันไม่แปลกเลยที่ตอนนี้เขาง้างมือยกขึ้นจะตีเธอ คาดไม่ถึง! มือของเขาไม่ได้ตบลงไปที่ใบหน้า ทว่ามือของเขาถูกมือของจิงจิงกําดักเอาไว้แน่น

ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอใช้เวลาในพื้นที่มิติจี้หยก เมื่อเธออยู่ในมิติหยกเธอจะใช้เวลาในการเรียนรู้วิชาแพทย์แผนตะวันออกและฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ เธอฝึกฝนร่างกายเพียงเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้ทําให้ทักษะเธอดีขึ้นมากนัก ถึงอย่างนั้น ร่างกายของเธอก็แข็งแรงขึ้นมากว่าก่อนมาก

“แกมันยโสโอหัง! ฉันจะสั่งสอนแกอีนังหน้าด้าน!” จิ๋งหยุนเฉาทําหน้าตาโกรธในขณะที่เหวยหมิงกําลังจะง้างมือตบเธออี กครั้ง

โชคดีที่มีคุณครูผู้ชายยืนอยู่แถวนั้น พวกเขาตอบสนองต่อการกระทําของเหวยหมิงในทันที สิ่งนี้ทําให้พวกเขารู้สึกแย่

พ่อประเภทไหนกันถึงทําตัวเช่นนี้ถ้ามีพ่อเช่นนี้เป็นเด็กกําพร้าซะดีกว่า

“เฉียวเหวยหมิง! เมื่อคุณบอกว่าฉันเป็นลูกนอกสมรสที่มาจากภรรยาคือแม่ของฉันเยว่ฉิน…นั่นหมายความว่าฉันไม่ใช่ลูกของคุณ! ถ้าอย่างนั้นคุณมีสิทอะไรที่จะมาบังคับให้ฉันลาออก?! ฉันไม่ได้พูดอะไรไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้” จิ๋ฝหยุนเฉาจ้องมองเหวยหมิงอย่างเย็นชาและพูดต่อว่า “คุณครูทุกคนคะ… พวกคุณรู้ว่าหนูไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของเขา แต่รู้อะไรหรือไม่…หนูไม่ใช่ลูกของเยว่ฉินด้วยเช่นกัน!”

“ในตอนที่เยว่ฉินตั้งท้องเธอพบฉันที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างทาง ตอนแรกเธอไม่ได้ต้องการเก็บฉันมาเลี้ยงแต่หมอดูได้ทักเธอว่า ฉันจะสามารถสกัดความชั่วร้ายให้แก่ครอบครัวนี้ได้ ดังนั้นเธอจึงพาฉันกลับมาเลี้ยง ตอนแรกฉันไม่ได้รู้ความจริง และไม่เข้าใจว่าทําไมพ่อแม่ถึงปฏิบัติกับฉันด้วยคําพูดที่เย็นชา และการกระทําที่แย่กับฉันเช่นนั้น ซึ่งในตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่า ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ พวกเขาเลนทํากับฉันเช่นนี้!”

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เยว่ฉินเลี้ยงฉันมาหลายปี และฉันของของคุณเธอมาก…ตอนนี้เธอจากไปแล้วซึ่งฉันก็เสียใจมากเช่นกัน ฉันเป็นหนี้เยว่ฉินแต่ฉันไม่ได้เป็นหนี้เหวยหมิง! ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาดุด่าและทุบตีฉันและปล่อยข่าวปลอมๆ ของฉันให้คนอื่นเข้าใจผิด! วันนี้เขายังมาลาออกให้ฉัน โดยที่ฉันไม่ได้ทําอะไรผิดเลย! เหตุผลมันก็แค่เพียงที่บ้านไม่มีคนคอยทําความสะอาดและปรุงอาหารเท่านั้น!”

ดวงตาของจิ๋งหยุนเฉาเป็นสีแดงเพราะน้ำตาไหลทําให้คนรอบข้างตกตะลึง

พวกเขาต่างประหลาดใจกับสิ่งที่เธอพูด

แม้แต่เหวยหมิงและหงเย่ก็ไม่คิดว่าจึงหยุนเฉาจะพูดเช่นนี้ และรู้เรื่องราวทั้งหมด

“จิ๋งหยุนเฉาเธอกําลังจะบอกว่าเธอและคนตระกูลเฉียวไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเลยอย่างนั้นหรือ!” ครูจินหายใจเข้าและถามด้วยหนังสือเย็นชา

ถ้าหากจิ๋งหยุนเฉาเป็นลูกของเยว่ฉินจริงๆ พวกเขาก็ได้แต่หวังว่าเหวยหมิงจะปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นเพราะแม่ของเธอได้จากไปแล้ว

ทว่าตอนนี้จอ๋งหยุนเฉาและตระกูลเฉียวไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลย แม่แต่เฉียวเหวยหมิงยังเรียกเธอว่าลูกนอกคอก! และเหวยหมิงยังไม่เคยปฏิบัติต่อเธออย่างเหมาะสม ในฐานะพ่อเลยสักครั้ง!

ขณะนี้สายตาของคุณครูทุกคนเริ่มมองเหวยหมิงอย่างรังเกียจ

ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาพยายามทําตัวสุภาพต่อเหวยหมิงก็เพราะเขาคือผู้ปกครองของจิ๋ฝหยุนเฉา ทว่าในตอนนี้….