เวินหนิงอยู่ในห้องไปสักพัก ผ่านไปไม่นานหลิวเมิ่งเซวี่ยก็ส่งชุดมาให้เธอ

เวินหนิงเปลี่ยนชุดที่สะอาดแล้วเอ่ยย้ำกับหลิวเมิ่งเซวี่ย “เรื่องนี้ต้องรักษาเป็นความลับ”

เวินหนิงจำใจทนไว้ เธอไม่มีปัญญาที่จะไปแก้แค้นผู้ชายคนนั้นก็เลยต้องซ่อนเรื่องนี้ไว้ในใจแล้วให้เวลามาลบล้าง

“แน่นอน” หลิวเมิ่งเซวี่ยพยักหน้า เรื่องให้ยืมเสื้อผ้าแบบนี้ จะว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ใหญ่ได้ จะว่าเป็นเรื่องเล็กก็ได้ เธอไม่โง่ขนาดนั้น

เวินหนิงเอ่ยตอบรับ กำลังจะหันหลังเดินไป แต่หลิวเมิ่งเซวี่ยก็เห็นเสื้อเชิ้ตผู้ชายที่อยู่บนพื้น “ตัวนั้น คุณไม่เอาแล้วหรอคะ?”

เวินหนิงส่ายหัว เธอไม่อยากเห็นของที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ค่ำคืนเมื่อคืนกลายเป็นฝันร้ายของเธอ

เธอแค่อยากให้ฝันร้ายนี้รีบตื่นสักที

……

ลู่จิ้นยวนถูกแสงแดดยามเช้าทำให้ตื่น เขาขยับแขนค่อยรู้ว่าข้างกายไม่มีใครอยู่แล้ว

ผู้หญิงเมื่อคืนล่ะ?

ผู้ชายคนนี้กำลังจะเดินไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำเพื่อเรียกสติ แต่เวลานี้เขาก็เห็นบัตรพนักงานที่หล่นอยู่บนพื้น

“หลิวเมิ่งเซวี่ย?” ผู้ชายอ่านชื่อนี้เสียงเบาแล้วสายตาก็รู้สึกสนใจ

เมื่อคืน เธอพูดว่าอะไรนะ เขารังแกเธอกำลังทำผิดกฎหมาย?

มองเห็นคราบเลือดที่แห้งไปแล้ว สายตาของผู้ชายคนนี้ก็หม่นหมองลง หรือว่า เขาควรจะไปเจอผู้หญิงคนนี้

คิดไปด้วยลู่จิ้นยวนก็โทรหาอันเฉินไปด้วยให้เขาส่งชุดที่สะอาดให้ แล้วช่วยเช็คผู้หญิงที่ชื่อว่าหลิวเมิ่งเซวี่ยนี้ด้วย

อันเฉินก็มาถึงที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว พอเปิดประตู ลู่จิ้นยวนก็กำลังดื่มไวน์อยู่แล้วบนตัวเขาก็มีเสื้อคลุมอาบน้ำคลุมอยู่จนเผยให้เห็นแผ่นอก

อันเฉินรีบหลบสายตา

“ไปสืบผู้หญิงคนนี้” ลู่จิ้นยวนรับเสื้อผ้าที่อันเฉินเอามาให้ แล้วยื่นบัตรพนักงานไปให้เขา “น่าจะเป็นพนักงานของโรงแรมนี้ ก่อนเลิกงานวันนี้ต้องเจอตัวเธอ”

อันเฉินพยักหน้าแล้วรีบออกไปตามหาผู้หญิงคนนี้ทันที

ลู่จิ้นยวนสวมใส่เสื้อผ้าอย่างใจเย็นแล้วยิ้มอย่างเยือกเย็นกับตัวเองในกระจก เมื่อวานเป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ว่าคนที่กล้าลงมือกับเขาคงจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ

คิดไปด้วย ลู่จิ้นยวนก็จัดคอเสื้อไปด้วย สีหน้าที่เยือกเย็นทำให้คนรู้สึกใจหายพร้อมก้าวเดินออกไป

……

บ้านตระกูลลู่

เถ้าแก่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่กว้างยาว ตรงข้ามก็เป็นคู่สามีภรรยาลู่หมิงฮั่น แล้วก็ลู่ยวนเทาที่เพิ่งกลับมาเมื่อวาน

“คุณลุงคะ เมื่อวานอยู่ๆจิ้นยวนก็ออกไปจากงานเลี้ยง ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปไหน หนูรู้สึกเป็นห่วงมาก!”

“ใช่ครับ ทีแรกว่าจะแนะนำคุณหนูให้เขารู้จัก แต่เด็กคนนี้บอกว่าจะไปก็ไปเลย”

ลู่หมิงฮั่นหับโจวไป๋เยว่ก็มาพูดถึงการกระทำของลู่จิ้นยวนต่อหน้าเถ้าแก่

“พอแล้ว พูดให้น้อยหน่อย จิ้นยวนไม่ใช่เด็กแล้ว ยังกลัวว่าจะหายไปหรอ?”

เถ้าแก่ลู่มองไปที่ญาติที่กำลังสร้างความขัดแย้งในตระกูลด้วยสีหน้าไม่ดีมากนัก

เมื่อทั้งสองหน้าแตกไปก็รู้สึกเสียหน้า ในใจก็คิดว่าเถ้าแก่ก็ยังเข้าข้างหลานตัวเอง แต่ว่า พวกเขาก็จะรอดู ถ้ารู้ว่าลู่จิ้นยวนขมขื่นคนอื่น เถ้าแก่จะแสดงปฏิกิริยาอะไร

ขณะกำลังคิด ลู่จิ้นยวนก็กลับมาพอดี

ลู่ยวนเทามองเห็นพี่ชายที่ถูกเชิดชูว่าเป็นคุณชายที่สูงส่ง มุมปากก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น

ลู่จิ้นยวนเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากับเขา สายตาของเขาเยือกเย็นกว่าจนทำให้ลู่ยวนเทาที่รู้สึกมั่นใจกลัวไป

ลู่จิ้นยวนเดินมาแล้วพยักหน้ากับเถ้าแก่ โดยที่ไม่มองครอบครัวนั้นเลย “คุณปู่ ผมกลับมาแล้วครับ”

“จิ้นยวน เมื่อวานแกเดินออกไปจากงานเลี้ยงไปทำอะไร ฉันเหมือนได้ข่าวลืออะไรที่ไม่ดี?”

เมื่อโจวไป๋เยว่เห็นท่าทางของเขาก็รู้สึกหงุดหงิด

“เหรอครับ?” ลู่จิ้นยวนยิ้ม แต่สายตาของเขาก็ยังเยือกเย็นอยู่

ทีแรกเขายังจะสืบว่าใครกันแน่ที่เป็นคนทำ ไม่คิดเลยว่าคนคนนี้จะโง่ขนาดนี้แล้วยอมรับด้วยตัวเอง

“ผมก็อยากฟังเหมือนกันว่าเป็นข่าวลืออะไรที่ไม่ดี”

ลู่จิ้นยวนนั่งลงอย่างเรียบนิ่งแล้วไขว่ห้างอย่างเป็นผู้ดี ท่าทางไม่ร้อนรนเลย

“ได้ข่าวว่าเมื่อคืนแกมีอะไรกับคนรับใช้ในบ้าน ถ้าเรื่องนี้คนอื่นรู้คงไม่ค่อยดีมั้ง?”

ลู่จิ้นยวนแน่ใจว่าเรื่องเมื่อวานเป็นครอบครัวของคุณอาแล้วก็เซี่ยเหลียนทำ

“งั้นคุณก็ให้เธอออกมา แล้วเรามาคุยกันต่อหน้า” ลู่จิ้นยวนเอ่ยยังไม่รีบไม่รน จนทำให้ครอบครัวของคุณอารู้สึกไม่มั่นใจ

เซี่ยเหลียนถูกเรียกออกมา เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้เธอก็ทำตัวไม่ถูก

“คนที่คุณอาสะใภ้พูดถึงคือเธอ?” ลู่จิ้นยวนยิ้มอ่อน “ใช่เธอหรือเปล่า? เมื่อวานเราทำอะไรกันหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นสายตาที่เยือกเย็นของลู่จิ้นยวนมองมาที่ตัวเอง ร่างกายเซี่ยเหลียนก็สั่นกลัวไป แล้วก็มีภาพเหตุการณ์ที่เกือบจะโดนบีบคอตายเมื่อวานลอยเข้ามา

แต่ว่า เธอกลับมาก็ไม่กล้าแล้วก็ไม่มีหน้าจะพูดความจริง ก็เลยโกหกพวกเขาว่าเธอทำสำเร็จ

ไม่คิดเลยว่าลู่หมิงฮั่นไม่ได้ช่วยให้เธอเป็นคุณหญิงน้อยตระกูลลู่ แต่กลับจะหลอกใช้เธอเพื่อสร้างข่าวลือที่เสียหาย

“ดิฉันผิดแล้วค่ะคุณชาย ดิฉันถูกคุณผู้ชายรองหลอกล่อเลยหน้ามืดตามัวทำเรื่องแบบนั้น ขอร้องเถ้าแก่กับคุณชายปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”

เมื่อเถ้าแก่ที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยินเรื่องพวกนี้ก็เข้าใจทันที นี่เป็นแผนที่ลู่หมิงฮั่นกับโจวไป๋เยว่วางไว้ แล้วอยากจะทำลายคนสืบถอดตระกูลที่ท่านให้ความสำคัญ

“พวกสารเลว ไวหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

เถ้าแก่ยกไม้เท้าในมือขึ้นแล้วฟาดไปจนลู่หมิงฮั่นตกใจ “นังเด็กที่ใส่ร้ายพวกผม เมื่อวานเธอเป็นคนที่บอกว่าอยากเอง ทำไมถึงมาโทษที่หัวพวกผมล่ะ?”

เวลานี้ ในห้องรับแขกก็วุ่นวาย สุดท้ายเถ้าแก่ก็ตบโต๊ะเสียงดังจนทำให้พวกเขาเงียบลงมา

“ไสหัวออกไปให้หมด จิ้นยวน แกตามฉันเข้าไปในห้องหนังสือ”

ลู่จิ้นยวนพยักหน้าแล้วเดินตามเถ้าแก่ขึ้นไปชั้นบน แค่วันเดียว เขาก็รู้สึกว่าหลังของคนแก่คนนี้โค้งลงไปอีก

“ปู่ผิดเอง อายุขนาดนี้แล้วก็ไม่อยากจะอยู่อย่างโดดเดี่ยว เลยอยากจะใกล้ชิดกับญาติ ไม่คิดเลยว่าจะทำให้แกลำบาก”

เถ้าแก่ส่ายหัวไปด้วยแล้วพูดไปด้วย ความจริง ท่านก็ถือว่าดีกับครอบครัวลู่หมิงฮั่น ถึงแม้จะไม่มีทางให้บริษัทลู่ แต่ธุรกิจที่ให้พวกเขาขอแค่บริหารธุรกิจดีๆก็ทำให้ชีวิตของพวกเขาอยู่อย่างสุขสบายได้

แต่เสียดาย พวกเขาไม่รู้จักคำว่าพอ