สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 111 ขายลูกชาย

 

“หากจะบอกว่าข้าทั้งสองล่วงประเวณีก็คงไม่ต่างอะไรจากเจ้า! ชายที่อยู่ในเมืองผู้นั้นดูดียิ่งกว่าเฉินผิงอันเสียอีก!”

 

ในที่สุดหลินชวนฮวาก็เข้าใจทันทีว่าข่าวลือในหมู่บ้านเกิดจากผู้หญิงคนนี้

 

“เป็นเจ้าสินะ… นั่งสารเลว เจ้าเป็นคนปล่อยข่าวลือ!”

 

“ไม่สําคัญหรอกว่าข่าวลือนั่นจะมาจากข้าหรือไม่? เจ้าคิดว่าจะสามารถปกปิดคนทั้งโลกได้อย่างนั้นหรือ? จริงอยู่ที่เฉินผิงอันถูกเจ้าหลอกมานานหลายปี… แต่เจ้าคิดว่าชาวบ้านจะเบาปัญญาเช่นเขาเหรอ?”

 

หลินชวนฮวากลอกตาไปมาพลางคิดหาข้อแก้ตัวที่ดีที่สุด สําหรับเรื่องนี้

 

ทันใดนั้นหยุนเถียนเถียนจึงกล่าวขึ้น “ไม่ต้องกังวล หากเจ้าไม่สร้างข่าวลือเพื่อทําลายชื่อเสียงของข้าจนหนาหูไปทั้งหมู่บ้าน ข้าคงไม่ทําเช่นนี้! ครานี้มาลองดูกันว่าระหว่างเจ้ากับข้าใครจะเสียหายมากกว่ากัน?!”

 

“ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เจ้าทําในระหว่างที่ข้าหมด สติไปนั้นไร้ยางอายมาก เจ้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับข้า เหตุใดจึงกล้าเรียกสินสอดทองหมั้นตั้งห้าสิบตําลึงทอง?! หลินชวนฮวา คิดว่าข้าไม่กล้าไปฟ้องร้องเจ้าที่หน่วยงานราชการเหรอ?!”

 

หลินชวนฮวากําเงินในมือไว้แน่น “ใช่ ข้าเรียกเงินสินสอด แต่แล้วอย่างไรเล่า? มาถึงขนาดนี้แล้ว เจ้าทําอะไรได้นอกจากแต่งงานกับเขา? ว่าแต่… ในสายตาเจ้าหยุนเคอถือเป็นชายที่แสนดีอยู่หรือ? เขากล้าถอดเสื้อผ้าของเจ้าขณะที่ตัวเปียกโชกโดยที่เจ้าไม่รู้สึกตัว เช่นนี้แล้วยังคิดว่าเขาสัตย์ซื่ออยู่อีกหรือไร? แม้ข้าจะไม่อยากยอมรับ แต่ก็ขอชื่นชมว่าเจ้านั้นงดงามมาก! แต่หยุนเคอยังเป็นคนดีสําหรับเจ้าจริง ๆ หรือ?”

 

แม้หยุนเถียนเถียนจะไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งใดกับหยุนเคอ แต่เนื่องจากเป็นหญิงหากถูกแตะต้องหรือสัมผัสจากชายแล้วก็นับว่ามีมลทิน! หยุนเคอเป็นชายที่แข็งแรง หากเขาต้องการจะขึ้นใจนางจริง ๆ ก็คงไม่อาจรอดไปได้!

 

“หยุด! พอได้แล้ว! หากยิ่งพูดก็จะยิ่งไปกันใหญ่! หลินชวนฮวา ไหนๆ เจ้าก็อยู่ที่นี่แล้ว ข้ามีอีกเรื่องจะเจรจากับเจ้า!”

 

หลินชวนฮวาตื่นตระหนก “ข้าและเจ้ายังมีอะไรต้องเจรจากันอีกเหรอ?”

 

หยุนเถียนเถียนยิ้ม “มีสิ! ตอนนี้เจ้าไม่ต้องการเฉินเฉินแล้วใช่หรือไม่? ในเมื่อเจ้ารังเกียจเขา… ยกให้ข้าได้หรือไม่?”

 

หลินชวนฮวากลอกตา “ต่อให้ข้าจะรังเกียจเด็กนั่นแต่เขาก็เป็นลูกชายของข้า เจ้าจะมาชุบมือเปิบเอาเขาไปได้อย่างไร?!”

 

หยุนเถียนเถียนหันมากระชิบหยุนเคอ จากนั้นเขาจึงหันมองหลินชวนฮวาทันที!

 

“มา! ให้ข้าเดาดีไหมว่าเจ้ากําลังคิดอะไรอยู่?! ตอนนี้เรื่องที่เจ้ามีชู้แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน! แม้เฉินผิงอันจะยังไม่ได้ยินหรือต่อให้เจ้ามีแผนการในการรับมือ แต่สักวันเขาก็ต้องรู้ ไม่ช้าก็เร็ว!”

 

“อีกทั้งเจ้ายังต้องการเงินจํานวนมากเพื่อส่งเสียลูกชายคนโต และเฉินผิงอันผู้โง่เขลาก็สามารถมอบทุกอย่างให้ได้ เจ้ากอบโกยทุกอย่างไปจากเขาได้อย่างง่ายดาย! แน่ นอนว่าข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเจ้าแล้ว ดังนั้นจึงสามารถบอกทุกอย่างกับเฉินผิงอันได้โดยไม่ต้องเกรงใจ!”

 

หลินชวนฮวามองเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจก่อนจะคาดเดาความคิดของนางอย่างละเอียด! 

 

“เจ้า เจ้าต้องการอะไร?”

 

“ข้าขออะไรได้บ้างล่ะ? หลินชวนฮวาผู้ฉลาดหลักแหลม! แน่นอนว่าหากเฉินผิงอันรู้เรื่องที่เฉินเฉินถูกนําไปทิ้งบนภูเขา เจ้าก็คงมีวิธีเกลี้ยกล่อมสามีให้เชื่อ ดังนั้นไม่ว่าข้าจะเข้าไปแทรกแซงอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ข้าจึงมาที่นี่เพื่อเจรจาตกลงกับเจ้า!”

 

ในตอนนั้นเองหยุนเถียนเถียนได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นหัวหน้าหมู่บ้านจึงยิ้มออกอย่างมีเลศนัย!

 

“เฉินเฉินไม่มีความหมายอะไรสําหรับเจ้าแล้ว เพราะเจ้ารักและทําทุกอย่างเพื่อลูกชายคนโตเท่านั้น! หากต้องการหย่าร้างกับเฉินผิงอันก็จงทิ้งเด็กน้อยไว้กับพ่อ ห้ามพาตัวเขาไปเด็ดขาด เพราะถ้าเจ้าพาตัวเฉินเอ๋อไป… เย่วชิวไฉก็อาจเข้าใจผิดได้ แต่หากข้าเดาไม่ผิด หญิงสิบแปดมงกุฏเช่นเจ้าก็คงไม่อยากให้เขาเจอเฉินเฉินหรอกจริงไหม?”

หลินชวนฮวายืนนิ่งโดยไม่พูดอะไรเพราะนางต้องการวิเคราะห์ถึงวิธีการอื่น ๆ ที่หยุนเถียนเถียนสามารถทําได้อีกสักหน่อย

 

หยุนเถียนเถียนถามขึ้นอีกครั้งด้วยท่าที่จริงจัง “หากเก็บเฉินเฉินไว้ก็ไร้ประโยชน์! เหตุใดจึงไม่ขายเขาให้ข้าล่ะ?!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินชวนฮวาเบิกตากว้างพลางมองไปยังเด็กสาวผมทองผู้งดงามที่อยู่ตรงหน้า

 

“ข้าพูดอะไรผิดไปงั้นหรือ? เลี้ยงเฉินเฉินไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรต่อเจ้า! แต่หากขายเขาให้ข้า เจ้าก็จะมีเงินส่งเสียลูกชายคนโตเรียนหนังสือได้อีกนานโข หากเขาเป็นลูก สาว แน่นอนว่าต้องมีคนอยากซื้อไปเป็นทาสหรือนางบําเรอมากมาย ทว่าเฉินเฉินปั้นเด็กชายคงจะขายได้ยาก! แต่ตอนนี้ข้าเสนอที่จะซื้อตัวเขา เจ้ายังจะคิดลังเลอยู่อีกหรือ?”

 

หลินชวนฮวาก้มศีระลงไตร่ตรองถึงสิ่งที่หยุนเถียนเถียนพูด แน่นอนว่านางต้องการจะขายเฉินเฉิน เพียงแต่กําลังคํานวณว่าควรขายเขาไปในราคาเท่าไหร่?!

 

“เด็กคนนั้นขี้ขลาดและโง่เขลา หากขายไปก็คงไม่เสียหาย แต่อย่างไรเสียข้าเกรงว่าพ่อของเขาจะไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้!”

 

หยุนเถียนเถียนยิ้มอย่างมีเลศนัย “ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่ที่ความสามารถของเจ้า! เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงอันเป็นเพียงคนรวยที่โง่เขลา ไม่เช่นนั้นจะถูกเจ้าหลอกมาหลายปีได้อย่างไร?! ตัดสินใจให้ดี ในเมื่อเจ้าสามารถเลี้ยงดูชู้มาได้นานจนถึงขนาดนี้โดยที่เฉินผิงอันไม่รู้… นับประสาอะไรกับการวางแผนขายลูกชายแค่คนเดียว?!”

 

หลินชวนฮวายิ้มด้วยความพึงพอใจ นางเงียบไปเพื่อทดสอบให้แน่ใจว่าหยุนเสียนเถียนต้องการซื้อเด็กน้อยผู้นั้นจริง ๆ

 

“เฉินเฉินไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกับเจ้าเหตุใด จึงอยากซื้อเขา? มันดีต่อตัวเจ้าหรือ?”

 

หยุนเถียนเถียนแสยะยิ้ม “อย่าคิดมากไปเลยหลินชวนฮวา เด็กคนนี้ไม่มีทางทําอะไรข้าได้และจะต้องถูกทารุณจนตาย! ปล่อยไปก็ไร้ประโยชน์ แต่หากซื้อเขาไว้เพื่อแก้แค้น คงจะดีไม่น้อย ลองทบทวนดูสิ เจ้าเคยสอนให้เขารังแกข้าอย่างไรบ้าง?!”

 

“แท้จริงแล้ว ข้าโกรธแค้นเจ้าและสามีมากเหลือเกิน! แต่เพราะเป็นเพียงเด็กตัวเล็ก ๆ จึงไม่สามารถทําอะไรพวกเจ้า ได้แต่ตอนนี้ถึงคราวแก้แค้นแล้ว! ข้าจะซื้อเฉินเฉินและทร มานเขาจนลมหายใจสุดท้าย! และหากเรื่องนี้จบลงก็จงระวัง ตัวไว้! ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายแน่ๆ หลินชวนฮวา!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินชวนฮวาจึงตอบกลับด้วยความมั่นใจทันที!

 

“หากอยากซื้อเขา เจ้ามีเงินจ่ายหรือ?”

 

หยุนเถียนเถียนยิ้ม “ก็ขึ้นอยู่กับราคาที่เจ้าเสนอ! คิดมาเถิด… ข้ามีเงินมากพอจะจ่ายได้ แต่หากเรียกราคาที่สูงเกินไป ข้าจะจ่ายตามที่คิดว่าเหมาะสมเท่านั้น ยังไงซะข้าก็ไม่เกี่ยงว่าจะถูกหรือแพง ข้าพร้อมจ่าย!”