ตอนที่ 118 เจ้าหนี้

 

เย่วชิวไฉผลักหลินชวนฮวาออกอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้ความโกรธและเกลียดปะทุขึ้นในหัวใจอย่างไม่มีสิ่งใดกั้น!

 

“เอาล่ะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน! เจ้ากลับไปได้แล้ว เพราะหากเฉินผิงอันสงสัยอาจทําให้แผนของเราฟังได้!”

 

หลินชวนฮวารู้ดีว่าสิ่งที่ชายผู้นี้พูดนั้นถูกต้อง และหากนางโต้แย้ง เขาก็ยิ่งไม่พอใจแน่! ดังนั้นนางจึงทําได้เพียงสวมเสื้อผ้าก่อนจะเดินลงจากภูเขาไปอย่างไม่เต็มใจ นัก เมื่อมาถึงบ้านนางย่องเข้าไปนอนข้างเฉินผิงอันราวกับ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

 

เย่วชิวไฉถุยน้ําลายอย่างรุนแรงด้วยความดูถูก หากไม่ใช่เพราะหญิงโง่หลินชวนฮวายังมีประโยชน์อยู่ เขาก็คงไม่คิดที่ จะหลับนอนกับนางแน่!อย่างไรซะการซื้อบริการหญิงโสเภณีที่ทั้งสาวและสวยไม่ดีกว่าหรือ?

 

เช้าวันรุ่งขึ้น ผู้คนมากมายกรูกันเข้ามา ณ ลานบ้านของครอบครัวเฉินอย่างอุกอาจเพื่อรอดูเหตุการณ์ที่กําลังจะ เกิดขึ้น

 

หลงเยว่เคาะประตูบ้านของครอบครัวเฉินด้วยความเกรี้ยวกราด! หากไม่เห็นชายอันธพาลที่ตามหลังมา ชาวบ้านคงคิดว่าเขามาในฐานะแขก

 

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินผิงอันพลันดีดตัวขึ้นอย่างตื่นตระหนก

 

“เฉินผิงอัน เป็นเรื่องยากที่นายท่านหลงจะมาเยือนบ้านใครด้วยตนเองแต่เจ้ากลับปฏิบัติต่อแขกเช่นนี้หรือ?”

 

หลังจากได้ยินเสียงนั้น เฉินผิงอันรีบปลุกหลินชวนฮวาให้ตื่นทันที!

 

“ชวนฮวา พวกเข้ามาแล้ว! ข้าควรทําอย่างไรดี?”

 

เมื่อเห็นท่าที่กระวนกระวายของชายชนบทผู้โง่เขลา หลินชวนฮวาเผยสีหน้าดูถูกออกมาอย่างอดไม่ได้

 

“เขามาอย่างกะทันหันเช่นนี้จะทําอะไรได้ เล่า?! รีบไปเปิดประตูเร็วเข้าหากชักช้าพวกเขาพังประ ตูบ้านเราแน่!”

 

เฉินผิงอันปฏิเสธที่จะออกไปเปิดประตูด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวดังนั้นจึงต้องเป็นหลินชวนฮวาที่เดินไปเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ

 

หลงเยว่อดไม่ได้ที่จะชื่นชมหญิงวัยกลางคนตรงหน้าแม้นางจะมีอายุสักหน่อยแต่ก็ยังมีความงดงามเผยอ อกมาให้เห็นชัดเจน

 

“เฉินผิงอันขี้ขลาดจนต้องส่งหญิงผู้นี้มาใช้หนี้เลย หรือ? ไม่เป็นไรแม้นางจะแก่แต่ก็ยังงดงามพอที่จะส่งไป ขายในซ่องได้!แต่ราคาที่ข้าได้มาอาจสูงไปหน่อย… ตั้งเจ็ดสิ บตําลึงเชียว!”

่ ่

เมื่อหลินชวนฮวาเห็นว่ามีชาวบ้านมากมายรายล้อมอยู่จึงแสร้งทําหน้าเศร้าเรียกความสงสารทันที “นายท่านหลง… อีกประเดี๋ยวสามีข้าจะออกมาพบท่านด้วยตนเอง”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลงเยวและลูกน้องจึงยืนรออย่าง ใจเย็นเฉินผิงอันไม่สามารถหลบซ่อนอีกต่อไปได้จึงจําเป็น ต้องก้าวเดินออกมา

 

“หลงเยว่ ข้า… ข้าขอเวลาอีกสักสองสามวันได้ไหม?”

 

หลงเยวหัวเราะลั่นราวกับว่ารู้ทุกอย่างมาก่อนแล้ว “ผลัดวันประกันพรุ่งงั้นเหรอ? ถ้าเช่นนั้นอย่าถามข้าเลย ถามพี่น้อ งที่อยู่ด้านหลังข้าดีกว่าว่าพวกเขาจะยอมไหม?!” 

 

เหล่าลูกน้องของหลงเยวมองด้วยความดุดัน เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงอันรับรู้ได้ทันทีว่าหากถามพวกเขาคงไม่ยอมอย่างแน่นอน

 

“ชวนฮวา เจ้าไปเรียกท่านหัวหน้าหมู่บ้านมานี่เถิด!” 

 

หลินชวนฮวามองดูชายเหล่านั้นด้วยความหวาดกลัวและถอยหลังกลับอย่างระมัดระวัง ก่อนจะวิ่งไปยังบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทันที!

 

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน โปรดออกมาช่วยข้าทั้งสองด้วย!”

 

ทันทีที่หัวหน้าหมู่บ้านได้ยินเสียงของหลินชวนฮวาก็พรวดพราดออกมาทันที! แม้เขาจะอยากหลบซ่อนเพียงใดแต่ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้านก็ต้องปฏิบัติหน้าที่ให้ดีที่สุด!

 

หลินชวนฮวาหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อด้วยความเหนื่อยหอบก่อนจะพูดว่า “ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน เจ้าหนี้มาถึงแล้ว ผิงอันจึงสั่งให้ข้ามาเชิญท่านไป!”

 

“อืม… ไปกันเถอะ!”

 

หัวหน้าหมู่บ้านเดินมายังบ้านของเฉินผิงอัน แต่ก็ไม่ได้ทําให้หลงเยวรู้สึกกลัวแต่อย่างใด

 

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน มาที่นี่เพื่ออะไรกัน? เอาล่ะ แต่ในเมื่อมาแล้วก็จงเป็นพยานให้เราเถิด อย่างที่ท่านทราบ.. เป็นเรื่องธรรมดาที่ลูกหนี้จะต้องคืนเงินเจ้าหนี้! ข้าไม่ ได้มาเพื่อทําร้ายใคร!”

 

หลงเยวยิ้มอย่างมีเลสนัย หัวหน้าหมู่บ้านรู้ดีว่าคนเช่นนี้งยิ้มมากเท่าไหร่ ยิ่งมีอันตรายมากเท่านั้น!

 

“เฉินผิงอัน เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือว่าไม่มีใครรวยเพราะการพนัน? แต่เจ้ากลับเล่นจนเป็นหนี้ เช่นนั้นแล้วข้าคงช่วยอะไร ไม่ได้!”

 

เฉินผิงอันรีบวิ่งไปคุกเข่าลงตรงหน้าเขาทันที “ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน จําที่เราตกลงกันเมื่อวานได้หรือไม่?! ข้าจะขายเฉินเฉินให้กับเถียนเถียนและขอให้นางช่วยจ่ายหนี้ให้!” 

 

สายตาเหยียดหยามของอีกฝ่ายทําให้เฉินผิงอันอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดใจ!

 

“คิดดูเถิด เฉินเฉินเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้า! หากขายเขาให้หยุนเถียนเถียนไปแล้ว ก็จงอย่าได้รบกวนนา งอีก!”

 

เฉิงผิงอันพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าว เพราะอยากรีบขายเฉินเฉินเพื่อจบเรื่องนี้!

 

“อันที่จริงเจ้าไม่จําเป็นต้องทําเช่นนี้ เพราะเจ้าสามารถขายที่ดินในครอบครองเพื่อใช้หนี้ได้ เจ้ามีที่ ดินมากมายไม่ใช่หรือ?!”

 

“ทําแบบนั้นไม่ได้! หากขายไปข้าก็ไม่มีที่อยู่!และหากขายไปแล้วข้าจะเอารายได้มาจากที่ไหน?!”

 

เฉินผิงอันไม่เคยคิดจะขายที่ดินตั้งแต่แรก! เพราะเด็กน้อยเอาแต่คิดถึงพี่สาวของตนจึงไม่มีเหตุผลที่จะเลี้ยงดูเขาอีกต่อไป! หากขายเขาไปและเก็บที่ดินไว้คงจะมีประโยชน์กว่า!

 

แม้หัวหน้าหมู่บ้านจะพยายามเกลี้ยกล่อมเฉินผิงอันแต่เขาก็รู้ดีในใจว่าเฉินเฉินจะมีอนาคตที่ดีหากได้อยู่กับพี่สาวทว่าหากยังอยู่กับสองคนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเขาจะเติบโตไปได้ แค่ไหน?

 

“หากเจ้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะถามลูกชายของเจ้าและเถียนเถียนว่าพวกเขายอมรับข้อตกลงนี้หรือไม่?!”

 

นี่เป็นครั้งแรกที่มีการขายลูกในหมู่บ้าน ทุกคนจึงให้ความสนอกสนใจเป็นอย่างยิ่งและมุ่งเข้ามารุมล้อมบ้านของห ยุนเสียนเถียนเพื่อรับชมเหตุการณ์อย่างใกล้ชิด!

 

หยุนเถียนเถียนที่กําลังนั่งเย็บผ้าอยู่หน้าบ้านเห็นผู้คนมากมายต่างรายล้อมเข้ามา จึงรู้ทันทีว่าหลินชวนฮวาต้องวางแผนทําอะไรสักอย่างแน่

 

เพื่อรักษาภาพลักษณ์แห่งความใสซื่อ หนุนเถียนเถียนจึง แสร้งลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัว “ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน… พวกท่านมาทําอะไรกันหรือ?”

 

หลินชวนฮวาไม่ได้ตกลงอะไรกับหยุนเถียนเถียนมาก่อนและกลัวว่าคําโกหกของตนจะถูกเปิดเผยจึงรีบก้าวไป ข้างหน้าทันที “เถียนเถียน!เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าต้องการซื้อเฉินเฉินเพื่อช่วยชีวิตพ่อเจ้า!”

 

เด็กสาวผู้อ่อนแอที่เคยถูกทารุณค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและเผยให้เห็นความงามอันไร้ที่ติ! ดวงตาของเฉินผิงอันเปล่งประ กายอย่างชั่วร้ายพลางกระซิบหลงเยาว่า “ไม่!ข้าจะไม่ขาย ลูกชายแล้ว! ท่านสนใจรับหญิงผู้นี้ไปแทนเงินที่ข้ายืมมาไหม?”

 

หลงเยวมองหยุนเถียนเถียนด้วยความพึงพอใจก่อนจะพยักหน้า “หากเป็นหญิงผู้นี้ ก็เหมาะสมที่จะซื้อในราคาเจ็ดสิบตําลึง!”

 

หยุนเถียนเถียนหัวเราะถิ่น “เฉินผิงอัน… ดูเหมือนเจ้าจะลืมไปว่าเราทั้งสองตัดขาดสัมพันธ์กันไปนานแล้ว!เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงจะมาขายข้าขัดดอก?”

 

“ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้เจ้าอยากจะขายข้าก็สายเกินไปแล้ว! เพราะหลินชวนฮวาขายข้าให้หยุนเคอในราคาห้าสิบตํา ถึง! เจ้าไม่รู้เรื่องสั้นหรือ?”