บทที่ 39
การฝังเข็มและการรมยา

“คุณปู่จาง ปู่ของผมเป็นยังไงบ้างครับ?” กลุ่มคนนี้มองไปที่ ดร.จางอย่างประหม่า ดร. จางเป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียงในระดับสากล เขาเป็นเพื่อนที่ดีของโม่ฉางเฟิงมานานหลายปี ตั้งแต่คืนที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้เขาได้ทำการทดสอบและการรักษาต่างๆให้กับโม่ฉางเฟิง เพื่อนที่ดีของเขายังไม่มีความรู้สึก เขาเศร้าไม่น้อยไปกว่าสมาชิกในครอบครัวที่รออยู่ข้างนอก เมื่อถึงจุดนี้โอกาสในการฟื้นตัวมีน้อยมาก มองไปที่หลานชายและหลานสาวที่เพื่อนรักของเขารักมาก เพื่อนที่ดียังไม่ฟื้นขึ้นมามันจึงยากที่จะพูด

“คุณปู่จาง หมอว่ายังไงบ้าง!? คุณปู่ของผม ท่านไม่ … ” ส่วนคำพูดที่เหลือ จะพูดออกมายังไงเพื่อไม่ให้ร้องไห้โฮออกมาด้วย

“ยังครับ ท่านยังหายใจปกติ แต่แค่ยังไม่ฟื้น…” ร่างของดร. จางสั่นเล็กน้อย ในความเป็นจริงมันยืนยันโดยพื้นฐานแล้วว่าเขาเป็นผัก แม้ว่าเขาจะยังไม่ตาย แต่เขาก็ไม่สามารถฟื้นกลับขึ้นมาได้?! คุณปู่ของเขายังไม่ตาย เยี่ยมมาก โล่งใจไปชั่วขณะ

“แล้วคุณปู่จะฟื้นเมื่อไรคะ?”
ดร.จางลืมตาขึ้นแต่ไม่กล้าที่จะสบไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวังของโม่อ้ายลี่

“ไม่รู้อาจได้ อาจจะเป็นวัน, ปีหรือตลอดไปเลยก็ได้…” หมายความว่ายังไง?! จะบอกว่าคุณปู่โม่กลายเป็นผักแล้วงั้นเหรอ?!!!

ทุกคนพูดอะไรกันไม่ออก แม้แต่ ดร.จางก็ไม่สามารถทนกับบรรยากาศที่หนักอึ้งได้จึงเดินจากไป

โม่อ้ายลี่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

โม่หลิวเฟิงดูเหมือนจะเสียการทรงตัว เขายืนพิงกำแพงเอามือปิดหน้า ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา แต่ก็มองเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากนิ้วของเขาได้

มู่หรงเสวี่ยและโม่จื่อเหวินอดไม่ได้ที่จะตาน้ำตาคลอไปด้วย

หลังจากนั้นไม่นานมู่หรงเสวี่ยซึ่งสงบลงเล็กน้อยแล้วก็เริ่มนึกถึงทักษะทางการแพทย์ทั้งหมดที่เธอได้เรียนรู้จากในมิติลับ ในหมู่ความรู้มีการกล่าวถึงว่าเธอสามารถใช้การฝังเข็มฟีนิกซ์เพื่อกระตุ้นชีพจรหัวใจของท่าน เพื่อคืนความมีชีวิตชีวาและ 80% ของผู้สืบทอดฟีนิกซ์สามารถรักษาอาการนี้ได้

บางทีเธออาจจะลองดูก็ได้ เธอฝึกฝนการใช้การฝังเข็มฟีนิกซ์ในมิติลับมานานหลายสิบปีเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยของเสี่ยวหลิน จนตอนนี้เธอเริ่มที่คุ้นเคยกับการฝังเข็มฟีนิกซ์แล้ว

แค่เธอไม่รู้ว่าจะทำให้พี่โม่และอ้ายลี่เชื่อเธอได้อย่างไร

ช่างมันเถอะ แค่พูดออกไปเลย “พี่โม่ ฉันมีชุดวิธีการฝังเข็มและการฝังเข็มของแพทย์แผนจีน บางทีฉันอาจจะรักษาปู่โม่ได้?! ฉันจะขอลองดูได้ไหม…”

โม่หลิวเฟิงเปิดตาที่บวมแดงและพูดออกมาด้วยเสียงแหบพร่า “เสี่ยวเสวี่ย พี่เข้าใจขอบคุณน้ำใจของเธอนะ แต่เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้…” เขาคิดเพียงว่ามู่หรงเสวี่ยพูดออกมาเพื่อจะปลอบใจพวกเขา หากการฝังเข็มและการรมยาของแพทย์แผนจีนมีประโยชน์ คุณปู่จางก็คงไม่หยุดทดลอง คุณปู่จางต้องลองการรักษาทุกวิธีแล้วก่อนที่ท่านจะถอดใจ อย่างน้อยเขาก็แน่ใจว่าท่านทำทุกอย่างแล้ว

เมื่อเห็นว่าเขาไม่เชื่อ มู่หรงเสวี่ยจึงพูดออกมาว่า

“พี่โม่ ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันทำได้จริงๆแม้มันจะไม่ 100%ก็ตามก็มีโอกาสถึง 80% พี่โม่เชื่อฉันเถอะ ฉันเองก็ต้องการให้คุณปู่โม่ฟื้นขึ้นมาด้วยเช่นกัน”

โม่หลิวเฟิงอารมณ์ไม่ดี เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดถึงคำพูดของมู่หรงเสวี่ย “พี่หวังว่าคุณปู่จะอาการดีขึ้นอย่างแน่นอน แต่…”

โม่จื่อเหวินเคยเห็นทักษะทางการแพทย์ของมู่หรงเสวี่ยมาแล้ว จึงขัดจังหวะคำพูดของโม่หลิวเฟิงไปว่า “หลิวเฟิง ฉันรับรองเรื่องการฝังเข็มและการรมยาของเสี่ยวเสวี่ยได้ นายก็รู้ว่าน้องชายของฉันเป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิดและไม่สามารถรักษาให้หายได้ไม่ว่าจะจากที่ไหนก็ตาม แต่ตอนนี้เสี่ยวเสวี่ยมาช่วยรักษาและเขาก็ฟื้นตัวได้ดีขึ้นมาก”

โม่อ้ายลี่ซึ่งนั่งยองๆอยู่บนพื้นและร้องไห้จำได้ว่า มู่หรงเสวี่ยให้ขวดน้ำแก่เธอ ในเวลานั้นมู่หรงเสวี่ยพูดติดตลกว่านี่คือน้ำเพิ่มความฉลาด ถ้าเธอดื่มมัน เธอจะฉลาดขึ้น เธอยังคิดว่ามู่หรงเสวี่ยล้อเธอเล่น แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ดื่มแล้วเธอไม่เพียง แต่มีสุขภาพที่ดีขึ้นมาก แต่ยังมีความจำที่ดีขึ้นอีกด้วย เธอรู้สึกประหลาดใจที่มันไม่ใช่น้ำธรรมดา เลยทำให้เธอเชื่อใจในตัว มู่หรงเสวี่ยมากขึ้น หลังจากนั้นเธอก็ไม่ถามว่าน้ำมาจากไหนและเธอก็ไม่พูดถึงน้ำให้คนอื่นฟัง เธอจะไม่สร้างปัญหาใด ๆ ให้กับ เสี่ยวเสวี่ย แม้แต่กับคุณปู่และพี่ชายของเธอก็ด้วย ทันใดนั้น โม่อ้ายลี่ก็ลุกขึ้นมาและวิ่งไปหาพี่ชายของเธอ “พี่ชายฉันเชื่อในตัวเสี่ยวเสวี่ย ให้เธอลองดูนะคะ!” ดวงตาเป็นประกายแห่งความหวังบางทีอาจมีปาฏิหาริย์ก็ได้

โม่หลิวเฟิงมองคนทั้งสองที่รับรองอย่างหนักแน่นในเรื่องทักษะทางการแพทย์ของมู่หรงเสวี่ย ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไหว เสี่ยวเสวี่ยเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์งั้นเหรอ?!
ในที่สุดโม่หลิวเฟิงก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่เขาก็ขอให้คุณปู่จางมาอยู่ด้วย

มู่หรงไม่มีปัญหาตราบใดที่เขาไม่รบกวนเธอ ตอนแรกที่ ดร.จางได้ยินและบ่นออกมาด้วยความโกรธ “ไร้สาระ!” แต่หลังจากนั้นเขาก็ตอบตกลงตามคำขออย่างไม่เต็มใจเท่าไร

ในช่วงบ่ายในวอร์ดของโม่ฉางเฟิง หมอจางทำความสะอาดกลุ่มคนที่ไม่เกี่ยวข้อง แล้วจัดบอดี้การ์ดหลายคนให้ประจำที่ประตูวอร์ดเพื่อห้ามไม่ให้คนอื่นเข้าไป

มู่หรงเสวี่ยเห็นคุณปู่โม่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล ผมเป็นสีขาวหมดแล้ว ตอนนี้ที่ท่านยังนอนหลับตาอยู่ แต่ท่านก็เผยให้เห็นถึงความสง่างาม ใบหน้าซีดเซียวของท่านไม่มีสีเลือดหากไม่ใช่เพราะลมหายใจแผ่วเบาคงคิดว่า…

เธอค่อยๆจับชีพจรของคุณปู่โม่ และพบว่าสถานการณ์เลวร้ายอย่างมาก การเต้นของชีพจรอ่อนแอมาก การฝังเข็มจะต้องดำเนินการทันทีและเธอจะรอช้ากว่านี้อีกไม่ได้แล้ว

มู่หรงเสวี่ยกระซิบบอกพี่โม่ให้ปลดเสื้อผ้าบนร่างของคุณปู่เพื่อให้เธอฝังเข็มได้สะดวก

หลังจากบอกเขาเสร็จ มู่หรงเสวี่ยก็ไม่ลังเลที่จะดึงเข็มสี่เล่มออกมาและแทงเข้าไปในจุดฝังเข็มจูจงตรงกลางทั้งสองข้างของเส้นกึ่งกลางด้านหน้าร่างกายของคุณปู่โม่ จุดฝังเข็มจิ่วเว่ยที่ครึ่งนิ้วล่างของลิ้นปี่บนสะดือ, เส้นกึ่งกลางด้านหน้าของร่างกาย, จุดจูซิงหกนิ้วเหนือสะดือและจุดฝังเข็มชี่ห่ายหนึ่งนิ้วครึ่งใต้สะดือ

เข็มทั้งสี่ถูกปักเข้าไปในเนื้อ 7 จุด แล้วมีการตวัดเข็มเพื่อกระตุ้นพลังที่อาจเกิดขึ้นในร่างกายของปู่โม่

หมอจางตกใจมาก ผู้เชี่ยวชาญมองไปที่ประตูและเทคนิคการฝังเข็มที่สวยงามของมู่หรงเสวี่ยดูมีความเชี่ยวชาญ สง่างามและสงบ ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากการฝังเข็มแรกก็เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของชายชราโม่มีสีที่แดงก่ำขึ้น ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นการฝังเข็มขั้นเทพเลยก็ว่าได้ ในเวลานี้เขาเชื่อว่าเด็กสาวคนนี้มีทักษะการฝังเข็มที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

อีกสามคนก็กลั้นหายใจเพราะกลัวว่าจะรบกวนการรักษาของมู่หรงเสวี่ย

มู่หรงเสวี่ยตั้งใจมากจนเธอไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวเลย เพียงไม่กี่นาทีมู่หรงเสวี่ยก็เหงื่อออกแล้ว เหงื่อบนร่างกายของเธอเปียกผ่านเสื้อจนเสื้อแนบติดกับแผ่นหลังของเธอ

หลังจากที่เธอฝังเข็มเข้าไปอีกหลายครั้ง สีหน้าของคุณปู่โม่ก็แดงก่ำขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าและลมหายใจก็ยาวขึ้นเรื่อย ๆด้วย !

จนทำให้ผู้ที่สังเกตการณ์อดที่จะอุทานอะไรแปลก ๆ ซ้ำ ๆ ออกมาไม่ได้ พร้อมด้วยความหวังในดวงตาที่ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
หากไม่กลัวว่าจะรบกวนมู่หรงเสวี่ย โม่อ้ายลี่ก็อยากที่จะกระโดดเข้าไปจูบเสี่ยวเสวี่ยแรงๆแล้ว

มู่หรงเสวี่ยดูเคร่งขรึมและฝังเข็มครั้งสุดท้าย

ในตอนนี้นิ้วของโม่ฉางเฟิงขยับเบา ๆ และเปลือกตาของเขาก็สั่นเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้นชั่วขณะ

หลังจากนั้นไม่นานโม่ฉางเฟิงก็ถามออกมาว่า “ทำไมทุกคนถึงมายืนรอบตัวปู่กันหมดเลยเนี่ย? ที่นี่ที่ไหน? อ่า? หลานรักมีใครรังแกหรือเปล่าถึงได้ร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้น่ะ”

โม่อ้ายลี่เห็นว่าคุณปู่ของเธอฟื้นแล้ว จึงร้องไห้ออกมาอย่างมีความสุข “คุณปู่ ทำหนูกลัวเกือบตายเลยนะคะ คุณปู่เป็นลมไปเมื่อวาน…หื้อ…”

“เด็กโง่ ปู่แข็งแรงจะตายจะเป็นอะไรได้ยังไงล่ะ” จากนั้นเขาก็มองไปที่บางคนในห้องและพูดกับหมอจางว่า “เหล่าจาง ขอโทษนะที่ครั้งนี้ทำให้ต้องลำบาก”

หมอจางเช็ดน้ำตาจากมุมตา และชี้ไปที่มู่หรงเสวี่ยซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างของห้องและพูดว่า “นี่ไม่ใช่ฝีมือฉันหรอก คุณต้องขอบคุณเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ที่ช่วยคุณต่างหาก”

โม่ฉางเฟิงมองเด็กสาวตัวเล็ก ๆ อายุเพียง 15 ปี เธอมีรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและอารมณ์ดีเยี่ยม เธอไม่ใช่หมอแน่ๆ และเขาเองก็ตกใจเหมือนกันแล้วก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้เท่าไร

“แม่หนู ฉันขอโทษนะที่เพิ่งจะเห็นหนู ขอบใจที่ช่วยชีวิตตาแก่คนนี้ไว้ วันหน้าฉันจะตอบแทนหนูเองนะ”

มู่หรงเสวี่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเธอเห็นว่าโม่ฉางเฟิงฟื้นขึ้นมาแล้ว แม้ว่าเธอจะบอกว่ามั่นใจ 80% แต่หลังจากที่ฝังเข็มเข้าไปในคนจริงๆ นี่ก็เป็นครั้งแรก ปกติเธอจะฝึกหุ่นในมิติลับ

เธอยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “หนูขอเรียกท่านว่าคุณปู่โม่นะคะ คุณปู่ไม่ต้องขอบคุณหนูหรอกค่ะ อ้ายลี่กับหนูเป็นเพื่อนสนิทกัน ปัญหาของเธอก็คือปัญหาของหนู อีกอย่างอ้ายลี่กับพี่โม่ก็ช่วยดูแลหนูเป็นอย่างดีมาตลอด ถ้าคุณปู่โม่อยากที่จะขอบคุณหนู หนูก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณอ้ายลี่ยังไงดี”

โม่อ้ายลี่จ้องตาโต “ไร้สาระ ปกติเธอต่างหากที่ดูแลฉัน จะพูดยกความดีให้ฉันหรือไง?”

โม่ฉางเฟิงสังเกตการณ์สนทนาของมู่หรงเสวี่ยอย่างระวัง เขาพอใจมาก เธอเป็นเพื่อนที่ดี เธอไม่หยิ่งและหุนหันพลันแล่น เธอสงบเสงี่ยมและสุภาพ ทุกท่วงท่าของเธอเป็นท่าทางที่ยอดเยี่ยม เธอได้รับการยกย่องหลายครั้ง

เพราะการฟื้นขึ้นมาของโม่ฉางเฟิงทำให้เกิดเสียงหัวเราะดังไปทั่ววอร์ด

หลังจากนั้นไม่นานมู่หรงเสวี่ยก็กลับไป เดิมทีโม่หลิวเฟิงบอกว่าเขาจะชวนเธอไปทานอาหารค่ำ แต่เมื่อเห็นว่าเขาดูเหนื่อยเกินไป มู่หรงเสวี่ยจึงบอกให้กินวันหลังและให้เขารีบกลับไปพักบ้าง

เมื่อได้ยินว่าเสี่ยวเสวี่ยเป็นห่วงเขาขนาดนี้ ดวงตาของโม่หลิวเฟิงก็เปล่งประกายขึ้นและหัวใจของเขาก็เปล่งประกายด้วยแสงแห่งความหวัง บางทีเขาอาจจะยังมีความหวัง

โม่จื่อเหวินพามู่หรงเสวี่ยกลับไปที่ห้องโดยไม่ได้พูดอะไรมากระหว่างทาง

มู่หรงเสวี่ยไม่คิดว่ามันแปลก พี่จื่อเหวินไม่ใช่คนพูดมาก บางทีวันนี้เขาอาจจะเหนื่อย หลังจากกลับมาที่ห้อง มู่หรงเสวี่ยก็ล็อกประตูและเข้าไปในมิติลับ แผนกเภสัชกรรมของเธอจะเปิดดำเนินการเร็ว ๆ นี้ เธอต้องพัฒนายาบางชนิดดังนั้นเธอจึงโฟกัสไปที่การพัฒนายา

ทันทีที่โม่จื่อเหวินกลับมาที่ห้อง เขาก็นั่งลงบนโซฟา เขากังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าจะปกป้องเธอยังไง วันนี้เขาได้เห็นความสามารถของเธอ ดูเหมือนว่าเขาช่างไร้ประโยชน์ เขาเริ่มคิดถึงความแข็งแกร่งของตัวเอง ทำอย่างไรเขาถึงจะมีค่าพอปกป้องเสี่ยวเสวียและสามารถต่อกรกับชางกวนโม่

ชางกวนโม่อยากทานอาหารเย็นกับมู่หรงเสวี่ยวันนี้ แต่ผลที่ได้ฟังจากรายงานเรื่องล่าสุดของเธอคือเธออยู่ที่โรงพยาบาล ก่อนที่จะได้ฟังคำอธิบาย เขาก็คิดว่าเป็น มู่หรงเสวี่ยที่ประสบอุบัติเหตุ เขาเกือบจะลุกขึ้นและรีบออกไป แต่หลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าเป็นตาเฒ่าโม่เองที่ไม่สบาย