ในที่สุดก็ถึงเวลาพักร้อน

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีเฟรย์ก็กลับไปที่ห้องของเขาและดูแผนที่

‘น่าเสียดายที่ฉันยังเทเลพอร์ตไม่ได้’

อย่างน้อยเขาต้องอยู่ในระดับ 7 ดาวจึงจะใช้ได้ ถ้าเขาโชคดีเขาก็จะสามารถใช้มันกลับมาได้ เขายังมีพิกัดสำหรับหอพักในกรณีที่ต้องการกลับมา

‘ คิดในแง่ดีไว้ ‘

เขาต้องเปิดโลกทัศน์ของเขาให้กว้างขึ้นด้วยการสำรวจทั่วโลก

ความรู้ทางทฤษฎีของเขานั้นมั่นคง แต่การได้เห็นด้วยตาของเขาเองก็ดีกว่าการอ่านหนังสือหรือดูภาพวาด

ประการแรกเขาต้องไปเยี่ยมชมเมืองหลวงของอาณาจักรคัสต์เคา เคาซิมโฟนี

มีวิธีอื่นๆ อีกมากมายแต่วิธีที่เร็วและปลอดภัยที่สุดในการไปที่นั่นคือการ “วาร์ป”

การวาร์ปทำให้เฟรย์สนใจมาก ไม่มีการขนส่งรูปแบบนี้เมื่อ 4000 ปีก่อน

“แพงแต่มีประสิทธิภาพและปลอดภัย”

เขาไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องอื่นมากนัก แต่เขารู้ว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะนำการวาร์ปไปใช้ในเชิงพาณิชย์

แน่นอนอย่างที่เขาพูดข้อบกพร่องเดียวของมันคือราคา

ในขณะนี้เงินทองทั้งหมดของเฟรย์อยู่ที่ประมาณ 1 เหรียญทอง

มันเพียงพอที่จะอยู่ในโรงแรมที่ค่อนข้างดีประมาณหนึ่งเดือน แต่โรงแรมในเมืองนั้นแพงกว่ามาก

ในฐานะผู้สูงศักดิ์ชื่อเสียงของเขาเหมือนจะไม่มีอยู่จริงเช่นเดียวกับโชคลาภของเขา

สถานการณ์ของเฟรย์นั้นน่าเศร้า แต่เขาก็รู้สีกสบายดี

“ไปเมืองหลวงก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องนี้”

เนื่องจากเป็นสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านเฟรย์จึงสามารถหาเงินได้ง่ายกว่าที่นั่น หากไม่ได้ผลเขาก็สามารถฆ่ามอนสเตอร์เพือรับเงินรางวัลได้

เฟรย์ไปที่ประตูทางทิศใต้ของสถาบันเวสต์โร้ด

หลังจากออกจากที่นั่นแล้วเขาก็เดินไปอีกสองสามนาทีก่อนที่จะมาถึงแม่น้ำ

การนั่งเรือจากท่าเรือเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการไปยังเคาซิมโฟนี

นอกจากนี้เขาสังเกตว่านักเรียนสามารถเดินทางบนเรือได้ฟรี

ขณะที่เฟรย์เดินไปตามทางไปยังแม่น้ำ เขามองไปรอบๆ

‘มีนักเรียนมากมาย’

เคาซิมโฟนีเป็นที่ตั้งของประชากรหนึ่งในห้าของประเทศและสัดส่วนของขุนนางมีสูงกว่ามาก

ไม่นานนักเขาก็มาถึงแม่น้ำแห่งหนึ่ง

ที่นั่นเขาสามารถเห็นความยิ่งใหญ่ของเรือมากมาย ถ้าหากแม่น้ำมีขนาดเล็กลง ก้นของเรือคงจะสามารถนั่งลงในแม่น้ำได้อย่างสบายๆ

แต่จำนวนนักเรียนนั้นมีมากเกินไป เมื่อถึงตาของเฟรย์จำนวนที่นั่งบนเรือก็เต็มแล้ว

กะลาสีเรือเดินเข้ามาหาเขา

“ คุณเป็นนักเรียนของสถาบันเวสต์โร้ดหรือ?”

“ถูกตัองครับ”

“ ฉันขอดูบัตรประจำตัวของคุณได้ไหม?”

เฟรย์แสดงใบรับรองการเป็นนักเรียนจากสถาบันให้ชายคนนั้นดู

ชายผู้ซึ่งดูเหมือนจะเป็นกะลาสีเรือตรวจสอบตราประทับอย่างเป็นทางการของสถาบันเวสต์โร้ดก่อนจะยิ้มอย่างสุภาพ

“ฉันขอโทษสำหรับความลำบาก ไนทิลัสเต็มแล้ว เรือลำต่อไปจะมาหลังจากนี้อีกสี่วัน คุณอยากจะขึ้นเรือของเราแทนไหม?”

“ เรือของคุณ?”

“ใช่”

ขณะที่กะลาสีเรือพูดเช่นนี้เขาก็ชี้ไปอีกด้านหนึ่ง เรือลำใหญ่ได้ซ่อนเรืออีกลำหนึ่งอยู่

มันไม่ใหญ่มาก ขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของเรือขนาดใหญ่ที่เต็มไปก่อนหน้านี้ แต่มันก็ไม่โทรม

แต่มันดูเรียบง่ายและสง่างามด้วยซ้ำ

“ มันผ่านทางนครรัฐ จีโอทาบู แต่ถ้าอากาศดีเราจะไปถึงเคาซิมโฟนีได้ภายในห้าวัน”

ห้าวันถือว่าไม่ช้า

เฟรย์ถามสิ่งที่สำคัญต่อไป

“ แล้วค่าโดยสารล่ะ”

“ แน่นอนว่าฟรีสำหรับนักเรียนในสถาบันการศึกษา”

นั่นก็ดีเช่นกันเนื่องจากเขาตั้งใจจะประหยัดเงินทุกบาทเท่าที่ทำได้

“ มีเหตุผลอะไรที่คนส่วนใหญ่ไม่ขึ้นเรือของคุณ?”

เมื่อเฟรย์พูดเช่นนี้สีหน้าของกะลาสีก็มืดลงเล็กน้อย

“ เรามีเรือคุ้มกันเพียงสองลำ อย่างที่คุณทราบเรือแล่นผ่านหมู่เกาะออสการ์และมีข่าวลือว่ามีโจรสลัดที่นั่นเยอะมาก…”

หลังจากพูดจบกะลาสีเรือก็เงยหน้าขึ้นและส่ายหัวไปมา

“ แน่นอนคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่ากับหลุมของนกนางนวล! มีนักเวทย์ระดับ 4 ดาวสองคนบนเรือรบของคอร์เตส นักรบเวทย์ จากหอคอยเวทมนตร์! พวกเขาเก่งในการรบทางทะเล! ไอ้โจรสลัดพวกนั้นจะวิ่งเหมือนหนูเมื่อเห็นเสื้อคลุมของนักเวทย์!”

เขาพูดอย่างเร่งรีบในขณะที่ตื่นเต้น คำพูดแย่ๆ ก็ไหลออกมาจากปากของเขา

เฟรย์พยักหน้าและไม่คิดอะไรมาก

ใบหน้าของกะลาสีสว่างขึ้น

“ ยินดีต้อนรับสู่ คอร์เตส เราสัญญาว่าจะพาคุณไปถึงที่หมายโดยเร็วและปลอดภัย”

อายุของกะลาสีดูเหมือนจะใกล้เคียงหรืออ่อนกว่าเฟรย์

เขายิ้ม แต่มีข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียวคือฟันหน้าเขาหายไป

“ ให้ฉันจะพาคุณไปที่ห้องของคุณ”

เฟรย์ทำได้แค่เดินตามทหารเรือไป