เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่พวกเขาเข้าไปในเทือกเขาที่โง่เขลานั้น

ลอเรนซ์สมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้างโครงกระดูกขวานคิดถึงเบียร์เย็นๆ ยาสูบและร่างกายที่น่าทึ่งของเอมมี้

‘ไอ้บ้าเอ่ยโซเนียนางตัวร้ายเมื่อไหร่จะมา? ‘

หากไม่ได้รับค่าตอบแทนที่สูงเขาคงจะยกเลิกงานนี้ไปแล้ว

มันโอเคด้วยซ้ำถ้าหากมันจะอันตราย มันจะใช่เวลาวันหรือสองวันแต่นั้น

แต่งานที่น่าเบื่อเช่นนี้เป็นงานที่พวกเขาทนไม่ได้มากที่สุด

ในฐานะทหารรับจ้างสมาชิกของโครงกระดูกขวานทุกคนค่อนข้างอดทนและกล้าหาญเมื่อรอเป้าหมายของพวกเขา

แต่ในป่าที่ไม่มีแอลกอฮอล์หรือผู้หญิง มันทรมานมากที่ต้องอยู่ที่นั่นตลอดทั้งเดือน

ทำให้พวกเขาเล่นเกมเพื่อผ่านเวลา

“ ฮ่าฮ่า! ฮวนแกแพ้แล้ว!”

“ หุบปากแล้วรอหน่อยน่าวิคเตอร์! ฉันจะต้องปาไปที่ไหนเพื่อที่จะชนะ? ลูกกระเดือก? หัวใจ? หรือควรเล็งตรงช่องว่างระหว่างฟันหน้า”

“หน้าผาก ถ้ามันตายทันทีแกจะได้รับ 10 คะแนนและแกจะชนะ”

ลอเรนซ์เดาะลิ้นของเขาขณะที่เขาจ้องมองไปที่เป้าของเขา
“ปาเป้ามนุษย์” ที่พวกเขากำลังเล่นเป็นเกมที่พวกเขาสร้างขึ้นเพื่อให้เวลาผ่านพ้นไปได้ไว

มันเป็นเกมง่ายๆ มีคนถูกแขวนลงมาจากต้นไม้และพวกทหารรับจ้างก็จะผลัดกันขว้างมีดใส่พวกเขา

ยิ่งใกล้เป้าหมายมากเท่าไหร่คะแนนก็จะยิ่งสูงขึ้น

พวกเขาจับคนแปลกหน้าจากภูเขามาเป็นเป้าหมาย

และถ้าพวกเขาสามารถหาผู้หญิงมาใช้เป็นของเล่นได้พวกเขาจะใช้เธอสองสามครั้งก่อนที่จะปล่อยเธอไปบนภูเขาและพวกสัตว์ประหลาดจะดูแลเธอแทนพวกเขาหลังจากนั้น

ฮวนเป็นหนึ่งในสมาชิกที่ชอบเล่นสิ่งนี้เป็นพิเศษ

“อยู่เฉยๆ…”

เขาแสยะยิ้มอย่างมุ่งร้ายและเล็งกริชของเขา

ชายที่ถูกมัดติดกับต้นไม้เลือดอาบแล้ว เขาอยู่ในสภาพแย่มากจนเขาอาจจะตายจากการสัมผัสเพียงเล็กน้อย

“ เมื่อฉันกดมีดลงหน้าผากมัน ฉันจะได้ 10 คะแนน? ค่อยดูฉันขึ้นนำ”

“ มาดูกันว่าแกจะทำได้ไหม”

ชวิค!

กริชบินอย่างรวดเร็วและถ้ามันบินต่อไปตามเส้นทางการบิน มันจะพุ่งเข้าใส่ชายคนนั้นตรงกลางหน้าผากของเขา

ขณะที่ฮวนกำลังจะโห่ร้องด้วยความดีใจศีรษะของชายคนนั้นก็เสียหลักล้มลง

ปัก!

กริชจบลงด้วยการเกาะอยู่บนต้นไม้เหนือศีรษะของชายคนนั้น

“ ปูฮาฮา! ฮวนแกดูดวงของแกสิ!”

“ อะไรกันเนี่ย? เขาตายก่อนใช่ไหม? คูฮา!”

” กูชนะ! จ่ายมาเลยคนละ 10 เหรียญฮ่าฮ่า!” (Editor Note : ไม่มีเราชนะบ้างหรือ!คนแปลอดได้นะนี้)

ขณะที่คู่หูของเขาต่างพากันหัวเราะใบหน้าของฮวนก็กลายเป็นสีแดงด้วยความโกรธและแก้มของเขาก็สั่น

“ ไอ้บ้านี่กำลังก้มหัวให้ใคร?”

ฮวนเข้าหาชายที่ถูกมัดกับต้นไม้แล้วสับคอ

กระหน่ำ

ศีรษะเด้งไปมาสองสามครั้งก่อนที่มันจะหยุดกลิ้ง ใบหน้าของชายที่ถูกมัดอยู่ในการแสดงออกของความเจ็บปวดและความกลัว

“ นี้นายต้องไปลงกับคนตายเลยหรือว่ะ?”

“ ปล่อยมันไปเถอะ มันแพ้มา5ตาติดแล้ว ไม่แปลกที่มันต้องระบายออกไปบ้าง”

“ เอาๆพวกเราไปจากที่นี่กัน ตอนนี่ฉันเป็นรองกัปตันฟังกันหน่อย”

“นายพูดถูก”

เมื่อหุ้นส่วนคนอื่นๆ ของเขาแสดงความตั้งใจที่จะกลับ ฮวนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตามพวกเขา

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะจากไปเขาแน่ใจว่าได้ถ่มน้ำลายลงบนใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว

“ ไอ้บ้า”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นและหันกลับไปฮวนก็ประหลาดใจ

“ ห๊ะ – ฮึก!”

ตอนนี้มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา

อย่างไรก็ตามรูปลักษณ์ของผู้ชายนั้นค่อนข้างแปลกประหลาด

ชายคนนั้นผอมแห้งและศีรษะของเขาก็ดูยุ่งเหยิง

เขามีหนวดเคราที่ยาวพันกันและใบหน้าของเขาดูเหมือนถูกล้างหลายครั้งด้วยโคลน

แม้แต่ฆาตกรเลือดเย็นที่ผ่านประสบการณ์การต่อสู้ทั้งชีวิตและความตายมามากมายก็อดไม่ได้ที่จะพบว่ารูปลักษณ์ของเขาน่ากลัว

“ เจ้ามัน! แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย…!”

ฮวนดึงมีดออกมาอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามการจ้องมองของชายคนนั้นยังคงอยู่บนร่างโดยไม่ได้แม้แต่จะเหลือบมองฮวนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

‘ผะะะ ผี? ไม่มันต้องมีคำอธิบาย… ’

กลิ่นเน่า…กลิ่นเน่า?

‘พวกอันเดด?’ อันเดด ปรากฏในเทือกเขาอิสปาเนียด้วยหรือ?

ฮวนมองไปที่ใบหน้าของร่างนั้นด้วยสีหน้าไม่สบายใจจนในที่สุดร่างนั้นก็อ้าปากค้าง

“ ฉันมาช้าไป”

“ฮะ…? แกพูดว่าอะไรนะ?”

ชิก

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ฮวนจะได้พูด

ในเวลานั้นเคียวสีขาวปรากฏขึ้นข้างหลังเขาและถอดหัวออกจากไหล่ของเขาด้วยการกวาดนิ้วเพียงครั้งเดียว

ฮวนเสียชีวิตโดยไม่รู้ว่าเขาถูกฟันโดยเคียวแสงเวทย์มนต์ระดับ 5 ดาว

ศีรษะของเขากลิ้งไปที่ร่างของชายที่ยังผูกติดกับต้นไม้ซึ่งเสียชีวิตไปก่อนหน้าเขาไม่กี่อึดใจ

ชายร่างผอมเฟรย์เอาแต่มองลงไปที่ร่างกาย

ชายคนนี้เสียชีวิตเพราะถูกทหารรับจ้างเล่นงานทั้งหมดไม่ใช่แค่ฮวน

“ …”

จากนั้นเขาก็มองกลับไป

ในความมืดของค่ำคืนดวงตาของเฟรย์ยังคงมองเห็นกลุ่มทหารรับจ้างที่เหลือที่กำลังมุ่งหน้ากลับไปที่ค่ายของพวกเขาอย่างช้าๆและสงบในขณะที่ยังอยู่ในอารมณ์ที่ล้อเล่นกันเอง

รูม่านตาของเฟรย์เริ่มสว่างไสวเหมือนเปลวไฟที่ลุกโชน

* * *

“ เราขาดการติดต่อกับรองกัปตัน”

คาร์ลส์หัวหน้ากลุ่มรับจ้างโครงกระดูกขวานขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

วันนี้เขาเครียดมาก

“ มีผู้รอดชีวิตหรือไม่”

“มีแค่ฉัน”

“ มันเป็นสัตว์ประหลาดชนิดไหนกัน?”

“ นั่น…มันเป็นผี”

คาร์ลส์ทำสีหน้าแปลก ๆ ขณะที่ลูกน้องของเขาพูดคำเหล่านั้น

“ผี? แน่ใจหรือ? รู้มั้ยว่าพวกเราอยู่ที่ไหน?”

“ แน่นอนสิ พวกเราอยู่ที่นี่มาเดือนกว่าแล้วนะ ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่ไหน”

“ แกบอกว่าแกรู้ แต่แกกำลังพูดราวกับว่าแกได้โดนก้อนหินฟาดเข้าที่หัว”

คาร์ลส์จ้องมองลูกน้องของเขาด้วยสายตาที่ดุร้ายก่อนจะมองไปรอบ ๆ

ป่าอันกว้างใหญ่ที่มีต้นไม้นับหมื่นต้นที่สูงตระหง่านเหนือศีรษะเช่นเดียวกับภูเขาที่ทอดตัวขึ้นไปบนเมฆ

นี่คือสวรรค์ของเหล่าสัตว์ประหลาดเทือกเขาอิสปาเนีย

ทหารรับจ้างที่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เรียกมันว่าภูเขานรก

มันเป็นหนึ่งในสามเขตอันตรายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปทั้งทวีปที่แม้แต่ทหารรับจ้างคลาส B อย่างพวกเขาเองก็ยังไม่กล้าไปไกลกว่าเขตชานเมือง

มีอะไรในสถานที่นี้? พวกผีหรือ?

“ ฉันละอยากเห็นผีจริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันได้เห็นแต่ใบหน้าของพวกโทรลล์และฉันก็เบื่อพวกมันจริงๆ”

ผู้ใต้บังคับบัญชาของคาร์ลส์หัวเราะอย่างร้ายกาจ

“ เป็นผีผู้หญิงหรือเปล่า? ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีต้อนรับนะน้องสาว”

“ ไม่ใช่เรื่องตลก นี่เป็นเรื่องร้ายแรง สมาชิกสิบห้าคนในกลุ่มของเรารวมถึงรองกัปตันถูกฆ่าโดยสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักนี้”

หากพวกเขาสูญเสียกลุ่มของพวกเขาไปมากกว่านี้มันจะเป็นเรื่องที่ท้าทายมากขึ้นสำหรับพวกเขาที่จะเผชิญหน้ากับอัศวินที่แข็งแกร่งของตระกูลอควาริด

เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง

“ และไม่มีร่องรอยของพวกเขา เหมือนพวกมันระเหยไปหมด ฉันรู้ พวกนายแค่พูดเล่นๆเพื่อช่วยให้พวกนายผ่อนคลาย”

คาร์ลส์สงสัยเรื่องราวของพวกเขา หากพวกเขาถูกกินโดยสัตว์ประหลาดจริงๆก็จะมีร่องรอยเหลืออยู่เพราะมอนสเตอร์นั้นไม่ได้มีมารยาทที่ดีนักในการกิน

แม้ว่ามันจะกินเข้าไปทั้งตัว แต่มันจะกินเกราะและอาวุธด้วยหรือ?

“ หน้าตามันเป็นอย่างไร?”

“ เขาเป็นผู้ชาย ผมยาวกระจัดกระจาย…อืมแล้วก็มีกลิ่นเหม็นมาก”

“ กลิ่นเน่า?”

“ใช่ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ปรากฏขึ้นและหายไปเหมือนผีแม้ว่ามันจะเป็นตอนกลางวันก็ตาม”

“ อืม”

คาร์ลส์หลับตาลงครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็ค่อยๆเปิดมันอีกครั้ง

“ มันเป็นพ่อมด”

“ เขาน่าจะมีฝีมือมากและมีความสามารถในการร่ายมนต์แบบเบิ้ลด้วย”

“ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมรองกัปตันและคนที่เหลือจึงแพ้ง่ายนัก นักรบเวทย์มนต์?”

“อาจจะ ท้ายที่สุดมันน่าเชื่อมากกว่าผีที่กลับมาจากความตายเพื่อฆ่าเรา”

เขาถอนหายใจ

นักเวทย์นั้นยุ่งยากที่จะจัดการ เขาสามารถต่อสู้ได้ดีบนภูเขาเช่นเดียวกับการร่ายสองครั้งและยังสามารถต่อสู้ด้วยมือเปล่า

‘พวกเขาทำหน้าที่เป็นทหารรับจ้างมากี่ปีแล้ว?’

ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะเป็นศัตรูที่จัดการได้ยากที่สุด

“ เสริมการเฝ้าระวัง เจ้าผีตัวนั้น…ถ้าใครเห็นผีตัวนั้นให้ฆ่ามันทันที อาจเป็นพ่อมดที่ตระกูลอควาริดส่งมา”

“ เอาล่ะ แต่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ? ยากที่จะเชื่อว่าตระกูลอัศวินระดับสูงนั้นะจ้าพ่อมดมาจริงๆ”

“ มันไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ในครั้งนี่มันคือการเดินทางของลูกสาวคนเดียวของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาอาจจะยอมก้มหัวในครั้งนี้ อย่างไรก็ตามเราต้องมุ่งเน้นไปที่ภารกิจของเราเท่านั้นดังนั้นจงตื่นตัวอยู่เสมอ”

ในขณะที่คาร์ลส์กำลังจะหันกลับมาจู่ๆเขาก็นึกถึงบางอย่างและอ้าปาก

“อา นายบอกเมื่อวานนี้ว่านายเจอผู้ชายห้าคนอยู่แถวนี้ นายไปทำอะไรกับพวกเขา? ฉันรู้สึกเหมือนพวกเขาจะตายถ้าเราปล่อยพวกเขาไปดังนั้นเราเลยเล่นกับพวกมันแทน”

“ นายหมายถึงคนไหน?”

“ ผู้หญิงที่มาหาสมุนไพรและทหารรับจ้างที่คอยคุ้มกันพวกเขา”

ผู้ใต้บังคับบัญชาของคาร์ลส์หัวเราะ

“ ฉันไม่รู้หรอกแต่ใครก็ตามที่มาหาสมุนไพรมักไม่เคยทำให้ฉันเบื่อหน่ายและฉันยังอยากทำต่อไปเรือยๆ มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่จะแบ่งปันสิ่งดีๆกับเพื่อนของนายไม่ใช่เหรอ?”

“ ในเมือพวกเขาอยากจะตายเร็วๆ เราต้องช่วยพวกเขาสิ”

“ คุคุ แล้วนายทำอะไรกับพวกเขา?”

“ เราใช้ผู้หญิงเพื่อปลดปล่อยความปรารถนาของเราและใช้ทหารรับจ้างที่ตามมาเป็นเป้าหมาย อาพวกมันเสียชีวิตในเวลารุ่งสาง หมาป่ากินพวกมันทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่ในขณะที่พวกมันนอนหลับ หนึ่งในนั้นถูกเอาไปเป็นของเล่นโดยรองกัปตันเมื่อวานนี้”

คราวนี้คาร์ลส์เป็นคนที่หัวเราะและเขาก็หัวเราะเป็นเวลานาน

“ เลิกเล่นได้แล้ว ตามข้อมูลแล้วลูกสาวของอควาริดจะมาถึงที่นี่ในวันพรุ่งนี้ โยนศพให้กับพวกมอนสเตอร์ซะ อย่าปล่อยไว้ใกล้เมืองเหมือนครั้งที่แล้วจะได้ไหม? เรากำลังจะออกจากสถานที่นี้ในเร็วๆ นี้ อย่างทำให้เรื่องมันยุ่งยาก”

“ ช่วยฉันหน่อยเถอะขอร้อง…”

ได้ยินเสียงเงียบ

คาร์ลส์หันไปและจ้องไปที่เสียง มีชายคนหนึ่งที่ห้อยลงมาจากเชือกเลือดทั่วร่างกาย

เสื้อผ้าแทบจะไม่ปกปิดของลับของเขาและมีมีดสั้นแทงอยู่ในผิวหนังของเขาเยอะไปหมด

“ ฉัน..ฉันขอร้อง…สิ่งที่ฉันเห็นที่นี่…ฉันจะไม่บอกใคร”

ชายคนนั้นดูน่าสงสาร

คาร์ลส์มองไปที่เขาครู่หนึ่งก่อนจะหันมา

“ ทีออนฉันพูดว่าอะไรนะ”

“อืม”

ทีออนยิ้มและดึงดาบออกมา

“ คุณบอกว่าให้กำจัดทิ้ง”