เฟรย์ใช้เวลาหนึ่งวันในโรงแรมเพื่อกำจัดความเหนื่อยล้า

เขาตั้งใจจะพักผ่อนในวันนี้ก่อนที่จะมุ่งหน้าสู่ภูเขาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้

เช้าตรู่ของวันถัดไปกลุ่มของโซเนียได้ออกเดินทางไปแล้ว

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมุ่งหน้าไปยังบ้านพักของตระกูลจุนในคัสต์เคา

“ เราอาจจะอยู่กับตระกูลจุนอีกสักพัก คือว่า…คุณจะมาเยี่ยมฉันไหม?”

โซเนียพยายามพูดอย่างเป็นกันเองที่สุด แต่เธอไม่สามารถซ่อนความคาดหวังและสีหน้าวิตกกังวลได้

เฟรย์ไม่ได้สังเกตพฤติกรรมของเธอเขาแค่คิดถึงความจริงที่ว่าเพเรียนก็เคยถามคำถามนี้ก่อนหน้านี้

“ เมื่อฉันพบสิ่งที่ต้องการและถ้าคุณยังอยู่ที่ตระกูลจุนเราจะได้พบกันอีกแน่”

“…ได้สิ”

แม้ว่าโซเนียจะพูดอย่างเรียบง่ายแต่ใบหน้าของเธอก็เปล่งประกาย

เฟรย์เฝ้าดูพวกเขาขณะที่พวกเขาออกจากเมืองก่อนจะหันกลับมา

ในที่สุดก็ถึงเวลาไปที่ดันเจี้ยนใต้ดิน

* * *

‘ฉันเหลือเวลาอีกประมาณสามสัปดาห์’

เขาจะใช้สัปดาห์สุดท้ายเพื่อที่จะเดินทางกลับไปที่สถาบันการศึกษา

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะเขาเต็มใจที่จะเรียนรู้ในสถาบัน

เขาอยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของไซริสทรีซไนน์ แต่ไม่ได้ต้องการที่จะเปิดเผยตัวตนของเธอ

เฟรย์มีนิสัยชอบกำหนดเส้นตายสำหรับตัวเองเมื่อเขาต้องทำงาน

มีภูเขามากกว่าร้อยลูกในเทือกเขาอิสปาเนียและโดยธรรมชาติแล้วมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะค้นหาดันเจี้ยนได้อย่างรวดเร็ว

โชคดีที่เฟรย์มีเบาะแสบางอย่างว่าชไวเซอร์จะสร้างดันเจี้ยนของเขาไว้ที่ไหน

‘นั่นน่าจะเป็นสถานที่’

เฟรย์มองขึ้นไปบนภูเขาที่สูงมากในระยะไกล

ภูเขาลูกนี้ซึ่งใหญ่เป็นสองเท่าของภูเขาอื่นๆ และมันก็สูงทะลุก้อนเมฆขึ้นไป

อึ้งวรรณบง

ชื่ออื่นของมันก็คือ

ภูเขาของเดรก

กั๊วะฮะ

เสียงคำรามของเดรกเจาะทะลุบรรยากาศของเทือกเขา

เฟรย์หรี่ตาและมองไปที่พวกมัน

พวกเดรกเป็นหนึ่งในสัตว์ประหลาดนักล่าที่เก่งที่สุดและสัตว์ที่อาศัยอยู่ในเทือกเขาอิสปาเนียนั้นมีพลังมากเป็นพิเศษ

เพียงแค่ฟันของพวกมันเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำลายก้อนหินขนาดใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

ส่วนที่แย่ที่สุดคือสิ่งมีชีวิตเหล่านี้อาศัยอยู่กันเป็นกลุ่ม

นี่คือเหตุผลที่เฟรย์ตัดสินใจเดินทางหลังจากบรรลุระดับ 6 ดาวเท่านั้น

‘ตอนนี้ฉันน่าจะจัดการกับเดรกได้ประมาณ 20 ตัว’

อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าจะพบเดรคได้กี่ตัวในเทือกเขาอิสปาเนีย

นอกจากนี้ยังมีโอกาสที่จะมี “พวกกลายพันธุ์” ที่เจ้าของบาร์บอกเขาว่าอาจปรากฏขึ้นด้วย

เฟรย์เริ่มปีนภูเขาอย่างใจเย็น

ภูเขาเดรกนั่นสูงและอันตรายเกินจินตนาการ

แม้แต่นักเวทย์ระดับ 6 ดาวก็อาจเสียชีวิตได้อย่างง่ายดายหากพวกเขาประมาท

หลังจากปีนขึ้นไปประมาณหนึ่งชั่วโมงในที่สุดเฟรย์ก็ได้พบกับสัตว์ประหลาดตัวแรกของเขา มันไม่ใช่เดรกแต่เป็นโอเก้อ

แต่มันต่างจากโอเก้อทั่วไปคือมีผิวหนังสีแดงและมีดวงตาสามดวง ในมือของมันมีต้นไม้ขนาดใหญ่เหมือนไม้กอล์ฟและมีเศษเนื้อและเลือดติดตามตัว

ภูเขานี้ถูกเรียกว่าภูเขาเดรกก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่พบสัตว์ประหลาดตัวอื่นที่นี่

ในการเข้าไปในดินแดนของพวกเขาคนๆนั้นต้องไปถึงกลางของภูเขาและด้านล่างเป็นพื้นที่ที่สัตว์ประหลาดทุกชนิดอาศัยอยู่

‘เจ้านี้มีประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลม’

เฟรย์หรี่ตาขณะที่เขาตรวจสอบโอเก้อ

‘นั่นควรเป็นผิวหนังที่ทนไฟได้ มันได้พัฒนาขึ้นมาเพื่อเอาตัวรอดจากพวกเดรกสินะ? ‘

จากสิ่งที่เขารู้เนื่องจากมันทนทานต่อไฟจึงมีโอกาสสูงที่มันจะค่อนข้างอ่อนแอต่อน้ำแข็ง

เฟรย์ร่ายคาถาอย่างรวดเร็ว

“ หอกน้ำแข็ง”

ชิ้ง

หอกน้ำแข็งสามอันปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

เมื่อลิชดัลลาร์ดโจมตีคอร์เตซ หอกที่เขาสร้างขึ้นนั้นมีขนาดใหญ่กว่ามากเมื่อเทียบกับหอกที่เฟรย์สร้างขึ้น อย่างไรก็ตามความแตกต่างในความเข้มข้นของมานาไม่ใช่สิ่งที่สามารถเปรียบเทียบได้

ชิก

ปุก

“ ชิ!”

เฟรย์เดาะลิ้นของเขา

ผิวหนังและกระดูกของโอเก้อนั้นแข็งแกร่งกว่าที่เขาคาดไว้มาก

หอกที่เล็งไปที่หัวของมันถูกป้องกันด้วยกะโหลกของมันและอันที่เล็งไปที่หน้าอกของมันก็ถูกซี่โครงของมันบังเอาไว้

‘หอกน้ำแข็งของฉันแทงไม่เข้าหมายความว่ากระดูกของมันแข็งราวกับเหล็กกล้า’

สำหรับมอนสเตอร์ประเภทนี้วิธีที่ได้ประสิทธิภาพมากที่สุดในการเผาพวกมันด้วยไฟ แต่สัตว์ชนิดนี้สามารถทนแรงของไฟได้

เฟรย์ตระหนักดีว่าโอเก้อที่อยู่ตรงหน้าเขาจะน่ารำคาญกว่าทหารรับจ้างที่เขาต้องเผชิญเมื่อวันก่อน

ภูเขาเดรกตั้งอยู่ใจกลางเทือกเขาอิสปาเนีย

นั่นหมายความว่าสัตว์ประหลาดที่พบได้ที่นี่นั้นแข็งแกร่งกว่าสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในเขตชานเมืองมาก

‘ฉันจะฆ่ามันได้ถ้าฉันใช้แผ่นดินไหว แต่มันดังเกินไป’

ถ้ามีเสียงที่ดังเกินไปสัตว์ประหลาดตัวอื่นก็จะแห่กันมาตามเสียงอย่างแน่นอน ..

เช่นเดียวกับเวทมนตร์ลมในขณะที่มันอาจจะมีประโยชน์แต่ข้อเสียของมันก็คือมันมีระยะที่กว้างมากเกินไป

‘ไม่มีทางอื่นให้ฉันเลือกมากนัก’

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเลือกวิธีที่โง่เขลาเล็กน้อย

“ หอกน้ำแข็ง”

ชิ้ง

หอกน้ำแข็งหลายสิบอันปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาและรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นผ่านกระดูก

“อ๊ากก!”

โอเก้อคำรามใส่เขา มันทรงพลังมากจนทำลายพื้นดิน

“ ถ้าแกส่งเสียงดังขนาดนี่แล้วฉันจะเงียบไปเพื่ออะไร?”

ในขณะที่เขาพึมพำด้วยเสียงต่ำเฟรย์ก็ร่ายหอกให้บินขึ้น

ปุ๊กๆๆๆ

“ กั๊ก…”

โอเก้อเบิกตากว้าง หอกน้ำแข็งแทงไปที่หน้าผากของมัน ..

เฟรย์ตอกหอกน้ำแข็งราวกับว่ามันเป็นตะปูส่งให้ลึกลงไปด้วยหอกที่ต่อเนื่องกัน

กึ๊ก

ร่างของโอเก้อล้มลงกับพื้นจนสั่น

ขณะที่เขามองไปที่ร่างของโอเก้อเฟรย์ก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ

“ นั่นก็ไม่เลว”

การต่อสู้ในตอนนั้นมีประโยชน์มากสำหรับเขาในการปรับตัว

การต่อสู้ของนักเรียนในสถาบันไม่สามารถเปรียบเทียบกับสิ่งนี้ได้

การต่อสู้ครั้งนี้เป็นประโยชน์ต่อเขามากกว่าเมื่อเทียบกับการต่อสู้กับทหารรับจ้างของลิชเสียอีก

“ นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการ”

นี่คือสิ่งที่เขาสามารถหมกมุ่นอยู่กับมันได้

ดวงตาของเฟรย์เปล่งประกาย

ดูเหมือนว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่น่าเบื่ออย่างที่เขาคิด