ร่างของเฟรย์ซึ่งกำลังจะลงจากภูเขาหยุดลง

จู่ๆคำพูดของทอร์กุนทาก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา

‘บางคนมีอาวุธที่แม้แต่ฉันก็ไม่สามารถทำลายได้ มันลำบากเกินไปที่จะจัดการดังนั้นฉันจึงเก็บมันไว้ในรังของฉัน ‘

เขาน่าจะพูดถึงของที่เอามาจากดันเจี้ยนของชไวเซอร์

ทอร์กุนทากล่าวว่าเขาเก็บมันไว้ในรังของเขา

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเฟรย์ก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า เมื่อเขาไปถึงที่สูงพอเขาสามารถมองเห็นภูเขาทั้งหมดที่อยู่รอบๆภูเขาเดรกได้

มีเหตุผลที่ทำให้เขาต้องสนใจภูเขาเหล่านี้และในไม่ช้าเขาก็พบกับหลุมหนึงเข้า

มันเป็นถ้ำขนาดใหญ่พอที่จะรองรับร่างกายของทอร์กุนทาได้

เฟรย์พุ่งเข้าไปโดยไม่ลังเลใดๆ

ใกล้ๆ ถ้ำมีเดรกอยู่ประมาณสิบห้าตัวและเมื่อเฟรย์เข้ามาใกล้พวกมันทุกตัวก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่เขา

เฟรย์สะบัดมือเขาเล็กน้อย

ร้าวร้าว

ร่างของเดรกกลายเป็นประติมากรรมแช่แข็งอย่างรวดเร็ว

เฟรย์มองลงไปที่ฝ่ามือของเขา

“ตราบใดที่มันเป็นเวทย์น้ำหรือน้ำแข็งมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเวทมนตร์ระดับ 7 ดาวหรอกนะ ‘

แต่มีเพียงสองประเภทเท่านั้นที่สามารถแสดงพลังดังกล่าวได้เขาไม่สามารถใช้ส่วนที่เหลือได้

นี่เป็นเพราะพลังของโฟรเซินริฟเวอะทำให้ความสมดุลของมานาของเขาเบ้ไปด้านใดด้านหนึ่ง

นี่เป็นสถานการณ์ที่เฟรย์ผู้ที่ชอบความสมดุลไม่สามารถทนได้

“จะใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนในการย่อยพลังงานนี้”

เขาจำเป็นต้องใช้ครึ่งหนึ่งของหัวใจของทอร์กุนทาในการย่อยและคืนความสมดุลของพลังงาน หลังจากนั้นเขาจะได้เกิดใหม่เป็นพ่อมดระดับ 7 ดาวที่สมบูรณ์

เฟรย์เก็บเรื่องเหล่านั้นไว้ก่อน

ภายในถ้ำมีขนาดใหญ่มากและรู้สึกได้ถึงพลังงานอันอบอุ่นในทันที

สิ่งนี้คล้ายกับความร้อนที่เขารู้สึกได้จากทอร์กุนทา ดังนั้นเฟรย์จึงมั่นใจว่าที่นี้เป็นรังของทอร์กุนทา

เฟรย์มองไปรอบๆ อีกครั้ง

ที่ผนังด้านซ้ายมีรูเล็กๆ

เขาขมวดคิ้วขณะเหลือบมองพวกเขาเพราะมันดูเหมือนจะมีกลิ่นเหม็นมาจากภายในพวกเขา

มีสัตว์ประหลาดและศพของมนุษย์อยู่ที่นั่น บางคนกลายเป็นกระดูกในขณะที่บางคนก็ยังมีเนื้อติดอยู่บ้าง

เฟรย์ค้นหาในรูนั้นและพบสิ่งที่เขากำลังมองหาอยู่ในรูที่อยู่ด้านบน

อุปกรณ์ของชไวเซอร์

‘มันมีมีกว่าหนึงชิ้น’

ก็นะ มีคนจำนวนไม่น้อยที่สามารถเข้าไปที่ดันเจี้ยนใต้ดินได้

เนื้องจากไม่มีใครสามารถผ่านไปห้องที่ห้าไปได้นั่นหมายความว่าพวกเขาจะไม่พบกับสิ่งที่มีค่ามากนัก

‘เสื้อคลุมซาลาแมนเดอร์ กรีชคอนโคนิล โฟซีซัน สร้อยคออิซ’

เสื้อคลุมของซาลาแมนเดอร์นั้นทนทานต่อเวทย์ไฟเป็นพิเศษ มันจะดีกว่านี้ถ้าหากเขาได้สวมมันในระหว่างการต่อสู้กับทอร์กุนทา

อีกสามชิ้นไม่มีประโยชน์มากนักสำหรับเฟรย์

เขาสวมเสื้อคลุมทันทีและวางชื้นอื่นๆ ลงในกระเป๋าของเขา

ตอนนี้ก็ได้เวลาออกไปจากที่นี่แล้ว

เขารีบแต่เขาก็ไม่ได้เข้าไปในเมืองจนกว่าดวงอาทิตย์จะขึ้น

จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปที่บาร์ซึ่งเจ้าของมองมาที่เขาด้วยสีหน้าตกตะลึง

“ คุณไปทำอะไรมา ทุกครั้งที่คุณมานี้คุณแย่ขนาดนี้ประจำเลยเหรอ? แล้วคุณไปทำอะไรกับผมของคุณ”

เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่ยุ่งเหยิงของเขาที่เขาเคยเห็นก่อนหน้านี้ ผมสีขาวได้ดึงดูดสายตาของเขามากที่สุดในตอนนี้

ผมของเฟรย์ดูเหมือนจะมีอากาศหนาวเย็นแม้ในขณะที่เขามองมัน เขายังรู้สึกสั่นไปทั้งกระดูกสันหลังของเขา

“ ที่นั่นเรียกว่าภูเขานรก อะไรก็เกิดขึ้นได้”

เมื่อเฟรย์ปฏิเสธที่จะตอบตรงๆ เจ้าของก็ส่ายหัวแต่เขาก็ไม่ได้ตั้งคำถามต่อ

“ ขึ้นไปที่ห้องก่อนนะ ฉันจะเตรียมน้ำร้อนให้”

หลังจากนั้นไม่นานตามที่เขาพูด หญิงวัยกลางคนก็มาพร้อมกับถังน้ำอุ่น

เธออาจเป็นภรรยาของเจ้าของก็ได้

หลังจากล้างตัวและแก้ไขรูปลักษณ์ที่ยุ่งเหยิงของเขาแล้วเฟรย์ก็เปลี่ยนกลับไปใส่ชุดนักเรียนของเขา

ชุดเกราะหมีอิสปาเนียนั้นเป็นของที่ไม่พึงประสงค์จากการเดินทางครั้งล่าสุดของเขาดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะทิ้งมันไป

จากนั้นเขาก็มุ่งตรงไปยังหินวาร์ปในเมือง

ในการกลับไปที่สถาบันเขาต้องไปที่เคาซิมโฟนีก่อน

เขาตรวจสอบตารางเวลาและพบว่าวาร์ปที่ใกล้ที่สุดที่จะไปยังเมืองหลวงคือเวลา 19.00 น. ดังนั้นเขาจึงยังมีเวลาว่างกว่า 12 ชั่วโมง

เฟรย์กลับไปที่บาร์และทานอาหารเช้าก่อนตัดสินใจจะพักสายตา

เขาเหนื่อยมากและหลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังสามารถตื่นได้ตรงเวลา

‘ฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากพักผ่อน’

เขารู้สึกว่าความเหนื่อยล้าของเขาได้รับการบรรเทาลงแม้ว่ามันจะยังไม่เพียงพอสำหรับเขาที่จะฟื้นคืนสู่สภาพสูงสุด

เมื่อเฟรย์พร้อมที่จะจากไปเขาก็ลงไปชั้นล่างก่อนและทักทายเจ้าของบาร์

“ ผมกำลังจะไปแล้ว ”

“ใช่แล้วคุณได้สิ่งที่ต้องการแล้วหรือยัง?”

“ได้แล้วละ”

“ดีแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”

เฟรย์จากไปโดยไม่พูดอะไรมาก

เมื่อเขามาถึงเคาซิมโฟนี ดวงอาทิตย์ก็กำลังจะตกดิน แต่ถนนในเมืองยังคงมีชีวิตชีวาอยู่มาก

ไฟถนนสว่างมากจนอาจหลอกให้ใครบางคนเชื่อว่านี้ยังเป็นเวลากลางวันอยู่เลย

‘เมืองหลวงก็คือเมืองหลวงอย่างแท้จริง’

เมื่อเขากลับมาจากอิสปานิโอลาซึ่งถือได้ว่าเป็นเมืองชนบทเขารู้สึกถึงความแตกต่างอย่างแท้จริง

ในความเป็นจริงเฟรย์อยู่ที่อิสปานิโอลาเพียงไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์

‘ฉันกำลังจะมองหาเรือ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีแล้ว’

เขาอยากจะนั่งบนเรื้อคอร์เทซและคุยกับแม็คอีกครั้งซึ่งเขาพบว่าแม็คเป็นคนมองการณ์ไกลและมีนิสัยดีแต่กลับไม่มีเรือที่ท่าเรือเลย

เฟรย์มองไปรอบๆ และพยายามหาโรงแรมก่อนที่จะนึกถึงเพเรียนในทันใด

เค้าเคยขอให้ไปเยี่ยมครอบครัวของเขา

‘ฉันควรจะแวะไปดีกว่า’

สิ่งที่หยุดเขาคือเขาไม่รู้ว่าจะหาบ้านของเพเรียนได้อย่างไร

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ตัดสินใจถามคนที่เดินไปมาตามถนนแล้วถามพวกเขา

“ ผมจะหาบ้านของตระกูลจุนได้ที่ไหน?”

ชายผู้ซึ่งกำลังรีบออกจากที่ทำงานสงสัยว่าทำไมจู่ๆเขาจึงถูกถามถึงที่อยู่ของตระกูลอันสูงส่งจากเด็กขอทานตัวเล็กๆ

ความคิดของเขามันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

เขาดูดีขึ้นเล็กน้อยเพราะเขาล้างตัวในอิสปานิโอลามาแล้ว แต่รูปร่างหน้าตาของเขาก็ยังคงดูยุ่งเหยิง

ผิวที่เรียบเนียนก่อนหน้านี้ของเขาหยาบกร้านและมีสีเข้มและผมของเขาก็ยาวรุงรัง

นี่เป็นเรืองธรรมชาติหลังจากที่เขากลิ้งไปมาบนภูเขาเป็นเวลาหนึ่งเดือน

นอกจากนี้เฟรย์เองก็ไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ แต่เครื่องราชอิสริยาภรณ์สำหรับโรงเรียนอันมีชื่อเสียงของเขาซึ่งอยู่บนเครื่องแบบของเขานั้นถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมของซาลาแมนเดอร์

กล่าวอีกนัยหนึ่งเฟรย์ไม่ได้ดูเหมือนเป็นขุนนางแต่อย่างใด

ชายคนนั้นมองลงมาที่เขา

‘เขาจะไปสอดส่องละมั้ง?’

ที่อยู่อาศัยของตระกูลจุนนั้นใหญ่โตและสง่างามดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่ผู้คนได้เดินทางไกลเพียงเพื่อดูมัน

“ ถ้าคุณตรงไปตามถนนตะวันตกคุณจะพบมัน เป็นคฤหาสน์ที่ใหญ่และอลังการที่สุดในพื้นที่ ดังนั้นคุณจะรู้ได้ทันที”

“ขอบคุณ”

เฟรย์เดินไปตามถนนตะวันตกประมาณสามสิบนาที

เมื่อถึงเวลาที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เฟรย์ก็หาคฤหาสน์จนเจอ

“นั่นคืออาคารหรือ?”

มันเป็นสิ่งที่ใหญ่ที่สุดและน่าตื่นเต้นที่สุดอย่างที่ชายคนนั้นพูดจริงๆ

คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่มากจนยากที่จะเห็นมันทั้งหมดได้ในคราวเดียว ขนาดของสวนที่ทอดยาวจากหน้าบ้านถึงรั้วสูง 10 เมตรและใหญ่โตมาก

เฟรย์เดินเข้ามาหาทหารยามที่ยืนอยู่ที่ประตู

“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

แม้แต่ยามก็ยอดเยี่ยม

พวกเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพแม้จะเห็นรูปร่างหน้าตาของเฟรย์ก็ตาม

สิ่งนี้พิสูจน์แล้วว่าพวกเขาได้รับการศึกษาและได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

“ ฉันมาพบกับเพเรียนนะ ”

เฟรย์พูดอย่างใจเย็น

เขามาที่นี่เพื่อพบเพื่อนของเขา

เขาไม่จำเป็นต้องถูกข่มขู่หรือรู้สึกประหม่า

หากเขาทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีต่อครอบครัวจุนมันอาจส่งผลกระทบต่อสถานะของเพเรียนได้

คิ้วของผู้คุมกระตุก

นั่นเป็นเพราะเพเรียนชื่อของนายน้อยแห่งตระกูลจุนถูกเรียกห้วนๆโดยเด็กขอทานตัวน้อยอย่างไม่เป็นทางการ

“ คุณมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเพเรียน? ”

“เขาเป็นเพื่อนของฉัน”

องครักษ์มองหน้ากัน

เพื่อน?

เขาบอกว่าเป็นเพื่อน?

เพื่อนของนายน้อยที่ทุกคนรู้กันว่าชอบอยู่คนเดียวนี้นะ?

“ ได้โปรดบอกชื่อของคุณมา ”

“ เฟรย์เบลค”

“… หา!!”

ในขณะนั้นดวงตาขององครักษ์ก็เบิกกว้างและพวกเขาก็จำบางสิ่งที่เพเรียนบอกพวกเขาได้ในทันที

[เพื่อนของฉันอาจจะมาที่นี่ก่อนจะเปิดเทอม เขาชื่อเฟรย์ เขาเป็นหนึ่งในลูกชายของตระกูลเบลค ถ้าเขามาเยี่ยมคฤหาสน์นี้อย่าลืมสุภาพกับเขาเหมือนที่คุณทำกับฉัน]

‘แต่ดูเหมือนเขาจะแตกต่างจากที่นายน้อยพูดนิดหน่อย’

พวกเขาได้รับแจ้งมาว่าเขามีผมสีเทา แต่คนตรงหน้ามีผมสีขาวอย่างน่าทึ่ง

‘เด็กคนนี้ไม่ได้พยายามหลอกเราใช่ไหม?’

แต่จะมีใครบ้างที่กล้าแอบอ้างว่าเป็นเพื่อนของเพเรียนเพื่อเข้าหาตระกูลจุน?

ผู้คุมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงอารมณ์ที่ขัดแย้งกัน

ตึกตัก!

เสียงรถม้าแล่นมาตามถนนและทหารยามก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

‘นี้น่าเพียงพอที่จะทำให้เขากลับไปได้สักที’

ก่อนอื่นพวกเขาถามเฟรย์อย่างสุภาพซึ่งตัวตนของเฟรย์ยังไม่ชัดเจนพอ

“ได้โปรดรอสักครู่”

จากนั้นพวกเขาก็รีบเปิดประตูเหล็ก

แต่รถม้าหยุดตรงหน้าทหารยามแทนที่จะเดินทางต่อไปทางประตูที่เปิดกว้าง

หลังจากนั้นไม่นานผู้หญิงคนหนึ่งก็ออกจากรถม้า

เธอเป็นสาวสวยผมสีทองที่ดูจะอายุไล่เลี่ยกับเฟรย์

เธอสวมชุดสีขาวซึ่งดูเหมือนจะเข้ากับความงามของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ

เธอซึ่งเป็นลูกสาวคนแรกของตระกูลจุน เธอค่อยๆหันไปหาทหารยามและเปิดปากของเธอ

“มีอะไรกัน?”

“อา…. นั่น เพื่อนของนายน้อยมา…”

“ เพื่อนพี่ชายของฉัน? อา…”

ลิเลียนึกถึงสิ่งที่เพเรียนได้บอกกับเธอ

เขาบอกว่าเขานัดเพื่อนสนิทตอนอยู่บนเรือก่อนเดินทางกลับบ้าน

เนื่องจากพี่ชายของเธอเป็นคนที่เข้ากับผู้คนได้ยาก ลิเลียจึงรู้สึกยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น

อย่างไรก็ตามเธอยังคงมีข้อสงสัย

เพราะสำหรับเพเรียนคำว่า ‘เพื่อน’ อาจไม่ได้มีความหมายเหมือนกับคนทั่วไป

สายตาของเธอหันไปหาเฟรย์ที่ยืนนิ่ง

‘นี่คือคนที่เอาชนะลิชได้งั้นเหรอ?’

ระหว่างทางไปเคาซิมโฟนีพวกเขาถูกโจรสลัดโจมตีและว่ากันว่าโจรสลัดได้รับการสนับสนุนจากลิชผู้ยิ่งใหญ่

ตอนแรกหลายคนไม่เชื่อ อย่างไรก็ตามในไม่ช้าผู้ตรวจสอบที่จักรวรรดิส่งมาก็พิสูจน์ได้ว่าคำพูดของเพเรียนเป็นความจริง

ลิเลียยังไม่สามารถเชื่อได้อย่างเต็มที่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนเอาชนะลิชที่แม้แต่เพเรียนก็ไม่สามารถเอาชนะได้

‘พี่บอกว่าเขาอายุน้อยกว่าพี่สองปี…’

ผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอกลับแข็งแกร่งกว่าเพเรียนที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นอัจฉริยะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของโลก?

เธอรู้ว่าเพเรียนจะไม่โกหกอะไรแบบนั้น แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะไม่เชื่อ

ลิเลียซ่อนความรู้สึกของเธอและยิ้ม

“ คุณคือเฟรย์นั้นเอง ฉันได้ยินเกี่ยวกับคุณมามากมายจากพี่ชายของฉัน ถ้าคุณไม่รังเกียจคุณจะนั่งรถม้าไปกับฉันก็ได้นะ”

“ ท่าน…หญิง?”

“ นั่นมันอันตราย”

ผู้คุมรีบพยายามหยุดเธอ แต่ลิเลียกลับหัวเราะออกมาแทน

“ อันตรายตรงไหนกัน? เซอร์นีฮัดก็อยู่กับฉันด้วย ”

เฟรย์เห็นผู้ชายที่ดูมืดมนที่ยืนข้างๆลิเลีย

ดูเหมือนเขาจะเป็นอัศวินโดยพิจารณาจากดาบที่ห้อยอยู่ที่เอวของเขา

ผู้คุมมองเขาเพียงแวบเดียวก่อนจะกลืนคำพูดของพวกเขา

เซอร์นีฮัดผู้พิทักษ์ท่านหญิงเป็นหนึ่งในอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองหลวงหรืออาจจะติดอันดับ 1 ใน 5 ด้วยซ้ำ

“ แต่เรายังไม่แน่ใจเกี่ยวกับ…”

“ คุณบอกว่าเขาเป็นเพื่อนของพี่ชายของฉัน สิ่งที่เราต้องทำคือพาเขาไปหาพี่ชายของฉันก่อนและถ้าเขาโกหกก็คงไม่สายเกินไปที่จะลงโทษเขาในตอนนั้น”

หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรที่ผู้คุมจะสามารถพูดได้เลย

อีกอย่างลิเลียมีบุคลิกที่ไม่ยอมคนและดื้อรั้นที่สุดในบรรดาลูกๆ ของตระกูลจุน

หากพวกเขายังคงดึงดันเช่นนี้อาจทำให้เกิดปัญหาได้ ดังนั้นผู้คุมจึงปิดปากโดยไม่เต็มใจ

ลิเลียยิ้มอย่างสดใสและหันไปหาเฟรย์

“ ถ้าอย่างนั้นแล้ว คุณอยากจะไปด้วยกันไหม?”