เฟรย์เรียกจิเซลลันให้ไปหาเขาและขอความช่วยเหลือจากเขา

เมื่อจิเซลลันได้ยินสิ่งที่เขาต้องการเขาก็ลูบคางของเขา

“ หืมคุณต้องการปลอมตัวงั้นหรือ?”

“ใช่พิลเล็ตเป็นเมืองที่ตระกูลของฉันคุมอยู่ คุณคงเคยได้ยินเกี่ยวกับอิซากะเบลคมาแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ มีความเป็นไปได้สูงว่าเขาจะแอบติอต่อกับเดมิก็อด…ถ้าหากนั่นคือสิ่งที่คุณหมายถึง”

“ถูกตัองและเขากำลังพยายามจับตาดูฉันอยู่ในตอนนี้ ตระกูลเบลคเป็นสถานที่ที่ฉันต้องไปเยี่ยมสักวันแต่ว่าตอนนี้มันก็เร็วเกินไป ดังนั้นฉันจึงต้องการหลีกเลี่ยงการพบปะกับพวกเขา”

“…ผมเข้าใจละ”

มันเป็นความจริงที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเฟรย์นั้นดูโดดเด่นเพราะผมสีเทาของเขานั่นหายากในทวีปนี้

ถ้าเขาเดินไปรอบๆพิลเล็ตในตอนนี้ก็รับรองได้เลยว่าอิซากะจะรู้เรื่องนี้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งวันซึ่งจะนำไปสู่การเผชิญหน้ากันอย่างแน่นอน

“ ฉันสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ของฉันได้ด้วยเวทมนตร์แต่ปัญหาคือฉันไม่มีหลักฐานในการยืนยันตัวตน”

ในการเดินทางไปทั่วทวีปจำเป็นต้องมีหลักฐานยืนยันตัวตน

ตอนนี้เฟรย์มีเพียงรหัสนักเรียนของเขาจากสถาบันเวสต์โร้ด

อย่างไรก็ตามนั่นยังไม่เพียงพอ

ในขณะนี้เขาต้องการซ่อนตัวตนของ ‘เฟรย์เบลค’ ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องปลอมตัว

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดจิเซลลันก็พูดขึ้น

“ ออเนอเอียเซิกอาจจะมีวิธีการ เขามักจะรับภารกิจในต่างประเทศดังนั้นเขาจึงมีตัวตนปลอมๆอยู่บ้าง

หลังจากนั้นไม่นานจิเซลลันก็กลับมาพร้อมกับเอียเซิก

จิเซลลันต้องแจ้งสถานการณ์ให้เขาทราบก่อนในขณะที่เขานำประเด็นหลักขึ้นมาพูดทันที

“ผมมีบางอย่างที่สามารถช่วยคุณได้”

เมื่อเขาพูดอย่างนั้นเขาก็ยื่นมือออกไป

ในนั้นมีการ์ดเก่าๆซึ่งดูเหมือนจะทำด้วยทองสัมฤทธิ์

“ เป็นการ์ดทหารรับจ้างระดับ C ชื่อ เคนริกซ์ตันอายุ 26 ปีและอาศัยอยู่ในเมืองทางตอนใต้ที่ชื่อว่า ‘เทมิโก’ คุณสามารถอัปเดตอันดับในสมาคมทหารรับจ้างได้ทุกเมื่อที่ต้องการ”

“ คุณบอกผมเพิ่มเติมเกี่ยวกับภูมิหลังของเขาได้ไหม?”

“ แน่นอนมันจะดีกว่าถ้าหากคุณจดจำทุกสิ่งที่ผมกำลังจะพูด”

เอียเซิกเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวส่วนตัวของเคนริกซ์ตัน

เฟรย์ให้ความสำคัญเกี่ยวกับรูปลักษณ์มากที่สุดเนื่องจากเขาต้องทำให้ภาพลวงตาถูกต้องที่สุด

หลังจากฟังข้อมูลทั้งหมดแล้วเฟรย์ก็ได้รับการ์ดทหารรับจ้าง

หลังจากแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจกับเอียเซิกเขาก็เริ่มเก็บกระเป๋าเดินทางทันที

ได้เวลาออกเดินทาง

เฟรย์เปิดประตูและก้าวออกไปแต่เขาถูกบังคับให้หยุด

สมาชิกในเซอร์เคิลมารวมตัวกันที่หน้าบ้านของเขา

ที่้อยู่ข้างหน้าสุดคือฟิโอซึ่งเป็นคนแรกที่ได้รับการสอนจากเฟรย์

เมื่อเทียบกับคนอื่นๆการจ้องมองของเขาจ้องไปที่เฟรย์ด้วยอารมณ์เป็นพิเศษ

เขาเป็นหนึ่งในผู้ติดตามของเฟรย์ที่ยืนกรานมากที่สุดในเซอร์เคิลและเขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อความแตกต่างของอายุและถือว่าเฟรย์เป็นที่ปรึกษาของเขา

นี่คือสาเหตุที่เขาผิดหวังเป็นพิเศษกับการแยกทางที่ใกล้เข้ามา

“ ราวเดอร์เฟรย์เราได้ยินมาว่าคุณกำลังจะออกปฏิบัติภารกิจระยะยาว…”

“ ถูกต้องฉันไม่คิดว่าจะกลับมาได้จนกว่าจะถึงการประชุมใหญ่ครั้งต่อไป”

“ การประชุมครั้งต่อไปคืออีกหนึ่งปีครึ่งหลังจากนี้…”

“ ถ้านานขนาดนั้นมันถือว่าเป็นภารกิจระยะยาวได้ไหม?”

“ เราจะทำอะไรได้บ้างหากไม่มีราวเดอร์เฟรย์ พวกเราจะทำอะไรได้…”

สมาชิกในเซอร์เคิลมองเฟรย์ด้วยใบหน้าเศร้า

มีสมาชิกไม่กี่คนที่ร้องไห้

เฟรย์ยิ้มอย่างอ่อนโยนกับความปรารถนาดีของพวกเขา

“ พวกคุณจะทำได้แน่โดยไม่มีฉัน ออเนอเอียเซิกบอกว่าเขาจะไม่รับภารกิจใดๆในขณะนี้”

“ แต่…”

สีหน้าของเฟรย์กลายเป็นจริงจัง

“ โทร์วแมนริงส์ได้เสร็จสิ้นการเตรียมการทั้งหมดที่เราต้องการเพื่อทะยานสู่ฟ้าแล้ว มันขึ้นอยู่กับพวกคุณทุกคนว่าเราจะกางปีกออกและทำให้โลกตกใจหรือเราจะกลายเป็นร่างโทรมๆที่ไม่มีขน และอีกอย่างฉันเชื่อในตัวพวกคุณทุกคน”

สมาชิกในเซอร์เคิลต่างก้มหน้าพร้อมกับการแสดงออกที่รู้แจ้งบนใบหน้าของพวกเขา

“พวกเราจะรอ”

“ ราวเดอร์เฟรย์ผมขอให้คุณโชคดี”

“ โปรดกลับมาอย่างปลอดภัย”

“กลับมาเร็วๆนะ”

หลังจากนั้นเฟรย์ก็ออกจากหมู่บ้านทันที

และครู่หนึ่งเขาก็สงสัยอย่างจริงจังว่าเขามีนิสัยชอบออกเดินทางหรือไม่

ตั้งแต่เขากลับมาเฟรย์ไม่ได้อยู่ในสถานที่ไหนได้นานเกินหนึ่งปี

‘ฉันแน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนี้อีกในอนาคต’

เขาอาจจะเดินทางต่อไปจนกว่าจะมีอะไรพิเศษเกิดขึ้น

หลังจากออกจากหมู่บ้านเขาก็พบถนนทางใต้ที่เอียเซิกได้บอกเขาเกี่ยวกับมัน

สภาพของมันทำให้มันยากที่จะเรียกมันว่าถนน แต่เขาก็ยังหามันได้

‘เขาบอกว่าใช้เวลาเดินทางสองวัน”

เขาไม่มีปัญหากับเรื่องนี้เนื่องจากมีอุปกรณ์ตั้งแคมป์พร้อมกับอาหารและน้ำจำนวนมากในกระเป๋าของเขา

เฟรย์เดินทางตามอัธยาศัย

ในบางครั้งสัตว์ประหลาดอาจปรากฏตัวบนถนนบนภูเขา

โดยปกติแล้วเฟรย์จะข่มขู่พวกมันหรือไล่พวกมันออกไป แต่สำหรับสัตว์ที่ไม่ฟังคำเตือนของเขา เฟรย์จะฆ่าพวกเขาทิ้ง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ใช้เวทมนตร์บิน

ไม่มีการคุกคามจากสัตว์ประหลาดหรือผู้คนรอบๆตัวเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครเห็นเขา

ปริมาณมานาในปัจจุบันของเฟรย์นั้นอุกอาจมากจนไม่สามารถหมดลงได้ง่ายๆแม้ว่าเขาจะใช้เวทย์บินซึ่งกินมานามากตลอดทั้งคืน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถเข้าถึงเมืองโกด้ได้ภายในหนึ่งวัน

โกด้ไม่ใช่เมืองใหญ่มาก

ในความเป็นจริงมันแปลกนิดหน่อยที่สถานที่เล็กๆแห่งเช่นนี้จะมีหินวาร์ป บางทีมันอาจเป็นที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ซึ่งทำให้จำเป็นต้องให้หินวาร์ป

แม้ว่าเฟรย์จะมาถึงเมืองเร็วกว่าที่เขาคาดไว้มาก แต่เขาก็ยังไปที่พิลเล็ตไม่ได้ในทันที

สถานที่สำหรับหินวาร์ปนั้นเล็กพอๆกับขนาดของเมือง

เฟรย์พบโรงแรมแห่งหนึ่ง

จากนั้นเมื่อเข้าไปในห้องเขาก็ยืนอยู่หน้ากระจกและเริ่มฝึกเปลี่ยนรูปลักษณ์

เขาทำผลงานได้ไม่ดีนักในตอนแรก

มันเป็นเพียงคาถาลวงตา อย่างไรก็ตามมันซับซ้อนมากแม้ว่าคนที่อยู่ในระดับ 8 ดาว หรือระดับสูงกว่าเขาพวกเขาก็ไม่สามารถสังเกตเห็นได้

ขั้นตอนแรกเขาเปลี่ยนผมเป็นสีบลอนด์หม่น

นี่คือสีที่พบได้มากที่สุดในอาณาจักรคัสต์เคา

เขาทำตาเป็นสีน้ำตาลเข้มจากนั้นก็ปรับเปลี่ยนโครงสร้างของใบหน้าเล็กน้อย

กระบวนการทั้งหมดกินเวลาไปประมาณสิบนาที

เฟรย์มองหน้าตัวเองในกระจก

ยืนอยู่ตรงนั้นคือชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีสีหน้าอ่อนโยน

เขาตรงกับคำอธิบายของ “เคนริกซ์ตัน” ตามที่เอียเซิกได้ให้ไว้

‘เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว’

เฟรย์เข้านอนทันทีและในเช้าของวันรุ่งขึ้นเขาก็ออกจากโรงแรมในขณะที่พนักงานเสิร์ฟจ้องมองเขาด้วยสายตาสับสน

จากนั้นเขาก็มุ่งตรงไปที่หินวาร์ปเพื่อไปที่พิลเล็ต

เมื่อเขามาถึงและถูกขอให้ระบุตัวตนเขาก็มอบการ์ดทหารรับจ้างของเคนให้

ผู้คุมยืนยันตัวตนเขาก่อนจะคืนบัตรโดยไม่รู้สึกสงสัย

ด้วยสิ่งนี้จะไม่มีทางที่ใครจะติดตามการเดินทางของเขาเมื่อเขาใช้หินวาร์ปเหมือนครั้งที่แล้ว

ที่อยู่ของเฟรย์น่าจะถูกตัดขาดอยู่ที่อูเทียโน่

อูววว

“ …”

ทันทีหลังจากระงับความรู้สึกพิเศษกับการเดินทางของหินวาร์ปเฟรย์ก็เริ่มสังเกตสภาพแวดล้อมของเขา

เขามีความรู้สึกคุ้นเคยและไม่คุ้นเคยกับทุกสิ่งรอบตัว

“นี่คือพิลเล็ต”

เป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในภาคตะวันออกและเป็นที่ตั้งของตระกูลเบลค

ในขณะเดียวกันก็เป็นเมืองที่ใกล้ที่สุดกับป่าใหญ่เรย์นอลทางตะวันออกของจักรวรรดิ

เฟรย์เพิกเฉยต่อความคิดถึงแปลกๆที่เขารู้สึกและมุ่งหน้าไปยังสมาคมทหารรับจ้าง

เมื่ออยู่ใกล้กับป่ามันจึงมีสัตว์ประหลาดอยู่จำนวนมากตามธรรมชาติ

แม้ว่าจะไม่มากเท่าอิสปานิโอลาแต่พิลเล็ตก็เป็นหนึ่งในเมืองที่มีทหารรับจ้างเป็นจำนวนมาก

อย่างไรก็ตามเฟรย์ไม่ได้รู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดเช่นเดียวกับที่ตอนอยู่อิสปานิโอลา

พิลเล็ตมีกำแพงที่แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อและพวกมันไม่ใช่สิ่งที่สัตว์ประหลาดธรรมดาๆจะทำลายได้ง่ายๆ

สิ่งนี้ทำให้ประชาชนมีความมั่นใจในความปลอดภัยอย่างแท้จริงดังนั้นการแสดงออกของพวกเขาจึงผ่อนคลายมากขึ้น

ทหารรับจ้างทั้งหมดรวมตัวกันเพื่อรวบรวมวัตถุดิบจากป่าใกล้ๆหรือเพื่อล่าสัตว์ประหลาดที่หายากเพื่อให้ได้มาซึ่งวัตถุดิบล้ำค่ามากกว่าที่จะปราบสัตว์ประหลาดทั่วๆไป

พิลเล็ตมีสมาคมทหารรับจ้างหลายสิบแห่ง

เฟรย์กำลังมุ่งหน้าไปยังหนึ่งในนั้นที่มีชื่อว่า “วัลคาโน”

คลิก

เมื่อเขาเปิดประตูเขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยเสียงดังอย่างน่ารังเกียจ

อาคารนี้ทำหน้าที่เป็นสมาคมทหารรับจ้างและในขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่เป็นบาร์ร้านอาหารโรงแรมและที่แย่กว่านั้นคือซ่อง

มีกลิ่นเหมือนแอลกอฮอล์และยาสูบราคาถูก

แม้ว่าจะเป็นช่วงกลางของวัน แต่พวกทหารรับจ้างก็ถือขวดแอลกอฮอล์ไว้ในมือพร้อมกับขวดอีกมากมายบนโต๊ะของพวกเขา

พวกเขาหลายคนมองไปที่เฟรย์ขณะที่เขาเดินเข้ามา

“ ฉันไม่เคยเห็นใบหน้านี้มาก่อน เขาเป็นมือใหม่หรือเปล่า?”

“ เขาสวมเสื้อคลุมที่สวยมาก เฮ้เฮ้เฮ้ บางทีเขาอาจแกล้งทำตัวเป็นพ่อมดอยู่ก็ได้”

“ ไม่! นี่ไม่ใช่ข้อพิสูจน์ว่าสถานะของวัลคาโนของเราดีขึ้นถึงขนาดที่แม้แต่พ่อมดผู้สูงศักดิ์จะมาที่นี่ด้วยตัวเองหรือ!”

“ ฮาฮา!”

มีไม่กี่คนที่เชื่อว่าเฟรย์เป็นพ่อมด

มีความเป็นไปได้สูงกว่าที่เขาจะเป็นเพียงผู้ชื่นชมที่ชอบทำตามสไตล์ของพวกเขา

ปฏิกิริยาของพวกเขาไม่น่าแปลกใจ

เป็นเรื่องยากมากที่พ่อมดจะเข้าสู่โลกของทหารรับจ้าง

พวกเขาจะไม่ทำเช่นนั้นเว้นแต่ว่าพวกเขาจะต้องการเงินจำนวนมากอย่างเร่งด่วน

ยิ่งตระกูลที่มีชื่อเสียงมากเท่าไหร่พวกเขาก็จะไม่ยอมทำเช่นนี้

นี่เป็นเพราะแม้แต่การดำรงตำแหน่งที่สั้นที่สุดในฐานะทหารรับจ้างก็อาจกลายเป็นความอัปยศที่จะคงอยู่ไปตลอดชีวิต

เฟรย์ไม่สนใจพวกเขาและมุ่งหน้าไปที่หน้าเคาน์เตอร์

ยืนอยู่ตรงนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่เข้ากับบรรยากาศที่ตึงเคลียดในสมาคมทหารรับจ้าง

ดูเหมือนเธอจะเป็นหนึ่งในพนักงาน

เธอมีใบหน้าที่สวยแต่เธอสวมชุดที่เผยให้เห็นร่องอกลึกและต้นขาที่เปลือยเปล่า

ดูเหมือนว่าเธอทำหน้าที่เป็นอาหารตาให้กับพวกทหารรับจ้าง

“สวัสดีให้ฉันช่วยอะไรคุณได้บ้าง?”

“ ฉันมาที่นี่เพื่อขอรับภารกิจ”

“ คุณเป็นทหารรับจ้างหรือเปล่า?”

“ถูกตัอง”

“ กรุณาแสดงบัตรประจำตัวของคุณให้ฉันดูด้วย”

เฟรย์ส่งการ์ดทหารรับจ้างให้เธออย่างไรก็ตามเธออ่านข้อมูลที่ด้านหลังเท่านั้น

“ นี่คือการ์ดที่ออกให้ที่เทมิโกทางตอนใต้ คุณชื่อเคนริกซ์ตันคุณเป็นทหารรับจ้างระดับ C ใช่มั้ย?”

“ใช่”

“ ฉันยืนยันข้อมูลของคุณแล้ว ได้โปรดรอสักครู่”

จากนั้นเธอก็ค้นหาอะไรบางอย่างที่อยู่ด้านล่างเคาน์เตอร์ก่อนจะยื่นใบปลิวให้เขาดู

“ นี่คือภารกิจที่มีอยู่ในปัจจุบัน ภารกิจที่ยากกว่าจะอยู่ทางซ้าย…”

เฟรย์ส่ายหัว

“ ฉันอยากจะคุ้มกันพ่อค้าที่จะไปที่ป่าใหญ่เรย์นอล”

“ ภารกิจนั้นสามารถรับได้โดยทหารรับจ้างระดับ B ขึ้นไปเท่านั้น”

“ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องการสมัครเพื่อเลื่อนขั้น”

“ ตอนนี้เลยหรอ?”

“ใช่”

“…ตกลง”

พนักงานมองเฟรย์ด้วยสายตาแปลกๆแต่เธอไม่สามารถแทรกแซงความปรารถนาของเขาได้

ที่ด้านหลังของบัตรทหารรับจ้างทุกใบคือวันที่ออกและแสดงให้เห็นว่าชายคนนี้ได้กลายเป็นทหารรับจ้างระดับ C เมื่อสามปีก่อน

เป็นไปได้ที่เขาจะฝึกฝนจนพอที่จะอัพเป็นอันดับ B ในสามปี

“ คุณสามารถไปที่เคาน์เตอร์ในชั้นใต้ดินและยื่นขอเลื่อนขั้น โปรดทราบว่าคุณต้องจ่าย 10 เหรียญซิลเวอร์เป็นค่าธรรมเนียมการสมัคร “

เฟรย์พยักหน้าและมุ่งหน้าไปที่ชั้นใต้ดินทันที

ชั้นใต้ดินค่อนข้างลึก

ในขณะที่เขาเดินลงบันไดที่สว่างไสวด้วยแสงเทียนเสียงจากชั้นหนึ่งก็ค่อยๆจางหายไป

และเมื่อเขามาถึงด้านล่างแม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็เริ่มดังขึ้น

แตะแตะ

พื้นที่ใต้ดินมีขนาดค่อนข้างใหญ่หรืออาจดูเป็นอย่างนั้นเพราะมีคนเพียงไม่กี่คนที่นั่น

ทางเดินยาวและมีประตูทั้งสองด้าน

เฟรย์เดินไปตามห้องโถง

ในท้ายห้องมีเก้าอี้และโต๊ะทำงานซึ่งมีชายตาเดียวนั่งอยู่

ชายคนนี้สวมแว่นตาซึ่งทำให้เฟรย์นึกถึงโจรสลัดที่เขาพบในคอร์เตซ แต่กลิ่นอายที่ชายคนนั้นเปล่งออกมานั้นไม่สามารถเทียบได้กับโจรสลัดที่อ่อนแอเหล่านั้นได้

“ คุณมาเพื่อทดสอบเลื่อนระดับหรือ?”

“ถูกตัอง”

“ อาชีพและอันดับปัจจุบันของคุณคืออะไร?”

“ พ่อมดระดับ C”

“โอเค คุณรู้ว่ามีสองวิธีในการเลื่อนระดับใช่ไหม? ภารกิจหรือการสาธิต คุณต้องการเลือกอะไรดีละ?”

เอียเซิกได้อธิบายเรื่องนี้กับเขาแล้ว

การเลือกภารกิจหมายความว่าเขาต้องพิสูจน์ความสามารถของตนโดยทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย

มีข้อดีคือมันสามารถขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นได้ แต่อาจใช้เวลานาน ขึ้นอยู่กับประเภทและความยากของภารกิจ

การสาธิตหมายถึงการแสดงทักษะของคุณให้ผู้ตรวจสอบที่มอบหมายได้เห็น

มันใช้เวลาไม่นานแต่ทหารรับจ้างส่วนใหญ่เลือกวิธีแรกแม้ว่าจะใช้เวลานานเพราะผู้ตรวจสอบขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด

เฟรย์ไม่ลังเลเลยเพราะไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องนี้

“วิธีสาธิต”

“ …อืม เป็นเวลานานแล้วที่ไม่มีใครเลือกการสาธิต”

“ …”

“ดี ตามฉันมา”

เฟรย์เดินตามชายคนนั้นไปโดยไม่พูดอะไร

ชายตาเดียวเดินไปตามห้องโถงที่เฟรย์จากมาและเปิดประตูบานหนึ่ง

มีการเปิดเผยพื้นที่ขนาดใหญ่พอสมควร

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด

เฟรย์ยังจำได้ว่ามีคาถาป้องกันขนาดใหญ่หลายเวทย์ที่ทับซ้อนกันอยู่ในห้องนี้

ในห้องนี้มีประตูอีกบาน

ชายคนนั้นเดินผ่านประตูไปซักพักเขาก็กลับมาพร้อมกับคนอีกคน

คราวนี้เป็นผู้หญิงอ่อนวัย

เหมือนเฟรย์ไม่สิ

เช่นเดียวกับเคนเธอมีผมสีบลอนด์หม่นและสวมเสื้อคลุม

เฟรย์รู้ทันทีว่าเธอเป็นวิซาร์ด

“ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมีแขกแต่เช้า ”

“ ถึงเวลาทำงานแล้ว ไอรีนทำตัวให้น่าเคารพกว่านี้หน่อยสิ”

“ได้คะ เจ้านาย”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ไอรีนก็หาวเสียงดัง

“ คุณบอกว่าอยากเลื่อนระดับ B ใช่ไหม? นั้นยิงคาถาใส่กำแพงนี้เลย”

เธอเคาะกำแพงข้างๆเธอ

“อา แน่นอนคุณไม่ต้องกังวลว่ามันจะพัง คาถาป้องกันเหล่านี้ถูกร่ายโดยพ่อมดระดับ 5 ดาวเพียงคนเดียวในสมาคมของเราดังนั้นฉันมั่นใจได้ว่าแม้แต่ไอ้เจ้ากล้ามเนื้อข้างๆฉันยังต้องเหวี่ยงดาบเต็มกำลังสักสองสามครั้งเพื่อที่จะพังมัน”

เฟรย์หันไปมองชายตาเดียว

“ คุณเป็นทหารรับจ้างระดับ A หรือเปล่า?”

“ถูกตัอง”

“ ถ้าฉันทำลายกำแพงนี้ฉันจะกลายเป็นทหารรับจ้างระดับ A ใช่มั้ย?”

“ฮาฮา!”

ไอรีนหัวเราะดังลั่น

“โอ้ว ฉันชอบความมั่นใจของคุณ แต่กำแพงนี้ทนทานต่อเวทมนตร์มากกว่าการโจมตีทางกายภาพด้วยซ้ำ ถ้าคุณสามารถทำลายมันได้ฉันจะใช้สิทธิของฉันเพื่อให้คุณได้รับการยอมรับว่าเป็นทหารรับจ้างระดับ A เลยละ”

“ ถ้าอย่างนั้นฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าพวกคุณถอยหลังออกมาสักนิด”

“ อ่า ตามที่คุณต้องการ”

ไอรีนยักไหล่และก้าวถอยหลังสองสามก้าว

จากนั้นเธอก็มองไปที่เฟรย์พร้อมกับกอดอก

“ เฟลมบอล”

“…ฮะ?”

เดี๋ยวก่อนนั่นไม่ใช่คาถาระดับ 5 ดาวหรอกหรอ?

ก่อนที่ไอรีนจะอ้าปากพูด

ตูม!

“ …!”

เฟลมบอลชนกำแพงและแรงระเบิดมหาศาลทำให้เธอถึงกับหลับตา

ในอีกด้านหนึ่งชายตาเดียวเฝ้ามองฉากนี้ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

เมฆฝุ่นจิ๋วลดลงในไม่ช้า

รู!

มีรูขนาดใหญ่ที่ผนัง

ชายตาเดียวพึมพำด้วยน้ำเสียงไม่เชื่อ

“ …ขอแสดงความยินดีที่ได้เลื่อนขั้นเป็นทหารรับจ้างระดับ A”