เขาพูดว่าอะไรนะ?

เฟรย์ไม่สามารถซ่อนความประหลาดใจของเขาได้

เขาจำครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกประหลาดใจไม่ได้

ไม่สินี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่เขาเข้ามาในร่างของเฟรย์ นั่นเป็นคำพูดที่น่าตกใจจากอีวาน

“ ฉัน…ได้ผิดไปไหม?”

คนทรยศ?

คนทรยศในหมู่เดมิก็อดนี้นะ?

นั่นมันช่างไร้สาระ

สิ่งมีชีวิตที่เย่อหยิ่งเหล่านั้นภักดีต่อพวกตัวเองเท่านั้น

เฟรย์รู้เรื่องนี้ดีกว่าใครๆ

เดมิก็อดสู้กันเอง!

เขาจะไม่คิดเรื่องนี้มาก่อนได้อย่างไร

ไม่ว่ามนุษย์จะดิ้นรนมากแค่ไหนพวกเขาก็ต้องเสียสละคนจำนวนมากอย่างที่ไม่ต้องคิดเพื่อฆ่าเดมิก็อดเพียงหนึ่งคน

มันอาจจะต้องใช้คนที่เสียสละมากกว่าพันหรือหลายหมื่นชีวิต …

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาต่อสู้กันเอง? หากพวกเขาหันดาบเข้าหากันและทำลายตัวเอง

…แค่คนเดียว

แม้ว่าจะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ตัดสินใจทรยศต่อคนอื่น …

มันเป็นเพราะความหลงผิดหรือเปล่า

เดมิก็อดให้ความสำคัญกับพวกของตัวเองมากพอๆกับที่พวกเขารักตัวเอง

เฟรย์ยังจำใบหน้าของลอร์ดได้ในขณะที่เขาระบายความโกรธด้วยสายตาที่ลุกโชน

‘ลูคัส’ คนที่ฆ่าคนของเขาไปมากมายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ที่ลอร์ดไม่เคยคิดลังเลที่จะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆในพริบตา

อย่างไรก็ตามลอร์ดไม่ยอมแม้แต่จะให้เขาตาย

แต่ทำการกักขังวิญญาณของเขาไว้ในอเวจีเพื่อที่เขาจะได้ทนทุกข์ทรมานไปชั่วนิรันดร์

นี่คือสาเหตุที่เฟรย์เกลียดเดมิก็อด

สิ่งเดียวที่เดมิก็อดมีก็คือพลัง

ความจริงอีกอย่างคือพวกเขามีบุคลิกที่เอาแต่ใจและยังมีพฤติกรรมที่ใช้แต่อารมณ์เช่นนั้นแม้จะมีชีวิตอยู่มาหลายพันหรือหมื่นปีก็ถูกพิสูจน์ให้เห็นความจริงนั้นแล้ว

นี่เป็นสาเหตุที่เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนทรยศท่ามกลางเหล่าเดมิก็อด

“ เดมิก็อดบอกนายเองหรอว่าเขาเป็นคนทรยศ?”

“ใช่”

“ นายคงไม่ได้เชื่อคำพูดของเขาจริงๆใช่ไหม? ”

อีวานมองเฟรย์ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

“ ฉันรู้ว่านายพยายามจะพูดอะไร นายกลัวว่าฉันถูกหลอกด้วยคำโกหกของเดมิก็อดใช่มั้ย? ”

“ …”

“ ฉันไม่ได้โอ้อวดหรอก แต่ฉันมีสายตาที่เฉียบแหลมพอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับพวกที่ลิ้นไหลลื่นและปากหวาน ถ้าเขาเป็นคนแบบนั้นฉันจะไม่คบหากับเขาหรอก สมมติฐานทั้งหมดของนายคงไม่ถูกอย่างที่นายคิดไว้เลยสักอย่าง”

เขามองลงไปที่กำปั้นของเขา

“ถ้าผู้ชายคนนั้นพยายามหลอกฉัน ฉันคงตายไปแล้ว”

“ …”

“ฉันคิดว่าการได้พบกับเขาจะเป็นประโยชน์มากสำหรับนาย”

เฟรย์พยักหน้า

สิ่งนี้ทำให้อีวานยิ้มและผ่อนคลายสีหน้าจริงจังของเขา

“ ดีมากตามฉันมา”

ไม่นานอีวานก็เริ่มมุ่งหน้าลึกเข้าไปในป่า

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความคิดที่เป็นปฏิปักษ์ต่อเฟรย์อีกต่อไป

“ ยังไงซะนายชื่ออะไร? ”

เมื่อเฟรย์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เขายังไม่ได้แนะนำตัวเอง

“ เฟรย์ ”

“ อืม ฉันชื่ออีวาน”

“ฉันรู้ก่อนหน้านั้นแล้ว”

“ฮะ? ตั้งแต่ตอนไหน? นายได้ยินชื่อของฉันจากเซอร์เคิลหรือ?”

“ ไม่ ฉันอยู่ที่นั่นตอนที่นายกำลังคุกคามทหารรับจ้างพวกนั้น ”

“ อืม… นายอยู่ที่นั่นด้วยนี้เอง”

อีวานเกาหัวของเขาและเฟรย์ก็ถามบางอย่างที่เขาอยากรู้มาตั้งแต่ต้น

“ ถ้าทหารรับจ้างไม่รับฟังนาย นายจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดจริงๆหรือ?”

“ ไม่มีทาง ฉันก็คงแค่หักแขนขาอย่างมากที่สุด ฉันไม่เคยฆ่าแมลงที่น่ารำคาญรวมถึงพวกที่มาจากเซอร์เคิลด้วย”

ดูเหมือนว่าเอียเซิกไม่ได้รอดเพราะโชคช่วย

อีวานคงปล่อยเขาไป

นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ

อีวานมีพลังมากจนแม้แต่เฟรย์ก็ไม่สามารถรับประกันชัยชนะของตัวเองได้

นอกจากนี้เขายังเป็นศัตรูประเภทหนึ่งที่รับมือยากที่สุด

สิ่งที่น่าตลกก็คืออีวานซึ่งกำลังมองไปที่เฟรย์กำลังคิดในสิ่งเดียวกัน

อีวานนึกถึงการต่อสู้สั้นๆที่พวกเขามี

เช่นเดียวกับที่อีวานยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ เขาเองก็มั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้ใช้พลังเต็มที่เช่นกัน

ทั้งสองคนเดินต่อไปในขณะที่ซ่อนความคิดเกี่ยวกับอีกฝ่าย

จู่ๆเฟรย์ก็พูดขึ้น

“ ทำไมเราไม่เร่งมือกันสักหน่อยละ? ”

“ ฉันกลัวว่ามันคงยากสำหรับพ่อมดที่มีร่างกายอ่อนแอจะตามความเร็วของฉันไม่ทันนะสิ ”

“ไม่ต้องห่วงฉันจะใช้เวทมนตร์บินถ้าหากฉันเริ่มช้าลง”

“ ถ้านายยืนยัน…”

วูบ

อีวานพยักหน้าและเริ่มเร่งความเร็วทันที นั้นทำให้เฟรย์ประหลาดใจอีกครั้งด้วยความเร็วที่ระเบิดออกมาของเขา

อีวานที่พุ่งไปข้างหน้าและหันหลังไปดูว่าเฟรย์ยังคงตามเขาอยู่หรือไม่

“ เยี่ยม ฉันไม่คิดว่านายจะตามฉันทัน”

“ …”

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่นักรบเวทย์แต่ความภาคภูมิใจของเฟรย์ก็ยังคงเจ็บปวดจากการถูกดูถูกในลักษณะนี้

เฟรย์กัดฟันแน่นและวิ่งไล่ตามอีวานต่อไป

ภูมิทัศน์โดยรอบเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและไม่นานเฟรย์ก็หอบหายใจ

แม้ว่าเขาจะฝึกฝนร่างกายอยู่ในหอคอยเวทย์มนตร์แต่เขาก็ไม่สามารถออกแรงได้อย่างต่อเนื้องมากขนาดนี้

อีวานมีสีหน้าสบายๆราวกับว่าเขากำลังเดินเล่นพักผ่อน

ในทางกลับกันเฟรย์หอบและร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเฟรย์ก็เริ่มใช้เวทมนตร์บินเพราะเขารู้สึกเหมือนจะเป็นสลบไปถ้าหากเขาวิ่งต่อไป

อีวานเหลือบมองเฟรย์ก่อนจะพูด

“ นายได้เรียนรู้บางส่วนของหมัดราชามาหรือ? ”

เฟรย์ที่ยังไม่ฟื้นลมหายใจตอบกลับขณะหอบ

“ ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น? ”

“ บูรัสที่ยอดเยี่ยมของนายเป็นคำใบ้และการเคลือนไหวของนายในขณะที่เรากำลังวิ่งอยู่นั้นทำให้ฉันมั่นใจได้ นายแสดงให้เห็นถึงความสง่างามที่แปลกประหลาดก็จริงแต่มันเป็นได้แค่เพียงสเต๊ปเด็กๆของหมัดของราชานักรบ”

“ นายมีดวงตาที่แหลมคมจริงๆ”

อีวานมองเขาด้วยสายตาสงสัย

“ ฉันอยากรู้เกี่ยวกับตัวนายมากขึ้นแต่ฉันจะรอจนกว่าเราจะพบกับ ‘ริกิ’”

* * *

อีวานยังคงมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือและระหว่างทางเขาต่อสู้กับอันเดดและสัตว์ประหลาดอื่นๆอีกมากมาย

แม้แต่ทหารรับจ้างระดับ A ที่ยิ่งเก่งกาจก็ยังอาจจะกลายเป็นศพที่ถูกลืมหลังจากต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังพวกนั้น อย่างไรก็ตามสำหรับอีวานมันไม่ใช่เรื่องท้าทาย

แตก

แตก

ต่อหน้าหมัดราชาของอีวานและเวทย์มนต์ของเฟรย์ แม้แต่อันเดธระดับสูงที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถอยู่รอดได้นานเกินเสี้ยววินาที

พวกมันถูกทำลายโดยไม่มีแม้โอกาสให้ต่อสู้กลับ

สิ่งนี้ทำให้เฟรย์รู้สึกแปลกๆเพราะมันทำให้เขานึกถึงการต่อสู้เคียงข้างกับคาซาจิน

‘ผู้ชายคนนี้เป็นอัจฉริยะอย่างแท้จริง’

เขาเหมือนกับคาซาจิน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด

เฟรย์ใช้ประโยชน์จากพลังระเบิดของอีวานและซัพพอร์ตเขาจากด้านหลังได้อย่างง่ายดาย

ต้องขอบคุณประสบการณ์ของเฟรย์ การประสานงานระหว่างทั้งสองคนนั้นสมบูรณ์แบบราวกับสายน้ำเล็กๆที่เชื่อมต่อกับแม่น้ำ

เมื่อตระหนักถึงความจริงนี้อีวานก็อดไม่ได้ที่จะมองเฟรย์ด้วยความชื่นชม

“สิ่งนี้มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ มันไม่สามารถพูดเป็นคำพูดออกมาได้แต่อีวานรู้สึกสบายกว่าการต่อสู้เพียงลำพังมาก”

“ เยี่ยมมาก ”

“ หืม…นายเป็นผู้ชายลึกลับจริงๆ”

เขามองเฟรย์ด้วยสายตาซับซ้อนครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว

อีวานสบายใจที่จะอยู่กับธรรมชาติเพียงลำพัง

มนุษย์ถูกกล่าวขานว่าเป็นสัตว์สังคมแต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเหมือนกัน

เขาเป็นคนประเภทที่ชอบความสันโดษ เขาไม่ได้เกลียดการใช้เวลาร่วมกับคนอื่นแต่เขาชอบอยู่คนเดียว

นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงการต่อสู้

อย่างไรก็ตามนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของอีวานที่เขารู้สึกว่าการต่อสู้ร่วมกับคนอื่นที่คอยสนับสนุนเขาไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนัก

และจากนั้นทัศนคติของอีวานก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เขายังคงพูดด้วยท่าทางสบายๆเหมือนเดิมแต่เฟรย์รู้สึกว่าเขาเริ่มเคารพในตัวของอีวานมากขึ้นอย่างลับๆ

ในขณะนั้นเองที่เฟรย์รู้สึกเหมือนได้เข้าใจมนุษย์ที่ซับซ้อนคนนี้ที่รู้จักกันในชื่ออีวาน

อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะทำในสิ่งที่รู้ว่าไม่ควรทำ

แน่นอนว่าเพราะเขาเป็นคนหยิ่งผยองแต่การที่ทำให้ชายคนนี้ยอมรับได้มันไม่ได้ง่ายเลย

หลังจากสี่วันพวกเขาก็มาถึงจุดหมาย

“นี่ไงละ”

“ …”

เป็นกระท่อมที่สร้างอยู่ลึกเข้าไปในป่า

ชั่วครู่เฟรย์ก็ลืมไปเสียสนิทว่านี่คือป่าที่มีสัตว์ประหลาดและปีศาจที่น่ากลัวสัญจรไปมาอย่างอิสระ

อีวานหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตะโกน

“ ริกิกกกกกกกกกก !!! ฉันมาแล้ว!”

“หือ?!”

เฟรย์ปิดหูของเขา

เสียงคำรามดังมากจนทำให้นกที่อยู่ไกลๆบินจากไปอย่างตกใจ

แก้วหูของคนที่อ่อนแอคงจะแตกไปแล้ว

อีวานยิ้มเขินใส่เฟรย์ที่จ้องมองเขาด้วยความโกรธ

“ ฉันต้องทำแบบนี้เพื่อที่จะปลุกเขานะ ”

“ เขานอนกลางวันเหรอไง? ”

“มั้ง มันช่วยไม่ได้นิ”

เสียงดังเอี๊ยด

จากนั้นประตูก็เปิดออกและมีชายคนหนึ่งเดินออกมา

ชายคนนี้มีผมสีเงินยาวจนถึงเอวซึ่งตัดกับเสื้อคลุมสีดำเรียบๆของเขา

สิ่งที่โดดเด่นอย่างแท้จริงคือดาบยักษ์ที่พาดอยู่บนหลังของเขา

ชายคนนั้นพูดด้วยท่าทางง่วงนอนในดวงตาของเขา

“ อีวานนายได้ทำสิ่งที่ฉันขอไปหรือเปล่า? ”

“ ฮึ่มแน่นอน ”

“ … ”

ทั้งสองคนเริ่มพูดคุยกัน แต่เฟรย์ไม่ได้สนใจบทสนทนาของพวกเขา

หัวใจของเขาเต้นรัว

ในความเป็นจริงเฟรย์ไม่เชื่อคำพูดของอีวานโดยสิ้นเชิง

บางทีเขาอาจจะถูกใครบางคนหลอกว่าเป็นเดมิก็อด

หรือบางทีอีวานอาจจะเข้าใจผิด

แต่ตอนนี้เขาที่มองเห็นด้วยตาของตัวเอง

‘เขาเป็นเดมิก็อดจริงๆ…และเขาก็แข็งแกร่งพอๆกับชายชราที่ใช้ยาพิษ’

เฟรย์เหงื่อแตก

ทันใดนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองนั้นเต็มไปด้วยความประมาท ทำไมเขาไม่พิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจังก่อนที่จะตัดสินใจมาพบกับเดมิก็อด

ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเฟรย์ หากผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาสะบัดมือ มันก็สามารถทำให้หัวของเฟรย์นั้นกลิ้งลงบนพื้นได้แล้ว

จากนั้นชายคนนั้นก็หันมาสบตากับเฟรย์

“นายพาแขกมาด้วยหรอ?”

“ใช่ เขามาจากเซอร์เคิลนะ”

“ เซอร์เคิล…อืม”

เขาเกาหัวและดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง

“ เข้ามาข้างในก่อนสิอีวานฉันบังเอิญมีบางอย่างที่ฉันต้องการจะถามนาย ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าหากนายได้เพื่อนของนายคนนี้ช่วย “

จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปข้างในราวกับเขาคาดหวังให้เฟรย์ตามเข้าไป

เฟรย์ที่เตรียมพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตรู้สึกเหนื่อยล้า

“ นายไม่จำเป็นต้องกังวลมากนักหรอก เขาคาดเดาไม่ได้แต่เขาเป็นคนดี ”

เฟรย์มองหน้าอีวานครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“ มันดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ โดยเฉพาะนายที่กำลังพูดด้วยสีหน้าแข็งกระด้างแบบนี้”

“ หึหึ…ยิ่งนายอยู่ระดับสูงเท่าไหร่นายก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงพลังที่น่ากลัวของริกิ ผู้ชายคนนั้นเป็นสัตว์ประหลาด”

อย่างที่เฟรย์พูดใบหน้าของอีวานก็แข็งกระด้างพอๆกับเขา

เฟรย์พยักหน้าขณะเช็ดเหงื่อ

“ นายไม่ได้เข้าใจผิดแน่ เขาคือเดมิก็อด”

“ อย่าเป็นศัตรูกับเขาอย่างเปิดเผย แม้ว่าฉันจะไม่คิดว่าเขาจะฆ่านายแต่จากตรงที่เราอยู่นี้คือดินแดนของเขาและฉันมาสามารถทำอะไรได้ “

“ …เข้าใจแล้ว”

เฟรย์พยักหน้าแล้วทั้งสองก็เข้าไปในกระท่อม

ทันทีที่เปิดประตูเฟรย์ก็ต้องประหลาดใจ

นี่เป็นเพราะภายในกว้างขวางอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาบอกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าพื้นที่นี้ใหญ่แค่ไหน

โถงทางเดินยาวและผนังตกแต่งด้วยดาบทุกรูปทรงและขนาด ชุดเกราะที่ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเฝ้าโถงทางเดินก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

เมื่อรวมกับแสงเทียนที่ส่องสว่างในอวกาศอันมืดมิดทำให้สถานที่แห่งนี้มีบรรยากาศที่หาไม่ได้จากที่อื่นในโลก

“ การบิดเบือนเชิงพื้นที่…”

“นั่นอะไร?”

“ ด้วยการบิดเวลาและทำให้พื้นที่ที่จำกัดสามารถขยายตัวออกได้หลายสิบเท่า

“ อืม ฉันคิดเสมอว่ามันเป็นแค่ประตูวาร์ปหรืออะไรสักอย่าง”

เฟรย์ส่ายหัว

เมื่อเขาเปิดประตูเขาไม่ได้รู้สึกถึงความผิดเพี้ยนใดๆที่เป็นลักษณะของวาร์ป

สีหน้าของเขาเคร่งขรึม

มิติเวลาเป็นสนามพลังที่ยากในการรับมือแม้กระทั่งกับพ่อมดระดับ 9 ดาว อย่างไรก็ตามการบิดเบือนเชิงพื้นที่ที่อยู่ภายในห้องนั้นมีความเสถียรมากจนไม่มีรอยแตกแม้แต่นิดเดียว

‘นี่ต้องเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาเพราะเดมิก็อดไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้’

นี่คือพลังของเดมิก็อดคนนี่หรือเปล่า?

เฟรย์และอีวานเดินผ่านห้องโถงมืดและในตอนท้ายพวกเขาก็พบริกิที่กำลังนั่งอยู่ในห้อง

เขานั่งอยู่บนพื้นพร้อมกับลดสายตาลง ด้านข้างของเขาคือดาบที่เขาสวมไว้ที่หลังของเขา

“นั่งก่อนสิ ฉันขอโทษที่ฉันไม่ได้ชงชาให้ดื่มนะ”

เฟรย์มองเขาครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“คุณพูดเหมือนเป็นมนุษย์เลย”

ริกิเงยหน้าขึ้นมองเฟรย์

“คุณเป็นมนุษย์ที่แปลกประหลาด ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป หมายถึงพวกที่มีชีวิตอยู่ได้ถึง 100 ปี อีวานนายพบกับผู้ชายที่น่าสนใจมากนะในครั้งนี้”

เฟรย์รวบรวมตัวเองและก้าวไปข้างหน้า

“ ฉันได้ยินมาว่าคุณทรยศต่อเหล่าเดมิก็อด เป็นเรื่องจริงมั้ย?”

“ ถูกต้อง… แต่คุณจะเชื่อเพียงเพราะฉันพูดออกไปอย่างนั้นไหมละ?”

“ …”

การแสดงออกของเฟรย์ดูแปลกไปเล็กน้อย

ชายที่เขาอยู่ต่อหน้าเขาดูมีอายุไม่ห่างจากเขามากนัก

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือเขาถูกขังอยู่ในอเวจีเป็นเวลา 4,000 ปี

โดยปกติแล้วเขาสามารถดูการแสดงออกการพูดหรือท่าทางที่ไม่สำคัญของบุคคลนั้นและสรุปได้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นสิ่งมีชีวิตกึ่งอมตะที่ไม่มีใครรู้ว่าเคยมีชีวิตอยู่มานานเท่าไหร่ ต่างจากเฟรย์ที่ติดอยู่ในห้วงอเวจี

‘ฉันบอกไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่’

เฟรย์พยักหน้าตัดสินใจพูดตรงไปตรงมา

“ ไม่ฉันไม่อยากที่จะเชื่อสักเท่าไหร่”

“ คุณไม่ผิดที่จะสงสัยในตัวฉัน เนื่องจากคุณเป็นส่วนหนึ่งของเซอร์เคิลคุณจึงรู้สึกว่าการทรยศของเดมิก็อดนั้นยากที่จะเชื่อ ความจริงฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพิสูจน์ตัวเองให้กับคุณแต่อย่างน้อยฉันก็สามารถคลายความสงสัยของคุณได้บ้าง หากคุณบอกฉันว่าคุณยังไม่มีข้อมูลเรื่องไหนเกี่ยวกับเดมิก็อด ฉันก็จะแบ่งปันข้อมูลให้กับคุณ”

“ อืม มีอะไรที่เราทั้งสองยังไม่รู้นะหรือ?”

“ใช่”

ในคำถามของอีวานริกิกำลังพูดในสิ่งที่เฟรย์ไม่คาดคิด