พวกเขาใช้เวลาครึ่งวันในการไปถึงหมู่บ้านของไฮเอลฟ์ลิลันด์

เฟรย์และอีวานมองไปที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ไกลๆ

“ เมื่อสักครู่นี้มันไม่มีอะไรเลยนิ? ”

“ มันต้องถูกซ่อนไว้ด้วยกำแพงเวทย์ ”

“ถูกตัอง”

ไซแอ็กซ์พยักหน้าและอีวานก็ยื่นคางออกมา

“ นั่นคือต้นไม้โลกหรอ? มันใหญ่สมชื่อจริงๆ ”

“ เราเรียกมันว่าฮรูฮิราล ”

“ ฮิ…อะไรนะ?”

“ ฮรูฮิราล ”

อีวานที่พยายามจะออกเสียงคำๆนี้อยู่สองสามครั้งแต่ในไม่ช้าก็ยอมแพ้

“ ยากจริงๆ การฝืนออกเสียงสองสามครั้งทำให้รู้สึกว่าลิ้นของฉันกำลังบิดเบี้ยว ”

“ เพราะมันเป็นภาษษเอลวิช พวกเราไม่ได้มีปัญหากับการออกเสียงนั้น ”

ไซแอ็กซ์ยืนอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน

มีรั้วเล็กๆล้อมรอบแต่ดูเหมือนว่าพวกมันไม่ได้มีไว้เพื่อป้องกันไม่ให้อะไรเข้ามา

อย่างไรก็ตามมีเอลฟ์สองคนยืนอยู่ที่นั่นซึ่งดูเหมือนจะเป็นองครักษ์ซึ่งทั้งคู่เป็นผู้หญิง

คนทางซ้ายเดินเข้ามา

“ ไซแอ็กซ์? คุณกลับมาเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้ ”

เธอพูดเป็นภาษาเอลวิช

อีวานไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดและเฟรย์ก็แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและนิ่งเงียบ

“ พอดีมีเรื่องนิดหน่อยนะปิ๊ปปิ้น ทุกอย่างโอเคไหม?”

“ทุกอย่างปรกติดี แล้วการตามล่าเนโครแมนเซอร์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ …เรายังตามหาอยู่ ”

เอลฟ์ที่ชื่อปิ๊ปปินชำเลืองมองเฟรย์และอีวาน

“ พวกที่อยู่ข้างหลังคุณ…ดูเหมือนจะเป็นมนุษย์ ”

“ ฉันได้รับความช่วยเหลือขณะตามหาเนโครแมนเซอร์ พวกเขาเป็นคนที่จะช่วยฉัน ”

โชคดีที่เธอแนะนำพวกเขาเหมือนที่เฟรย์ได้บอก

สีหน้าของเธอดูแข็งกระด้างเล็กน้อยเพราะคำโกหกแต่ปิ๊ปปิ้นก็ไม่สงสัยในคำพูดของเธอเลย

“ ถึงอย่างนั้นมีเหตุผลอื่นไหมที่คุณพาคนทั้งสองคนนี้เข้ามาในเมือง ”

“ ฉันได้รับมอบหมายภารกิจจากราชินี ฉันมีอำนาจมากพอที่จะพาคนนอกสองคนนี้เข้ามาในหมู่บ้านนะปิ๊ปปิ้น ”

“ แน่นอนฉันรู้เรื่องนั้นดี ”

เธอยักไหล่

“ ฉันไม่ได้พยายามหาเรื่อง ฉันรู้ว่าคุณฉลาดและมีประสบการณ์ ”

“ ขอบคุณ ฉันขอโทษที่ทำตัวก้าวร้าวมากไปหน่อย ”

“ไม่เป็นไร แต่คุณไม่สามารถให้คนนอกเหล่านี้อยู่ในหมู่บ้านได้นานเกินไป คุณก็รู้ใช่มั้ย?”

“แน่นอน”

ทั้งสองคุยกันอย่างรวดเร็วและไซแอ็กซ์ก็หันหน้าไปหาเฟรย์

“ เป็นขั้นตอนมาตรฐานสำหรับบุคคลภายนอกในการทักทายกับราชินี เคน …ไม่สิเฟรย์พวกเราไปที่ฮรูฮิราลกันก่อนดีไหม?”

“ ถ้านั่นเป็นสิ่งที่ต้องทำก็แน่นอนเราควรทำตามนั้น ”

“แต่ฉันง่วงนอนแล้วอะ” (อีวาน)

“ พวกเขาใช้เวลาไม่นานหรอกน่า หลังจากนั้นนายจะได้พักสายตาอยู่บนเตียงนุ่มๆเลยละ ” (เฟรย์)

“ เตียงนุ่มๆ นายนี้รู้ดีไปหมดเลยนะว่าควรพูดอะไรเพื่อโน้มน้าวใจฉัน ” (อีวาน)

จากนั้นเขาก็ติดตามไซแอ็กซ์ไปพร้อมกับอีวาน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าสู่ป่าใหญ่

นั่นเป็นเพราะเมื่อ 4,000 ปีก่อนเขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับเอลฟ์มากนัก ยิ่งกว่านั้นพวกเขาปิดป่าแห่งนี่โดยสิ้นเชิงเพื่อไม่ให้บุคคลภายนอกเข้าชม

นั่นคือเหตุผลที่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นฮรูฮิราลด้วยตัวเอง ต้นไม้ยักษ์เปล่งรัศมีอันสง่างามซึ่งเหมาะกับชื่อของมัน

อีกทั้งบรรยากาศของหมู่บ้านก็เงียบสงบและเย็นสบาย มันแตกต่างอย่างมากกับสิ่งที่เขาคิดว่าหมู่บ้านจะเป็นอย่างไร

มันเหมือนกับมนุษย์ที่มีแนวโน้มและนิสัยที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับเชื้อชาติภูมิภาคและประเทศ

ก็ไม่น่าแปลกใจมากนัก

“ ห้องโถงของราชินีอยู่ในฮรูฮิราล พวกเราจะใช้เวลาไม่นานดังนั้นได้โปรดพยายามรักษาระดับความสุภาพขั้นพื้นฐานเอาไว้ด้วย ”

ด้วยคำพูดเหล่านั้นเธอจ้องมองอีวานด้วยความวิตกกังวล

“ ฉันรู้ว่าคุณคงเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนที่หยาบคาย เพราะนั่นคือสิ่งที่คุณเห็นแต่คุณก็ไม่ควรมีอคตินะ ”

เขาจ้องไปที่เฟรย์

“ นายเองก็ประหม่าเหมือนกันใช่ไหม? ”

“ ไม่เลยสักนิด ราชินีเอลฟ์ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นคนที่ดี เธอเป็นผู้ดีและคำว่าสง่างามเพียงอย่างเดียวคงไม่เพียงพอที่จะอธิบายตัวของเธอได้ ถ้านายได้เห็นเธอด้วยตาของนายเองนายจะไม่สามารถดูหมิ่นเธอได้แม้ว่านายต้องการก็ตาม ”

“ … ”

ไซแอ็กซ์มองเฟรย์ด้วยความประหลาดใจเพราะดูเหมือนว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับราชินีมากกว่าที่เธอคาดไว้

นอกจากนี้ความสัมพันธ์ของเขากับอีวานก็ค่อนข้างแปลก

‘บางครั้งพวกเขาดูเหมือนเป็นเพื่อน … แต่บางครั้งมันก็เหมือนกับศิษย์หัวดื้อที่กำลังถูกสั่งสอนด้วยอาจารย์ของเขา’

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงฮรูฮิราล

เมื่อเงยหน้าขึ้นแม้ว่าจะเอียงคอขึ้นไป 90 องศา มันก็ไม่สามารถมองเห็นปลายสุดของด้านบนได้

โชคดีที่พระราชินีไม่ได้อยู่ชั้นบนสุด

เห็นได้ชัดว่าต้องใช้เวลานานมากในการปีนต้นไม้ที่ใหญ่กว่าหอคอยเวทมนตร์ใดๆ

หลังจากปีนบันไดธรรมชาติที่ทำจากลำต้นแล้วพวกเขาก็เห็นพื้นที่ขนาดใหญ่ภายในต้นไม้โลก

พวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่าพื้นที่นั้นถูกสร้างหรือปรากฏขึ้นเองตามธรรมชาติ แต่ถึงแม้จะมีพื้นที่ขนาดใหญ่เช่นนี้มันกลับไม่มีปัญหาเมื่อพิจารณาขนาดของฮรูฮิราล

เมื่อพวกเขามาถึงบันไดขั้นสุดท้าย ไฮเอลฟ์สี่คนก็ลอยลงมาจากด้านบน

ดวงตาของอีวานส่องประกายแวววาวเมื่อพวกเขาลงจอดอย่างนุ่มนวลโดยไม่มีเสียง

เขารู้สึกว่าเอลฟ์เหล่านี้เป็นนักรบเวทมนตร์ที่มีทักษะสูงมาก

“ ไซแอ็กซ์คนที่อยู่ข้างหลังคุณคือใคร? ”

เอลฟ์ที่อยู่ด้านหน้าเป็นคนที่พูด

มีเพียงริ้วรอยเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา แต่เมื่อพิจารณาถึงอายุขัยของเอลฟ์เขาอาจมีอายุประมาณ 200 ปี

“ พวกเขาเป็นคนนอกที่ช่วยดิฉันตามล่าเนโคแมนเซอร์ ดิฉันคิดว่าพวกเราจะต้องอยู่ในหมู่บ้านเป็นเวลาสั้นๆ เพราะเหตุนั้นดิฉันจึงพาพวกเขามาที่นี่เพื่อทักทายราชินีและขออนุญาตค่ะ ”

“…เข้าใจแล้ว”

เอลฟ์คนนั้นมองพวกเขาด้วยสายตาที่เฉียบคมก่อนจะพูดภาษามนุษย์

“ ระวังคำพูดและการกระทำของคุณต่อหน้าราชินีด้วยนะคนนอก ”

เฟรย์พยักหน้าก่อนจะมองไปที่อีวาน

อีวานที่กำลังจะพูดอะไรที่ดูฉลาดแต่กลับยักไหล่และปิดปากไว้เมื่อเห็นท่าทางของเฟรย์

ราวกับจะบอกให้กับเฟรย์รู้ว่าเขาควรทำอะไร

ตอนนั้นเอง

มีคนเดินออกมาจากฮรูฮิราล

หลังจากเห็นพวกเขาเฟรย์ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เป็นกลุ่มดาร์กเอลฟ์ที่มีผิวสีเข้มและผมสีเงินเป็นเอกลักษณ์

และคามิลล์ก็ยังเป็นหนึ่งในคนที่อยู่แถวหน้าของกลุ่มนั้น

ชายวัยกลางคนจ้องเขาครู่หนึ่งก่อนจะพูดอะไรบางอย่างกับชายข้างๆคามิลล์

“ ฉันไม่รู้ว่ามันจะไปได้ด้วยดีนะหัวหน้ารีฟส์”

ชายที่ถูกเรียกว่ารีฟส์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ ฉันคิดว่ามันจะได้ผลในที่สุด ”

“ อืม…ค่อยโล่งใจหน่อย ฉันดีใจมากที่คุณเป็นหัวหน้าเผ่าแบลคทูธ ”

“ คุณยังชมด้วยคำพูดหวานๆได้เสมอเลยนะ แต่ตอนนี้เราจะต้องขอลาไปก่อน ”

รีฟส์หันหน้าไปมองกลุ่มของเฟรย์ในขณะที่เขาจ้องไปที่เฟรย์เขาก็ส่งสายตาดุร้ายไปที่อีวาน

“ …คนนอกเหรอ? ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเก่งพอตัว ”

“ ฉันไม่รู้ว่านายกำลังพูดว่าอะไร แต่ฉันชอบท่าทางของนาย นายอยากจะประลองกันหน่อยมั้ย? ” (อีวาน)

“ ใจเย็นๆ ”

เสียงสองเสียงซ้อนทับพร้อมกัน

นั่นเป็นเสียงของเฟรย์และเอลฟ์ชราที่ยืนอยู่ข้างๆรีฟส์

ดวงตาของเอลฟ์เฒ่าและเฟรย์สบตากันในขณะนั้นก่อนที่พวกเขาจะพยักหน้าพร้อมกัน

รีฟส์หักห้ามความปรารถนาของเขาก่อนจะเดินต่อไปอย่างเร่งรีบ

“ ถ้าอย่างนั้นฉันจะทิ้งพวกมือใหม่ไว้ให้คุณดูแล คามิลล์คุณเลือกเอาเองเลยก็แล้วกัน ”

“ ค่ะหัวหน้า ”

“ เราจะพาคนเด็กๆพวกนั้นไปกับเรา ”

หลังจากพยักหน้าแล้วพวกดาร์กเอลฟ์ก็จากไป

ขณะที่เธอเดินผ่านไปคามิลล์ก็ได้สบตากับเฟรย์

“ …?”

เธอเอียงศีรษะ

ไม่ใช่เพราะเธอเห็นผ่านภาพลวงตาของเฟรย์ แต่เป็นเพราะเธอสงสัยว่าทำไมคนนอกคนนี่ถึงจ้องมองมาที่เธอ

ในไม่ช้าเฟรย์ก็ลดสายตาลง

สำหรับตอนนี้เขาควรมุ่งเน้นไปที่การพบกับราชินี

* * *

ราชินีเอลฟ์อยู่ในส่วนด้านในสุดของต้นไม้โลก

ช่วงเวลาที่เข้าไปข้างในห้องนั่นมันไม่มากเกินไปที่จะบอกว่าเสียงของโลกได้หายไป

“ …”

“ …”

และบุคคลนี้ที่สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้อย่างง่ายดายกำลังนั่งบนบัลลังก์ที่ทอจากหญ้า

เธอมีผมสีขาวบริสุทธิ์ที่ดูเหมือนหิมะสดและผิวซีดที่ดูเหมือนจะขาวกว่าที่คิด

ดวงตาสีเงินทั้งสองของเธอส่องประกายราวกับดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืน

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเธออีวานถึงกับพูดไม่ออก

เมื่อเทียบกับไซแอ็กซ์ซึ่งรูปลักษณ์ภายนอกอาจเรียกได้ว่าไม่ธรรมดาแล้วแต่ความงามของราชินีนั้นเหนือยิ่งกว่าใครๆ

เธอยังแสดงออกถึงการปรากฏตัวร่าวกับเทพซึ่งมันยากที่จะมองตรงไปที่เธอ

ไซแอ็กซ์ก้มศีรษะของเธอ

ราชินีดูเหมือนจะสวยกว่าที่เธอจำได้

และมันจะยังคงเป็นเช่นนั้นต่อไป

“ …”

เฟรย์สังเกตเห็นความจริงอีกอย่าง

เธอแทบจะไม่มีลักษณะของไฮเอลฟ์เลย เธอเป็นไฮเอลฟ์มาตั้งแต่แรกหรือเปล่า?

เขาไม่สามารถบอกได้เพราะหูของเธอซ่อนอยู่หลังผมที่เปล่งประกายของเธอ

‘ราชินีเอลฟ์ที่ฉันรู้จักนั่นเป็นไฮเอลฟ์ทั้งหมด’

เขาไม่ค่อยเข้าใจ

เขารู้สึกว่าเธอไม่ใช่ไฮเอลฟ์และมันเป็นเพราะสถานการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอปรากฏตัวออกมาเช่นนี้

ดูเหมือนจะเป็นไปได้

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องกังวลในตอนนี้

ริมฝีปากของเธอค่อยๆแยกออก

“ ไซแอ็กซ์ ”

แม้แต่เสียงของเธอก็ยังไพเราะ

มันรู้สึกเหมือนเสียงกระซิบอันแสนหวานของคนรัก

อีวานรู้สึกหนาวสั่นลงกระดูกสันหลังและเหวี่ยงแขนโดยไม่มีเหตุผล

ไซแอ็กซ์โค้งคำนับอย่างสุภาพอีกครั้ง

“ ไซแอ็กซ์ลูกสาวคนแรกของอนาริลทักทายพระบาทสมเด็จพระราชินี ”

“ คุณไม่จำเป็นต้องทักทายฉันอย่างสุภาพหรอกนะเพื่อนเก่าของฉัน ”

“ …ฉันขอบคุณสำหรับความใจดีของคุณ ”

ดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงออกของราชินีในคำพูดเหล่านั้น แต่มันหายไปเร็วกว่าที่มันปรากฏ

ดวงตาสีเงินของเธอหันไปหาอีวานและเฟรย์

“ คุณบอกได้ไหมว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคุณคือใคร? ”

“ พวกเขาเป็นคนที่ช่วยฉันตามหาเนโครแมนเซอร์ …อีวานเฟรย์ทักทายสมเด็จพระราชินีสิ ”

อีวานส่ายหัวเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนเขาจะเป็นบ้าแน่ถ้าหากเขายังคงมองไปที่ร่างของราชินี

เขารู้สึกกังวลเพราะการได้เห็นราชินีทำให้บางสิ่งในตัวเขาปั่นป่วนอย่างควบคุมไม่ได้

เป็นผลให้คำพูดของเขาติดขัดก่อนที่มันจะออกมา

“ อีวาน! ”

จากนั้นเขาก็หลับตาลงราวกับว่าเขาได้พูดทุกอย่างที่เขาอยากจะพูด

เขาทำเพียงเพราะเขาไม่สามารถทนมองราชินีได้อีกต่อไป แต่เป็นที่ชัดเจนว่าการกระทำดังกล่าวจะถูกมองจากคนรอบข้างอย่างไร

“หยาบคาย…”

ใบหน้าของเอลฟ์ชราข้างๆราชินีกลายเป็นสีแดง

การแสดงออกของไซแอ็กซ์ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

“ พฤติกรรมของเจ้า…กล้าดียังไง…”

“ เจลพิคพอได้แล้ว ”

“ แต่พระบาทสมเด็จพระราชินี… ”

“ เป็นไปไม่ได้ที่เราจะยัดเยียดมารยาทของเอลฟ์ให้กับมนุษย์ คุณคิดแบบนั่นไหม? ”

“…กระหม่อมขอโทษ”

เจลพิคก้มศีรษะของเขาที่ราชินีแต่เขายังคงมองไปที่อีวานด้วยสายตาที่ดุร้าย

เขาไม่รู้ว่าทำไมอีวานถึงหลับตาแต่เฟรย์กลับเดาะลิ้นเล็กน้อย

บรรยากาศเริ่มตึงเครียด

ราชินีผู้มีอำนาจสูงสุดดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นมากนัก แต่ผู้อาวุโสรอบๆตัวเธอมีการแสดงออกที่ไม่ดี

คำตัดสินของ “เอลฟ์อาวุโส” เป็นรองเพียงราชินีเท่านั้น ไม่มีอะไรดีที่จะมาจากการทำให้พวกเขาเป็นศัตรูกันโดยไม่มีเหตุผล ‘

ราชินีจ้องมองไปที่เฟรย์

เฟรย์ค่อยๆก้มหน้าขณะพูด

“ ขอให้ความสง่างามของผืนป่าไหลไปชั่วนิรันดร์และขอให้แสงแดดส่องท้องฟ้าให้สว่างไสว กระหม่อมมีชื่อว่าเฟรย์เป็นพ่อมดจากอาณาจักรคัสต์เคาพะยะค่ะฝ่าบาท ”

“ โอ้ว…”

“ อืม ”

การแสดงออกของผู้อาวุโสนั้นดีขึ้นมาก

บางคนรวมถึงไซแอ็กซ์มองเฟรย์ด้วยความประหลาดใจ

ราชินีมองเฟรย์ด้วยสายตาแปลกๆ

“ พ่อมดเฟรย์ดูเหมือนคุณจะคุ้นเคยกับมารยาทของเอลฟ์เป็นอย่างมาก แม้ว่ามันจะดูล้าสมัยไปหน่อยแต่ก็น่าทึ่ง”

“ กระหม่อมมีโอกาสไม่กี่ครั้งที่จะได้เป็นเพื่อนกับพวกเอลฟ์พะยะค่ะ ”

ไซแอ็กซ์เอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสงสัย

คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเรียนรู้คำทักทายที่ล้าสมัยจากดาร์กเอลฟ์เพราะพวกเขาไม่เคยชอบสิ่งเหล่านี้

เขามีคนรู้จักที่เป็นเอลฟ์คนอื่นด้วยหรือ?

“ ฉันมีนามว่าสโนว์ ดิ พรีดิกวูด ราชินีแห่งเอลฟ์”

“ …”

ในขณะนั้นคิ้วของอีวานกระตุกและเขาก็เปิดตาข้างหนึ่ง

เฟรย์ที่เงียบอยู่ครู่หนึ่งก้มศีรษะของเขาอีกครั้ง

“ …เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับพระราชินีพะยะค่ะ”

สำหรับเอลฟ์ชื่อกลางนั้นมีความหมายพิเศษและไม่สามารถใช้ได้กับทุกคน

‘ดิ’ เป็นชื่อกลางที่เฉพาะผู้ที่นั่งบนบัลลังก์ในฐานะราชินีเท่านั้นที่สามารถรับได้

แต่สิ่งที่เฟรย์และอีวานให้ความสนใจมากที่สุดคือนามสกุลของเธอ

“พรีดิกวูด”

มันเหมือนกับของโอดิน

พวกเขามีความประหลาดใจอย่างแรง

พระญาติของพระราชินี…เฟรย์สงสัยว่าสิ่งต่างๆจะซับซ้อนกว่าที่เป็นอยู่

ในขณะเดียวกันเขาก็ดีใจอย่างยิ่งที่เขาตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยชื่อของโอดินให้กับไซแอ็กซ์ มันเป็นการตัดสินใจที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

“ มันคงไม่นานนัก แต่ฉันก็ยังหวังว่าคุณจะมีความสุขกับการพักผ่อนนะไซแอ็กซ์ คุณช่วยสอนเพื่อนของคุณเกี่ยวกับกฎของสังคมของเราได้มั้ย?”

“ แน่นอนค่ะฝ่าบาท ”

สโนว์กระตุกเล็กน้อยในตอนนั้น

เฟรย์และไซแอ็กซ์โค้งคำนับอีกครั้งในขณะที่อีวานหันหน้าหนี

ใบหน้าของผู้อาวุโสเปลียนเป็นโกรธอีกครั้งแต่อีวานดูเหมือนจะไม่สนใจ

พวกเขาติดตามไซแอ็กซ์และเดินออกจากฮรูฮิราล

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงที่ต้นไม้ต้นอื่น

เนื่องจากมันเป็นหมู่บ้านของไฮเอลฟ์ต้นไม้ทุกต้นจึงค่อนข้างใหญ่ สิ่งนี้ทำให้เอลฟ์สามารถสร้างบ้านได้โดยไม่ต้องทำลายต้นไม้

ตาก!!

ไซแอ็กซ์ที่ปิดประตูมองไปรอบๆ ดวงตาของเธอดูเหมือนจะสว่างขึ้น

นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอโกรธ

“ อีวานนายนี่จริงๆเลย… นายจะหยาบคายกับสมเด็จพระราชินีได้อย่างไร? หากไม่ได้เป็นเพราะไหวพริบที่รวดเร็วของเฟรย์ทุกอย่างอาจจะแย่ไปแล้ว!”

“ …”

อีวานที่เป็นคนที่ไม่ยอมหุปปากหรือยอมใครง่ายๆกลับถอนหายใจก่อนพูดว่า

“ฉันขอโทษ”

“…ฮะ?”

“ มันเป็นความผิดของฉันเอง ทั้งหมดเลย ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ”

“ …”

สิ่งนี้ทำให้ไซแอ็กซ์พูดไม่ออกไปชั่วขณะเพราะเธอไม่เคยคาดหวังให้เขาก้มหัวลงและขอโทษ

เธออ้าปากค้างสองสามครั้งโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อนที่จะถอนหายใจ

“ …พวกคุณสองคนสามารถอยู่ที่นี่ได้ในขณะที่พวกคุณอยู่ในเมือง”

“ คุณอยู่คนเดียวเหรอ? ”

ด้วยคำถามของเฟรย์เธอพยักหน้า

“ถูกตัอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“ …”

เฟรย์ไม่รู้จะพูดอะไร

ถือว่าเป็นเรื่องที่กล้าหาญมากในหมู่มนุษย์สำหรับผู้หญิงโสดที่ยังไม่ได้แต่งงานที่จะมีผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่สองคนอยู่กับเธอในบ้านของเธอ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งนี้ไม่ใช่อะไรพิเศษในหมู่ของพวกเอลฟ์

“ ฉันต้องออกไปข้างนอกสักพัก ฉันมีบางสิ่งที่จะรายงานทุกครั้งที่กลับมาที่เมือง ฉันอาจจะกลับมาไม่ทันก่อนพระอาทิตย์ตกดังนั้นโปรดอย่าออกนอกบ้าน ”

“ ในห้องนอนใหญ่มีอาหารเตรียมไว้แล้ว แล้วไว้เจอกัน “

หลังจากพูดอย่างนั้นไซแอ็กซ์ก็ออกจากบ้านทันที

เฟรย์และอีวานสบตากันก่อนที่จะเดินไปที่ห้องนอน

ขณะที่พวกเขามองไปที่อาหารบนโต๊ะไม้พวกเขาก็ตกตะลึง

พูดได้สั้นๆว่ามันคือสลัด

ไม่มีแม้แต่การตกแต่งใดๆ

คนที่กินมันอาจจะไม่ได้ลิ้มรสอะไรนอกจากหญ้าในขณะที่กินมัน

การแสดงออกของอีวานยับยู่ยี่จนมองแทบไม่เห็น

“ นี่มันอาหารแพะชัดๆ…”

เฟรย์หยิบเนื้อออกมาจากกระเป๋าอย่างเงียบๆแล้วโยนมันใส่เขา

สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของอีวานสดใสขึ้นทันที

“ การเตรียมการของนายนี้ละเอียดถี่ถ้วนดีจริงๆ ”

“ มันก็ไม่ได้มากมายอะไรแต่นั่นไม่สำคัญหรอกฉันเตรียมมาโดยเฉพาะคนที่มีสัญชาตญาณเหมือนสัตว์ป่าอย่างนาย”

“ไม่จริงเลยเหอะ”

อีวานยิ้มและกระตุกเล็กน้อย

จากนั้นเขาก็หยุด

โดยปกติแล้วถ้าหากใครกล้าแซวอีวานแบบนี้อาจจะโดนอีวานตบเกรียนแตกโดยไม่ลังเล แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงกลับยอมรับมันได้?

แทนที่จะกินเนื้อเฟรย์เริ่มกินอาหารที่ไซแอ็กซ์เตรียมไว้ให้

ผักที่ไม่มีน้ำสลัดจะมีรสชาติตามธรรมชาติเท่านั้น

อีวานมองเขาและทำท่าทางแปลกๆ

“ รสชาติเป็นยังไง? ”

“ หลังจากกัดไปไม่กี่คำมันก็จะมีรสชาติในตัวของมันเอง นายควรบ้างไหม? ”

“ไม่มีทาง”

[เรื่องนี้เริ่มซับซ้อนขึ้นมาก]

“ …”

เฟรย์พูดสิ่งนี้โดยใช้กระแสจิต

เขาไม่ได้พยายามที่จะอวด แต่ถ้าหากเอล์ฟกำลังจับตาดูอยู่พวกเขาจะสามารถได้ยินเสียงกระซิบแม้ว่าจะอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรก็ตาม

อีวานตอบกลับอย่างไม่เป็นทางการขณะที่เคี้ยวเนื้อในปาก

[เพราะโอดินเป็นญาติของราชินี?]

[ใช่ หากเราไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด เราจะถูกขับไล่ออกในทันที]

[แล้วเราจะทำยังไงดี?]

[เราจะค้นหาสิ่งที่ริกิบอกฉัน]

“ฮะ?”

อีวานส่งเสียงประหลาดใจ

เมื่อเฟรย์จ้องมองเขา เขาก็แกล้งพูดออกมาอย่างตั้งใจ

“ นี้มันเนื้อปลาวาฬหรือเปล่า? ทั้งเหนียวแถมรสชาติแย่มาก”

[เขาพูดว่าอะไร?]

[เขาบอกแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น]

[แล้วทำไมไม่บอกฉันด้วยละ? พวกนายมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันแล้วสินะ]

เฟรย์ไม่สนใจคำพูดของอีวาน

[ริกิบอกว่าโอดินจะต้องใช้สื่อที่จะติดต่อกับอะโพคาลิปส์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาต้องใช้สิ่งของที่ทรงพลังซึ่งสามารถส่งสัญญาณออกไปนอกป่าทึบนี้ได้]

[สื่อ?]

[เขาไม่รู้แน่ชัดว่ามันคืออะไร อาจเป็นสร้อยข้อมือหรือต่างหูรูปปั้นขนาดเล็กหรือหินหน้าตาธรรมดาๆ มันอาจเป็นรอยสักบนร่างกายของเขาก็ได้]

[มันคลุมเครือมาก เราจะหามันได้ยังไง?]

[ไม่ทางใดก็ทางหนึง]

อีวานรู้สึกว่าคำพูดนั้นคลุมเครือ แต่เฟรย์เพิ่งคิดว่าเรื่องนี่มันซับซ้อนขึ้น

เขารู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดในขณะที่คิดหาวิธีเปิดเผยตัวตนของโอดินในฐานะอัครสาวกและสังหารเขา

มันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

หากพวกเขาสามารถฆ่าอะโพคาลิปส์ได้ด้วยการทำงานหนักเพียงครั้งเดียวมันก็คุ้มค่า

มันเป็นสิ่งที่ยังคงคุ้มค่าถึงแม้พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่านี้ถึง 100 เท่าก็ตาม

นี่คือเหตุผลที่เฟรย์รู้สึกโชคดีมากที่ได้พบกับริกิในตอนนี้

‘แม้ว่าฉันจะไม่สามารถเชื่อใจเขาได้เต็มที่ก็ตาม’

อย่างไรก็ตามเขายังไม่ยอมคลายข้อสงสัย

ความสัมพันธ์ที่ไม่ดีของเขากับเดมิก็อดกินเวลานานเกินกว่าที่เขาจะทำยอมรับมันได้ง่ายๆ

ริกิคงรู้เรื่องนั้น

คนหนึ่งดูน่าสงสัยส่วนอีกคนก็รู้มาก

อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ลังเลที่จะทำงานร่วมกัน พวกเขาตระหนักดีว่านี้เป็นวิธีเดียวที่จะบรรลุเป้าหมายที่ซ้อนทับกันได้

แน่นอน ‘เป้าหมาย’ ของริกิคือสิ่งที่ทำให้เขาสงสัยมากขึ้น

เดมิก็อดหรือโดยเฉพาะอย่างยิ่งอะโพคาลิปส์แห่งดาบ

เขาเป็นหนึ่งในห้าเดมิก็อดที่อยู่รองจากลอร์ดโดยตรง เขาต้องฆ่าพวกเดียวกันด้วยเหตุผลอะไร?

‘…’

ความคิดของเขาเริ่มหลงทาง

เฟรย์ใช้โทรจิตอีกครั้ง

[ถ้าเขาติดต่อกับนอซด็อกมันควรจะมีร่องรอยของพลังงานศักดิ์สิทธิ์ที่อาจไม่สามารถสัมผัสได้จากที่นี่ แต่ฉันสามารถสัมผัสได้ จากนั้นเราจะพบว่าสื่อคืออะไร]

[โห ฉันเข้าใจละ แปลว่าเราจะรออยู่ที่นี่จนกว่าโอดินจะติดต่อกับเดมิก็อด?]

[ใช่]

มันง่ายกว่าที่เขาคาดไว้

จู่ๆอีวานก็นึกขึ้นได้และถามด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อย

[แล้วถ้าเขาไม่ติดต่อล่ะ?]

[เราจะต้องเพิ่มแรงกดดันให้กับเขาในปริมาณที่เหมาะสม ในการทำเช่นนั้นเขาจะกังวลมากจนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดต่อกับเดมิก็อด]

รอยยิ้มเหยียดทั่วริมฝีปากของเฟรย์

[ในที่สุดฉันก็คิดแผนการดีๆได้แล้ว]

[หืม?]

ในขณะนั้นเฟรย์กำลังคิดถึงคามิลล์

เป้าหมายแรกของเขาคือการติดต่อกับเธอ

อีวานถอนหายใจ

[ฉันจะเบื่อเอานะ ไม่มีสัตว์ประหลาดรอบๆให้ฉันฆ่าแล้วฉันจะฆ่าเวลายังไงละ?]

เขาจ้องมองไปที่เฟรย์ที่ส่ายหัวอย่างหนักแน่น

[ฉันทำไม่ได้เพราะฉันจะมีธุระที่ต้องจัดการ]

[เอาน่า อย่างน้อยก็ฝึกสู้กับฉันสักสองสามครั้งจะได้ไหม?]

[มันสำคัญมาก เราค่อยมาว่ากันในเรื่องนี้หลังจากงานของเราเสร็จสิ้น]

เขาไม่รู้ว่าจะสามารถเข้าไปในหมู่บ้านของไฮเอลฟ์ได้อีกทีเมื่อไหร่

พูดให้ถูกต้องเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นต้นไม้โลกแบบใกล้ชิดอีกเลย

ต้นไม้โลกฮรูฮิราล

มีบางอย่างที่เขาต้องการทดสอบกับต้นไม้โลกซึ่งมีอายุมากว่า 5,000 ปี

ถ้าเขาสามารถทำในสิ่งที่เขาคิด … เขาจะได้รับผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เขาคาดไว้