“ไอ้บ้าเอ้ย นี่ฉันบอกนายแล้วไงว่าน่าจะปล่อยให้ฉันฆ่ามันซะ!”

อีวานรู้สึกรำคาญอย่างเห็นได้ชัดแต่เฟรย์ไม่สนใจเขาในขณะที่เขาสังเกตเห็นอันเดดอยู่รอบๆตัว

จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ไซแอ็กซ์

ดูเหมือนว่าในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าสถานการณ์ปัจจุบันน่ากลัวเพียงใด

เฟรย์เข้าไปมาหาเธอขณะพูด

“ ทิ้งพวกเราไว้ที่นี่ คุณต้องรีบกลับไปอธิบายสถานการณ์นี้ให้ราชินีฟัง”

“ฮะ? อธิบายสถานการณ์นี้…?”

เธอจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร?

ใบหน้าของไซแอ็กซ์มืดลงทันทีเพราะเธอรู้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่สามารถทำงานนี้ให้สำเร็จได้ คนนอกอย่างเฟรย์และอีวานจะไม่มีความน่าเชื่อถือพอ

ไซแอ็กซ์กัดริมฝีปากก่อนพูดว่า

“ฉันจะรีบกลับมาฉันมั่นใจว่าจะได้รับกำลังเสริม ดังนั้นโปรดยื้อจนกว่าจะถึงตอนนั้น”

ไซแอ็กซ์จากไปทันที

เฟรย์มองไปที่อันเดดอีกครั้ง

พวกมันแข็งแกร่งกว่าที่พวกที่เขาพบนอกป่าแต่ก็ไม่ได้เป็นภัยคุกคามมากนัก

“ อย่าลังเลให้มาก! พวกมันเป็นแค่ไอ้พวกกระจอก!”

อีวานคำรามและเหวี่ยงหมัดไปทุกทิศทาง

มีดกำปั้น

เขาปลดปล่อยการโจมตีระยะไกลที่ทำให้อันเดดก่อนหน้านี้กลายเป็นผงแต่ผลที่เขาเห็นไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง

การแสดงออกของอีวานแข็งขึ้นเล็กน้อย

‘พวกนี้แกร่งกว่ามาก’

หากอันเดดที่พวกเขาพบนอกป่าใหญ่เป็นทรายแสดงว่าพวกที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาตอนนี้เป็นเหมือนหิน

การโจมตีของเขายังไม่สามารถทำลายมันได้ทั้งหมด

เมื่อพวกมันพยายามที่จะกลับมารวมตัวกัน อีวานคำรามด้วยความโกรธ

“ เอานี่ไปกินสิไอ้บ้า! ”

วูม

อากาศสีแดงออกมาจากร่างของอีวานและดันโครงกระดูกที่พยายามจะหยิบชิ้นส่วนของพวกเขากลับคืนมา

ตึง

คราวนี้มีผลชัดเจนมากขึ้นเนื่องจากโครงกระดูกจำนวนมากระเบิดเป็นผง

“ ฟรอสต์สครีม ”

แสงสว่างจ้าปรากฏขึ้นจากปลายไม้เท้าแห่งมหานักปราชญ์ขณะที่เฟรย์ปลดปล่อยหนึ่งในคาถาที่เขาเก็บเอาไว้

น้ำแข็งก้อนใหญ่ทุบโครงกระดูกที่อยู่รอบๆ อย่างไรก็ตามเฟรย์ไม่ได้ละสายตาจากโอดินเลย

เขามองไปที่โอดินเพราะเขาสงสัยว่าเมื่อไหร่โอดินจะร่ายคาถาอัญเชิญเสร็จ แต่โอดินที่คิดว่าที่เฟรย์กำลังตรวจสอบเขาเพราะว่าเฟรย์กำลังกังวลก็ได้หัวเราะออกมาดังๆ

“สายไปแล้ว!”

อูววว

เขาพ่นเลือดลงบนวงกลมอัญเชิญที่ส่องแสง

เลือดที่ไหลซึมลงสู่พื้นจับตัวกันเป็นก้อนและเป็นรูปร่างต่างๆ พวกเขาเป็นวิญญาณที่หลงทางจากนรกที่หลั่งน้ำตานองเลือด

วิญญาณเหล่านี้ส่งเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวพร้อมกัน

อ่า

และเฟรย์ก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาโชคดีที่ไซแอ็กซ์ได้จากไปแล้ว

นี่เป็นเพราะใครก็ตามที่มีจิตใจไม่เข้มแข็งเพียงพออาจจะเป็นบ้าหากเพียงแค่ได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวนั้น

วูม

ลมที่เป็นเหมือนลางร้ายพัดผ่านต้นไม้ทำให้เสียงกรีดร้องของวิญญาณที่หลงทางหายหยุดลง

ปีศาจค่อยๆลุกขึ้นจากวงกลมอัญเชิญบนพื้นดิน

สิ่งแรกที่ปรากฏคือสองหัว จากนั้นท่อนแขนที่หนากว่าต้นไม้ก็เริ่มปรากฏขึ้นทีละท่อน

ปีศาจมีแขนทั้งหกข้างแต่ละข้างถืออาวุธที่แตกต่างกัน

อาชูร่า

เป็นช่วงเวลาที่หนึ่งในหกอาร์คดยุกแห่งโลกปีศาจปรากฏตัวอีกครั้งในทวีป

เขามีขนาดใหญ่มากจนรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อมองไปที่เขา

ป๊าก

อีวานที่เพิ่งทุบหัวโครงกระดูกถ่มน้ำลายลงกับพื้นก่อนพูด

“ คนๆนี้แข็งแกร่งกว่าปีศาจระดับสูงที่ฉันเคยพบมาก่อน เขาเป็นหนึ่งในอาร์คดยุกหรือ?”

“ถูกตัองแม้ว่าฉันจะไม่สามารถเรียกเขามาในสภาพสมบูรณ์ได้ก็ตาม”

แม้ว่าโอดินจะพูดแบบนี้แต่ความพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

เป็นเวลาเพียงสามปีแล้วที่เขาเรียนรู้วิธีการอัญเชิญแต่ความสามารถในการอัญเชิญอาร์คดยุกเป็นหลักฐานที่ชัดเจนถึงพรสวรรค์ของเขา

รอยยิ้มของเขาผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

“ นี่คืออาชูร่า…แม้ว่าการอัญเชิญจะไม่สมบูรณ์แบบแต่เขาก็ยังแข็งแกร่งพอที่จะกำจัดพวกแกทั้งสองได้อย่างง่ายดาย แกคิดว่ายังไง? แกคิดว่าอาชูร่าเป็นสิ่งทดแทนที่เหมาะสมสำหรับราชาวิญญาณแห่งสายลมบ้างไหม?”

เฟรย์และอีวานไม่ตอบ

พวกเขาต้องกลัวแน่ๆ

โอดินหัวเราะอีกครั้งขณะกางแขนออก

“ เอาละ…! อาชูร่า! ฆ่าพวกมัน!”

[…]

อาชูร่าไม่ได้เคลื่อนไหวในทันทีแต่กลับตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเขาแทน

เขามองไปที่ป่าโดยรอบลำธารและมองเห็นฮรูฮิราลที่ทอดยาวไปบนท้องฟ้า

มีความรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยในการจ้องมองของเขา

[…นี่คือดินแดนของพวกเอลฟ์หรือเปล่า? เพื่อเรียกฉันมายังสถานที่เช่นนี้แกต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ]

“ ว่าไงนะ?”

[คำพูดของแกมันไม่มีมารยาท สุภาพกว่านี้หน่อยเจ้าเอลฟ์ตัวน้อย]

“ …ฮึก!”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้อาชูร่าก็หันไปมองที่โอดิน

โอดินที่กำลังจะพูดรู้สึกกดดันอย่างไม่น่าเชื่อในใจและถูกบังคับให้ถอยไปสองสามก้าว

[ถ้าไม่ใช่เพราะพรสวรรค์ของแกฉันก็ไม่คิดจะเซ็นสัญญากับเด็กอย่างแกหรอก]

แม้ว่าคำพูดของเขาจะดูหมิ่นแต่โอดินก็ไม่กล้าปฏิเสธ

หลังของเขาเปียกไปด้วยเหงื่อ

[แต่ฉันไม่ได้มาเที่ยวที่โลกนี้มาสักพักแล้วมันก็เลยรู้สึกดีมาก มันจะดีกว่านี้ถ้าฉันไม่ได้อยู่ในดินแดนของพวกเอลฟ์]

เขารู้สึกกระวนกระวายใจ

ใบหน้าที่แตกต่างกันของอาชูร่าแต่ละหน้าหันไปเผชิญหน้ากับเฟรย์และอีวานตามลำดับ

ทันทีที่เขาได้พบกับการจ้องมองของเขา อีวานรู้สึกว่าหัวใจของเขากระพือโดยไม่รู้ตัวและในทันใดนั่นความภาคภูมิใจของเขาก็ลุกเป็นไฟ

‘นายกลัวอะไรอยู่ละอีวาน?!’

เฟรย์ตกใจยิ่งกว่ากับสายตาที่คุ้นเคย

[ยังไงสัญญาก็คือสัญญาจะให้ฉันฆ่ามนุษย์สองคนนี้หรือ?]

“ ใช่แล้วครับ ”

โอดินตอบทั้งๆที่หน้าซีด

เฟรย์เดินเข้ามาหาอาชูร่า

จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของมันก่อนจะพูดว่า

“ อาร์คดยุกแห่งปีศาจและเจ้าแห่งขุมนรกสังหารอาชูร่า ”

[ถูกต้องพ่อมดมนุษย์ นายตั้งใจจะขอให้ไว้ชีวิตของนายหรือ?]

“ มันก็ไม่เชิง ”

[อืม]

อาชูร่าสังเกตเฟรย์อย่างใกล้ชิด

จากนั้นหัวทั้งสองของเขาก็เอียงพร้อมกัน

‘ในสายตาของเขา…ฉันคิดว่าฉันเคยเห็นมันมาก่อน’

เขาจำมันได้ไม่ดีนัก

มันแปลกมาก

เขาจะไม่มีวันลืมมนุษย์คนนั่นเและเขาไม่คิดว่าเขาเคยได้พบกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขามาก่อน

ไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้

มนุษย์ที่เขารู้จักไม่น่าจะมีอะไรมากไปกว่าซากศพที่หนาวเหน็บในตอนนี้

เพราะพวกเขาเป็นเพียงมนุษย์

“ ฉันอยากถามอะไรคุณสักหน่อย ”

[นายคิดว่าฉันจะให้คำตอบ?]

[คุณต้องให้สิเพราะคุณเป็นหนี้ฉัน]

[…?]

กระแสเสียง

หรือว่ามันเป็นกระแสจิตหรือเปล่า?

การใช้โทรจิตกับปีศาจ

นี่เป็นครั้งแรก … ไม่สิ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก

เคยมีผู้ชายคนหนึ่งที่ทำแบบเดียวกับเขาได้เมื่อนานมาแล้ว

อาชูร่าขมวดคิ้วเมื่อเขาไม่สามารถเรียกความทรงจำมาได้ทั้งหมด

[ขออภัยในมารยาทที่ไม่ดีด้วยนะอาชูร่า]

[อะไรนะ?]

มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

ภูมิทัศน์รอบๆอาชูร่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน มันเปลี่ยนจากป่าเขียวชอุ่มไปสู่นรกอันรกร้างที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องที่ไม่มีที่สิ้นสุด

มันคือนรกแห่งการสังหารซึ่งเป็นดินแดนของเขาเอง …

อาชูร่าตระหนักว่านี่คือโลกวิญญาณของเขาและชายคนนั้นก็ยังคงยืนอยู่ต่อหน้าเขาอย่างใจเย็น

รูปร่างหน้าตาของเขาแตกต่างจากเมื่อก่อนแต่อาชูร่ายังไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้

[นายเป็นผู้ชายที่ตลกมาก นายเข้าใจสิ่งที่นายเพิ่งทำลงไปหรือไม่?]

ร่างกายของอาชูร่าเติบโตขึ้นจนมีขนาดใหญ่กว่าที่เคยเป็นมาหลายสิบเท่า เกือบราวกับว่าเขาพยายามจะแทงทะลุท้องฟ้าด้วยขนาดตัวของเขา

ออร่าที่รุนแรงที่หลั่งออกมาจากร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นหลายเท่า

นี่เป็นเรื่องธรรมดา

ร่างที่ถูกอัญเชิญในป่าใหญ่สามารถใช้พลังที่แท้จริงของเขาได้เพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น

อย่างไรก็ตามนี่คือรูปร่างที่แท้จริงของเขา

แก่นแท้ของปีศาจที่รู้จักกันในชื่ออาชูร่าซึ่งเป็นราชาที่แท้จริงของขุมนรกสังหารในโลกปีศาจ

“ นี่เป็นอาณาเขตของคุณ ด้วยพลังของคุณมันคงไม่ยากที่จะลบล้างการมีตัวตนของฉัน”

มันเป็นไปตามที่เฟรย์พูด

ปัจจุบันเขาอยู่ในร่างวิญญาณซึ่งหมายความว่าอาชูร่าสามารถกำจัดการดำรงอยู่ของเขาได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก

ในแง่หนึ่งเขากำลังเอาคอของเขาไว้ในปากเสือ

ไม่…มันอันตรายกว่านั้นมาก

[นายมาที่นี่ทำไม?]

“ ฉันอยากคุยกับคุณตามลำพัง ”

[เพราะอย่างนั้นเหรอ?]

อาชูร่าหัวเราะออกมา

[ฉันยอมรับว่านายเป็นมนุษย์ที่น่าสนใจมาก อย่างไรก็ตามนั่นคือทั้งหมดที่นายเป็น ฉันอยู่มาหลายพันปีแล้วนายคิดว่าฉันไม่เคยเจอใครที่แสร้งทำเป็นกล้าหาญแบบนายหรอ?]

อาชูร่ายกอาวุธขึ้นมาหนึ่งชิ้น

มันเป็นค้อน

เมื่ออาชูร่าขยายร่างจนมีขนาดเท่าภูเขาอาวุธของเขาก็ขยายขึ้นพร้อมกับเขา

ค้อนในมือของเขาใหญ่พอๆกับภูเขาเล็กๆ1ลูก

[หายไปซะเจ้ามนุษย์ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายอีก]

จากนั้นค้อนก็ตกลงมาอย่างช้าๆสร้างแรงลมดันอย่างมหาศาล

เสียงกรีดร้องของวิญญาณที่อยู่รอบๆก็ดังขึ้นราวกับว่าพวกมันกำลังกรีดร้องให้ฆ่าเฟรย์

รับประกันได้ว่าถ้าหากค้อนนี่ทุบวิญญาณของเฟรย์เขาจะหายไปตลอดกาล

อย่างไรก็ตามเฟรย์ยังคงสงบนิ่ง

“ ฉันมาที่นี่เพื่อรับหนี้จากการพนันกับคุณอาชูร่า”

[…]

ค้อนหยุดลง

[หนี้จากการพนัน?]

“ ฉันเดิมพันกับคุณและฉันชนะ คุณสัญญากับฉันว่าจะให้ความปราถนาสามประการที่จะใช้เมื่อใดก็ได้ที่อยู่ในอำนาจของคุณ ”

[…]

อาชูร่ามีการแสดงออกที่แปลกประหลาดบนใบหน้าของเขา

[ฉันทำสัญญาหรือ?]

“ ใช่แล้ว ”

[มีเพียงคนเดียวที่ฉันเคยทำสัญญาแบบนี้ด้วย]

เมื่อประมาณ 4,000 ปีก่อน

ตอนนั้นอาชูร่ายังไม่ได้เป็นอาร์คดยุกแต่เขาก็มีพลังใกล้เคียง อย่างน้อยเขาก็มีความแข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะอาร์คดยุกที่ปกครองนรกแห่งการสังหารในเวลานั้น

อย่างไรก็ตามการเป็นอาร์คดยุกแห่งนรกสังหารไม่ได้เป็นเพียงเรืองง่ายๆ

ดังนั้นอาชูร่าจึงต้องเพิ่มพลังของเขาโดยการเซ็นสัญญากับมนุษย์ในมิดเดิลเอิร์ธ(โลก)

จากนั้นเขาก็ได้พบกับมนุษย์

พ่อมดที่เป็นเพื่อนกับไอริสผู้อัญเชิญของเขาในเวลานั้น

เขาจำมันได้อย่างชัดเจนเพราะเขาเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่มีโอกาสสูงสุดในการข้ามพ้นขีดจำกัดที่เหนือกว่ามนุษย์

ลูคัสโทรว์แมน

[บอกฉันทีว่าเราเดิมพันอะไรไว้?]

เฟรย์มองไปรอบๆ

“ ที่นี้คือนรกแห่งสังหารหรือเปล่า? ”

[ถูกตัอง]

ในที่สุดเฟรย์ที่เงียบไปครู่หนึ่งก็พูดขึ้น

“ …ฉันเป็นคนทำให้คุณได้เห็นทิวทัศน์นี้จากจุดที่สูงที่สุด”

[…]

ทันใดนั้นดวงตาของอาชูร่าก็เปล่งประกายเป็นสีแดงเลือด

เฟรย์ตระหนักว่าเขากำลังใช้หนึ่งในพลังที่อาร์คดยุกเมือเขาได้เป็นหนึ่งในราชาแห่งนรก

ความสามารถในการดูวิญญาณ

อาชูร่ามองเฟรย์เป็นเวลานานก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

[ฮ่า ๆ ๆ ๆ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ-!]

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเขาสั่นสะเทือนโลกแห่งวิญญาณอย่างรุนแรง

แม้แต่เฟรย์ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปิดหูตัวเองเพราะเสียงหัวเราะนั้นดังมาก

วิญญาณที่หายไปก็เริ่มกรีดร้องราวกับว่าพวกเขากำลังแบ่งปันความสุขกับเจ้านายของพวกเขา

[มันเป็นนายจริงๆ คุคุคุ! น่าสนใจ ฉันได้ยินมาว่านายเสียชีวิตระหว่างการต่อสู้กับลอร์ด นายกลับมาแล้วเหรอ?]

“ จู่ๆมันก็เกิดขึ้นเอง ”

[แต่ … ตอนนี้นายอ่อนแอลงมากๆ]

“นั่นไม่ใช่เรื่องของคุณ ที่สำคัญตอนนี้คุณยินดีที่จะตอบคำถามของฉันหรือไม่? ”

[แน่นอน นายสมควรที่จะได้รับมันอย่างที่สุด]

ยิ่งปีศาจแข็งแกร่งเท่าไหร่ข้อตกลงหรือสัญญาจะยิ่งสำคัญขึ้นและปีศาจที่อ่อนแอมักที่จะไม่รักษาสัญญา

มีกรณีพวกเขากินผู้อัญเชิญด้วยซ้ำ

อาชูร่าไม่เคยเป็นแบบนั้นนี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาสามารถนั่งเก้าอี้ของอาร์คดยุกได้

สำหรับปีศาจวิธีเดียวที่พวกเขาจะยกระดับตัวเองได้อย่างแท้จริงคือการเซ็นสัญญา

แน่นอนว่าพวกเขายังคงแข็งแกร่งขึ้นได้แม้พวกเขาจะผิดสัญญาหรือกินผู้อัญเชิญ มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น

นี่คือเหตุผลที่ปีศาจส่วนใหญ่ไม่สามารถต้านทานการล่อลวงและเลือกวิธีง่ายๆในการเสริมความแข็งแกร่งขึ้น

“ไอริสไพลส์ฟาวเดอร์ ฉันได้ยินว่าเธอยังมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

[ถูกตัอง]

“ …”

เฟรย์ไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกอย่างไร

ฮรูฮิราลและอาชูร่าสิ่งมีชีวิตทรงพลังทั้งสองคนยืนยันการอยู่รอดของเธอ

ไอริสไพลส์ฟาวเดอร์ยังมีชีวิตอยู่เช่นเดียวกับเขาที่ไหนสักแห่งในทวีป

“ ฉันอยากได้ยินทุกอย่างที่คุณรู้เกี่ยวกับไอริส ”

[นั่นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ฉันรู้สึกว่าเรืองนี้น่าสนใจจริงๆ]

“ น่าสนใจยังไง? ”

[คุคุ…]

[ในขณะนี้ฉันไม่ได้เซ็นสัญญากับไอริสแล้ว]

“ คุณยกเลิกสัญญาของเธอ?”

[ไม่ เธอเป็นคนที่ทำให้มันจบลงเอง]

“ทำไมละ?”

[ฉันเดาว่าเธอไม่ต้องการความแข็งแกร่งของฉันอีกต่อไปแล้ว]

เขาไม่เข้าใจ

เฟรย์หรี่ตาลง

“ …คุณกำลังบอกว่าเธอไม่ต้องการพลังของผู้ปกครองแห่งนรกสังหาร หนึ่งในหกอาร์คดยุกแห่งโลกปีศาจ?”

[พลังที่ฉันสามารถทำได้บนทวีปนี้มีขีดจำกัดอยู่แล้ว]

เมื่อเขาได้ยินคำที่อาชูร่าพูดเฟรย์รู้สึกว่าหัวใจของเขาหนักอึ้งราวกับว่ามันเต็มไปด้วยตะกั่ว

[เธอคงพิจารณาตัวเองแล้วว่าไม่มีโอกาสที่จะไปต่อกับฉันหลังจากใช้เวลาหลายพันปีอยู่กับเหล่าเดมิก็อด]