เขา ‘เคยเป็น’ มังกร

การที่เขาบอกว่าเคยนั้นน่าตกใจ

อย่างน้อยเฟรย์ก็ไม่เคยเห็นการใช้อดีตกาลที่น่ารังเกียจและน่าสังเวชเช่นนี้มาก่อน

รอยยิ้มขมขื่นของเฮคเตอร์หายไปอย่างรวดเร็ว

เขากลับไปสู่น้ำเสียงที่มีชีวิตชีวาตามธรรมเนียมของเขา

“ ขออภัยที่พูดถึงหัวข้อที่น่าเบื่อเช่นนี้ ดังนั้น…เอ่อ เรากำลังพูดถึงอะไรอยู่” เฟรย์นิ่งเงียบไปชั่วขณะขณะที่เขาดูเฮคเตอร์เกาหัวและขอโทษ

ทันใดนั้นคำพูดของเบเนียงก็เข้ามาในใจของเขา

[มีรายงานในเวลานั้นกล่าวว่าถ้ำได้ถูกทำลายไปและไม่พบร่างของมังกร สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในถ้ำคือไข่ของฉัน]

พวกเขาไม่พบแม้แต่ศพ

แน่นอนในตอนนั้นเขาไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องแปลก

ศพของมังกรมีมูลค่ามหาศาล

มีหัวใจมังกรซึ่งถือได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าเช่นเดียวกับส่วนอื่น ๆ เช่นฟันกระดูกเกล็ดดวงตาเลือดและเนื้อ

ดังนั้นเฟรย์จึงคิดว่าพวกเดมิก็อดได้นำซากศพทั้งหมดไปด้วยหลังจากฆ่ามังกรไปแล้ว

แต่ตอนนี้ที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มันเป็นเรื่องแปลกในตัวของมันเอง

มัตตัยเท่านั่นที่จะให้มูลค่าสูงกับศพของมังกร

สำหรับเดมิก็อดแม้แต่หัวใจของมังกรก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการ

แต่ถ้าหากร่างกายของมังกรไม่ได้เป็นเป้าหมายของพวกเขาแต่แรกละ?

จะเป็นอย่างไรหากพวกเขาต้องการอย่างอื่นเช่นการจับมังกรที่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อปราบพวกเขาและควบคุมวิญญาณที่ทรงพลังของพวกเขาล่ะ?

…ถ้าชายตรงหน้าเขาเป็นมังกรอย่างแท้จริงการคาดเดาของเฟรย์คงไม่ใช่แค่การคาดเดาอีกต่อไป

นั่นหมายความว่าในที่สุดเดมิก็อดก็สามารถปราบวิญญาณของมังกรและทำให้มันกลายเป็นทาสของพวกเขาได้

‘เป็นเยี่ยงสุนัขรับใช้’

เฟรย์บังคับให้ตัวเองระงับความต้องการที่จะสาปแช่งพวกเดมิก็อด

ก่อนที่เดมิก็อดจะเปิดเผยการปรากฏตัวที่น่ากลัวของพวกเขา มังกรเป็นเผ่าพันธุ์เดียวที่เหนือกว่าทุกสิ่งอย่างในทวีปนี้

ไม่เพียงแค่นั้น

พวกเขายังเป็นเผ่าที่ตระหนักถึงอันตรายของเหล่าเดมิก็อดก่อนใครดังนั้นพวกเขาจึงสนับสนุนมนุษย์ในการต่อสู้ที่นองเลือดกับเดมิก็อดเมื่อ 4,000 ปีก่อน

มันจะถูกต้องกว่าถ้าจะบอกว่ามนุษย์ช่วยเหลือมังกรในการต่อสู้กับพวกเดมิก็อด

มีเพียงเผ่าพันธุ์เดียวที่สามารถเผชิญซึ่งๆหน้ากับเดมิก็อดได้

มังกร

“ …”

เฟรย์กัดริมฝีปากของเขาและกำหมัดแน่น

สิ่งมีชีวิตที่ได้รับความเคารพเช่นนี้กลับอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชยิ่งกว่ามนุษย์

พวกเขาจะไม่สูญพันธุ์ อย่างไรก็ตามสถานะปัจจุบันของพวกเขาแย่กว่านั้นมาก

พวกเขาเหมือนไม่ได้มีชีวิตใน และถูกบังคับให้รับใช้เดมิก็อดไม่ต่างจากทาส

เมื่อพิจารณาถึงเรื่องนี้ยังไม่เพียงพอที่จะบอกได้ว่าเผ่าพันธุ์ของพวกเขา “ตกต่ำ”

‘เดมิก็อดต้องการเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชของพวกเขาอย่างใกล้ชิด’

นี่เป็นเหตุผลจากเฮคเตอร์ ว่าทำไมพวกมันถึงทำให้มังกรมีชีวิตอยู่

และเขาน่าจะคิดถูก

“ ทำไมเจ้าถึงมองฉันแบบนั้น?”

เฮคเตอร์ไม่ได้พูดแบบไร้เหตุผล

ความจริงที่ว่าเขาเป็นมังกรไม่เพียงแต่เป็นที่รู้จักของเดมิก็อดเท่านั้น อัครสาวกบางคนก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน

ถึงเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดเผย แต่มันก็จะถูกค้นพบอยู่ดี

จากนั้นบรรดาอัครสาวกผู้คนที่ทรยศต่อเผ่าพันธุ์ของตนเพื่อเคียงบ่าเคียงไหล่กับเดมิก็อดมองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย

พวกเขาเยาะเย้ยกับชะตากรรมที่น่าสังเวชของผู้ที่เคยปกครองทวีปที่ต่อสู้กับเดมิก็อดจนถึงที่สุด

และเมื่อมองไปที่พวกมักร พวกอัครสาวกก็รู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขาเลือกนั้นไม่ผิด

เฮคเตอร์ขำไม่ออกที่พวกนั้นรู้สึกพอใจกับการตัดสินใจและการกระทำของพวกมันเอง

ตั้งแต่นั้นมาเขาต้องยอมรับความเป็นจริง

ตอนนี้เขาไม่คิดที่จะปกปิดตัวตนของเขาเพราะเขามีความอดทนขึ้นเล็กน้อยแล้ว

“คุณ…”

เฟรย์เริ่มพูดก่อนที่เขาจะหยุด

คำพูดที่เขากำลังจะพูดติดอยู่ในลำคอของเขาและเขากลับพูดในสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“ …มังกรคนอื่นๆ พวกเค้าโดนกระทำเหมือนกับคุณหรือเปล่า?”

“ บางคนแต่ไม่ทั้งหมด พวกเขาส่วนใหญ่ตายไปหมดแล้ว”

“ …”

“ เจ้ากำลังเห็นใจฉันเหรอ?”

“ ไม่ใช่”

เฟรย์ส่ายหัว

เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น

เขาเคยสักการะมังกรในอดีตและแม้กระทั่งตอนนี้เมื่อเขาเห็นเฮคเตอร์เขายังคงทำเช่นเดียวกัน

“ ผมขอโทษถ้าคุณรู้สึกแบบนั้น”

เฮคเตอร์รู้สึกงงงวยกับทัศนคติที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเฟรย์

มันเปลียนไปตั้งแต่ตอนที่เขาเปิดเผยว่าเขาคือมังกร

รอยยิ้มบังคับที่ใบหน้าของเขา เฮคเตอร์หัวเราะและยักไหล่

“ เออ..เจ้ามีเหตุผลอะไรที่จะต้องขอโทษ? อย่างที่ฉันบอก ฉันเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าที่ถือว่ามีพลังมากในอดีตแต่ตอนนี้มันไม่มีอะไรแล้ว”

เฟรย์ต้องการถามเฮกเตอร์เกี่ยวกับอาจารย์ของเขาแต่เขาทำไม่ได้

ท้ายที่สุดเขายังไม่สามารถเชื่อทุกสิ่งที่เฮคเตอร์พูดได้

พูดง่ายๆก็คือเป็นไปไม่ได้ที่เฟรย์จะรู้ว่าชายคนนี้ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของลอร์ดหรือไม่

ดังนั้นเขาจึงเก็บความสงสัยความเสียใจและความเศร้าไว้กับตัวเองและอ้าปากค้างด้วยสีหน้านิ่งเฉย

“ …ขอหน้ากากได้ไหม?”

“อา..จัดให้เลย”

เฟรย์ได้รับหน้ากากจากเฮคเตอร์และปัดฝุ่นออกเล็กน้อยก่อนกล่าว

“ คุณอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

“ถูกตัอง”

พูดให้ถูกต้องคือเขาไม่สามารถจากไปได้ คงไม่ผิดอะไรหากจะบอกว่าเขาถูกกักขังอยู่ในพื้นที่นี้

แน่นอนเขาไม่ได้เปิดเผยเรื่องนั้น

“ จากนั้นได้โปรดช่วยสร้างร่างของโกเลมที่สามารถรองรับแกนกลังงาน 1 ล้าน ME ที่ฉันพูดถึงก่อนหน้านี้ด้วย”

เขามีแกนที่มีพลังมากขนาดนี้เลยเหรอ?

การแสดงออกของเฮคเตอร์กลายเป็นเรื่องแปลก

แม้แต่เขาเองก็ไม่มั่นใจในความสามารถในการสร้างแกนพลังที่มีความจุเช่นนี้

และเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับมาสเตอร์หอคอยที่สิบเอ็ดและอัคริช

เขาเกาแก้มขณะที่ซ่อนความคิดภายใน

“ …หืมแต่…แค่แสดงให้ฉันเห็นสร้อยข้อมือคงไม่เพียงพอสำหรับสิ่งนั้น เพราะฉันเป็นนักธุรกิจดั่งนั่น….”

“คุณต้องการอะไรอีก?”

เฮคเตอร์ทำสีหน้าขี้เล่น

“ สร้อยข้อมือนั่น ฉันขอมันได้ไหม?”

“ …”

เขาพูดโดยเจตนาเพื่อดูปฏิกิริยาของเฟรย์

บางทีเฟรย์อาจไม่คาดคิดเพราะการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามเฮคเตอร์กลับต้องประหลาดใจเพราะเฟรย์ไม่ได้ปฏิเสธทันที

“ ถ้าคุณสัญญากับฉันด้วยดราก้อนทังค์ผมก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะให้มัน”

“ …! เจ้ารู้เรื่องดราก้อนทังค์ด้วยหรือ?”

ไม่…นั่นเป็นคำถามโง่ๆ

ถ้าเขาไม่รู้เกี่ยวกับดราก้อนทังค์เขาคงไม่ได้หยิบยกขึ้นมาตั้งแต่แรก

เฮคเตอร์ถอนหายใจ

“ …ดูเหมือนเจ้าจะรู้เรื่องของมังกรเป็นอย่างดี”

“ คุณไม่สามารถทำได้? หรือเป็นเพราะร่างกายของคุณหรือเปล่า”

“ ร่างกายไม่ได้สำคัญ พลังของดราก้อนทังค์มาจากจิตวิญญาณของเรา ฉันอาจไม่มีพลังทำลายล้างที่ยอดเยี่ยมเหมือนเดิม แต่การสาบานก็ยังสามารถทำได้อยู่”

เฮคเตอร์ดูเหมือนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะมองไปที่เฟรย์

จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจากเมื่อก่อน

“ ฉันขอคืนคำพูดเกี่ยวกับสร้อยข้อมือ อา…ฉันไม่ได้พูดแบบนี้เพราะฉันไม่ต้องการที่จะสาบานด้วยดราก้อนทังค์ อย่างที่ฉันบอกไปในตอนแรกเพราะฉันอยากเห็นปฏิกิริยาของเจ้า…ฉันขอโทษสำหรับสิ่งนั้น”

“ไม่เป็นไร”

“ แค่ให้ฉันดูแค่นี้ก็ถือว่าเจ้าได้จ่ายค่าแรงให้ฉันแล้ว”

เฮคเตอร์หัวเราะออกมา

“ ฉันไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว แต่ฉันคิดว่าฉันอาจจะทำให้ตรงกับรสนิยมของฉันจะเป็นไรไหม?”

รสนิยมของเขา

อย่างไรก็ตามเฟรย์ไม่ได้สนใจคำพูดของเฮคเตอร์มากนักและเขาก็พยักหน้า

“ มันไม่สำคัญตราบเท่าที่มันสามารถจัดการกับแกนพลังงานได้”

“ เยี่ยมมากตอนนี้อืม…ต้องการเพียงวัตถุดิบเพื่อสร้างมัน… ควรใช้เวลาอย่างน้อย 6 เดือน เมือถึงตอนนั้นเจ้าค่อยมาพบฉัน”

“…6 เดือน”

“ นั่นจะเป็นปัญหา?”

เฟรย์ไม่สามารถตอบสนองได้ทันที

เขาไม่แน่ใจว่าตัวตนของริกิจะยังไม่ถูกเปิดเผยจนถึงตอนนั้นหรือไม่ อย่างไรก็ตามในที่สุดเขาก็พบคนที่สามารถสร้างโกเลมที่แม้แต่อเดเลียก็บอกว่าเป็นไปไม่ได้

เขาไม่คิดว่าจะพบโอกาสที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว

“ ไม่มีครับ แล้วเจอกัน”

“ ขอให้เดินทางปลอดภัย”

เฮคเตอร์พึมพำอำลาขณะที่เฟรย์หันหลังและจากไป

“ …ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่น่าทึ่งจริงๆ”

เขาไม่แน่ใจนัก แต่เฮคเตอร์มีความรู้สึกที่ดีว่าเขาจะต้องมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้มากขึ้นในอนาคต

* * *

เมื่อเฟรย์ขึ้นมาจากชั้นใต้ดินริกิก็ถามเขา

“ แล้วหน้ากากล่ะ?”

เฟรย์แสดงให้เขาเห็นหน้ากากโดยไม่ตอบสนองและริกิก็พยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับและเดินจากไป

เฟรย์เดินตามเขาไปพร้อมกับจดจำพิกัดของสถานที่แห่งนี้

ไม่นานพวกเขาก็ออกจากพื้นที่มืดและมาถึงเมืองอีกครั้ง

พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแต่ริกิไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ในเมือง

พวกเขาออกเดินทางไปทันทีและเริ่มเดินไปตามถนน

ในระหว่างนี้ดวงอาทิตย์เริ่มตกและกลางวันก็เปลี่ยนกลายเป็นกลางคืน

ถึงกระนั้นริกิก็ยังไม่หยุดเดิน

ในช่วงเวลาที่แสงจันทร์ตกลงมาเบาๆ ในที่สุดริกิก็เปิดปากของเขา

“ อาณาจักรลัวโนเบิลแม้ว่าจะเรียกว่าประเทศของอัศวิน แต่ก็เป็นประเทศที่มีการคอรัปชั่นมากที่สุดในบรรดาประเทศมนุษย์ที่ฉันรู้จัก”

“ …? ฉันเข้าใจละ”

ริกิดูเหมือนจะค่อนข้างตระหนักถึงสถานะของมนุษยชาติ

เฟรย์พยักหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินสิ่งนี้ แต่ก็จะแปลกถ้าไม่มีการทุจริตในมนุษย์ที่อาศัยอยู่ด้วยกันเป็นจำนวนมาก

ขณะที่เขามองหน้าริกิที่เขาพูดแบบนี้เขาก็อดแปลกใจไม่ได้

เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่มีร่องรอยของความโกรธบนใบหน้าของริกิ

“ …พวกเขาค่อนข้างจะพูดคุยและทำเรื่องไร้สาระมากกว่าที่จะสืบสานมรดกของผู้ชายคนนั้น”

“ผู้ชายคนนั้น?”

“ ดูภูเขาลูกนั้นสิ”

ริกิชี้ไปที่ภูเขาที่เขากำลังพาเฟรย์ไป

มันเป็นภูเขาขนาดใหญ่ที่หนาแน่น แน่นอนว่ามันไม่ได้ใหญ่เท่าภูเขาในเทือกเขาอิสปาเนีย แต่ภูเขาเหล่านั้นใหญ่ที่สุดในทวีป

“ มาร์ควิส ดาลามัน ไอ้แก่ที่น่าเกลียดที่สุดในบรรดาขุนนางลัวโนเบิล ไอ้ถังขยะที่ทำทุกอย่างเพื่อสนองผลประโยชน์ของตัวเอง” (editor note:มาร์ควิสคือหนึ่งในตำแหน่งขุนนาง)

“ เขาเกี่ยวข้องอะไรกับภูเขาลูกนี้?”

“ นี่คือสถานที่ที่มาร์ควิสดาลามันทำธุรกิจของเขา”

“ …ธุรกิจ?”

“ ค่ายค้าทาสถูกสร้างขึ้นอย่างลับๆทั่วภูเขาพวกนี้”

คำพูดเหล่านั้นทำให้เฟรย์ตกใจอย่างมาก

“ ทาส? อาณาจักรลัวโนเบิลไม่มีทาสไม่ใช่เหรอ?”

มันควรจะเหมือนกันกับจักรวรรดิคัสต์เคา

ในสมัยของลูคัสประเทศส่วนใหญ่ยังคงมีส่วนร่วมในการเป็นทาส แต่ 4,000 ปีต่อมาพวกเขาส่วนใหญ่ยกเลิกทาสยกเว้นประเทศที่ป่าเถื่อนบางส่วน

มันจะมีค่ายทาสในอาณาจักรลัวโนเบิลซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นประเทศแห่งอัศวินหรือ?

อยู่บนภูเขาที่ไม่ไกลจากเมืองใหญ่?

“ นายนี้เป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆ นายมีความรู้ที่แม้แต่คนที่ฉลาดที่สุดในทวีปไม่มี แต่นายยังกลับมองไม่เห็นเบื้องหลังม่านบางๆที่ปกปิดความมืดมิดของสังคมมนุษย์”

ริกิถอนหายใจ

“ การค้าทาสยังคงมีอยู่ในความมืด ขนาดของตลาดค้าทาสมีการเติบโตอย่างต่อเนื่องทุกๆปี ในความเป็นจริงสามารถอุปทานได้ว่าในปัจจุบันไม่สามารถผลิตทาสได้ทันกับความต้องการ”

…มันไม่ใช่จุดสว่างสำหรับสังคมมนุษย์

ทันใดนั้นเฟรย์ก็รู้สึกว่าริกิแปลกมากในขณะนั้น

‘เขาเป็นเดมิก็อดไม่ใช่เหรอ?’

อย่างน้อยในความทรงจำของเขาไม่เคยมีเดมิก็อดคนไหนที่แสดงความสนใจในตัวมนุษย์อย่างลึกซึ้งเช่นนี้

โดยไม่ตอบสนองต่อการแสดงออกที่น่าสงสัยของเฟรย์ริกิพูดต่อ

“ นายไม่ลังเลที่จะฆ่ามนุษย์ที่เป็นขยะสังคม”

เขากำลังพูดถึงโจรในป่าที่เฟรย์ทำให้กลายเป็นขี้เถ้า

เฟรย์ไม่ได้ปฏิเสธเพราะเขาไม่ได้คิดผิด

“ อีกอย่างนายต้องใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ของนายให้มากที่สุดในช่วงเวลาที่เหลือของเดือนนี้”

ริกิหยุดพูดหลังจากพูดแบบนั้น แต่เฟรย์เข้าใจว่าเขาต้องการให้เฟรย์ทำอะไร

สายตาของเฟรย์ติดตามริกิขณะที่เขามองไปที่ภูเขาอีกครั้ง