“ ฉันต้องดูก่อนจะตัดสินใจ”

 

“ นายไม่เชื่อใจฉันเหรอ?”

 

“ คงไม่ผิดถ้าจะบอกว่าฉันไม่ ”

 

เฟรย์ตอบแบบห้วนๆ

 

อย่างไรก็ตามการแสดงออกของริกิแสดงให้เห็นว่าเขาคาดหวังการตอบสนองดังกล่าว

 

“ เราสองคนมองสิ่งต่างๆแตกต่างกัน”

 

“ นายคงอยากเห็นมันด้วยตาของนายเอง ฉันเข้าใจได้”

 

ในขณะที่เขาพยักหน้าริกิหยุดครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด

 

“ นายคิดอย่างไรเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์อื่น”

 

” อะไรกัน?”

 

ใครเค้าถามคําถามแบบนั้นกัน?

 

เมื่อเฟรย์หันมาหาเขาด้วยสีหน้างงงวยริกิก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ ฉันกําลังถามนายว่านายเชื่อว่ามนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่เหนือกว่าทุกเผ่าไหม?”

 

“ ไม่นั้นไม่จริงเลย”

 

โดยธรรมชาติแล้วเฟรย์ชอบมนุษย์

 

เขาชอบการกระทําเชิงบวกและศักยภาพที่มนุษย์มีและเหนือสิ่งอื่นใดเขาให้ความสําคัญกับความมุ่งมั่นของพวกเขาแม้ว่าจะเผชิญกับความท้าทายก็ตาม

 

อย่างไรก็ตามนี่ไม่ได้หมายความว่าเฟรย์ถือว่าพวกเขาเหนือกว่าเผ่าอื่นๆอย่างที่ริกิพูด

 

เขารู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์อื่นๆ อีกมากมายนอกจากมนุษย์

 

ริกิพยักหน้าอย่างโล่งอก

“ ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันก็ไม่มีอะไรต้องกังวลไปดูด้วยตาตัวเอง มีแคมป์อยู่สองสามแห่งบนภูเขา แต่ฉันขอแนะนําตรงนั่นเป็นการส่วนตัว”

 

จากนั้นริกิชี้ด้วยนิ้วของเขา

 

เฟรย์เพ่งสายตาไปที่จุดที่เขาชี้ไป แต่เขาไม่เห็นอะไรเลย

 

“…ฉันไม่เห็นอะไรเลย”

 

“ มีปราสาทซ่อนอยู่ในต้นไม้ เขามีทหารราวๆสามสิบคน เฝ้ามัน ส่วนใหญ่เป็นอัศวิน แต่อย่างมากก็เป็นเพียงคลาสระดับสองเท่านั้น คงไม่ใช่เรื่องยากสําหรับนายที่จะกําจัดพวกมันด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ของนาย”

 

“ แล้วถ้าเกิดฉันตัดสินใจว่าพวกเขาไม่สมควรถูกฆ่าละ…”

 

“ หากเป็นเช่นนั้นนายก็แค่เดินออกไป ฉันจะไม่บังคับนาย”

 

ริกิพูดด้วยน้ําเสียงที่ปกติและสงบ

 

เฟรย์รู้สึกแปลกเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้เพราะดูเหมือนว่าเขาจะเดาปฏิกิริยาของเฟรย์ได้แล้ว

 

” ประการแรก”

 

เขาต้องตรวจสอบด้วยตัวเอง

 

อาจทําให้เกิดปัญหาได้หากเขาสังหารมาร์ควิส คนใดคนหนึ่งของประเทศ แต่เฟรย์จะไม่แสดงท่าที่ลังเลหากเขาสมควรได้รับมัน

 

นี่เป็นเพราะเขาไปถึงระดับ 3 ดาวได้สําเร็จ

 

ตราบใดที่คู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่เดมิก็อดเฟรย์ก็ไม่กลัวที่จะต่อสู้แบบตัวต่อตัวกับใครก็ตาม

 

และแม้ว่าเขาจะต้องต่อสู้กับเดมิก็อดแต่อย่างน้อยเฟรย์ก็มีความมั่นใจที่จะหลบหนีได้โดยที่ร่างกายของเขายังคงสภาพสมบูรณ์ตราบใดที่เดมิก็อดนั้นไม่ใช่ลอร์ดหรือเหล่าอะโพคาลิปส์

 

เมื่อเขาคิดเช่นนี้เฟรย์ก็บินไปยังสถานที่ที่ริกชี้ให้เห็น

 

ตามที่ริกิบอกมีปราสาทเก่าแก่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้

 

เขาไม่เห็นมันก่อนหน้านี้เพราะว่าเขาอยู่ไกลเกินไปแต่ตอน นี้เขาอยู่ใกล้มากขึ้นจนมันเหมือนว่ามันไม่ได้ซ่อนอยู่เลย 

 

รอบๆ ของมันกลับสว่างไสวด้วยคบเพลิงจํานวนหนึ่ง

 

“…”

 

การแสดงออกของเฟรย์แข็งขึ้นเล็กน้อย

 

ภูเขาแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก ดังนั้นหากสถานที่แห่งนี้เป็นที่เปิดเผยต่อประชาชน และหากเป็นเช่นนั้นมันก็มีความเป็นไปได้สูงที่เจ้าหน้าที่ของลู่เป่ยจะรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของค่ายนี้

 

“ประเทศนี้เป็นประเทศที่มนุษย์เหม็นเน่าที่สุดที่ฉันรู้จัก”

 

คําพูดของริกิตั้งขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง แต่เฟรย์ส่ายหัว และตัดสินใจตรวจสอบภายในปราสาท

 

มีอัศวินในชุดเกราะยืนอยู่บนกําแพงสั้นๆ

 

“ระดับของพวกเขาไม่สูงแน่นอน”

 

ข้อมูลของริกนั่นแม่นยําและถูกต้อง

 

คนเหล่านี้เป็นได้อย่างมากก็แค่นักรบชั้นสอง

 

ปัจจุบันเฟรย์สามารถเผชิญหน้ากับอัศวินระดับมาสเตอร์ได้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้มานาก็ตาม

 

ในระดับของพวกเขาแม้แต่อัศวินหลายร้อยคนก็ไม่สามารถหยุดเฟรย์ได้

 

ยิ่งไปกว่านั้นพลังศักดิ์สิทธิ์ของอินดรามีประสิทธิภาพโดยเฉพาะเมื่อใช้กับฝูงชน มันยากสําหรับพวกเขาที่จะป้องกันเนื่องจากเป็นเวทย์ระยะไกลและยังมีผลกระทบของกระแสไฟฟ้าพ่วงไปด้วย

 

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้แค่ขาดพลัง

 

แม้แต่การเฝ้าระวังของพวกเขายังค่อนข้างหละหลวม

 

มีบางคนที่หาวง่วงนอนคุยกับเพื่อนร่วมงาน หรือแม้กระทั่งนั่งลงบนพื้นแล้วแอบหลับไป

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่ได้คิดว่าจะมีใครกล้าพอที่จะโจมตีพวกเขา

 

เฟรย์ปืนข้ามกําแพงอย่างเงียบๆ

 

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือที่โล่งขนาดใหญ่

 

และในนั้นมีกรงหลายสิบกรง

 

กรงทั้งหมดทําด้วยเหล็กและทุกกรงเต็มไปด้วยทาส

ไม่ได้มีแค่มนุษย์

 

เช่นเดียวกับเผ่าพันธุ์ที่ชาญฉลาดอื่นๆ เช่นเอลฟ์คนแคระ และพวกครึ่งคนครึ่งสัตว์สิ่งมีชีวิตหายากทุกชนิดถูกกักขังที่นี่

 

พวกเขาทั้งหมดมีบางอย่างที่เหมือนกัน

 

ทางร่างกายพวกเขาดูปรกติดี อย่างไรก็ตาม ในขณะที่พวกเขาไม่มีอาการบาดเจ็บที่มองเห็นได้ พวกเขาทั้งหมดก็ดูกระสับกระส่ายราวกับว่าพวกเขาได้สูญเสียจิตวิญญาณ

 

ผู้ที่มีอาการไม่ดีจะเริ่มหายใจเร็วกว่าปกติที่ดูเหมือนจะไม่มี เหตุผล

 

กรงนั้นเล็กและสกปรกมาก

 

พวกมันมีขนาดเกือบสมบูรณ์แบบสําหรับเชลยของพวกเขาดังนั้นแม้แต่คนที่มีสุขภาพจิตดีอาจคลั่งได้หลังจากไม่กี่วันหากพวกเขาถูกบังคับให้อยู่ในกรงเหล่านี้

 

มีบางอย่างกองอยู่ทางด้านขวาและเมื่อเฟรย์จดจ่ออยู่กับมันการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

 

ศพของทาสที่ตายแล้วถูกกองพะเนินเทินทึก

 

ความโกรธของเฟรย์ก่อตัวขึ้นในทันที แต่เขาก็ยังสามารถวิเคราะห์สถานการณ์ได้อย่างใจเย็นและรวดเร็ว

 

“ทําไมถึงฆ่าพวกเขา?”

 

สําหรับคนเหล่านี้ทาสเป็นสินค้า สินค้าที่พวกเขาใช้ทําเงิน

 

พวกมันเป็นเศษขยะ? แต่เฟรย์ไม่คิดว่าพวกเขาจะเพิกเฉย ต่อคุณค่าของสินค้าของตัวเองเช่นนี้อย่างไร้เหตุผล

 

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็รู้ว่าทําไม

 

อัศวินคนหนึ่งกําลังเดินไปยังสถานที่ซึ่งศพถูกกองไว้ด้วยบันไดอย่างเงียบๆ

 

บนไหล่ของเขาคือเด็กผู้หญิงครึ่งคนครึ่งสัตว์

 

อัศวินที่ยืนอยู่ใกล้กองเริ่มคุยกับเขา

 

“ แกปล่อยมันออกมาหมดแล้วเหรอ”

 

“ อืม”

 

“ นั่น..? เธอตายแล้วหรือยัง”

 

“ยังไม่ตาย แต่จากรูปลักษณ์ของมันก็น่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน”

 

“ อูราจิล….เอาง่ายๆ แกไม่รู้หรือว่าท่านมาร์ควิสกําลังอารมณ์ไม่ดีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา”

 

“ ไม่ต้องห่วงเขาสนใจแต่พวกเอลฟ์เท่านั้น”

 

“ เอลฟ์ตัวหนึ่งเสียชีวิตในวันนี้ดังนั้นระวังเอาไว้ด้วย”

 

“จริงดิ? อืม…เข้าใจแล้ว”

 

จากนั้นอัศวินก็โยนหญิงสาวจากไหล่ของเขาลงบนกอง

 

หญิงสาวสะบัดแขนของเธอชั่วขณะด้วยดวงตาที่สิ้นหวังก่อนที่เธอจะหยุดเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

 

เฟรย์เห็นฉากนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

 

ไม่ใช่แค่เด็กหญิงครึ่งคนครึ่งสัตว์เท่านั้น

 

ในบางครั้งอัศวินจะใช้ทาสเพื่อสนองตัณหาหรือทรมานเพื่อคลายความต้องการหรือความเบื่อหน่าย

 

นั่นคือเหตุผลว่าทําไมศพของทาสจึงได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

 

“…”

 

มันเป็นฉากของความบ้าคลั่ง

 

พวกเขาสูญเสียความเป็นคนไปเพราะพวกเขาติดอยู่ในสถานที่นี้เป็นเวลานานหรือ?

 

หรือนี่เป็นสถานที่ที่จะมีแต่คนน่าเกลียดและชั่วร้ายรวมตัวกัน?

 

เฟรย์เข้าใจทัศนคติของริกิอย่างสมบูรณ์

 

เขาจะไม่โกรธได้อย่างไรเมื่อเห็นมนุษย์ทําตัวแบบนี้? 

 

ในฐานะคนที่ชอบและศรัทธาในมนุษย์ภาพนี้ทําให้เฟรย์รู้สึกขายหน้าราวกับว่าน้องชายของเขากําลังถูกเปิดเผยในที่สาธารณะ (Editor note: แปลยากจริงๆแต่ละคําในบทนี้น้อง ชาย = จู๋)

 

ซู่ๆ

 

อารมณ์ของเขาถูกยับยั้งในไม่ช้า

 

ความสงบและความเงียบที่มาพร้อมกับระดับ 8 ดาวของเขาไม่ได้ทําให้เขาปล่อยตัวเองไปตามอารมณ์

 

ตึง

 

เฟรย์ลงจากกําแพงและลงมาพร้อมกับเสียงที่เบามาก 

 

เพียงแค่เสื้อคลุมและหน้ากากตัวตนของเฟรย์ก็ถูกซ่อนอย่างมีประสิทธิภาพ

 

หน้ากากมีผลในการปกปิดพลังศักดิ์สิทธิ์ของเขา แต่เมื่อเฟรย์ใช้มันการปกปิดนี้ก็จะหยุดลง

 

“ฮะ?”

 

อัศวินผู้พิทักษ์คนหนึ่งเอียงศีรษะขณะที่เฟรย์ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

 

“ อะไรกัน…? นั้นเป็นหน้ากากที่ตลกดีนะ”

 

เขาพูดด้วยสีหน้าง่วงงุน

 

แม้ว่าเฟรย์จะปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างเปิดเผย แต่เขาก็ไม่คิดว่าเฟรย์เป็นผู้บุกรุก

 

นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่เชื่อว่าจะมีใครกล้าพอที่จะแทรกซึมเข้ามาในสถานที่แห่งนี้อย่างเปิดเผย

 

เขาคงคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของเขากําลังเล่นตลกอยู่

 

เสียงแตก

 

ประกายสายฟ้าสีฟ้าปรากฏขึ้นในมือของเฟรย์

 

ในตอนแรกเขาตั้งใจจะกําจัดเพียงแค่บุคคลที่รับผิดชอบสถานที่นี้

 

แต่เขาไม่คิดแบบนั้นอีกต่อไป

 

คนที่ทํางานที่นี่ล้วนเป็นขยะเน่าเฟะ

 

เขารู้สึกละอายใจที่จะเรียกพวกเขาว่ามนุษย์

 

แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้นเป็นชุดของพวกเขาที่ทําให้เฟรย์โกรธมากที่สุด

 

“ พวกแกใส่อะไรอยู่พวกแกรู้บ้างไหม?”

 

“อะไร?”

 

“ เกราะเหล็ก ดาบเงินและผ้าคลุม พวกแกคิดว่าตัวเองเป็น อัศวินจริงๆหรือ?”

 

การแสดงออกของอัศวินเปลี่ยนไปเป็นความโกรธ

 

“ แกกําลังพูดถึงเรื่องอะไร? ไม่สิแกเป็นใครกัน? ฉันไม่เคยได้ยินเสียงของแกมาก่อน…”

 

ในชั่วพริบตาต่อมาความตกใจก็ฉาบไปทั่วใบหน้าของเขา 

 

“ ไม่มีทาง ผู้บุกรุ….”

 

เสียงแตก

 

สายฟ้าสีน้ําเงินแทงทะลุร่างของชายคนนั้นก่อนที่เขาจะมีโอกาสกรีดร้องทําให้เขาล้มลงคุกเข่า ร่างของเขาไหม้เป็นสีดํา

 

อย่างไรก็ตามฟ้าผ่านนสว่างและเห็นได้ชัด

 

“ อะไรนั่นคืออะไร”

 

“ ผู้บุกรุก! มีผู้บุกรุก!”

 

จากนั้นอัศวินคนอื่นๆ ก็พุ่งเข้าใส่เฟรย์เป็นกลุ่ม

 

เฟรย์ยืนอยู่ตรงกลางของช่องว่างด้วยมือของเขาที่อยู่ข้างๆเขารอให้อัศวินเข้ามาใกล้มากขึ้น

 

“อัศวินหรือ??”

 

ไม่พวกนี้ไม่ใช่อัศวินด้วยซ้ํา

 

เฟรย์นึกถึงเพื่อนงี่เง่าของเขาที่ทํางานอย่างหนักเพื่อที่จะกลายเป็นอัศวินที่เก่งที่สุดในโลก

 

ราชาคมดาบลูซิด

 

เขาจะทํายังไงถ้าเขามาที่นี่และเห็นสิ่งที่พวกขยะชั่วร้ายเหล่านี้ทําในขณะที่โอ้อวดยศของ “อัศวิน”

 

แน่นอนเฟรย์รู้คําตอบอยู่แล้ว

 

สิ่งที่เขากําลังจะทํา ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ

 

เขาแค่จะทําในสิ่งที่ลูซิดจะทําถ้าเขาอยู่ที่นั่น

 

มันก็แค่นั้นเอง