บทที่ 101 การประชุม (8)

 

“ อะไรนะตายเพิ่มอีกคน?”

 

“ ผมขอโทษครับ”

 

ใบหน้าของมาร์ควิสเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

จากนั้นเขาโยนแก้วไวน์ที่เขาดื่มใส่ลูกน้องที่นํารายงานมาทําให้แก้วนั้นแตก

 

ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ได้รับบาดเจ็บเนื่องจากเขาสวมหมวกป้องกัน แต่ในฐานะอัศวินเขายังคงรู้สึกต่ําต้อยที่ถูกปฏิบัติในลักษณะนี้

 

อย่างไรก็ตามอัศวินเพียงแค่โค้งคํานับพร้อมกับรอยยิ้มที่ประจบประแจง

 

บนใบหน้าของเขาโดยไม่กล้าที่จะแสดงความไม่พอใจใดๆ

 

ร่างกายที่อ้วนของดาลามันค่อนข้างใหญ่

 

แม้ว่าเขาจะเป็นอัศวินที่โดดเด่นที่เคยผ่านเกณฑ์ระดับปรมาจารย์ในอดีต แต่ร่างกายของเขาที่ชุ่มฉ่ําในวัยเกษียณก็กลับใหญ่โตเหมือนหมู

 

“ ฉันบอกให้พวกแกดูแลพวกเอลฟ์ด้วยความระมัดระวังไม่ใช่หรือ? แกรู้หรือไม่ว่าแม้แต่เอลฟ์คนเดียวมันมีค่าแค่ไหน!”

 

” ผมขอโทษครับ”

 

“ ไอ้พวกไร้ประโยชน์!”

 

ดาลามันกัดฟันด้วยความหงุดหงิด

 

มูลค่าของเอลฟ์นั้นสูงมากจนเป็นหนึ่งในทาสที่มีราคาแพงที่สุด1ใน10ชนิดที่หาซื้อได้จากทั่วโลก

 

ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามความเยาว์วัยที่ยืนยาวและแม้แต่ความสามารถทางจิตวิญญาณที่สูงก็คงแปลกถ้าค่าตัวของพวกเขานั้นจะไม่แพง

 

แน่นอนว่ายังมีข้อบกพร่องบางประการ

 

พวกเขาค่อนข้างยากที่จะดูแลรักษา

 

พวกเค้าคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตในป่าและยังดึงพลังงานจากธรรมชาติมาใช้ด้วยดังนั้นหากพลังงานนั้นไม่ได้รับการเติมเต็มเป็นประจําพวกเค้าก็จะตายอย่างรวดเร็ว

 

นอกจากนี้ยังค่อนข้างยุ่งยากในการ “ทําให้เชื่อง” เนื่องจากเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีความภาคภูมิใจสูงและมักจะที่ดูถูกคนอื่น

 

แน่นอนว่ามีขุนนางประหลาดหลายคนที่ชื่นชอบลักษณะพิเศษนั้น

 

มีเหตุผลว่าทําไมทาสเอลฟ์ที่ขุนนางซื้อมาจึงใช้อยู่ได้ไม่เกินห้าปี

 

และแน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่ดีสําหรับดาลามัน

 

เมื่อทาสเสียชีวิตนายของพวกเขาก็จะมาหาซื้อเพื่ออีกตัวหนึ่ง

 

แต่ตอนนี้เอลฟ์ทาส 10 คนที่เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการจับกุมได้เสียชีวิตไปถึงสามคนแล้ว

 

สองคนเป็นผู้หญิงซึ่งทําให้การสูญเสียครั้งนี้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้น

 

“ฉันต้องใจเย็นลง”

 

ดาลามันมองไปยังผู้ดูแลที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก่อนจะพูด

 

“เตรียมแอลกอฮอล์และเนื้อไว้ด้วย”

 

ผู้ดูแลตัวสั่นหลังจากได้ยินคําพูดเหล่านั้น

 

นั่นเป็นเพราะพวกเขารู้ว่าดาลามันหมายถึงเนื้อ” แบบไหน

“แต่ว่าวัตถุดิบ…”

 

“ พวกแกไม่ได้ยินรายงานของไอ้นั่งนั้นหรือ”

 

“ ผมขอโทษครับ ผมจะรีบทําตามที่นายย์สั่งทันที”

 

ดาลามันกลืนน้ําลายเต็มปาก

 

เนื้อของเอลฟ์เป็นอาหารอันโอชะในบรรดาอาหารอันโอชะทั้งปวง

 

แต่ไม่ใช่แค่เอลฟ์

 

ดาลามันชอบกินเนื้อของคนแคระ พวกครึ่งคนครึ่งสัตว์ และแม้แต่เนื้อมนุษย์เองก็ตาม

 

เขารู้สึกประทับใจว่าเขาเป็นนักชิมที่เชี่ยวชาญ

 

ขณะที่ดาลามันลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมกับขวดแอลกอฮอล์

 

“ท่านมาร์ควิส”

 

อัศวินที่เขาขว้างแก้วไวน์วิ่งกลับมารายงาน

 

ความโกรธปะทุขึ้นบนใบหน้าของดาลามันอีกครั้ง

 

“ ถ้าแกมาบอกฉันว่าทาสคนอื่นตาย…”

 

“ มะ มีผู้บุกรุก!”

 

“อะไรนะ?”

 

ผู้บุกรุก?

 

ในขณะนั้นดาลามันสงสัยว่าเขาได้ยินผิดหรือเปล่า

 

นี้เป็นเรื่องปรกติ

 

เป็นเวลากว่า 20 ปีแล้วที่เขาลงทุนในการค้าทาสและในเวลานั้น ไม่เคยมีผู้บุกรุกเลยแม้แต่ครั้งเดียว

 

เขามักจะจัดการกับหนุที่อาจรู้มากเกินไปหลังจากทําข้อตกลงแต่ละครั้งเสร็จสิ้น

 

แต่ดาลามันก็จับมือเขาด้วยความรําคาญ

 

“จัดการกับมันโดยเร็ว”

 

เห็นได้ชัดว่าทหารยามที่เขาจ้างมาไม่รู้วิธีจัดการกับผู้ บุกรุกดังนั้นพวกเขาจึงมารบกวนดาลามันด้วยเรื่องแบบนี้

 

 พวกเขาไม่มีประโยชน์จริงๆ

 

ดาลามันกระดกลิ้นของเขา

 

พวกเขามีค่าแรงราคาถูกแต่มันก็ไม่ได้เหมือนกับว่าดาลามันไม่สามารถจ่ายเพิ่มได้ในตอนนี้

 

“ฉันควรจ้างยามจริงๆดีกว่าไหม..

 

เขารู้สึกว่าควรใช้เงินมากกว่านี้

 

เมื่อเขาคิดเช่นนี้ดาลามันก็หันไปเห็นว่าอัศวินที่มารายงานตัวยังคงไม่จากไป

แต่เขากลับเหงื่อออกและพูดติดอ่างอย่างต่อเนื่อง

 

“มีอะไรอีก?”

 

ตอนนี้เขารู้สึกโกรธอย่างแท้จริง

 

ดาลามันเริ่มสงสัยว่าเขาจะลงโทษอัศวินเพื่อสร้างความรําคาญได้อย่างไร

 

“ อัศวินทั้งหมดถูกฆ่าตายหมดแล้วครับ”

 

” อะไร?!”

 

การแสดงออกของดาลามันแข็งขึ้น

 

สิ่งนี้เกิดขึ้นพร้อมกับกําแพงที่พังลงมาและมีเสียงดัง

 

ชายสวมเสื้อคลุมและหน้ากากปรากฏตัวจากเมฆฝุ่นที่เกิดจากการระเบิด

 

หน้ากากเป็นรูปใบหน้าที่ร้องไห้ แต่มันกลับไม่ได้รู้สึกโศกเศร้าเลย

 

แต่หน้ากากของเฟรย์กลับให้ความรู้สึกที่ดูไร้สาระมาก

 

ถ้าไม่ใช่สําหรับสถานการณ์ปัจจุบันเป็นไปได้มากทีเดียวที่ดาลามันจะหัวเราะออกมา

 

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาไม่สามารถหัวเราะได้

 

ไม่แม้แต่น้อยนิด

 

ชายคนนั้นเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและมั่นคงโดยไม่พูดอะไรสักคํา

“แกเป็นใคร”

 

ดาลาแมนหน้าแดงเมื่อเขาถามคําถามนี้

 

“ นายคือมาร์ควิส ดาลามันใช่ไหม”

 

“ ฉันถามว่าแกเป็นใคร…”

 

เฟรย์ไม่รู้สึกว่าเขาจําเป็นต้องตอบ

 

ตอนนั้นเอง

 

ผู้ดูแลข้างมาร์ควิสกระโจนเข้าหาเฟรย์ด้วยความเร็วสูง เผยให้เห็นฟันของเขายาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

“พวกครึ่งคนครึ่งสัตว์

 

ความเร็วของมันไม่ใช่สิ่งที่จะละเลยได้ แต่เฟรย์ก็ไม่ได้ตกใจมากนัก

เขาไม่จําเป็นต้องตกใจ

 

เสียงแตก

 

“อร้าก!”

 

กระแสไฟฟ้าพุ่งผ่านร่างของผู้ดูแลที่พุ่งเข้าหาเฟรย์

 

กําแพงสายฟ้า

 

นี่เป็นความสามารถที่ลูคส์ซึ่งเป็นอัครสาวกของอินดราที่เฟรย์เคยต่อสู้ในอดีตเคยใช้

 

กําแพงของเฟรย์ไม่ได้สังเกตเห็นง่ายเท่าของลูคส์แวบแรก แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่ามันอยู่ที่นั่นด้วยซ้ํา

 

อย่างไรก็ตากําแพงของเฟรย์นั้นแข็งแกร่งกว่าของลูคส์มาก

 

ผู้ดูแลล้มลงกับพื้นร่างกายทั้งตัวของพวกเขาไหม้เป็นสีดํา

 

พวกเขาเสียชีวิตทันที

 

การแสดงออกของดาลามันเริ่มแข็งกระด้างจนถึงจุดที่ดูเหมือนว่าเขาสวมหน้ากากบนใบหน้า

 

หลังจากนั้นเขาก็เข้าใจสถานการณ์ของเขาทันที

“ แกคิดว่าจะรอดไปได้ไหม”

 

“ ไอ้สารเลวอย่างนายมักจะพูดแบบเดียวกันเสมอ

เฟรย์พึมพําด้วยน้ําเสียงสงบ

 

จากนั้นดาลามันก็เหวี่ยงมือไปที่อัศวินที่มารายงานตัว

 

“พวกแกกําลังรออะไรอยู่?! ไปฆ่ามันสิ!”

 

“ฮึก…”

 

อัศวินตัวสั่นและชักดาบออกมา

 

อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกันสายฟ้าก็พุ่งออกมาจากเฟรย์และแทงทะลุร่างของพวกอัศวิน

 

เขาตายโดยไม่สามารถส่งเสียงได้เช่นเดียวกับอัศวินคนอื่นๆ

 

ตอนนี้เหลือดาลามันเพียงคนเดียว

 

“ กะ…แกต้องการอะไร”

 

ดวงตาของดาลามันกลอกไปมาในหัวของเขาอย่างเมามัน

 

เขาไม่สามารถบอกได้ว่าคนๆนี้ใช้พลังแบบไหน แต่เขามั่นใจว่าเขาอาจถูกฆ่าได้ในทันที

 

ถึงกระนั้นเฟรย์ยังคงให้เขามีชีวิตอยู่

 

มันต้องมีเหตุผล

 

เขาเกือบจะแน่ใจแล้วว่าเป็นเพราะตัวตนของเขา ท้ายที่สุดเขาเป็นมาร์ควิสแห่งอาณาจักรลัวโนเบิลที่ยิ่งใหญ่

 

“เขาคงไม่มีความมั่นใจที่จะฆ่าฉัน”

 

เมื่อเขาคิดเช่นนี้ใบหน้าของดาลามันก็เปลี่ยนสีเล็กน้อย

 

เฟรย์พยักหน้า

 

“ถูกต้องมีบางอย่างที่ฉันต้องการ”

 

“ บอกฉันมาเลยว่ามันคืออะไร ตราบเท่าที่คุณไว้ชีวิตฉัน”

แซ่บ

 

“ อ๊ะ!”

 

ดาลามันร้องลั่น

 

เฟรย์ต้องการให้เขาทรมาน

 

ต่างจากคนอื่นๆ ตรงที่เฟรย์ลดพลังของกระแสลงเพื่อที่จะไม่ฆ่าเขาในทันที

 

เสียงกรีดร้องของดาลามันดังก้องเป็นเวลานานก่อนที่จะกลายเป็นเสียงแหบในที่สุด

เขาอยู่ได้ไม่นานอย่างที่เฟรย์คิด

 

หลังจากนั้นดาลามันก็หลับตาลงและเฟรย์ก็รู้ว่าเขากําลังจะตาย

 

เขาไม่เคยมีนิสัยที่ชอบทรมานผู้คน

 

นั้นก็เพราะว่าเขาไม่ได้รับความสุขจากการได้ยินเสียงคนกรีดร้อง

 

เฟรย์รู้ตัวว่าเขากําลังระบายความโกรธ แต่มันก็ไม่ได้ทําให้เขารู้สึกดีขึ้นจริงๆ

 

ชิ

 

เฟรย์ออกจากปราสาทและมองไปที่โล่งขนาดใหญ่

 

“มันจบแล้ว”

 

ริกิโผล่มาข้างๆ

 

เขากําลังมองดูทาสที่ติดอยู่ในกรง

 

“ นายจะทําอะไรกับพวกเขา”

 

“ นายจะทิ้งพวกเขาไว้กลางอาณาจักรลัวโนเบิลหรือ?”

 

เฟรย์มองไปที่พวกทาส

 

เขามองไม่เห็นแม้แต่เศษเสี้ยวแห่งความหวังบนใบหน้าของพวกเขา

 

ดาลามันและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาตายไปหมดแล้ว แต่ทาสก็ยังไม่สามารถแสร้งทําเป็นมีความสุขได้

 

พวกเขาสูญเสียความตั้งใจที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว

 

เฟรย์ทิ้งความรับผิดชอบให้กับริกิ

 

เฟรย์ไม่เชื่อว่าริกิให้เขาช่วยพวกเขาโดยไม่คํานึงถึงผลพวง

 

“ฉันสามารถพาพวกเขาไปที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัยได้ด้วยวาร์ป

 

อย่างไรก็ตามนั้นจะเสียจุดประสงค์ของการใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ของ เขาเพื่อปกปิดออร่าของมานาของเขาโดยสิ้นเชิง

 

ริกิกระโดดลงไปที่โล่งแจ้ง

 

จากนั้นเขาก็เข้ามาหาพวกเขาและชักดาบของเขาออกมา

 

ชิ้ง

 

เพลงดาบของเขานั้นแม่นยําอย่างไม่น่าเชื่อ

 

อย่างไรก็ตามเหล่าทาสกลับดูไม่พอใจที่เครื่องพันธนาการของพวกเขาถูกทําลายลง

 

พวกเขามองไปที่ริกิด้วยดวงตาที่ตายแล้ว

 

“ตอนนี้พวกคุณเป็นอิสระแล้ว”

 

“อิสระเสรีภาพคืออะไร”

 

เป็นชายครึ่งคนครึ่งสัตว์ที่ถามเรื่องนี้ด้วยเสียงแหบ

 

เขามองไปที่กองศพและพูดว่า

 

“ น้องชายของฉันอยู่ที่นั่น เขามีชีวิตเหมือนหุ่นเชิดสําหรับมนุษย์และยังต้องมาเสียชีวิต ไม่ใช่แค่น้องชายของฉัน จากญาติยี่สิบคนของฉันตอนนี้เราเหลือเพียงห้าคนเท่านั้น”

 

น้ำตาเลือดร่วงหล่นจากดวงตาของเขา

 

“ งั้นช่วยบอกหน่อย เสรีภาพคืออะไร”

 

“อย่างน้อยก็ไม่ใช่ความตาย”

 

น้ําเสียงของริกิยังคงเหมือนเดิม

 

“ฉันรู้ว่าคุณสูญเสียมามากมาย และนั่นจะเป็นรอยแผลเป็นที่ต้องใช้เวลาที่เหลือของชีวิตในการรักษา”

 

“อย่าพยายามปลอบใจเรา!”

 

ชายครึ่งคนครึ่งสัตว์ลืมตาขึ้นและตะโกน

 

เขารู้ว่าริกินั้นไม่ธรรมดา

 

เขารู้ว่าริกิสามารถฆ่าเขาได้ด้วยเพียงแค่นิ้วเดียว

 

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้ยับยั้งความโกรธ

 

ตั้งแต่แรกนี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

 

“ไม่ใช่คําปลอบใจ”

 

“…พวกเราเหนื่อยมากคุณบอกว่าความตายไม่ใช่อิสรภาพ แต่สําหรับเรามันคงเป็นการพักผ่อนที่ยาวนาน”

 

ชายคนนั้นทรุดตัวลงและทาสคนอื่นๆ ก็ลดศีรษะลงในเวลาเดียวกัน

 

มันเหมือนกับว่าพวกเขาทั้งหมดเห็นด้วยกับคําพูดของผู้ชายคนนั้น

 

ริกิมองไปรอบๆ ก่อนจะพูด

 

“ ถ้าพวกนายอยากตายจริงๆ ฉันก็จะทําให้ 

จะไม่มีความเจ็บปวดใดๆ ในความเป็นจริงพวกนายคงไม่สามารถบอกได้ด้วยซ้ําว่ามันเกิดขึ้น”

 

ริกิชักดาบออกมาช้าๆใบมีดของดาบกระทบกับแสงจันทร์

 

“แต่พวกนายพอใจกับสิ่งนั้นจริงๆหรือ”

 

“คุณกําลังพูดถึงอะไร”

 

“ ฉันเคยเห็นหลายคนที่เหมือนพวกนาย ผู้ที่ปรารถนาจะจบชีวิตเพื่อหลุดพ้นจากความสิ้นหวัง ผู้ที่หยุดก้าวไปข้างหน้า ผู้ที่ยอมแพ้”

 

“ยอมแพ้? คุณกําลังบอกว่าพวกเรายอมแพ้แล้วใช่ไหม?”

 

“ นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกนายกําลังเป็นอยู่เหรอ?”

 

ริกิเอียงศีรษะเล็กน้อย

 

“ฉันเข้าใจ ฉันไม่อยากยอมรับแต่ในที่สุด พวกนายเลือกได้และเป็นสิ่งที่ฉันต้องเคารพ ไม่ใช่สิ่งที่บุคคลที่สามจะแสดงความคิดเห็นได้ แต่พวกนายควรพิจารณาจากอีกมุมหนึ่งด้วย”

 

“ อีกมุมหนึ่ง?”

 

“ พวกนายโชคดีมาก ฉันและผู้ชายคนนี้บังเอิญมาที่นี่โดยบังเอิญและได้เรียนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกนายและมีอํานาจมากพอที่จะฆ่าหทารที่นี่รวมถึงมาร์ควิสด้วย พวกนายจึงได้รับการปลดปล่อย แล้วคนที่ไม่ได้รับการช่วยเหลือล่ะ?”

 

อารมณ์เริ่มแสดงอย่างช้าๆด้วยเสียงของริกิ

 

“ มีอีกหลายคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่าพวกนายมาก แต่ก็ยังไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้”

 

“ คุณอยากให้เราอยู่ต่อไปเพราะความโชคดีของเราหรอ?”

 

“ ไม่”

 

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งริกิก็ยืนยัน

 

“ ฉันอยากให้ทุกคนไปช่วยชีวิตพวกเขาต่อ”

 

ฮะ ?”

 

“ บนภูเขานี้ยังมีคนเหมือนพวกนายอีกมากมาย มีค่ายหลายสิบแห่งรอบๆสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยทาส”

 

ร่างกายของมนุษย์ครึ่งคนครึ่งสัตว์สั่นสะท้าน

 

ไม่ใช่แค่เขา

ราวกับว่าพวกเขาถูกฟ้าผ่า ทาสทุกคนเงยหน้าขึ้นมองและฟังคําพูดของริกิ

 

เสียงของเขาเงียบลง แต่มีบางอย่างอยู่ในนั้นที่ดูเหมือนจะปลุกใจทุกคนที่ฟัง

 

“ พูดตามตรงมันจะง่ายกว่ามากที่พวกนายจะตายอยู่ที่นี่ ดังนั้นหากใครคนไหนไม่มั่นใจก็บอกมาได้เลย ฉันจะส่งนายไปโดยไม่เจ็บปวดเหมือนที่ฉันบอก แต่ถ้าพวกนายรู้สึกสะเทือนใจแม้เพียงเล็กน้อยจากสิ่งที่ฉันพูด”

 

ปุก!

 

ริกิปักดาบลงไปที่พื้น

 

“ พวกนายทุกคนที่นี่ก็จะเป็นความโชคดีของพวกทาสเหล่านั้นเช่นกัน”

 

เฟรย์มองดูมนุษย์ครึ่งคนครึ่งสัตว์และทาสคนอื่นๆขณะที่พวกเขาจากไปโดยไม่สามารถลืมสายตาของพวกเขาได้

 

มีความโกรธความมุ่งมั่นและความมีชีวิตชีวาที่ไม่เคยมีมาก่อน

 

และเห็นได้ชัดว่าใครเป็นผู้ให้พลังงานใหม่แก่พวกเขา

 

เขาเป็นคนที่ทําให้พวกเขากลับใสมีชีวิตอีกครั้ง

 

“พวกเขาจะอยู่ได้ไม่นานนัก”

 

ไม่น่าแปลกใจที่มาร์ควิสแห่งอาณาจักรลัวโนเบิลสามารถมีส่ วนร่วมในการค้าทาสได้เป็นเวลานาน

 

อย่างที่ริกิพูดมีโอกาสมากที่ราชวงศ์และขุนนางของอาณาจักรนี้จะเน่าเหม็นทั้งหมด

 

และสถานที่ที่ทาสเหล่านี้ถูกปล่อยออกไปคือใจกลางของอาณาจักรลัวโนเบิล

แม้ว่าพวกเขาจะทําสงครามแบบกองโจรในภูเขาระหว่างเมือง แต่อีกไม่นานพวกเขาก็จะพ่ายแพ้

 

และจะต้องใช้เวลาเดินทางอย่างน้อยหนึ่งเดือนเพื่อไปยัง ชายแดนที่ใกล้ที่สุด

 

ดังนั้นความเป็นไปได้ที่พวกเขาจะสามารถหลบหนีออกจากประเทศนี้จึงน้อยกว่า 1 เปอร์เซ็นต์

 

เฟรย์แน่ใจว่าริกิรู้เรื่องนั้น

 

“ฉันรู้”

 

“ แต่นายก็ปล่อยพวกเขาไปใช่ไหม มันไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี”

 

“ ตอนนี้ขึ้นอยู่กับพวกเขาแล้ว ฉันทําส่วนของฉันเสร็จแล้ว”

 

ริกิพูดอย่างไร้อารมณ์เช่นเคย

 

“เขากําลังคิดอะไรอยู่?”

 

เขาเป็นคนตรงไปตรงมามาก

 

ยังคงมีสิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจได้เกี่ยวกับวิกิหลังจากอยู่กับเขาในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา

 

ริกินั้นแตกต่างจากเดมิก็อดคนอื่นๆอย่างสิ้นเชิง

 

เขารู้สึกอย่างนั้นเป็นพิเศษในตอนที่ริกิคุยกับทาสครึ่งคนครึ่งสัตว์

 

“ยังมีค่ายอีกมากมายแถวๆนี้”

 

นี่คือสิ่งที่เฟรย์ได้รู้ก่อนที่เขาจะโจมตีสถานที่แห่งนี้

 

เฟรย์มองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ําคืนและพึมพํา

 

“ ยังมีเวลาอีกพอสมควร

 

“ ไม่…นั่นคือทั้งหมดสําหรับวันนี้ มาร์ควิส ดาลามันตายไปแล้ว และที่เหลือก็เป็นเพียงขยะ”

 

“ ความจริงที่ว่าดาลามันเสียชีวิตจะถูกปล่อยข่าวไปทั่วและพวกเหล่าทาสจะรอคอยเรา”

 

“ถูกต้องอย่างน้อยพวกเขาก็คงเตรียมตัวไม่เหมือนกับกลุ่มนี้ พวกเขาจะต้องเตรียมพร้อมมากกว่านี้แน่นอน”

 

“ใช่”

 

การต่อสู้ที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ได้ มันเป็นการสังหารหมู่

 

ริกิเคยบอกให้เขาใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ให้มากที่สุด แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรถ้ามันเป็นไปเพื่อการต่อสู้” แบบนั้น

 

“ ฉันยังคิดว่ามันใหญ่เกินไปสําหรับกลางใจของอาณาจักร”

 

“ ลัวโนเบิลจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเปิดเผย เนื่องจากพวกเขาเปิดสถานที่ทําธุรกิจที่ผิดกฎหมายตั้งแต่แรกพวกเขาจะไม่สามารถส่งทีมปราบปรามได้ มาร์ควิส ดาลามันควรจะอยู่ที่ที่บ้านของตัวเองอย่างเป็นทางการในช่วงที่เขาเกษียณ”

 

ริกิชี้ไปที่ลู่เฟย

 

* อย่างดีที่สุดพวกเขาจะสามารถขอกําลังเสริมจากเมืองใกล้เคียงเท่านั้นดังนั้นพวกเขาจึงไม่เป็นภัยคุกคามมากนัก”

 

“ถูกต้อง”

 

พวกเขาเล่นกับไฟมาตั้งแต่แรกดังนั้นแม้ว่าเฟรย์จะทําเรื่องวุ่นวาย แต่พวกเขาก็ต้องรับมือกับมันอย่างยากลําบาก

 

เฟรย์คิดว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะสําหรับการกําจัดร่องรอยของมานาของเขาในขณะที่ฝึกฝนพลังศักดิ์สิทธิ์ของเขาด้วย

 

“ ถ้าอย่างนั้นเราจะอยู่ในปราสาทนี้ตลอดทั้งเดือน”

 

เฟรย์หันกลับไปมองที่ปราสาท

 

มันดูไม่จืดเลย

 

นี่เป็นเรื่องธรรมดาเนื่องจากเขาได้ใช้พลังอันศักดิ์สิทธิ์ทําลายล้างอย่างเต็มที่

 

ถ้าเขารู้ว่าเขาจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในนั้นเขาคงจะฝึกความยับยั้งชั่งใจมากขึ้น

 

หนึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

เฟรย์ทําลายค่ายรอบตัวเขาอย่างเป็นระบบ

 

พวกเขาเตรียมการให้มากที่สุดเท่าที่จะทําได้ แต่ความแตกต่างของพลังนั้นมันมากจนเกินไป

 

นอกจากนี้เมื่อทาสถูกปลดปล่อยมากขึ้นความแข็งแกร่งของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นทีละน้อย และพวกเขาก็กลายเป็นภัย

 

ในที่สุดนักค้าทาสที่ไม่สามารถรับมือกับแรงกดดันได้จึงละทิ้งค่ายและวิ่งหนีไป

 

ก็เป็นอย่างที่ริกิบอก

 

ลัวโนเบิลไม่ได้ส่งกําลังเสริมอย่างเป็นทางการ

 

ในวันสุดท้ายของพวกเขาบนภูเขาเฟรย์มั่นใจว่าเศษค่ายที่เหลือ ของมาร์ควิสดาลามันทั้งหมดถูกทําลายไปแล้ว

 

“ขอบคุณ”

 

ชายครึ่งคนครึ่งสัตว์ก้มศีรษะของเขา

 

ดูเหมือนว่าหลังจากต่อสู้ร่วมกันมาหนึ่งเดือนพวกทาสที่ถูกปลดปล่อยถือว่าเฟรย์เป็นผู้มีพระคุณของพวกเขา

 

“ พวกคุณจะไปไหน”

 

“ เรากําลังคิดว่าจะไปที่เทือกเขาอิสปาเนียทางตอนใต้”

 

มันเป็นสถานที่ที่ใกล้ที่สุดที่พวกเขาสามารถไปได้

 

และที่ที่เป็นสวรรค์ของสัตว์ประหลาดหากพวกเขาหนีไปยังสถานที่นั้นอาณาจักรลัวโนเบิลก็จะไม่สามารถไล่ตามพวกเขาได้

 

“ นั่นไม่ใช่สถานที่ที่จะมีชิวตรอดได้ง่ายๆ”

 

“ มันจะยังดีกว่าที่นี้..เราจะตอบแทนพระคุณที่คุณมอบให้เราอย่างแน่นอน”

 

“รอเดี๋ยว”

 

เฟรย์หยุดเขา

 

“คุณชื่ออะไร?”

 

“บีเอนด์ครับ”

 

หลังจากพูดอย่างนั้นบีเอนด์ก็หันหลังและจากไปโดยไม่หันกลับ

 

มามอง

 

ขณะที่เขาเฝ้าดูอดีตทาสจากไปเฟรย์พูด

 

“ การประชุมจะเริ่มขึ้นในเร็วๆ นี้ใช่ไหม”

 

“ถูกต้อง”

 

การแสดงออกของริกิค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อเขาพูดแบบนี้

 

ออร่ามานาของเฟรย์ได้หายไปอย่างสมบูรณ์และไม่มี ใครสัมผัสได้อีกต่อไป

 

เฟรย์ที่งงงวยเล็กน้อยก็พยักหน้า

 

“ ฉันว่าเราไปที่นัดหมายกันเถอะ”

 

“ หืม?”

 

ริกิมองเฟรย์ด้วยสีหน้าแปลกๆ ครู่หนึ่งก่อนจะรู้ตัว

 

“ ดูเหมือนว่าฉันจะลืมบอกนาย”

 

”บอกว่า?”

 

“ที่นี่”

 

“ …ที่นี่?”

 

“ ที่นี่คือสถานที่ประชุม …. รีบใส่หน้ากากซะเฟรย์”

 

เขาไม่จําเป็นต้องถามว่าทําไม

 

ทันที่ที่ริกิพูดคําเหล่านั้นท้องฟ้าก็ถูกแยกออกจากกัน