บทที่ 105 ลอร์ด (4)

 

(Note : แม่ของเฟรย์เปลี่ยนจาก เรตา เป็น เรต้า)

 

ลอร์ดบอกว่าพวกเขาจะต้องรออีกสักหน่อยเพื่อให้เดมิก็อดทั้งหมดมารวมตัวกัน

 

จากนั้นเขาสั่งให้อัครสาวกออกไปเพราะเขาต้องการที่จะพูดคุยบางอย่างกับเหล่าอะโพคาลิปส์

 

ไม่มีทางที่พวกเขาจะฝ่าฝืนลอร์ดดังนั้นอัครสาวกทั้งห้าจึงมุ่งหน้าลงไปที่ชั้นใต้ดินของปราสาท

 

เฟรย์เป็นคนที่ทําหน้าที่เป็นไกด์ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาเนื่องจากเฟรย์และริกิเป็นคนที่ไปถึงที่นั่นก่อน

 

ห้องใต้ดินมีขนาดค่อนข้างใหญ่ แต่เนื่องจากมันถูกใช้เป็นที่อยู่อาศัยของทาสจึงค่อนข้างสกปรก

 

เฟรย์และริกิไม่ต้องกังวลกับการทําความสะอาดเพราะพวกเขาอยู่แค่ชั้นบนเท่านั้น

 

ด้วยเหตุนั้นทั้งห้องจึงเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าที่รุนแรง

 

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะไม่มีอัครสาวกคนใดสนใจเรื่องนี้

 

แม้แต่เรต้า ท่านหญิงแห่งตระกูลเบลคยังคว้าเก้าอี้ไม้เก่าๆมาไว้นั่งที่ก้นของเธอโดยไม่ลังเล

 

ส่วนที่เหลือก็ทําเช่นกัน

 

พวกเขาต่างก็หามุมสําหรับนั่งอยู่อย่างเงียบ ๆ

 

“ คุณมีอะไรกินไหม?”

 

เป็นปีศาจที่ถามคําถามนี้ด้วยเสียงทุ่ม

 

เฟรย์เหลือบมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

 

“ ฉันมีขนมปัง

 

“ แล้วเครื่องดื่มล่ะ”

 

”เบียร์”

 

”เยี่ยม”

 

จากนั้นเฟรย์ก็ขึ้นไปชั้นบนไปที่คลังอาหารและนําขนมปังและเบียร์กลับมาสี่ชุดเพื่อมอบให้ทุกคน

 

“ไม่จําเป็นหรอก”

 

เรต้าเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมรับอาหาร

 

เฟรย์ก็ยังไม่กินอะไรเลย

 

เขาไม่หิวและยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่อยากเอาหน้ากากออก

 

หลังจากรับประทานอาหารได้ไม่นานเจนตาก็เดินเข้าไปหาเฟรย์ซึ่งนั่งอยู่ที่มุมหนึ่ง

 

“ ถอดหน้ากากออกซะ!”

 

เห็นได้ชัดว่าเขากําลังสั่ง

เฟรย์ไม่แปลกใจ แต่เขาคาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น

 

พวกเขารู้สึกไม่พอใจที่เฟรย์ไม่เปิดเผยใบหน้าเหมือนคนอื่น

 

* จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไม่ทํา”

 

แน่นอนว่าเขาไม่จําเป็นต้องสนใจสิ่งที่ถูกสั่ง แต่เฟรย์เลือกที่จะยั่วโมโหเขาแทน

 

“ คุณจะเอาออกดีๆหรือต้องใช้กําลัง”

 

“ ฉันไม่เห็นว่าทําไมฉันต้องทํา”

 

“ พอเถอะ”

 

ไม่ใช่เฟรย์ที่พูดแบบนั้น

 

แต่เป็นปีศาจที่ฉีกขนมปังอย่างโหดเหี้ยม

 

เขามีผิวสีแดงและดวงตาที่ไม่มีรูม่านตาและดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะซ่อนอยู่หลังหน้ากาก

 

เจนตาและฟีนิกซ์ทั้งคู่กินขนมปังของพวกเขาในขณะที่พยายามปกปิดใบหน้าให้ได้มากที่สุด

 

“ พอแล้วเหรอ? คุณไม่อยากรู้เกี่ยวกับตัวตนของผู้ชายคน นี้หรือ”

 

“ แน่นอนว่าฉันอยากรู้อยากเห็น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราต้องกังวล”

 

“ คุณไม่สามารถทําอะไรได้มากกับความสังสัยของคุณโดย เฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเดมิก็อดอยู่ใกล้ๆ ”

 

เจนตาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เขาเพียง แค่หันหลังเดินกลับไปที่มุมของเขาและนั่งลง

 

เฟรย์ถอนหายใจก่อนที่จะหันไปหาปีศาจ

 

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมองของเขาปีศาจก็หันกลับไปมองเฟรย์

 

นอกจากนั้นยังมีสายตาอีกอย่างที่จ้องมองไปที่เฟรย์ฟีนิกซ์

 

เธอยังมองไปที่เขา

 

เฟรย์หันหน้ามาและพบกับการจ้องมองของเธอแต่ทุกคนยังคงเงียบ

 

* มันแย่มากที่ไม่สามารถใช้โทรจิตได้

 

เขาสงสัยว่าเธอกลายเป็นอัครสาวกของอัคนี้ได้อย่างไรและอะไรอยู่ในความคิดของเธอในขณะนั้น

 

สิ่งที่ดีอย่างหนึ่งคือเขาไม่รู้สึกสงสัยหรือเป็นศัตรูกับการจ้องมองของเธอเลย

 

มิฉะนั้นเธอคงจะเปิดเผยตัวตนของเขาไปแล้ว

 

เฟรย์หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้พบกับเธออย่างมีความสุข อย่างไรก็ตามนี้ค่อนข้างตรงกันข้ามกับการกลับมาพบกันใหม่ที่เขาจินตนาการไว้

 

สําหรับตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะไม่คิดถึงเรื่องนั้น

 

นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องพูดในตอนนี้

 

เมื่อลอร์ดพูดเช่นนั้นเดมิก็อดคนอื่นๆ ก็พยักหน้า

[ที่เหลือกลับไปได้แล้วส่วนริกิฉันอยากคุยกับนายสักครู่

 

เข้าใจแล้ว”

 

– ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ?

 

ความคิดนี้ลอยอยู่ในหัวของริกขณะที่เดมิก็อดคนอื่นๆออกจากห้องไปอย่างช้าๆ

 

ขณะที่อนันตาเดินผ่านไปเขามองริกด้วยสายตาและท่าทาง

เยาะเย้ย

 

เขามั่นใจว่าตอนนี้ลอร์ดจะตรวจเชคริกเป็นพิเศษ

 

ไม่นานมีเพียงลอร์ดและริกเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องโถง 

 

ลอร์ดสั่นมือเล็กน้อย

 

อูววว

 

ทันใดนั้นห้องก็ถูกปกคลุมไปด้วยกําแพงอีกชั้น

 

การแสดงออกของริกิแข็งกระด้างเมื่อเขารู้สึกถึงพลังของกําแพงนั้น

 

เขามั่นใจว่าเขาจะไม่สามารถหลบหนีได้เว้นแต่เขาจะใช้พลังทั้งหมดจริงๆ

 

[ไม่จําเป็นต้องรู้สึกกังวลไปริกิ]

 

ลอร์ดพูดเบาๆ

 

ริกิก็ตระหนักได้ว่าเขาได้เอามือจับด้ามดาบโดยที่ไม่รู้ตัว

 

(ฉันไม่ต้องการให้ใครได้ยินการสนทนาของเรา นายทราบดีว่าตอนนี้นอซดอกและอนันตไม่มีความรู้สึกในเชิงบวกต่อ นายเรย์รินดูเหมือนจะไม่สงสัยอะไร แต่เธอก็คงอยากรู้อยากเห็นอย่างแน่นอน

 

แน่นอนว่ามีโอกาสที่พวกเขาจะพยายามดักฟังการสนทนา

นี้

 

แต่ตอนนี้ลอร์ดได้สร้างกําแพงกั้นหลายชั้น พวกเขาไม่สามารถดักฟังได้

 

“นายต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ?”

 

ริกิน้องชายคนโตของฉัน ฉันยังจําความสุขที่ฉันรู้สึกเมื่อได้เห็นนายเป็นครั้งแรก]

 

มันเป็นคําพูดที่ไม่คาดคิด แต่น้ําเสียงของลอร์ดเต็มไปด้วยความคิดถึงโดยที่ริกไม่จําเป็นต้องถามเขาเลย

 

ลอร์ดครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

เขาจําไม่ได้ด้วยซ้ําว่านานเท่าไหร่แล้ว

 

ในสมัยก่อนมนุษย์และสัตว์มรรตัยอื่น ๆ ยังไม่ได้เรียนรู้ที่จะ ใช้เครื่องมือที่เหมาะสมมังกรเป็นเพียงสัตว์ประหลาดข นาดใหญ่และภูมิประเทศของทวีปก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง 

 

นั่นคือตอนที่ลอร์ดหลุดออกมา ชิ้นส่วนเล็กๆซึ่งหลุดออกจากเจตจํานงของโลก

 

ต้องใช้เวลาหลายร้อยปีกว่าที่เขาจะได้รับมีความรู้สึก

 

ในเวลานั้นลอร์ดใช้เวลาไม่นานนักที่จะตระหนักว่าเขา แข็งแกร่งกว่าทุกสิ่งที่มีชีวิตอยู่เขาเหนือกว่าเผ่าพันธุ์อื่น ๆ

 

เขารู้สึกว่าแม้ว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ทั้งหมดจะร่วมมือกันเพอต่อสู้กับเขาเขาก็ยังสามารถเอาชนะได้โดยไม่ยาก

 

แต่ความจริงนั้นไม่ได้ทําให้ลอร์ดประทับใจ

 

สิ่งที่สําคัญ

 

เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าทําไมเขาถึงมีอํานาจเบ็ดเสร็จเช่นนี้

 

เขามีอํานาจที่จะครองโลก แต่เขากลับไม่มีจุดมุ่งหมายที่แท้จริง

 

เขาไม่รู้ด้วยซ้ําว่าทําไมเขาถึงมีตัวตนตั้งแต่แรก เมื่อเวลาผ่านไปเขาค่อยๆถูกกลืนกินไปอย่างช้าๆด้วยความรู้สึกเหงาอยู่

ลึกๆ

 

จากนั้นชิ้นส่วนอีกชิ้นหนึ่งก็ตกจากความประสงค์ของโลก

 

[นายคงไม่เข้าใจความสุขที่แท้จริงที่ฉันรู้สึกได้เพราะในที่สุดฉันก็ได้พบอีกคนบนโลกนี้ที่เหมือนกับฉัน]

 

ในที่สุดเขาก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

 

ความจริงนั้นเพียงอย่างเดียวก็ทําให้ลอร์ดมีพระประสงค์ที่จะมีชีวิตอยู่

 

ไม่มีจุดประสงค์?

 

ถ้าเช่นนั้นเขาก็ต้องสร้างมันขึ้นมา

 

เขามีพลังที่จะทําอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ

 

นั่นไม่ใช่ทั้งหมด

 

หลังจากการปรากฏตัวของริกิ เดมิก็อดคนอื่นๆก็เริ่มปรากฏตัวขึ้นทีละคน

 

พวกเขาเหมือนลอร์ดที่สับสนในตอนแรก

 

พวกเขารู้สึกเหงาและสับสนแบบเดียวกับที่ลอร์ดรู้สึก 

นั่นคือตอนที่ลอร์ดทรงตระหนักว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร

 

เขาต้องเป็นผู้นําของพวกเดมิก็อด

 

ผู้นําที่จะแนะนําคนเหล่านี้ที่ไม่รู้จักวิธีควบคุมพลังเหนือธรร

มชาติ

 

สาเหตุที่เขามีสติก่อนคนอื่น ๆ ก็เพราะว่าจะต้องมีผู้บุกเบิกสักคนหนึ่งที่ต้องทนทุกข์เพื่อพวกเขา

 

ตั้งแต่นั้นมาลอร์ดก็นําเหล่าเดมิก็อดได้อย่างยอดเยี่ยม

 

“ ทําไมนายถึงยกเรื่องนี้มาบอกฉัน”

 

[ริกิ ฉันอยากจะปฏิบัติต่อคนของฉันอย่างยุติธรรมและฉันก็พยายามทําเช่นนั้น แต่…ฉันรู้สึกว่ามีความจริงบางอย่างจากการร้องเรียนของนอซด็อก]

 

[อย่างที่เขาพูดฉันยอมนายมากเกินไปฉันปล่อยนายทําตัว เหลวไหลมากไปเมื่อเทียบกับเดมิก็อดคนอื่นๆพวกเขาไม่กล้าทําด้วยซ้ํา ไม่ทําตรงตามโควต้าของนายไม่จัดการพื้นที่ของนายไม่สนใจคําขอของฉัน…]

ในขณะที่เขาเงียบดวงตาก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลอร์ด

 

เขาหันมามองริกิ

 

โดยเฉพาะการฆ่าพวกพ้องของเรา]

 

ริกิดไม่แปลกใจ

 

เพราะเขาได้คาดหวังสิ่งนี้ไว้แล้ว

 

เขาคิดมาตลอดว่าลอร์ดน่าจะรู้ว่าเขาเป็นคนทรยศตั้งแต่

แรก

 

ตั้งแต่ลอร์ดได้ขอให้พวกเขาเปิดเผยอัครสาวกให้คนอื่นๆ ริ กิก็มั่นใจแล้ว

 

เขาจึงวางแผนไปอีกขั้นหนึ่ง

 

เฟรย์อาจไม่เข้าใจว่าทําไมเขาถึงต่อต้านการแสดงตัวของอัครสาวกแต่เขาจําเป็นต้องสร้างสถานการณ์ที่จะทําให้ลอร์ดไม่ใจอ่อนอีกครั้ง

 

ริกิไม่รู้ว่าตัวเองพลาดไปตอนไหนหรือลอร์ดรู้ตอนไหนแต่ริกิมั่นใจว่าลอร์ดจะไม่รู้ทุกรายละเอียด

 

แต่ด้วยความสายตาที่แหลมคมของเขาลอร์ด เขาสามารถสังเกตเห็นแม้แต่รายละเอียดที่เล็กที่สุด

 

เสียงของลอร์ดดังขึ้นอีกครั้ง

 

[การฆ่าคนของเราเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยริกิ]

 

“ฉันเข้าใจดี”

 

[ฉันอยากถามทําไมนายถึงหักหลังเรา? นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นายเข้าใจฉันดีกว่าใครๆทั้งหมด และยังเห็นด้วยกับเป้าหมายของฉัน

 

“ ชัดเจนแล้วยังไงละลอร์ด”

 

ริกิมองไปที่ลอร์ดด้วยสายตาที่แน่วแน่

 

“ เป็นเพราะฉันรู้ตัวแล้วว่า ว่าพวกเราได้ทําผิดพลาดไป”

 

(นายกําลังบอกว่าตอนนี้นายกําลังทําสิ่งที่ถูก]

 

“ถูกต้อง”

 

ลอร์ดถอนหายใจอย่างมีอารมณ์

 

ดวงตาที่ดุร้ายของเขาหายไปอีกครั้ง

 

หน้าตาของลอร์ดจะเปลี่ยนไปก็ต่อเมื่ออารมณ์ของเขา เปลี่ยนแปลงไป

 

ดูเหมือนว่าเขาจะฟื้นคืนสู่ความสงบ

 

[บางทีทั้งหมดนี่อาจเป็นความผิดพลาดของฉันเอง]

 

“อะไรนะ?”

 

เมื่อ 4,000 ปีที่แล้วฉันไม่เคยเห็นนายโกรธเท่านี้มาก่อนหลังจากที่ฉันฆ่าอัศวินคนนั้น]

 

เขาไม่สามารถปฏิเสธได้

 

นั่นเป็นเพราะนั่นเป็นครั้งแรกที่ความคิดเชิงลบต่อลอร์ดปรากฏขึ้นในใจของเขา

 

นั่นคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

 

มุมมองเชิงลบต่อลอร์ดเปลี่ยนวิธีคิดของเขาและเริ่มทําให้เขาตั้งคําถามกับการดํารงอยู่ของเดมิก็อด

 

และเขาเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับสิ่งที่พวกเดมิก็อดกําลังทํา

 

การกระทําของเราถูกต้องจริงหรือ?

 

เงั้นเรามาทําเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน

 

” อะไรนะ?”

 

นั่นเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดอย่างสิ้นเชิง

 

ริกิมองเขาด้วยความสงสัย

 

อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะอ่านความตั้งใจของลอร์ดเมื่อเขาอยู่ในสภาพไร้หน้าตา

 

วิธีเดียวที่จะสังเกตเห็นอารมณ์ของเขาได้ก็คือผ่านเสียงของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเสียงของเขานั่นมีเพียงโทนเดียว

 

(ฉันจะยกโทษให้นายริกิเพราะนี่เป็นความผิดของฉันไม่ต่างจากนาย]

 

“ นายจะยกโทษให้ฉันที่ฆ่าพวกพ้องเราหรือ?”

 

[ถูกต้อง]

 

ริกิไม่ได้คาดหวังผลเช่นนั้น แต่เขารู้ว่าลอร์ดไม่ได้พยา

 

ยามหลอกลวงเขา

 

คําพูดที่เขาพูดตอนนี้จริงใจมาก

 

ลอร์ดเต็มใจที่จะให้อภัยเขาแม้ว่าเขาจะฆ่าคนของพวกเขาไปมากมายก็ตาม

 

“ เดมิก็อดคนอื่นๆ จะยอมรับอะไรแบบนั้นไหม?”

 

(อืม…มันเป็นเรื่องโชคร้าย แต่เราจะต้องหลอกพวกเขา]

 

“ หลอก?”

 

[เพราะฉันสัญญาว่าจะตามหาคนทรยศโดยไม่มีเงื่อนไขคนอื่นๆอาจไม่พูดอะไรแต่นอซด็อกและอนันตาคงไม่ยอมรามือง่ายๆ

 

“ แน่นอน”

 

ลอร์ดยิ้ม

 

หรือมากกว่านั้นคือรู้สึกเหมือนเขากําลังยิ้ม

 

(ฉันได้เลือกตัวแทนที่เหมาะสมในหมู่เดมิก็อดที่กําลังจะเข้าร่วมการประชุมนี้ จะไม่มีความระแวงและทุกอย่างจะราบรื่นนายจะไม่มีอะไรต้องกังวล

 

คําพูดเหล่านั้นทําให้ริกิพูดไม่ออก

 

เขาจ้องมองลอร์ดด้วยความไม่เชื่อ

 

“ นายจะกล่าวหาเดมิก็อดผู้บริสุทธิ์ ใส่ร้ายและฆ่าเขาเร

อะ?”

 

[เป็นเรื่องโชคร้ายแต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะนายสําคัญมากกว่าใครๆ]

 

ชีพจรของริกแข็งขึ้นในขณะนั้น

 

” ฉันเข้าใจละ

 

ริกิไม่ใช่คนเดียวที่เปลี่ยนไปในช่วงหลายพันปีที่ผ่านมา

หากเป็นลอร์ดในอดีตเขาจะไม่พูดเช่นนี้

 

ไม่ว่าเขาจะดีต่อริกิมากแค่ไหนเขาก็จะไม่กล่าวหาและดําเนินการกับสมาชิกผู้บริสุทธิ์ของเผ่าพันธุ์ของเขาเอง

 

[แน่นอนว่านายจะต้องร่วมมือในการแสดงครั้งนี้ด้วย]

 

(มันไม่มีอะไรมาก เพียงแค่นายฆ่าอัครสาวกของนายด้วยมือของนายเอง]

 

“อะไร?”

 

โจากนั้นนายจะตกอยู่ในภาวะจําศีล อาจจะเป็นเวลา 100 ปีแต่นั้นไม่ใช่เวลาที่นานสําหรับเราดังนั้นจงงีบหลับให้นาน ใน ระหว่างนี้ฉันจะปกป้องนายเองและเมื่อนายตื่นขึ้นมา ฉันรับรองกับนายว่าจะไม่มีอะไรเหลือให้นายต้องกังวล

 

งั้นหรือ

 

หากเขาตกอยู่ในภาวะจําศีลก็จะทําให้ความสงสัยของอนั้นตาและนอซด็อกหายไป

 

เห็นได้ชัดว่าลอร์ดได้คิดทุกอย่างเพื่อให้แผนการดําเนินไปอย่างราบรื่น

 

บางทีแม้แต่เดมิก็อดที่ถูกใส่ร้ายก็ยังเชื่อว่าริกิบริสุทธิ์ 

 

[เดมิก็อดที่จะรับโทษแทนนายคือ “เออร์” ต้องใช้เวลา อีกสองสามวันกว่าเขาจะมาที่นี่ ลงมือฆ่าอัครสาวกของนาย ทันทีที่เขามาถึง ฉันจะจัดการส่วนที่เหลือเอง]

 

ลอร์ดลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา

 

(นั่นคือทั้งหมดที่ฉันอยากจะพูดริก โปรดทราบว่าหากนายเลือกที่จะยอมรับสิ่งนี้เราก็สามารถเริ่มต้นกันใหม่ได้ เช่นเดียวกับการที่พื้นดินจะแข็งตัวขึ้นหลังฝนตกเราสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นขึ้นด้วยความไว้วางใจที่มากกว่าเดิม] 

 

จากนั้นเขาก็แตะไปที่ไหล่ของริกและเดินออกจากห้องไป

เมื่อถึงเวลานั้นกําแพงก็ได้หายไปแล้ว

 

“พวกเขาเปลี่ยนแปลงได้จริงๆหรือ? ลอร์ดและเหล่าเดมิก็อด? ”

 

เนื่องจากเขาเองก็เปลี่ยนได้ ไม่มีอะไรที่ขัดขวางไม่ให้คนอื่นเปลี่ยนไปเช่นกัน

 

ถ้าอย่างนั้นเขายังจําเป็นต้องฆ่าพวกพ้องอยู่อีกหรือ? 

 

เขาทํางานร่วมกับลอร์ดเพื่อเปลี่ยนเดมิก็อดจากภายในได้

 

ถ้าเป็นไปได้มันจะมีเหตุผลมากกว่าการพยายามต่อสู้กับเดมิก็อดด้วยตัวเขาเอง

 

แม้จะคิดอยู่นานแต่ริกิก็ยังหาคําตอบไม่ได้

 

ริกิยืนขึ้นราวกับถูกตอกให้หยุดอยู่ตรงนั้น