ทันทีที่เฉินเฉียวได้ยินเธอเดาว่าการหย่าร้างของเธอเป็นที่ประจักษ์แล้วแต่ก็เร็วกว่าที่เธอคาดไว้

คิดว่าจะต้องรออีกสองวัน

“ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”เฉินเฉียววางโทรศัพท์และขับรถไปที่บ้าน

ระหว่างทางพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า

แสงของดวงอาทิตย์ตกปกคลุมทะเลทำให้น้ำทะเลสีฟ้าสว่างไสวด้วยสีแดงอมส้ม เมื่อเห็นฉากอันงดงามตรงหน้าเฉินเฉียวก็รู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเธอคิดว่าธอกำลังจะได้รับอิสรภาพในไม่ช้า

เมื่อเขามาถึงบ้านเริ่นหมิงเซวียนนั่งอยู่ที่เบาะหลักบนโซฟาและกำลังรออยู่

ชายหนุ่มคนหนึ่งสวมแว่นและสูทเรียบร้อยนั่งอยู่ทางขวาของเธอและเขาเป็นทนายความ

เฉินเฉียววางกระเป๋าของเธอและนั่งลงตรงข้ามเริ่นหมิงเซวียน

เริ่นหมิงเซวียนเหลือบมองเธอและยื่นสัญญาให้เธอ“ ถ้าไม่มีปัญหาก็เซ็นสิ! เห็นหน้าเธอแล้วมันน่ารำคาญ ”

เฉินเฉียวคิดในใจ เธอก็รำคาญเหมือนกัน

เธอเปิดตรงไปที่หน้าสุดท้ายของสัญญาและช่องลายเซ็นทั้งสองด้านว่างเปล่า เธอเงยหน้าขึ้นมองเริ่นหมิงเซวียน “เขาไม่เซ็น?”

“ เธอจะรีบร้อนไปไหน เซ็นตรงนี้”

เริ่นหมิงเซวียนหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอและโทรออก เธอรอสักพักปลายสายก็รับ เธอเปลี่ยนท่าทีที่รังเกียจเฉินเฉียวน้ำเสียงอ่อนลง“อี้เฉิน รีบกลับมาเร็ว แม่รออยู่นะ เร็วๆหน่อย จะมาถึงในสิบนาทีหรอ? โอเค”

เฉินเฉียวอ่านสัญญาทีละคำ

เนื้อหาไม่มีอะไรผิดปกติ

เริ่นหมิงเซวียนไม่มีอะไรมากไปกว่าการปกป้องทรัพย์สินของครอบครัวดังนั้นข้อความส่วนใหญ่จึงเน้นถึงความเป็นอิสระของทรัพย์สินและเงินของตระกูลปู้ไม่ได้เป็นของเฉินเฉียว

เฉินเฉียวไม่คัดค้านข้อกำหนดเหล่านี้

เธอหยิบปากกาและต้องการที่จะเซ็นชื่อ

เมื่อกดปลายปากกากำลังจะเซ็นก็ได้ยินคำถามเย็นชา “ทำไมคุณถึงมาที่นี่”

ปู้อี้เฉินกลับมาแล้ว

ทันทีที่เข้าไปในบ้านเห็นเฉินเฉียวนั่งอยู่ตรงข้ามกับแม่ของเขาก็มีลางสังหรณ์ที่เป็นลางไม่ดีและขมวดคิ้ว

เฉินเฉียวทำเป็นไม่ได้ยินหยิบปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อจากนั้นตอบว่า “คุณก็มาเซ็นเถอะ”

“ ใช่ รีบๆมาเซ็นเลย เซ็นแล้วจะได้รีบไปสำนักงานกิจการพลเรือน ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นั่นแล้ว ตอนนี้ยังทัน”เริ่นหมิงเซวียนมองไปที่นาฬิกาของเธอ

เมื่อปู้อี้เฉินได้ยินดังนั้นเขาก็เข้าใจ

ด้วยใบหน้าที่เย็นชาเขาก้าวไปข้างหน้าคว้าสัญญาต่อหน้าทั้งสองคนและคำว่า ‘หย่าร้าง’แทงตาเขาเข้าเต็มๆ

เมื่อเปิดไปที่หน้าสุดท้ายเห็นว่าชื่อของเฉินเฉียวเซ็นไว้อยู่ที่นั่นแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไมเขาไม่เต็มใจ หยิบสัญญาขึ้นมาฉีก

ใบหน้าของเฉินเฉียวนิ่ง

เริ่นหมิงเซวียนตะโกน: “ทำอะไรหน่ะ?”

มากับฉันปู้อี้เฉินยื่นมือออกไปเพื่อคว้าเฉินเฉียว

เฉินเฉียวปัดมือทิ้ง “ปล่อยฉัน!”

แต่ปู้อี้เฉินแข็งแรงมากจนเฉินเฉียวไม่สามารถสะบัดออกได้ แขนขาวๆราวกับหิมะถูกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

เริ่นหมิงเซวียนหยุดอยู่ตรงหน้าปู้อี้เฉิน”อี้เฉินตอนนี้ยังไม่อยากหย่าหรอ”

“ ไม่หย่า”ปู้อี้เฉินกัดฟันพูดคำสองคำอย่างหนักแน่น

“ ทำไมถึงยังคิดไม่ได้”เริ่นหมิงเซวียนปวดใจชี้ไปที่เฉินเฉียว“ ผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี? เธอเอาเงินของลูกไปเลี้ยงผู้ชาย แล้วลูดยังต้องการเธออีกเหรออี้เฉินทำไมลูกถึงหลงมันขนาดนี้? ! ”

คำพูดของแม่ทำลายศักศรีดิ์ของปู้อี้เฉิน

เขาดูสีหน้าจริงจัง เขาพูดอย่างเย็นชา: “แม่นี่มันเป็นเรื่องระหว่างสามีและภรรยาไม่เกี่ยวข้องกับแม่! จากนี้แม่อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก! ไม่ต้องเรียกเฉินเฉียวมาที่นี้อีก! ฉันจะไม่เซ็นสัญญาหย่า! ”

“นี่แก……”เริ่นหมิงเซวียนอ้าปากค้างด้วยความโกรธจับหน้าอกของตัวเอง “แกนี่ทำให้ฉันโกรธจริงๆนะ”

ปู้อี้เฉินไม่สนใจลากเฉินเฉียว และดึงเธอออกมา

เขาบีบเธอให้เข้าไปในรถของเขาเอื้อมมือคาดเข็มขัดนิรภัย

เฉินเฉียวต้องการเห็นสิ่งที่ชายคนนี้ต้องการทำดังนั้นเธอจึงไม่ขัดขืนอีกต่อไปเพียงแค่ปล่อยให้เขาขับรถออกจากบ้าน

ระหว่างทางหน้าตึง

หายใจแรง

เขาดูโกรธมาก

เฉินเฉียวไม่เข้าใจทั้งๆที่การหย่าร้างจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขาและโหยวจิ้งหลีแล้วทำไมต้องโกรธ

“ เธออยากหย่ามากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ในที่สุดปู้อี้เฉินก็พูด

มือจับที่พวงมาลัยจับไว้แน่นมากเส้นเลือดสีฟ้าที่หลังมือตึง

เฉินเฉียวยิ้มเยาะ “ทำไมต้องถามมาก”

“ เฉินเฉียวพูดดีๆไม่เป็นหรอไง? ทำไมต้องพูดเย็นชากับฉัน? “ปู้อี้เฉินขึ้นเสียงด้วยความโกรธและความไม่พอใจ

เฉินเฉียวมองไปที่ถนนจากระยะไกล“ คุณเคยพูดดีๆกับฉันด้วยหรอ? ทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น อย่ามาโทษฉัน ”

ปู้อี้เฉินไม่ตอบ เขานิ่งสักพักแล้วถาม: “คุณอยากหย่ากับฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ เป็นเพราะพวกหนุ่มๆของเธองั้นหรอ”

“ไม่เกี่ยว คุณอย่าลากพวกเขาเข้ามาในชีวิตแต่งงานเรา”เมื่อพูดถึงซังหลินจวิน เฉินเฉียวก็ชำเลืองมอง

“ นั่นเป็นเพราะจิ้งหลี?”คำพูดนุ่มนวลที่หาได้ฟังได้ยากของปู้อี้เฉิน “ฉันทำผิดกับเธอมาตลอดคุณก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น แม้ว่าตอนนี้เธอจะกลับมาแล้ว แต่จริงๆแล้วความสัมพันธ์ของเรานั้นยากมากที่จะย้อนกลับไปในอดีต ตราบใดที่คุณไม่หย่าฉันจะบอกเธอให้ชัดเจน ”

เฉินเฉียวรู้สึกตลกเป็นพิเศษเมื่อเธอฟังและเธอก็เสียใจกับโหยวจิ้งหลี

ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธอจะคิดอย่างไรถ้าเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้จากปู้อี้เฉิน

“ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ปู้อี้เฉิน การที่ชีวิตแต่งงานของเราเดินมาถึงจุดนี้ก็เพราะเราทั้งคู่ คุณไม่ได้รักฉัน ฉันไม่ได้รักคุณ เป็นเพราะแบบนี้ เพราะฉะนั้นไม่ว่าคุณกับเธอจะคบกันต่อหรือเลิกกัน ฉันก็ไม่สนใจ”เฉินเฉียวพูดจบก็เหลือบตามองเขาและพูดว่า “ให้ลงฉันข้างทางเถอะ ฉันมีธุระ เรื่องหย่า คุณคิดดีๆเถอะอย่ามัวแต่ประวิงเวลาที่คุณทำผิดต่อโหยวจิ้งหลี ”

เฉินเฉียวพูดจบก็ปลดล็อกรถ

ปู้อี้เฉินได้ยินก็ขมวดคิ้วแทนที่จะหยุดเขากลับเร่งความเร็ว

“ปู้อี้เฉินปล่อยฉันลงจากรถ!”เฉินเฉียวเริ่มรำคาญ

“ ผมจะพาคุณกลับบ้านกลับบ้านไปคุยกันดีๆนะ”ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยินเธอเลย

เฉินเฉียวดูเย็นชา “ถ้าคุณไม่หยุดฉันจะกระโดดลงจากรถ”

ปู้อี้เฉินเดาได้ว่าเธอไม่กล้าที่จะกระโดดและยังคงเหยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็ว

เฉินเฉียวปลดเข็มขัดนิรภัยและผลักประตูรถ

เธอแค่แกล้งทำท่า ใครจะคิดว่าปู้อี้เฉินตกใจจริงๆ“ เฉินเฉียวคุณบ้าหรอ?”

เขาปล่อยพวงมาลัยและเอื้อมมือไปดึงเธอ

เธอตกใจ “ระวังรถ!”

ปู้อี้เฉินหันกลับด้วยความตกใจรถคันดังกล่าวได้เลี้ยวไปแล้วและกำลังจะชนรถกระบะคันหนึ่งทางตรง

มันสายเกินไปที่จะหมุนพวงมาลัยกลับและเฉินเฉียวก็เกือบจะกระเด็นออกไป ปู้อี้เฉินรู้สึกเจ็บปวดใจขณะเหยียบเบรกเขาโอบเฉินเฉียวไว้ในอ้อมแขนโดยสัญชาตญาณ

“อ๊า…..

เสียงอุทานดังขึ้น

หลังจากนั้นไม่นาน …

“ปั๊ง -” เสียงรถทั้งสองคันชนกันอย่างแรง

ภายในรถทั้งสองคนกระเด็นออกมาพร้อมกัน