เฉินเฉียวไม่ได้ยินเสียงชายคนนี้เลย

รู้สึกเหมือนคลื่นความร้อนบางอย่างพลุ่งพล่านอยู่ตลอดเวลาในร่างกายของเธอและคลื่นที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็ล้นออกมาจากริมฝีปาก

ท่าทางของเฉินเฉียวตอนนี้ทำให้ซังหลินจวินไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป

หายใจเข้าลึก ๆ สอดนิ้วยาวเข้าไปในผมยาวที่เปียกชื้นโอบใบหน้าจูบริมฝีปากของเธอ

ฝ่ามือใหญ่ฉีกเสื้อผ้าของเธอแกะกระดุมอย่างบรรจงถอดมันออกแล้วโยนออกจากอ่างอาบน้ำ

นิ้วยาวไล้ไปตามลำตัวของเธอจนสุด

เฉินเฉียวสวมกางเกงยีนส์สกินนี่

เขาปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของเธอดึงซิปลงยกสะโพกขึ้นและถกกางเกงลงครึ่งหนึ่งถึงหัวเข่าของเธอ

ร่างกายของเธอเปล่งประกายระยิบระยับภายใต้แสงไฟนั้นเซ็กซี่จนเกือบเป็นอันตรายถึงชีวิต

รู้มั้ย เรากำลังทำอะไรกันซังหลินจวินดูดริมฝีปากที่สั่นระริกของเธอ

ความคิดของเฉินเฉียวได้ล่องลอยไปแล้วและเธอไม่สามารถตอบได้เลย

เธอแค่รู้สึกว่าสิ่งนี้ทำให้เธอสบายใจ …

เธอเป็นนักเรียนที่ดีมากทำตามแบบอย่างของเขามือที่อ่อนนุ่มของเธอกวาดไปทั่วหน้าอกของเขาและล้วงเข้าไปในกางเกง

“นายท่านครับ หมอผู้หญิงอยู่ที่นี่แล้ว!”

ด้านนอกประตูเสียงของอวี้เฟยดังขึ้น

ซังหลินจวินหายใจแรงและประสานมือของเธอ

เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากเธอพูดว่า “ให้หมอรอที่ห้องโถง”

ครับผมอวี้เฟยตอบและพาหมอไปรอที่ห้องโถง

ซังหลินจวินไม่ใช่ไม่อยากได้เฉินเฉียวแต่เขาไม่ต้องการฉวยโอกาส

เขาไม่สามารถลืมครั้งแรกที่เธอเมาร้องไห้บนร่างเขาได้

เมื่อเธอขึ้นจากน้ำเธอก็สำลักใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขาดึงผ้าขนหนูและคลุมเธอ เขาดูดที่ริมฝีปากของเธออย่างแรงอีกครั้ง“ รอคุณตื่นก่อน ถึงจะทำแบบนี้กับผมได้ ถึงเวลานั้นคุณต้องการอย่างไรต้องการกี่ครั้งผมจะตามใจคุณทั้งหมด ”

ซังหลินจวินคว้าชุดคลุมของที่โรงแรมใส่ให้เธอและพาไปพบหมอ

หลังการตรวจหมอให้ยากล่อมประสาทและบอกให้เธอดื่มน้ำมากๆ

ซังหลินจวินมองไปที่เธอที่หลับไปบนเตียงและใบหน้าของเธอยังคงแดงจนถึงตอนนี้

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า: “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ ดื่มน้ำมาก ๆ และขับยาออกให้เร็วที่สุด ถ้าอาการไม่ดีขึ้นพรุ่งนี้ไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกที

“ครับ ขอโทษที่รบกวนนะครับ”ซังหลินจวินขอให้อวี้เฟยไปส่งหมอ

เธอนอนเงียบ ๆ ในห้องนอน

ซังหลินจวินอาบน้ำและออกมาจากห้องน้ำรู้สึกดีขึ้น

เอาโทรศัพท์มือถือโทรหาอวี้เฟยแล้วพูดว่า “ไปสืบมาทีว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับซังอวี้หรือไม่”

————

วันรุ่งขึ้น

ในบ้านคุณนายที่สองของตระกูลซัง

ซังอวี้ตื่นขึ้นมาจากเตียงร่างกายของเขาปวดไปทั้งตัว

เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาวิ่งเข้าไปปะทะสามีของเฉินเฉียว จับเฉินเฉียวไม่ได้ แต่ถูกต่อยแทน

ซังอวี้รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

ด้วยความรำคาญเขายกผ้าห่มขึ้นและกำลังจะลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของแม่ที่อยู่ข้างนอก“ หลินจวินทำไมมาที่นี่ แต่เช้า?” มาหาลูกซังของฉันหรอ ตอนนี้ลูกซังกำลังหลับอยู่ ฉันจะขึ้นไปปลุกให้ ”

ซังอวี้ได้ยินก็มีลางสังหรณ์ที่เป็นลางไม่ดีอยู่ในใจ

เป็นไปได้ไหมว่าพี่ชายของเขารู้แล้วว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? เป็นไปไม่ได้ เฉินเฉียวผู้หญิงคนนั้นไปฟ้องหรอ

กำลังคิดกี่ยวกับเรื่องนั้นประตูก็ถูกผลักเปิดจากด้านนอก

เมื่อซังอวี้เงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นซังหลินจวินยืนอยู่ที่ประตูโดยเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง

เขาจ้องมองอย่างห่างเหินและแสดงท่าทีที่ไม่เคยเห็นมาก่อนซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น

“……พี่ซังอวี้รู้สึกผิดและตัวสั่นทักทายเขาอย่างระมัดระวัง

แม่ของซังอวี้ หวังอี๋จวินยืนอยู่ข้างๆใจเต้นตึกๆ

“ แกออกมา”ซังหลินจวินพูดเพียงสามคำและท่าทางของเขาไม่มีใครกล้าหือ

หวังอี๋จวินเดินเข้ามา “ลูกซัง ไปทำอะไรให้พี่เขาโกรธหรือเปล่า รีบขอโทษหลินจวินสิ

“แม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่”ซังอวี้เดินไปหาซางหลินจุน “พี่ครับ ผม … ”

“แกจะทำระยำอะไรก็ควรมีขอบเขตบ้าง”ซังอวี้ยังพูดไม่จบแต่ถูกตบหน้าไปแล้ว

ทุกคำพูดของซังหลินจวินแสดงถึงอำนาจของผู้ถือหุ้นใหญ่ในตะกูลซัง

หวังอี๋จวินไม่กล้าพูดอะไรเมื่อลูกชายของเธอถูกตบ

หนุ่มคนนี้กุมอำนาจหยวนเซิ่งอยู่ในมือ ตอนปกตินิสัยใจคอและอุปนิสัยดีและปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างสุภาพ แต่คนในครอบครัวของพวกเขารู้ดีและสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงภาพที่ปรากฎ

ถ้าโกรธขึ้นมาจริงๆละก็ ไม่มีใครกล้าแข็งข้อกับเขา

ซังอวี้ถูกตบหน้าต่อคนรับใช้เขาจะยอมได้อย่างไร?

“ พี่ หมายความว่าไง”

“ แกวันๆทำแต่เรื่องเลวๆ ฉันขี้เกียจมาสั่งสอนแก! แต่ถ้ามาแตะต้องคนของฉันอีกล่ะก็ อย่าหาว่าฉันไม่ไว้หน้าแก ”

ซังอวี้พูดขึ้นอย่างดื้อดึง“ จะไม่ไว้หน้าผมหรอ แล้วพี่เคยไว้หน้าผมตอนไหน ถ้าพี่จะไว้หน้าผม พี่จะตบผมเพื่อผู้หญิงที่มีสามีแล้วได้หรอ ”

“เด็กบ้า กล้าขึ้นเสียงกับพี่ตัวเองหรอ!”หวังอี๋จวินกอดแขนเขาห้ามปราบเขา

“พี่ชายของฉันหรอ? พี่ชายบ้าอะไร? แม่ ยังฟังไม่ออกหรอไง เขาขู่ผมแบบนี้ เขาตั้งใจจะไล่ผมและแม่ออกจากหยวนเซิ่ง! ”

แกพูดบ้าอะไร

ซังอวี้มองซังหลินจวินอย่างเย็นชา：“ซังหลินจวิน พี่กล้าทำแบบนี้ไหมล่ะ พี่กล้าไล่ฉันกับแม่หรือเปล่า? ”

ซังหลินจวินจ้องตรงไปที่ซังอวี้ด้วยสายตาที่เย็นชาและดุดัน“ ถามตัวเองเหอะ กล้ายั่วโมโหฉันแบบนี้หรือเปล่า” แค่ไล่แก ง่ายนิดเดียว ”

เขาทิ้งคำพูดเหล่านี้และจากไป

ซังอวี้โกรธมากจนพังของในห้อง

หวังอี๋จวินพูดอย่างขมขื่น“ ลูก อย่าไปทะเลาะกับพี่ได้ไหม พวกเรามีชีวิตที่มั่นคงแบบนี้ไม่ดีหรือไง? ”

“อะไรดี? ผมก็เป็นคนของตระกูลซัง ตำแหน่งที่เขานั่งควรเป็นของผม! จนถึงตอนนี้ผมต้องยืมจมูกเขาหายใจ ตั้งแต่เด็กอาศัยอยู่ในเงาของเขา แม่ เขากลั่นแกล้งพวกเราแม่ม่ายและลูกที่กำพร้าพ่อ รังแกแม่ที่อ่อนแอ ”

หวังอี๋จวินร้องไห้“ เราไม่ใช่แค่แม่ม่ายและเด็กกำพร้า แม้แต่ที่พึ่งพิงเราก็ไม่มี เราจะไปสู้อะไรกับเขา

“ แม่ ค่อยดูเหอะ สักวันผมจะดึงเขาลงมาต่ำ ตำแหน่งของเขาควรเป็นของผม! ”

——————————————————————————————

ด้านนอกหน้าต่างมีแสงส่องเข้ามา

เฉินเฉียวตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ

ลืมตาขึ้นและมองไปที่ห้องแปลก ๆ เธอมึนงงเล็กน้อยไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

ที่นี่ที่ไหน? ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?