อย่างไรก็ตามหลังจากชกไปไม่กี่ครั้งใบหน้าของซังอวี้ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปใบหน้าของเขาช้ำเป็นสีฟ้าและสีม่วงซึ่งน่ากลัวมาก

เมื่อซังอวี้ได้ยินซังหลินจวินพูดแบบนั้นก็รู้ว่าความแตกแล้ว

แต่เป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นท่าทางโกรธจนควบคุมไม่อยู่ของซังหลินจวินเขาหันไปข้างหนึ่งปากของเขายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ: “ซังหลินจวินหนอซังหลิน ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง จะบอกให้นะคนที่ตามหาอยู่ตอนนี้อาจจะจมอยู่ก้นทะเลกลายเป็นอาหารปลาไปแล้วมั้ง”

รูม่านตาของซ่างหลินจุนหดตัวลงและมีความเจ็บปวดอย่างหนักหน่วงในหัวใจของเขา ซึ่งทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก

เมื่อซังหลีหย่วนและ เฉียวอวี้หมิ่น เข้ามาซังอวี้ก็แทบหมดลมหายใจแล้วเสียงของเขาก็หอบเบา ๆ : “ซังหลินจวิน แม้ว่าพี่จะฆ่าผมผมจะไม่บอกพี่ว่าผมเอาเธอไปทิ้งไว้ที่ไหน ผมจะให้พี่รับรู้สึกความเจ็บปวดที่เสียคนรักไป”

คำพูดเขาแฝงไปด้วยความสะใจ

แน่นอนว่าในสายตาของ ซังหลินจวินเขาแค่พ่นลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกมา

บนโต๊ะกาแฟในห้องมีจานผลไม้และมีดสั้นเล่มเล็กวางอยู่

ซังหลินจวินโยนซังอวี้ลงเหมือนขยะและก้าวไปที่โต๊ะกาแฟ

ซังอวี้เพิ่งจะมีโอกาสได้หายใจยังไม่ทันได้หนีซังหลินจวินซึ่งอยู่ไม่ไกลถือมีดและเดินไปหาเขาทีละก้าว

ไม่ อย่านะในที่สุดซังอวี้ก็เริ่มกลัวเขาคิดเสมอว่าแม้ว่าซังหลินจวิน จะโกรธ แต่เขาก็แค่ชกต่อยและเตะเขา

คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้มีด

ดวงตาของซางหลินจวินมองอย่างอำมหิตและเดินมาที่เขา

พี่จะทำอะไร?

ซังหลีหย่วนตกใจเพราะเสียงดังไม่อยากจะเชื่อเมื่อเห็นซังหลินจวินถือมีด

เขาไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายที่เย็นชาของเขาจะมีพฤติกรรมบ้าๆเช่นนี้

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น แต่ ซังหลีหย่วนก็รู้ดีว่ามันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้น

“ ซังหลินจวินแกจะทำร้ายน้องชายเพราะคนนอกหรอ?”

มือของซังหลินจวินที่ถือมีดเกร็งแน่นขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชาเขายิ้มอย่างกะทันหัน แต่ซังอวี้ที่กำลังมองไปที่รอยยิ้มของเขาตรงหน้าเขารู้สึกกลัวสุดขีด

ในใจเขารู้สึกแย่

ในช่วงเวลาต่อมาลางสังหรณ์นี้เป็นจริง

“อ๊า” ซังอวี้ตะโกนดังลั่นเขามองไปที่ฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของเขาและความแค้นของเขาที่มีต่อซังหลินจวินกลายเป็นความกลัวในเวลานี้

“บอกฉันสิว่าเธออยู่ที่ไหนถ้าไม่พูด นิ้วที่สอง…”ซังหลินจวินเอนตัวลงดึงคอเสื้อของซังอวี้น้ำเสียงของเขาเย็นชา แต่น่าขนลุก

“ฉันไม่รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหนฉันให้เธอกับใครสักคนและคน ๆ นั้นฉันก็ไม่คุ้นเคยกับเขาเหมือนกัน”ซังอวี้ตกใจมากที่เขาบอกทุกอย่างออกมาถ้าเขารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาก็จะไม่ยั่วโมโห

เขาเป็นใคร?เมื่อรู้ว่าเฉินเฉียวไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต ซังหลินจวินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่หลังจากที่รู้ว่าแม้แต่ซังอวี้ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ เฉินเฉียวอยู่ที่ไหนหัวใจของเขาก็พังทลาย

“ผมไม่รู้จริงๆผมไม่รู้จริงๆ”ซังอวี้ส่ายหัวแลตัวสั่นเขาต้องการที่จะถอยกลับ แต่เขาไม่สามารถซ่อนตัวจากมือของซังหลินจวินได้

จู่ๆโทรศัพท์มือถือของซังหลินจวิน ในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินออกไปรับ

“ ยังไง? ได้ข่าวอะไรมั้ย? ”

น้ำเสียงของซังหลินจวินเป็นกังวลและรีบร้อนเห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ซังอวี้พูดในตอนแรกนั้นเร่งรัดเขา

ทันทีที่เจียงอี้ฝานได้ยินเสียงเขาก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับเขา

เขารีบบอกผลลัพธ์ว่า: “คนของฉันบอกว่าในสถานที่ที่ซังอวี้ไปเมื่อวานมีรถบรรทุกขนาดใหญ่ออกมาเพราะโดยปกติจะมีรถบรรทุกจำนวนมากดังนั้นฉันจึงไม่ได้เอะใจอะไรเลยเพียงแต่รถบรรทุกนั้นเป็นรถบรรทุกทางไกลวันนี้ตอนเช้ามีคนเห็นพบว่ายางล้อรถแตก”

“ เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของเฉินเฉียวหรือไม่?”ซังหลินจวินไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ในเวลานี้เขาจึงไม่เข้าใจความหมายของเจียงอี้ฝาน

เจียงอี้ฝานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกเขาอย่างตรงไปตรงมา: “ถนนเส้นนั้นปกติไม่มีรถไปที่นั่นถ้าฉันเดาไม่ผิดเฉินเฉียว น่าจะอยู่ที่นั่น”

“โอเค เดี๋ยวฉันจะไปหา นำทางไปที”เมื่อซังหลินจวินได้ยินคำตอบของเเจียงอี้ฝานเขาก็วางสาย

มีดเปื้อนเลือดในมือของเขาถูกโยนลงบนพื้นอย่างลวก ๆ

เขาไม่ได้มองไปที่ซังอวี้และเดินไปที่ประตู

เมื่อเขาเดินผ่านซังหลีหย่วนฝีเท้าของเขาก็หยุดลงชั่วขณะและดวงตาของเขาก็ไร้ซึ่งร่องรอยของความรู้สึกต่อคนที่เรียกว่าพ่อที่อยู่ตรงหน้าเขา

“ในสายตาของคุณเธอเป็นคนนอกแต่ในสายตาของผมเธอเป็นผู้หญิงของผมเป็นแม่ของโย่วอี เป็นภรรยาคนเดียวในชีวิตผม ผมเสียทุกอย่างได้ แต่ผมเสียเธอไปไม่ได้”

หลังจากพูดจบเขาก็ก้าวเท้าและจากไปอย่างไม่ไยดี

“ แล้วแกจะเสียใจ!”ซังหลีหย่วนอยู่ห่างออกไปและเขาก็ตะโกนใส่เขา

ซังหลินจวินไม่ได้หยุดก้าวแม้แต่น้อยและเขาก็เดินจากไป

ซังหลีหย่วนกุมหน้าอก หายใจติดขัด

“ หลีหย่วน หลีหย่วน คุณไหวไหม”เฉียวอวี้หมิ่นเห็นซังหลีหย่วนมือกุมอก เฉียวอวี้หมิ่นรีบวิ่งไปหยิบยาให้เขา

รินน้ำให้หนึ่งแก้วให้ซังหลีหย่วนดื่ม เฉียวอวี้หมิ่นผ่อนคลายลงเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะอาการเกือบจะกำเริบจิตใจที่โกรธเกรี้ยวของ ซังหลีหย่วนคลายลงเล็กน้อย

เขาถอนหายใจเบา ๆ มองดูวังซังอวี้ที่ถูกหามส่งโรงพยาบาล พลางเช็ดน้ำตาให้หวังอี๋จวิน

ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “อาหมิ่น คุณคิดว่าฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า”

เฉียวอวี้หมิ่นเงยหน้าขึ้น

เธอรู้จักซังหลีหย่วน มาหลายปีแล้วและไม่เคยเห็นเขาดูหดหู่ขนาดนี้เขาภูมิใจและมั่นใจมาตลอดและร่างกายของเขาก็เปล่งปลั่งอยู่เสมอเหมือนคนไม่แก่

แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาสับสนราวกับเด็กหลงทางที่หาทางกลับบ้านไม่ได้และทำได้แค่เดินชนกันทุกหนทุกแห่ง

เธอยิ้มเบา ๆ กอดศีรษะของเขาไว้ในอ้อมแขนของเธอและปลอบประโลม : “เมื่อเด็กโตขึ้นปล่อยเดินด้วยตัวเองเถอะ หลีหย่วน หลินจวินมีความคิดของตัวเองในใจเขารู้ว่าควรทำอะไรในบางครั้งการปล่อยวางอาจเป็นเรื่องที่ดี”