หลังจากเห็นข่าว ซังหลินจวินก็ยังคงเงียบ

เขาอยู่ในห้องพักผู้ป่วยโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ลมหายใจของเขาก็อันตรายแล้ว

ความปรารถนาที่จะมีชีวิตต่อของซังอวี้นั้นแข็งแกร่งมาก เขาค้นพบอย่างรวดเร็วว่าซังหลินจวินมีบางอย่างผิดปกติไป

เขารีบวางโทรศัพท์ ปิดปาก หลับตา และไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีซังอวี้ก็ได้ยินเสียงฝีเท้า เขาลืมตาขึ้นและพบว่าซังหลินจวินเดินเข้ามาหาเขาแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็ดึงหมอนออกอย่างแรง

ต่อยเข้าที่ใบหน้าของซังอวี้

ซังอวี้นอนอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ร่างกายเขาอ่อนแอ ศีรษะถูกกระแทกจนมึนงงจนเห็นดาว

“อย่าเสือกให้มาก”ทิ้งประโยคนี้ไว้ ซังหลินจวินก็เดินออกจากห้องพักผู้ป่วยโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

จนกระทั่งห้องผู้ป่วยนั้นเงียบสงัดลง ได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจของเขาโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

มีประกายแห่งความเกลียดชังในดวงตาของเขา เขามองไปที่ประตูที่ปิดสนิทจนราวกับจะเผาประตู

ซังหลินจวินนั่งอยู่ในรถ เขาก้มหน้าลงและมองไปที่โทรศัพท์ราวกับว่าเขากำลังมองอะไรบางอย่างที่สวยงาม

แม้ว่าซังอวี้จะรีบดึงโทรศัพท์กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ยังคงเห็นข้อความที่ถูกโพสต์ลงเวยป๋อ

ซังอวิ๋น

เขาเป็นเพื่อนที่ดีในวัยเด็กจริงๆ เห็นได้ชัดว่าการจงใจเปิดเผยข่าวของทั้งสองเป็นการยั่วยุที่ชัดเจนที่สุด

หากรู้แต่แรกว่าเขาเป็นคนที่ง่าย ซังหลินจวินคงจะได้รู้สึกว่าตัวเองกําลังรับมืออยู่

แต่วันนี้เขากับเฉินเฉียวเพิ่งรับแหวนเสร็จ ตอนที่เขาไม่อยากกลับ ก็ได้แต่พ่นลมหายใจไม่พอใจใส่เธอ

จนกระทั่งลงจากรถ ความเจ็บปวดในใจก็ค่อยๆสงบลงไปในที่สุด

เมื่อเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม

ใบหน้าของเขาเย็นชาและเฉยเมย แต่เมื่อเขาเห็นเฉินเฉียวที่กำลังยุ่งอยู่กับผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูน หัวใจของเขาก็ผ่อนคลายลงมาก

แม้ว่าก่อนหน้านี้เมื่อฉันเห็นภาพของเธอก็ย่อมจะรู้สึกโกรธเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นเธอ เขาก็รู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงแค่ความหึงหวงของเขา

แต่ความหึงหวงเหล่านี้จะเปรียบเทียบกับภรรยาที่เป็นครึ่งชีวิตได้อย่างไร

ไม่ว่าจะมีข่าวลือมากมายแค่ไหน เขาก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเท็จ

ในใจของเฉินเฉียวมีเพียงแค่เขา และเขาก็เช่นเดียวกัน

หัวใจของทั้งสองคนไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตเขาจะจดจำช่วงเวลานี้ไว้

“ คุณกลับมาแล้ว”ตอนที่เฉินเฉียวได้ยินเสียงฝีเท้า ในมือยังถือจานจานเล็กๆ อยู่ เธอเงยหน้ามองและพบว่าหลังจากที่เขากลับมาดวงตาที่ยิ้มของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อยนุ่มนวลเหมือนไฟที่ส่องแสง

“อืม เมื่อกี้มีเรื่องนิดหน่อย”ซังหลินจวินหยิบจานที่เธอถือไว้ มอบรอยจูบไว้ที่หน้าผากของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

“น่าอาย พ่ออ่ะ ทําเรื่องน่าอายกับพี่เฉียวอีกแล้ว”จู่ๆโย่วอีก็โผล่ออกมาจากโซฟา

นิ้วมือทั้งสิบของเขาจงใจบังดวงตาไว้ แม้จะไม่สามารถปกปิดอะไรได้ แต่ก็ยังไม่ยอมเอามือออก

เฉินเฉียวหน้าแดงทันทีและผลักซังหลินจวินออกไป

“เนื่องจากตอนนี้เรากำลังทำสิ่งที่น่าอายอยู่ ลูกรีบขึ้นไปแอบอยู่ข้างบนและทำการบ้านไป”เมื่อถูกเฉินเฉียวผลักออกไปโดยไม่ลังเล ซังหลินจวินก็เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

เขารู้มานานแล้วว่าโย่วอีคือการช่วยเหลือที่ดีที่สุด และก็ยังเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดของเขาด้วย

และอุปสรรคแสนหวานและอบอุ่นนี้แม้ว่าบางครั้งทําให้เขาไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้ แต่เป็นเพียงคนเดียวที่ทําให้เขาใจอ่อนเสมอ

“ พ่อรังแกผม”อีกมือเท้าสะเอว แก้มของเขาป่องขึ้นเหมือนกับปลาปักเป้า

“ แต่ผมทำการบ้านเสร็จนานแล้ว พี่เฉียวเป็นคนสอนผม”เมื่อนึกถึงการบ้านของวันนี้ที่พี่เฉียวช่วยเขาแล้วเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีชัย

พ่อเป็นผู้ชายที่น่ากลัว ทำให้พี่เฉียวช่วยเขาทําการบ้านไม่ได้ ฮึ่ม ยังไงพี่เฉียวก็ดีที่สุดสำหรับเขา

“จริงๆนะ”สายตาของซังหลินจวินเหมือนกำลังล้อเล่นราวกับว่าเขาไม่เชื่อ

เฉินเฉียวโกรธมากเพราะสายตาขี้สงสัยของเขา ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เคยเรียนจบจากมหาลัยที่มีชื่อเสียง แล้วจะแก้ปัญหาหลักสูตรของโรงเรียนประถมไม่ได้ได้ยังไง

เธอตีมือเขาและดึงมือออกมา เธอพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ไม่เชื่อก็ช่างมันเถอะ”

เดิมทีเฉินเฉียวกําลังทําเค้กอีกชิ้นหนึ่ง เพิ่งทําไปได้แค่ครึ่งเดียว ซังหลินจวินก็กลับมาแล้ว

เธอนึกถึงแป้งในไมโครเวฟได้ และเธอก็ไม่ได้เอะใจที่จะโต้เถียงกับเขา เธอรีบตรงไปที่ห้องครัว

ซังหลินจวินมองไปที่ร่างเล็กที่รีบร้อนของเฉินเฉียว เขามองไปที่อีกคนหนึ่งแล้วถามว่า “เฉียวเฉียว กำลังทำอะไรอยู่?

โย่วอีวางมือบนโซฟาและเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ: “พี่เฉียวกำลังทำขนมให้ผม ผมบอกว่าผมไม่ได้กินเค้กมานานแล้ว ดังนั้นพี่เฉียวจะทำมันให้ผม พ่ออิจฉาอ่ะดิ

ความอิจฉาง่ายๆก็คือความหึงหวง

ซังหลินจวินแทบอยากจะตีเด็กชายตัวน้อยโย่วอี

เขาไม่ได้เฉพาะเจาะจงให้เฉินเฉียวทําอาหารให้เขา แต่เด็กชายตัวเหม็นที่อยู่ตรงหน้าเขากลับได้ทุกอย่าง

โชคดีที่เด็กคนนี้ไม่ใช่คู่ปรับด้านความรักของเขา

มิฉะนั้นเขาไม่จำเป็นต้องแย่งชิง คนแค่ส่งไปที่ประตูโดยอัตโนมัติ

ในตอนเย็นหลังจากรับประทานอาหาร

เฉินเฉียวและซังหลินจวินทั้งคู่นอนอยู่บนเตียง

ผมของเฉินเฉียวยาวมากอยู่แล้ว แม้ว่าจะเป่าด้วยเครื่องเป่าผมแต่ก็ยังไม่แห้งสนิท

ซังหลินจวินหยิบผ้าขนหนูสะอาดออกมาจากห้อง วางลงบนหัวเธอและค่อยๆเช็ดอย่างระมัดระวัง

เฉินเฉียวเหล่มองและเพลิดเพลินกับบริการพิเศษของเขา

เมื่อเธอกำลังจะเคลิ้มหลับ ซังหลินจวินก็วางผ้าขนหนูลงบนโต๊ะข้างๆเตียง

ริมฝีปากแนบใบหูของเฉินเฉียวและถามด้วยความโล่งอก: “ตอนคุณไปดื่มกาแฟกับ ซังอวิ๋น ไม่ได้อย่างอื่นใช่ไหม เช่นถ่ายรูป”

ตอนนี้เฉินเฉียวกําลังเกือบจะหลับ ตอนที่ถามก็เกือบจะถามคำตอบคำ

เธอตอบเบา ๆ ว่า“ ใช่ อาอวิ๋นบอกว่าเขาต้องการภาพที่จะวาด ดังนั้นฉันจึงให้เขาถ่ายรูป…ฮ้า”

หลังจากพูดจบ เฉินเฉียวก็หาวออกมา เห็นได้ชัดว่าเธอง่วงนอนมากแล้ว

เมื่อซังหลินจวินได้ยินคำอธิบายนี้ เขาก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมากในหัวใจของเขา

แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เขาก็ยังอยากที่จะได้ยินเรื่องนี้จากปากเธอ

และเมื่อเห็นท่าทางที่เชื่อฟังของเธอ ในใจของเขาก็รู้สึกคันปากอยากจะถามสิ่งที่ฝังอยู่ในใจ

“เฉียวเฉียว คุณไม่เคยบอกฉัน ฉันรักคุณ สามคำนี้ฉันอยากได้ยินจริงๆ”

เฉินเฉียวที่งัวเงียพอได้ยินคําพูดของเขา ก็นึกว่าตัวเองอยู่ในความฝันจึงพูดอย่างจริงใจว่า “ฉันรักคุณ ซังหลินจวิน”

“เหมือนกับไอศกรีมรสสตรอเบอรี่”

นี่คือสิ่งที่เธอโปรดปรานมากที่สุด และจุดของเขาสำหรับเธอก็สำคัญพอ ๆ กับไอศกรีมสตรอเบอร์รี่

ซังหลินจวินมีความสุขที่ได้ยินที่ในที่สุดเธอพูดสามคำนี้ออกมา

แต่พอได้ยินประโยคนี้ก็หายใจเข้า แล้วหัวเราะออกมา

เขาลดเสียงลงและถามคำถามต่อไป: “เฉียวเฉียว คุณจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณเมื่อหกปีก่อน”

มีความคาดหวังในน้ำเสียงของเขาและเขาแทบจะกลั้นหายใจเพราะอยากฟังคำยืนยันของเธอ

แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้รับคําตอบ เฉินเฉียวเอียงศีรษะและเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว