ดังนั้นเมื่อทั้งสองเผชิญหน้ากัน แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าชายที่นอนอยู่บนเตียงในห้องนี้มีอาการมือสั่นเล็กน้อย

แม้ว่าจะขยับเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่มีทางเห็น

เมื่อเห็นเธอตื่นเต้นมาก ซังหลินจวินก็ระงับความโกรธในใจของเขาและชี้ไปที่ข้างๆ

“ขอบคุณ”เฉินเฉียวขอบคุณซังหลินจวิน

แม้ว่ามันจะแปลกแค่ไหนที่เธออยู่ในห้องเดียวกันกับโย่วอีได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากเธอแค่อยากจะลุกจากเตียง

ซังหลินจวินจับมือเธอและขมวดคิ้ว: “คุณเพิ่งได้รับการฉีดยาและคุณไม่สามารถออกไปได้ทั้งนั้น ดังนั้นให้นอนพักอยู่ที่นี่เพื่อฉัน ถ้าไม่เชื่อฟังฉันจะขอให้เขาคุณย้ายคุณไปที่อื่น”

เฉินเฉียวตะลึงกับสิ่งที่เขาพูด โชคดีที่เธอรู้จักซังหลินจวินดีและรู้ดีว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นเมื่อเขาพูดออกมาแล้วแน่นอนว่าเขาก็จะทำสิ่งนั้น

เธอไม่กล้าที่จะขยับตัวและนอนลงอย่างเงียบ ๆ แต่สายตาของเธอยังคงมองไปทางโย่วอี จ้องมองราวกกลับกลัวว่าเขาจะหายไป

บรรยากาศของทั้งห้องผู้ป่วยเงียบสงบ มันเป็นความอบอุ่นที่หาได้ยาก

แต่บ่อยครั้งที่สิ่งที่อบอุ่นจะเป็นการทําลาย

ซังหลินจวินครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เฉินอินกำลังถูกส่งตัวไปที่สถานีตำรวจ เขาถามความเห็นของเฉินเฉียว: “เฉินอินต้องการโจมตีคุณ คุณวางแผนจะทำยังไงกับเรื่องนี้”

เฉินเฉียวที่คิดเรื่องนี้ บวกกับโย่วอีที่อยู่ข้างๆ นั่นทำให้การแสดงออกบนใบหน้าของเธอสงบลง

เธอไม่พูดอะไรได้แต่เงียบ

ซังหลินจวินคิดว่าเธอไม่ต้องการให้เฉินอินรับผิดชอบ เขาขมวดคิ้ว

“ทำตามขั้นตอนเถอะ”ผ่านไปเนิ่นนาน เฉินเฉียวถึงได้พูดด้วยเสียงแหบพร่า

เมื่อพูดถึงคำเหล่านี้เฉินเฉียวพบว่าหัวใจของเธอสงบนิ่งราวกับกระจกที่เรียบเนียนและไม่มีความทรงจำในอดีตใดๆฉายเข้ามา

เธอไม่ใช่นักบุญ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอวางแผนไว้และไม่สําเร็จ เธอสามารถถือได้ว่าเป็นสิ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นับว่าเป็นทางเลือกสําหรับพี่น้องสองคนมานานกว่ายี่สิบปี

อย่างไรก็ตามเฉินอินไม่ได้หยุดความเกลียดชังของเธอ เธอสามารถทำสิ่งต่างๆเช่นการฆ่าเพื่อความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอเองเฉินเฉียวไม่เข้าใจว่าเธอจะทำลายคนอื่นทำไม เธอไม่เข้าใจความคิดที่น่ากลัวเช่นนนี้

แต่คงจะไม่ให้อภัยเธอ

เพราะเธอเข้าใจแล้วว่าไม่ควรจะให้อภัยเธอและสามารถทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้

พวกเขาจะอาละวาดมากขึ้นเท่านั้น เพราะว่าพวกเขาไม่ได้รับการลงโทษที่สมควรจะได้รับ

คิ้วเย็นชาของซังหลินจวินคลายลงเล็กน้อย

เขาตอบ: “โอเค”

ใช้เวลาไม่นานในการซ่อนรถโย่วอี ในช่วงบ่ายญาติทุกคนก็รีบมาเยี่ยม

โชคดีที่ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในห้องผู้ป่วย ซังหลินจวินกล่าวว่าสามารถเข้ามาได้ครั้งละหนึ่งคนเท่านั้น

คนพวกนั้นผู้ที่คิดจะทำสิ่งต่างๆไว้เบื้องหลัง

ในท้ายที่สุดคุณผู้หญิงซังก็เป็นเพียงคนเดียวที่เข้ามา

ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยเธอก็เห็นเฉินเฉียวและโย่วอีนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล เธอนั่งอยู่ตรงเก้าอี้นั่งถัดไปและพูดอย่างเป็นห่วงว่า: “พวกคุณมีปัญหามากมาย รอออกจากโรงพยาบาล แล้วฉันจะพาไปไหว้พระทำบุญ”

คุณผู้หญิงซังเชื่อในพระพุทธศาสนาและให้คุณค่าของเหตุและผล

เฉินเฉียวพยักหน้าเพราะเป็นความเมตตาของผู้ใหญ่และเธอก็ไม่จะปฏิเสธ

ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อเป็นการขอพรให้โย่วอี แม้ว่าเธอจะเป็นนักวัตถุนิยมมาก่อน แต่เธอก็ต้องพึ่งในพระพุทธศาสนาเมื่อมันจำเป็น

ควรจะฟังและเชื่อคำพูดของผู้อาวุโสกว่า ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็ก

เมื่อคุณผู้หญิงซังเห็นว่าเฉินเฉียวไม่ลังเลเลย เธอจึงรีบตอบตกลง

มันเป็นธรรมชาติที่จะเพิ่มความรู้สึกที่ดีให้กับเธอ

ในครั้งนี้ผู้ร้ายคือน้องสาวของเธอและโย่วอีที่ช่วยเธอก็ถูกความแค้นทำร้ายไปด้วยเหมือนกัน

คุณผู้หญิงไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล หลังจากทั้งหมดจบลง มันเป็นสิ่งที่ยุ่งเหยิงและมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับลูกชายของเธอ

ร่างกายของคุณผู้หญิงซังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอจึงได้แต่นั่งพักในช่วงตอนบ่ายและพูดอะไรบางอย่างกับเธอแล้วก็กลับไป

รอจนคุณผู้หญิงซังจากไปแล้ว ก็เห็นซางหลินจวิงที่กลับมานั่งอีกครั้ง ใบหน้าที่เฉินเฉียวไม่ได้ยิ้มในช่วงสองวันที่ผ่านมาจู่ๆเธอก็หัวเราะออกมา

เธอปิดปากและลดเสียงลง แต่จากมุมมองของร่างกายที่สั่นอยู่ตลอดเวลาดูก็รู้ว่าเธอกำลังกลั้นหัวเราะ

ซังหลินจวินรู้ทันทีว่าเธอกำลังหัวเราะอะไร

ตอนที่เขานั่งเฉยๆเขาได้ยินเรื่องตลกของแม่เกี่ยวกับการที่พ่อของเขาตีด้วยไม้กวาดในงานแต่งงาน

อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ในใจ ใและเขาก็อับอายตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนไหนที่บอกข่าวเรื่องในงานแต่งงาน

“หยุดหัวเราะเลย ถ้าหัวเราะจะคิดว่าคุณจะรู้สึกเป็นเกียรติที่หลบหนีการแต่งงาน”เขามีใบหน้าบึ้งตึงและดูไม่พอใจมาก แต่เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มที่ทําอะไรไม่ถูกที่มุมปากของเขาเขาสามารถรับรู้ถึงความเอ็นดูตื้นๆของเขาต่อเธอ

ไม่ว่าเขาจะโกรธเธออย่างไรเขาก็เป็นคนที่ยอมแพ้ในที่สุด

สิ่งนี้ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก แต่กลับต้องยอมรับว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเฉินเฉียว การสงบนิ่งหรือแสร้งทําเป็นเย็นชานั้นก็ไม่จําเป็น

เฉินเฉียวสําลักคําพูดของเขา เธอถลึงตาใส่เขาแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “หมายความว่ายังไงหนีแต่งงาน? ฉันถูกคนแย่งแต่งงานไม่ใช่หรอ? ถ้าไม่ใช่…”

ทันใดนั้นคำพูดของเฉินเฉียวก็หยุดลงทันทีและมองไปที่โย่วอีที่ยังคงหลับอยู่ข้างๆดวงตาเต็มไปด้วยความสงสาร: “ถ้าโย่วอีไม่ช่วยฉันไว้ บางทีคุณอาจจะไม่รู้ว่าเจ้าสาวของคุณเปลี่ยนไป”

ประโยคสุดท้ายของเธอจงใจที่จะแซวเล่น

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้ว่าจะมีอารมณ์ขันได้อย่างไรและไม่สามารถยิ้มได้

ตรงกันข้ามน้ำตาเริ่มคลอที่ดวงตาอย่างรวดเร็วทีละหยด

เธอกระซิบ: “โย่วอีจะตื่นเมื่อไหร่ ถ้าเขาไม่ตื่นฉันจะทำยังไง ฉันเศร้ามากและฉันเจ็บปวด”

เธอจับหน้าอกของเธอและเธอรู้สึกเจ็บหน้าอกเหมือนจะหายใจไม่ออก

เธอไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

ซางหลินจุนมองไปที่เฉินเฉียวที่บอบบางเช่นนี้และนั่งตรงข้างๆเธอ โอบมือข้างหนึ่งไว้ที่ไหล่ของเธอและปลอบโยนเธอ: “โย่วอีจะตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน เมื่อเขาตื่นเราก็ไปเที่ยวด้วยกันเถอะ เพื่อชดเชยฮันนีมูนที่ยังไม่ได้ไป คุณคิดว่าดีไหม”

“โอเค ฉันอยากจะบอกคุณเหมือนกันว่าต่อจากนี้ถ้าเราจะไปที่ไหนห้ามทิ้งเขาไว้คนเดียว โย่วอีชอบความครึกครึ้น ถ้ารู้ยังไงก็ต้องดีใจมาก”เฉินเฉียวฉีกยิ้ม เธอเช็ดน้ำตาของเขาและมองไปที่ใบหน้าที่หลับใหลของโย่วอี ดวงตาของเขาสวยงามราวกับภาพวาด

โย่วอีนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าของเขาไม่ซีดเหมือนวันที่เสียเลือดในวันแรก เขาหลับตาและเหมือนขนมปังเพราะหน้าเขาปูดเล็กน้อย เหมือนก่อนหน้านี้ที่เขาแกล้งหลับ

เพียงแค่ไม่มีร่องรอยของดวงตาที่สั่นเทา แต่มันทำให้คนอื่นเข้าใจว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ