“ เหมิ้งเหมิ้งมีความสุขมากลุงซังจะได้อยู่กับแม่และหนูในอนาคต”

เหมิ้งเหมิ้งยิ้มดูน่ารักเป็นพิเศษ

ซังอวิ๋นมองไปที่เธอหัวใจของเขาอ่อนลง

ก่อนที่เหมิ้งเหมิ้งจะเกิดไม่ใช่ว่าซังอวิ๋นไม่เคยคิดว่าจะปล่อยให้เฉินเฉียวแท้งเด็กคนนี้

ตอนที่เฉินเฉียวความจำเสื่อม ไม่อยากจะเชื่อ ตอนลูบเด็กที่อยู่ในท้องถึงจะรู้สึกได้ถึงความมีชีวิตของเธอจริงๆ

ซังอวิ๋นกังวลว่าถ้าเธอสูญเสียเด็กคนนี้ไป เธออาจจะตายจริงๆ

ต่อมาเขาไม่สนใจกับเด็กคนนั้น ปล่อยเลยตามเลย

แต่รอจนเด็กคลอดออกมา ซังอวิ๋นรู้สึกดีใจที่ไม่ได้ลงมือจริงๆ

เหมิ้งเหมิ้งเป็นเด็กดีมากๆ เธอไม่เคยงองแงเลย อีกทั้งเธอยังติดเขามากกว่าเฉินเฉียวอีกด้วย

ความอ่อนโยนของเด็กน้อย ถึงแม้เขาจะเป็นคนไร้ความรู้สึกเป็นคนเลือดเย็น แต่ใครก็ต้านทานไม่อยู่

ส่วนเรื่องแต่งงาน ซังอวิ๋นเตรียมการมานานแล้ว

แต่ก่อนเฉินเฉียวกังวลกับเรื่องงานมาตลอด เขาไม่อยากไปรบกวนเธอ

ตอนนี้เธอมีงานทำแล้ว ทุกอย่างที่ควรเตรียมก็พร้อมแล้ว

ซังอวิ๋นและเหมิ้งเหมิ้งรอที่บ้านเพื่อให้เฉินเฉียวกลับบ้านและรอจนถึง สองทุ่มเธอก็ยังไม่กลับจนกระทั่งเหมิ้งเหมิ้งหลับไป

เขาวางเธอลงบนเตียงห่มด้วยผ้านวม หลังจากนั้นเขาไปนั่งที่โต๊ะอาหารดื่มไวน์แดงคนเดียว

เมื่อซู้เฉียวเปิดประตูเธอก็เห็นความมืดในห้องโถงคิดว่าเหมิ้งเหมิ้งหลับไปแล้วและซังอวิ๋นก็กลับไปแล้ว

ในใจรู้สึกผิดที่กลับบ้านช้าเกินไป แต่เมื่อเดินไปถึงบันไดขั้นบนสุดทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง “แปะ” และไฟก็สว่างจ้า

“ อาอวิ๋น คุณยังไม่กลับหรอ”ซู้เฉียวมองไปที่ซังอวิ๋นที่ยืนพิงสวิตช์โดยก้มหน้าลงและยิ้ม

“คุณยังไม่กลับแล้วผมจะสบายใจได้อย่างไร”ซังอวิ๋นเดินเซไปหาเธอ ซู้เฉียวก็ขมวดคิ้ว

เธอรีบเข้าไปพยุงเขาและเมื่อเธอเข้าไปใกล้ขึ้นเธอก็รู้ว่ามีกลิ่นไวน์อยู่บนตัวของเขา

“ ทำไมยังดื่มอยู่อีก มันไม่ดีต่อร่างกายนะ ไม่รู้หรอ?”หลังจากสามปีที่คบกันเธอได้ถือว่าเขาเป็นญาติสนิทที่สุดของเธอแล้วและคำพูดจุกจิกของเธอก็เป็นเรื่องธรรมดา

ซังอวิ๋นพิงเธอและโบกมืออย่างช่วยไม่ได้เขาหน้าแดงเพราะความเมาหลังจากเห็นความกังวลบนใบหน้าของเฉินเฉียว:“ ไม่เป็นไร ดื่มไปแค่นี้เอง ว่าแต่คุณทำไมกลับมาดึกขนาดนี้ คุณจำไม่ได้หรอว่าวันนี้วันอะไร ”

เฉินเฉียวคิดอยู่พักหนึ่ง แต่คิดไม่ออกเลยถามเขากลับ “วันนี้วันอะไรหรอ เหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษนะ”

“วันนี้เป็นวันเกิดคุณลืมอีกแล้วนะ”ซังอวิ๋นก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกันหลายปีที่ผ่านมาเธอลืมวันเกิดของเธอทุกปี

ถ้าเขาไม่ได้เตือนเธอทุกปีบางทีเธออาจจะจำมันไม่ได้

ซู้เฉียวเพิ่งนึกได้เธอคลายคิ้วและพูดอย่างเฉยเมย: “ไม่เป็นไรวันเกิดเป็นเพียงเครื่องเตือนใจว่าฉันอายุมากขึ้นทุกปีเท่านั้น”

ในความเป็นจริง ในทุกๆครั้งที่ฉลองวันเกิด เธอจะรู้สึกเบื่อ

แม้ว่าเธอจะจำอดีตไม่ได้ แต่เธอคิดว่าเธอต้องเคยเกลียดวันเกิดมาก่อน

ซังอวิ๋นไม่ได้บังคับเธออีกต่อไปเมื่อเธอพยุงเขาไปที่เก้าอี้ข้างๆเขาก็เลิกคิ้วขึ้นทันใดนั้นก็จำอะไรบางอย่างได้เดินโซซัดโซเซไปที่ตู้เย็นในห้องครัวและหยิบเค้กที่ถูกเตรียมไว้แล้วออกมา

เมื่อซู้เฉียวมองดูเขาเดินมาพร้อมกับเค้กความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ในสามปีที่ผ่านมาเขาดีกับเธอมากจนทำให้เธอรู้สึกผิด

เธอเดินไปพยายามจะหยิบเค้ก

ซังอวิ๋นส่ายหัวปฏิเสธความหวังดีของเธอและวางเค้กลงบนโต๊ะอาหาร

หลังจากที่นั่งลงข้างๆเธอเขาก็เปิดกล่องเค้ก

ภายในเค้กสองชั้นที่มีแหวนส่องแสงวางอยู่บนสตรอเบอร์รี่

ดวงตาของซู้เฉียวแข็งกระด้างและมีร่องรอยของความตื่นตระหนกปรากฏขึ้นในใจของเธอ

เธอแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นและหยิบมีดตัดเค้กลงในจานเค้กที่วางไว้ข้างๆเธอยื่นให้เขาก่อนแล้วจึงตัดชิ้นของตัวเอง

สายตาที่คาดหวังของซังอวิ๋นถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิงเมื่อเฉินเฉียวกินเค้กโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

เขาแสร้งถามว่า: “เมื่อกี้คุณไม่เห็นอะไรเลยเหรอ”

มีอะไรหรอ?หลังจากที่ซู้เฉียวกลืนเค้กลงไปเธอก็ไม่มองเขาเลย

จริงๆแล้วเธอลังเลอยู่ในใจว่าจะปฏิเสธเขาโดยตรงดีไหม

แต่ในสามปีที่ผ่านมาเขาเป็นเหมือนอากาศมานานและเกือบจะกลายเป็นสมาชิกในครอบครัวที่ขาดไม่ได้ของเธอและเธอก็ปฏิเสธเขาไม่ได้

เพราะเธอไม่อยากทำร้ายเขา.

มือของซังอวิ๋นที่ห้อยอยู่ข้างหนึ่งถูกบีบแน่นและเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่ไม่บังคับเธอ

“ไม่เป็นไร ดึกมากแล้ว ผมกลับก่อนนะ”

ซู้เฉียวต้องการที่จะลุกขึ้นและจะไปส่งเขา ซังอวิ๋นปฏิเสธเธอครั้งแรก: “ไม่ต้อง ผมดื่มไม่มาก ผมกลับเองได้”

พวกเขาอาศัยอยู่ไม่ไกลกันและ ซังอวิ๋นอาศัยอยู่ข้างบ้านของเธอ

เมื่อดูเขาเดินออกไป เฉินเฉียวก็พิงประตูและพูดในใจว่าฉันขอโทษ

เมื่อซู้เฉียวตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นเธอจะต้องตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารเช้าให้เหมิ้งเหมิ้งโดยไม่คาดคิดเมื่อเธอลงมาชั้นล่างเธอพบว่ามีอาหารเช้าเตรียมไว้ให้แล้วบนโต๊ะ

เธอเดินไปที่โต๊ะอาหารและมองไปที่อาหารบนโต๊ะ

ในใจพูดไม่ออก

“ เฉียวเฉียว!

เมื่อวานผมอาจจะลน ไม่รู้ว่าคุณตกใจที่โดนผมขอแต่งงานหรือไม่ แต่ผมไม่อยากบังคับคุณ แต่เฉียวเฉียว เหมิ้งเหมิ้งต้องการพ่อ ผมคิดว่าผมเหมาะสมที่สุด แล้วผมก็รักคุณ

ซังอวิ๋น

เธอถือโน้ตไว้ในมือ

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ งานสอนทำแค่วันจันทร์ถึงศุกร์เท่านั้น

เวลาสอนอาจจะแตกต่างกับคนอื่น

หลังจากที่ซู้เฉียวป้อนข้าวเหมิ้งเหมิ้งและกินอาหารเช้าเสร็จเหมิ้งเหมิ้งก็มุ่ยปากอย่างไม่พอใจและหันหน้าไปที่แม่ของเธอด้วยความโกรธ

ซู้เฉียวสัมผัสใบหน้าของเธอและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เหมิ้งเหมิ้งวันนี้เป็นอะไร พูดออกมาให้แม่ดีใจหน่อยสิ”

เด็กที่น่ารักมาก ซู้เฉียวชอบแกล้งเธอ

พฤติกรรมแบบนี้เธอควบคุมไม่อยู่

เหมิ้งเหมิ้งกระโดดขึ้นเก้าอี้เอามือเท้าเอวแล้วพูดว่า “เมื่อวานลุงบอกว่า หลังจากนี้พวกเราจะอยู่ด้วยกัน วันนี้ไม่เจอลุงเลย ต้องเป็นเพราะแม่แน่ๆที่ทำให้ลุงโกรธ ฮึ ไม่สนใจแม่แล้ว ”

เหมิ้งเหมิ้งก้าวขึ้นไปชั้นบน

ซู้เฉียวที่รู้สึกท้อแท้กับคำพูดของเหมิ้งเหมิ้งทำได้เพียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เหมิ้งเหมิ้งดูเหมือนจะชอบเขาจริงๆ