โชคดีที่ตอนนี้เหยียนเหล่าไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาคิดว่ารอให้แขกกลับไปก่อนค่อยมาสั่งสอนหลานชายที่ไม่เอาไหนคนนี้

ตอนที่เหยียนเฟิงให้ของขวัญ ลู้หมีก็มานั่งข้างๆเฉินเฉียวกับซังหลินจวิน

แขกที่โต๊ะนี้ล้วนคุ้นเคยกับเฉินเฉียว

ฉยงฉยงกับผู้ชายที่เธอพามานั่งอยู่ตรงกลาง สองคนนั่งห่างกันมาก ดูแล้วไม่สนิทกัน แต่เหมิงเหมิงกับโย่วอีนั่งอยู่ที่ขวามือของฉยงฉยง ในตอนนี้ฉยงฉยงอุ้มเหมิงเหมิงอยู่กำลังพูดหยอกล้อกับเหมิงเหมิง

กู้ซีอยู่ที่อยู่ข้างๆเธอคีบอาหารให้เธอเป็นครั้งคราว ฉยงฉยงถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่เฉินเฉียวที่สนิทกับเธอก็มองออกว่าไม่ได้รำคาญ

นั่งถัดจากโย่วอี คือเจียงอี้ฝานและผู้หญิงคนนั้นชื่อจื่อหยานสองคนนั้นสวมสูทสีขาวและคนหนึ่งสวมชุดสีขาวเกาะอกแม้ว่าจะดูขาวสะอาด แต่ใส่สีขาวในงานเลี้ยงวันเกิดคนอื่น ดูจะไม่ค่อยมีมารยาท

ในบางครั้งผู้คนในบริเวณใกล้เคียงก็แอบมองพวกเขาอย่างลับๆและจื่อหยานก็ตัวสั่นแปลก ๆ เธอก็เข้าใกล้เจียงอี้ฝานมากขึ้น

จากครั้งที่แล้วอ่อยซังหลินจวินไม่สำเร็จ จื่อหยานก็เล็งเป้าไปที่เจียงอี้ฝาน เธอทำเป็นสงบเสงี่ยมเรียบร้อย

เฉินเฉียว มองไปที่เธอและรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละกัน

บางทีก็มองไปที่ฉยงฉยงอย่างกังวล แต่พบว่าเธอกำลังคุยกับเหมิงเหมิง

เฉินเฉียวถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

หลังจากไม่ได้สังเกตคนอื่น ๆ บนโต๊ะ เฉินเฉียว ก็พบว่าลู้หมี กำลังคุยกับหลินจวินเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

“เหล่าซัง ครั้งนี้คุณทำเกินไปแล้ว คุณก็รู้ว่าเหยียนเฟิงเป็นยังไง ให้เขาเตรียมของขวัญเอง คงจะขายหน้าน่าดู ตอนผมไปพวกคุณรับปากกับผมว่ายังไงคอยดูก็แล้วกัน”

ความสัมพันธ์ระหว่าง ลู้หมีและเหยียนเฟิงนั้นสนิทที่สุดในบรรดาคนไม่กี่คนเมื่อเขาเข้ามาในกองทัพเขาเป็นห่วงมากที่สุดดังนั้นก่อนจากไปทางเขาได้กำชับเป็นพิเศษกับซังหลินจวิน และเจียงอี้ฝานคุณต้องดูแลเขาให้ดี โดยเฉพาะวันเกิดเขาของขวัญวันเกิดต้องช่วยเขาเลือกให้ดี

ในเวลานั้นซังหลินจวิน และ เจียงอี้ฝาน รับปาก

ในช่วงสองปีแรกพวกเขาผลัดกันเตรียมของขวัญให้ เหยียนเฟิง

แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในปีนี้และซังหลินจวินก็ลืม

สำหรับเจียงอี้ฝาน แต่แม้ตัวเองก็จำไม่ได้ว่าคือใคร ก็ไม่ได้คิดแล้ว

ซังหลินจวินหน้าบึ้งกับการกลับมาของเพื่อนเก่าเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่หลังจากการสั่งสอนแบบนั้นซังหลินจวินก็เริ่มไม่พอใจ

“ถ้าคุณไม่สบายใจก็อย่าไปเลย”

ลู้หมีรู้สึกท้อแท้กับคำพูดของซังหลินจวิน เขาจะไม่ไปได้หรอ?

ถ้าเขาไม่กลับไปที่กองทัพพี่ชายคนโตของเขาจะต้องตามมาจับเขาภายในสองวันซึ่งไม่ใช่เรื่องตลก

ลู้หมีเงียบไม่อยากพูด

เพียงแค่เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาในวันนี้และทำไมสิ่งต่าง ๆ ถึงเปลี่ยนไปมาก

ตะกี้เดิมทีเขาจะไปตรงที่เจียงอี้ฝานนั่งอยู่ คิดไม่ถึงเขาจะเมิน

หันกลับไปทางซังหลินจวิน

หากข้อสงสัยในใจของเขาไม่ได้รับการแก้ไขเขาจะไม่รู้สึกโล่งใจแม้ว่าเขาจะกลับไปที่กองทัพ ลู้หมีค่อยๆยื่นมือออกไปเพื่อผลักซังหลินจวินและถามด้วยเสียงเบาๆ: “พวกคุณตอนที่อยู่เป่ยเฉียงเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมเหล่าเจียงไม่สนใจผมเลย แม้แต่น้องสาวสุดที่รักก็ยังไปยกให้คนอื่น ”

ซังหลินจวินไม่อยากคุยลับๆล่อๆ ขี้เกียจจะสนใจเขา

เหยียนเฟิงได้เดินออกมาจากพ่อเขาแล้วเมื่อเขาได้ยินคำถามของลู้หมีเขาก็ตบหน้าอกและพูดว่า “คุณถามเหล่าซังเรื่องนี้ทำไม?” ถามฉันสิ ฉันรู้ทุกอย่าง ”

เพื่อนรักมาแล้ว ลู้หมีละจากซังหลินจวิน รีบหันมาถาม”รีบๆพูดมาสิ ฉันอยากฟัง”

เรื่องมันเป็นอย่างนี้เหยียนเฟิงโบกมือไม่โบกมือเล่าเรื่อง ราวกับว่าเหมือนอยู่ในเหตุการณ์

“ ที่แท้เรื่องนี้ คุณทำตัวเอง”หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ลู้หมี ก็ได้ข้อสรุปนี้

เหยียนเฟิงลูบจมูก เขินๆ

“ คุณไม่เคยคิดที่จะช่วยเหล่าเจียงให้ฟื้นคืนความทรงจำเลยหรือ?”ลู้หมีรู้สึกพูดไม่ออกเกี่ยวกับเรื่องนี้

เป็นเหตุผลว่าในฐานะเพื่อนถ้าเขาสูญเสียความทรงจำเขาควรจะช่วยเขารักษา

เพื่อนสองคนนี้ดีจริงๆ

“ไม่อยากทำที่ไหนกันล่ะ ปัญหาคือแม้แต่เงาของเหล่าเจียงยังไม่เห็นเลย”เหยียนเฟิงถอนหายใจ เมื่อคิดถึงครอบครัวตระกูลเจียงที่ไม่สนใจเขา

“ เหล่าซังล่ะ”ลู้หมีตบไหล่ของซังหลินจวินด้วยมือของเขา

ซังหลินจวินหันหน้าไปและไม่สนใจอะไรมากนัก“ ตั้งแต่เรื่องอี้ฝานกับฉยงฉยงโดนจับได้ พวกเขากับฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดี พวกแกอย่าลืมสิเฉียวเฉียวกับเจียงฉยงฉยงเป็นเพื่อนสนิทกัน”

“ ทั้งสองมีความสัมพันธ์กันยังไง?”ลู้หมีรู้สึกงง

“ พวกเขากลัวว่าฉันจะแอบเปิดเผยสิ่งที่เจียงฉยงฉยงและอี้ฝานทำมาก่อนหน้านี้ยังไงซะตอนนี้เขาก็เหมือนกระดาษสีขาว อยากจะวาดอะไรลงไปก็วาดได้”

“ อีนี้มันเลวจริงๆ แต่ก่อนมันไม่ใช่คนแบบนี้นิ”

ต้องเห็นด้วยตาตัวเองพ่อแม่เจียงฉยงฉยง ทั้งรักทั้งหวงเฉียงฉยงฉยง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้พวกเขาจะเมินแบบนี้

แม้ว่าแต่ก่อนพวกเราจะไม่ได้ปฏิบัติต่อลูกชายดีไปกว่าลูกสาวซักเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้เลือก พวกเขาก็ต้องเลือกลูกชาย

“ คุณก็บอกเองนิว่าแต่ก่อนเมื่อพ่อแม่ตระกูลเจียงเข้มงวดขนาดนี้แล้วพวกเขาจะทนเห็นพี่น้องที่โตมาด้วยกัน กลายเป็นคู่รักกันได้ยังไง”ซังหลินจวินคาดไว้แล้วตั้งแต่แรก

ก็จริงหลังจากที่ลู้หมีคิดอย่างรอบคอบแล้วก็แอบมองไปที่เจียงอี้ฝานอย่างเห็นอกเห็นใจ

แม้ว่าเฉินเฉียวจะก้มหน้าไม่พูด

แต่หูก็ฟังสิ่งที่พวกเขาสองสามคนพูด

แอบเป็นห่วงฉยงฉยง แต่พบว่าเธอดูมีความสุขมากกว่าที่คิด

ในเวลานี้เธอไม่ได้ติดกับเหมิงเหมิงอีกต่อไป เธอพูดกับคนรอบข้างเป็นครั้งคราว

ในมุมสลัวๆซังอวิ๋นนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวและรินเครื่องดื่มให้ตัวเองเป็นครั้งคราว

สายตาของเขาไม่เคยละสายตาจาก เฉินเฉียว

เมื่อเห็นเธอทำหน้าบึ้งอยู่ตลอดเวลามองไปที่เจียงฉยงฉยงด้วยสายตาที่เป็นห่วงเขาถอนหายใจเมื่อนึกถึงข่าวที่เขาเพิ่งอ่านเมื่อไม่นานมานี้

“ ทำไมมาอยู่คนเดียวที่นี่”มีร่างหนึ่งมายืนขวางสายตาเขาไว้

ซังอวิ๋นขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวโชคดีที่เขาจัดการกับสีหน้าตัวเองได้ มั่วอวี่ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติ

“ไม่ได้รู้จัก ไม่อยากไป”คำพูดที่เย็นชาและเรียบง่าย

เขาที่มั่วอวี่รู้จักก็เป็นแบบนี้ เลยไม่ได้สงสัย