“เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้ว แต่ถ้าเธออยากให้ฉันช่วยละก็ อย่างน้อยก็ต้องมีความจริงใจหน่อยมั้ย?”

หวี๋เฟยหมิงมองร่างกายของเวินหนิง เขายังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเขานั้นมีรสชาติเป็นยังไง

“ขอฉันสิ แล้วฉันจะบอกเธอ”

เวินหนิงมองใบหน้าของหวี๋เฟยหมิง รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เลว รูปคนใจหมา คำที่พูดออกมาก็ไม่มีความเป็นคนอยู่สักนิด

ถึงแม้อยากเดินไปตบหน้าแล้วเดินออกไปแบบสวยๆ แต่ถ้าทำแบบนี้แล้วถึงจะทำให้เธอได้ข้อมูลมา งั้นเธอ……ก็ฝืนทนสักหน่อยก็ได้

ถ้าไม่ได้จริงๆ ถือว่าเป็นว่าการมองหมาตัวหนึ่งอยู่ละกัน

“ถ้าอย่างงั้นเราออกไปหาที่ๆหนึ่ง ค่อยๆคุยกัน”

เวินหนิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ใบหน้าของหวี๋เฟยหมิงแวบผ่านความได้ใจ

ดูเอาเถอะ ถึงเวินหนิงนั้นจะทำเป็นเย็นชาแค่ไหน ยังไงเธอก็ต้องสยบอยู่ใต้กางเกงของเขาอยู่ดีไม่ใช่หรอ?

……

หลังจากที่ลู่จิ้นยวนออกมาจากบริษัทของไป๋ซินอวี๋แล้วก็ไปหาหยางเฉิน

หยางเฉินนั้นก็ได้นัดวงเหล้าที่ห้องวีไอพีของร้านเหล้า ทันทีที่เปิดประตู ลู่จิ้นยวนก็เห็นคนที่นั่งขนาบข้างซ้ายขวาของหยางเฉิน แล้วเจ้าตัวก็นั่งอยู่ตรงกลาง

ชีวิตของหยางเฉินก็คือต้องมีความสุขไว้ก่อน ส่วนความรู้สึกเขาคิดว่าตัวเองไม่มีความสามารถที่จะรักใครได้ ยังคงอยู่ในทัศนคติที่เล่นสนุกไปเสมอ

สมัยก่อนลู่จิ้นยวนรับไม่ได้อย่างมากกับการทำตัวแบบนี้ของหยางเฉิน แต่ตอนนี้ดูแล้วก็รู้สึกไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น อย่างน้อยก็อิสระมากพอ ไม่ต้องไปปวดหัวกับเรื่องความรักอะไรนั่น

“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”

หยางเฉินที่เห็นลู่จิ้นยวนมาแล้วนั้นก็ตบไหล่ของสาวบริการสุดเซ็กซี่สองคน เป็นการบอกให้หลีกทางออกไป

ต้องรู้ว่าลู่จิ้นยวนเป็นแขกหายาก สถานที่แบบนี้ปกติเขาไม่มีวันมาหรอก

“ไม่มีอะไร”

กับเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ลู่จิ้นยวนก็ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง

การกลับมาอย่างกะทันหันของมู่เยียนหราน ทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวายไปหมด แล้วยิ่งทำให้เขานั้นวุ่นวายใจมากขึ้นด้วย

เดิมที่คิดว่าหลังจากจบความรักในวัยรุ่นที่แสนฝังใจนั่น อาจจะทำให้เขานั้นไม่อาจชอบผู้หญิงคนไหนได้อีก แต่สุดท้าย เขาก็รู้สึกต่อเวินหนิงจนได้

มันเป็นความรู้สึกที่มู่เยียนหรานตอนนี้ก็มีให้ไม่ได้

“เพราะมู่เยียนหรานกลับมาหรือเปล่า?”

หยางเฉินที่นึกถึงตอนนั้น สิ่งต่างๆที่มู่เยียนหรานทำ ก็ได้แต่ส่ายหัว ในใจก็คิดว่าเธอนั้นไร้สาระไปเอง

ความรู้สึกมันบังคับมาไม่ได้หรอก หลายสิ่งหลายอย่างถ้าพลาดไปแล้วก็จะเป็นทั้งชีวิต ไม่สามารถที่จะมีโอกาสเอากลับมาได้อีก

“กับเธอ ฉันรู้ดีว่าเราสองคนได้จบกันไปแล้ว”

ลู่จิ้นยวนเปิดเบียร์ขวดนึงแล้วยกกรอกเข้าปาก รสชาติที่ขมฝาดนั่นทำให้เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ก็ทำให้รู้สึกสะใจไปอีกแบบ

“แล้วสีหน้านายตอนนี้คือ……ทำไม เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นในครั้งนั้น?”

หยางเฉินเข้าใจกับกุญแจหลักของเรื่องนี้ เขามองไปยังลู่จิ้นยวน รู้สึกว่าไม่ได้ดั่งใจเอาสะเลย

ครั้งนั้นที่ลู่จิ้นยวนพาเธอมาที่เขานั้น หยางเฉินเองก็รู้สึกถึงไม่ปกติระหว่างสองคนนี้

แล้วเวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว พวกเขาสองคนยังไม่ได้มีอะไรพัฒนาเลยหรอ?

เขายอมใจกับความรู้สึกช้าของลู่จิ้นยวนจริงๆ

“……”

ลู่จิ้นยวนดื่มเหล้าเข้าปากเป็นครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่คิดอยากพูดอะไรออกมา

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่มีต่อเวินหนิงนั้นคืออะไร บอกว่าชอบเธอ แต่เด็กในท้องของเธอกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้น ทั้งหมดเป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถที่จะไปเผชิญหน้าได้เลย

บอกว่าไม่สนในเธอ ก็เป็นเพียงปากแข็งไปเท่านั้น เขาไม่อนุญาตให้ผู้หญิงที่ไม่มีความเกี่ยวของกับเขาอยู่กับเขาหรอก

หยางเฉินกับลู่จิ้นยวนรู้จักกันมานานขนาดนี้ แค่มองสภาพลู่จิ้นยวนก็รู้แล้ว และสามารถเดาความคิดเขาได้เกือบทั้งหมดด้วย

“ให้ฉันลองดูให้นายมั้ย?ว่ากับผู้หญิงคนนั้นนายรู้สึกยังไง?”

หยางเฉินพูดแนะนำ แล้วยิ้มขึ้นอย่างร้ายๆ

ลู่จิ้นยวนมองเขาแวบนึง“นายจะลองยังไง?”

หยางเฉินที่เห็นลู่จิ้นยวนไม่ได้ปฏิเสธก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น ดีดนิ้วดัง“เปาะ” เรียกสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงตักเขาเมื่อสักครู่เข้ามาหา แล้วพูดกระซิบข้างหูเธอเบาๆ แล้วชี้ไปยังลู่จิ้นยวน

“ลองดูนายก็จะรู้เอง”

ลู่จิ้นยวนเข้าใจความหมายของหยางเฉินทันที เลยฝืนตัวของตัวเองไว้ะยายามจะไม่ขยับหลบ และไม่ได้ให้ผู้หญิงคนนั้นหลีกไปให้พ้น

หญิงสาวมองใบหน้าอันหล่อเหลาเกินกว่าดารา รูปร่างที่แสนเพอร์เฟค แล้วมองเสื้อผ้าที่ดูแพงไม่น้อยนั้นก็มีความคิดที่อยากจะครอบครองผู้ชายคนนี้ขึ้นมา

เลยเอาใจลู่จิ้นยวนเป็นพิเศษ ขยับไปนั่งข้างลู่จิ้นยวนแล้วเอาใบหน้าแนบกับอกแกร่งเบาๆ“คุณผู้ชายคะ คุณนี่ดูน่าหลงใหลจังเลยนะคะ”

ลู่จิ้นยวนไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นสักนิด กลับรู้สึกเหม็นกลิ่นน้ำหอมบนตัวของผู้หญิงคนนี้มากจนหัวคิ้วชนกัน

แต่เขาได้ทนกับความต่อต้านที่อยู่ในใจแล้ว เขาอยากลองดู ว่าเขานั้นรู้สึกกับแค่เวินหนิงหรือผู้หญิงคนไหนก็ได้

เห็นลู่จิ้นยวนที่ไม่ผลักเธอออก แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรนั้นก็เธอเริ่มรุกเร้ามากขึ้น

แต่วินาทีต่อมาลู่จิ้นยวนกลับจับขอมือเธอไว้“ออกไป”

หญิงสาวตกใจเงยหน้าขึ้นสบตาเข้ากับสายตาอันเยือกเย็นของลู่จิ้นยวนนั้น เหมือนกำลังพูดบอกว่า ถ้าเธอกล้าขยับอีกนิดเดียว ก็จะไม่มีความเกรงใจอีกทันที

หญิงสาวตกใจจนรีบถอยออกห่างตัวของเขา แล้วเอามือวางบนหน้าอกปลอบใจตัวเองเบาๆ มองไปที่หนางเฉินด้วยความเสียใจ

ถึงเธอจะไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้น แต่อยู่ที่นี่เธอไม่เคยโดนปฏิเสธสักครั้ง โดนลู่จิ้นยวนปฏิเสธหน้าตายแบบนี้ ก็ต้องมีความไม่สบายใจอยู่บ้าง

“แล้วนายจะโหดขนาดนั้นทำไมกัน?”หยางเฉินดึงเธอเข้ามากอดปลอบ แล้วมองไปยังลู่จิ้นยวน“ทำไม อยากลองอีกงั้นหรอ?”

ลู่จิ้นยวนลุกยืนขึ้น จัดเสื้อที่ผู้หญิงคนนั้นเพื่อที่จะมานั่งใกล้แล้วทำยับให้เรียบร้อย

“ไม่ล่ะ”

ตอนนี้เขารู้แล้ว ผู้หญิงพวกนี้ไม่ใช่คนที่เขาอยากได้ และการเข้าใกล้ของพวกเธอกลับยิ่งทำให้เขานั้นรำคาญ

“นายสนุกต่อเองเลย ฉันขอตัว”

ลู่จิ้นยวนครั้งนี้รู้ใจตัวเองอย่างแน่ชัดแล้วว่า เขานั้นถูกเวินหนิงตกแล้วล่ะ

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมานั่งเสียเวลาอยู่ที่แล้ว ลู่จิ้นยวนก้าวเดินออกไปจากห้องไป

เขาจะไปหาเวินหนิง